Verder langs de Westkust: Cape Foulwind - Lake Kaniere - Frans Jozef - Haast - Lake Hawea

---

---

Na een mooie zonsopkomst op het strand van Westport rijden we naar de zeeleeuwenkolonie van Cape Foulwind. Hier zonnen en zwemmen tientallen zeeleeuwen op en tussen de rotsen. Sommigen zijn erg fanatiek, maar de meeste liggen lui op de rotsen te zonnen. We rijden terug naar de Hoofdweg en zakken langs de kust af naar het zuiden. De kust wordt steeds grilliger en de weg slingert zich langs diepe kliffen. De branding beukt ook steeds heviger op de kust. Het lijkt een beetje op de kust van Californië. Bij Punaki stoppen we bij de panckacke rocks. Hier zijn gedurende millennia door water en wind laagjes uit het zandsteen geletwn, waardoor het net pannenkoeken lijken die op elkaar gestapeld zijn. We spotten een mooie blauw/grijze aalscholver. Onder ons beukt het zeewater door een paar natuurlijke doorgangen zich door het zandsteen heen. Voor het eerst deze reis zien we massatoerisme.

Na Punaki gaat de weg wat meer landinwaarts en rijden we langs hoge beboste heuvels (denk aan Lost) met daarachter de Alpen. Af en toe komt er een meanderende rivier de bergen uit. Het wil niet echt opschieten, voor ons zitten steeds auto's die rechtuit redelijk doorrijden, maar niet overweg kunnen met de bochten. In Greymouth doen we boodschappen en besluiten om niet veel verder te rijden vandaag en van het mooie weer te genieten. Op het laatste stuk passeren we twee bruggen waar ook treinen gebruik van maken, oppassen dus. We zetten ons kamp aan het Lake Kanerie wat tegen de uitlopers van de Alphen aan ligt. De camping van de DOC ligt wat hoger, waardoor we een prachtig uitzicht hebben over het meer. Helaas is net als overal het water te koud om te zwemmen.

De volgende ochtend rijden we over een onverharde weg door het bos dat aan de oostkant van het meer ligt. Iets verderop gaat het bos over in uitgestrekte weidevelden, met hier en daar een boerderij of een huis. We rijden door en vallei steeds dichter naar de Alpen toe. Bij Hokatika Gorge maken we een wandeling langs een grijsblauwe rivier die wordt gevoed door een gletsjer. Op een hangbrug maken we een paar Aziatische dames aan het schrikken door hem flink heen en weer te laten zwaaien. Ze weten nier hoe snel ze ee weer af moeten komen.

We rijden terug naar de kust en vervolgen onze weg zuidwaarts. Nog steeds met de groene heuvels niet ver uit de kust. Bij Franz Josef rijden we een prachtige, door een gletsjer uitgesleten vallei in en maken een wandeling van een uur naar een uitzichtpunt over de gletsjer. Er hangen veel wolken tegen de hellingen aan, maar de gletsjer ligt prachtig in de zon, wat het nog mooier maakt. Een jaar of tien geleden kwam de gletsjer nog tot onderin de vallei, maar sindsdien is er veel weggesmolten. Nu resteert er nog een heleboel puin die langzaam door de rivier wordt meegenomen naar de zee.

Vanaf Franz Josef is het maar een klein stukje naar de andere grote gletsjer van de westkust, de Fox Glacier. In dit kleine dorpje gaan we op een camping staan bij een motel, om te werken kunnen douchen en kleren te wassen. De gletsjer boeit ons niet echt, dus die laten we li kan liggen. Wel interessant zijn de gloeiwormen die in het regenwoud leven dat pal naast de camping ligt. Na het avondeten gaan we gewapend met een zaklamp het bos in. Die laten we zoveel mogelijk uit, want je ogen wennen snel aan het donker en je ziet ze dan ook beter. En inderdaad, op vele plekken in het bos zien we groepen blauwe puntjes. De gloeiwormen vormen zo een magisch schouwspel en zitten vooral in het mos en in wortels van omgevallen bomen.

De volgende ochtend staan we vroeg op en rijden naar Mirror Lake, waar je uitkijkt op de Alpen en Mount Cook. De bergen worden prachtig weerspiegeld in het water van het meer. De tientallen Aziatische fotografen hebben geen aandacht voor dit schouwspel, wel voor de koeien in de wei. Niet veel later trekken er wolken voor de bergen en is het schouwspel alweer voorbij. Tussen Fox Glacier en Haast is er 130 kilometer bijna niets, geen supermarkt, geen tankstation, alleen een paar kleine dorpjes. En ook geen verkeer, dus het is doorblazen over de voornamelijk rechte weg. Langs de kant bloeit ook hier de brem uitbundig. In Bruce Bay maken we een stop bij het strand, dat bezaaid is met boomstronken. Wat verderop maken we een wandeling door het Ship Creek Swamp Forest, dat net achter de duinen ligt. Hier groeien de Kahikatea bomen in het moeras, de hoogste van Nieuw-Zeeland (70 meter). Op zoek naar wat boodschappen maken we vervolgens een stop in Haast, een klein plaatsje voordat de hoofdweg landinwaarts afbuigt. In de lokale buurtsuper is alles 2x zo duur, dus we besluiten vanavond onze laatste restjes op te maken en morgen boodschappen te doen. De weg volgt een brede rivier die door een door gletsjers uitgesleten vallei loopt. We stoppen twee keer bij een mooie waterval en bi een helderblauwe rivier die uit de bergen komt. Na de bergpas gaat de weg langzaam omlaag en komen we bij het lange Lake Wanaka, dat tussen twee bergketens in ligt. Het is nu nog zoeken naar die man met de puntmuts op een enorme adelaar. Het uitzicht is inderdaad zo uit die films geplukt. Wij slaan ons kamp op in het Kidds Bush Reserve aan de oevers van het Lake Hawea, met uitzichten net zo spectaculair als bij het andere meer. Het is hier een oase van rust, met ons zijn er nog vier andere kampeerders.



Morgen gaan we bij Wanaka de bergen in en daarna richting de fjorden van Milford Sound.

---

Comments

[Loek]

Thanks for the update
Ennnnn meneer De Cooker, volgens mij zijn we ook wel eens in Canada geweest, mag je ook bruin bakken.