Advertisement
Published: March 23rd 2019
Dit jaar gaan we naar het hoge noorden en zoeken we de kou op in Spitsbergen en het noorden van Noorwegen. Het wordt letterlijk een reis met Planes, Trains en Automobiles (en de boot). Al hopen we wat meer geluk te hebben dan Steve Martin en John Candy.
Het stormt vandaag en mijn vermoeden komt helaas uit. Om 9 uur krijgen we een sms van de KLM dat onze vlucht is geannuleerd en we zo spoedig mogelijk worden geïnformeerd over een nieuwe vlucht. Ik kijk gelijk op internet wat er nog beschikbaar is en bel de KLM. Het duurt heel lang voordat ik iemand aan de lijn krijg en worden we op een vlucht van 20.35 uur geboekt. We zouden eerst om 14.45 uur vertrekken, dus dat is jammer. Een paar uur later kijk ik nog eens en zie ik dat er plek is op de vlucht van 16.35. Ik bel nog eens, maar er is dan nog maar 1 stoel beschikbaar. Wel kunnen we met de SAS om 12.55, maar dat is kort dag. We besluiten uiteindelijk om toch maar die vlucht te nemen, dus om 11.25 bel ik de KLM nogmaals om dit te regelen. We
hebben gelukkig een zeer flexibele vader en tante die ons op stel en sprong weg willen brengen. Een uur en tien minuten voor vertrek rijden we weg uit Ter Aar en wordt op dat moment ons nieuwe ticket geboekt. Gelukkig blijkt de vlucht van de SAS ook een uur te laat te zijn, dus kunnen we weer rustig aan doen. De vlucht naar Oslo duurt iets meer dan anderhalf uur en verloopt verder voorspoedig. We vliegen mooi aan door de Oslofjord en landen op Gardermoen, waar bergen sneeuw liggen. We kopen een kaartje voor de bus naar het hotel via de app van de busmaatschappij, papieren kaartjes kosten 25% meer. Het Thon Hotel heeft 450 kamers en we zijn ontzettend blij dat we de vlucht met de SAS toch genomen hebben en zo rustig van de avond kunnen genieten. Later zien we dat de vlucht van de KLM anderhalf uur vertraagd is en we dan pas in de nacht in het hotel zouden zijn aangekomen.
De volgende ochtend genieten we van het ontbijtbuffet, welke in Noorwegen altijd een feest is. Er is zoveel keus dat je niet weet wat je moet eten. We nemen de bus terug
naar het vliegveld en checken onze bagage bij Norwegian zelf in. We moeten ook door de paspoortcontrole, want door de speciale status van Spitsbergen wordt dit als een internationale vlucht gezien. We vertrekken op tijd en vliegen in een rechte lijn naar het noorden. Af en toe zien we de besneeuwde bergen van Noorwegen onder ons. De vlucht duurt een kleine drie uur. In Spitsbergen is het zwaarbewolkt, we maken een mooie approach en zakken langzaam tussen de bergen van de fjord en niet veel later komen we met een harde klap neer op de landingsbaan. De luchthaven van Longyearbyen is niet alleen de meest noordelijke commerciële luchthaven ter wereld, maar heeft ook een landingsbaan en tarmac die in de permafrost aangelegd zijn. Vooral ‘s zomers levert dit problemen op als de bodem opwarmt. Veel vluchten gaan er niet, hoogstens twee per dag naar Oslo (al dat niet via Tromso) en met kleine vliegtuigjes naar twee andere vliegveldjes op het eiland, waarvan een er een kolenmijn is en de andere een onderzoeksstation. Ook vertrekken er soms helikopters naar de Russische kolenmijn Barentsburg. We halen onze backpack op en nemen plaats in de bus die alle hotels afgaat. Het is lekker
koud met - 17 graden, maar met onze dikke kleren merken we hier niet heel veel van. Het duurt lang voordat de chauffeur iedereen een ticket heeft verkocht. Met een flinke snelheid worden mensen bij verschillende hotels afgezet, wij zijn de laatste stop. We verblijven net buiten Longyearbyen en in de plaats Nybyen in het Gjestehuset 102, waar tot in de jaren 80 in acht barakken mijnwerkers verbleven. Nu zijn veel van deze barakken omgebouwd tot hostels om toeristen te huisvesten. De accommodatie is heel eenvoudig, maar ook erg netjes. Hotelkamers op Spitsbergen zijn duur, wij zitten onderaan de markt met 135 euro per nacht, de meeste hotels kosten tussen de 200 en 300 euro per nacht. We eten een lekkere hamburger in de oude kantine van de mijnwerkers en gaan vroeg naar bed.
Eerst wat over de speciale status van Spitsbergen. Ooit ontdekt door onze Willem Barentsz in 1596 en in de eeuwen erop werd het eiland alleen gebruikt voor de walvisjacht. Tegen het einde van de 19e eeuw begonnen de Noren en Russen kolen te delven. In de jaren twintig van de de vorige eeuw werd de soevereiniteit van Noorwegen vastgelegd in een akkoord en
ondertekend door veertig landen. Sindsdien gelden Noorse wetten en regels en zijn de eilanden een belastingvrije en gedemilitariseerde zone. Alle landen hebben wel het recht om economische activiteiten te ontplooien, al maken alleen Noorwegen en Rusland hier gebruik van.
De volgende dag zien we geen hand voor ogen en is de fjord gehuld in een dikke mist. Om half negen worden we opgehaald voor onze cruise naar Billefjorden. De gids zegt dat het vaak zo begint en dan zonnig wordt. Een half uur later varen we weg uit de haven van Longyearbyen. Het eerste uur valt er niet veel te zien, maar daarna komt de zon toch met tussenpozen tevoorschijn. Zo krijgen we een eerste indruk van het prachtige landschap van Spitsbergen. De heuvels en bergen die door gletsjers zijn uitgesleten en nu volledig besneeuwd zijn gewoon adembenemend om te zien. De afwezigheid van bomen maakt het nog meer bijzonder. We varen een tijd langs de kust, vergezeld door honderden meeuwen, en zien een paar rendieren die aan het grazen zijn. Midden in de fjord komt er een reddingshelikopter van de kustwacht een oefening doen. Met veel geweld blijft de helikopter stil naast de boot hangen en
komen er verschillende personen aan een lijn aan boord en ook een brancard en een zak met spullen. In totaal zijn ze een half uur bezig en het is erg indrukwekkend om deze verrassing mee te maken. Zo snel als ze gekomen zijn, zo snel verdwijnen ze weer in de mist.
Wij vervolgen onze weg over de Isfjorden en na enige tijd zien we weer bergen in de verte, het begin van de Billefjorden. Niet veel later doemen de eerste ijsschotsen op, waar de boot doorheen breekt. Wat verderop is de fjord helemaal bevroren en moet de boot op halve kracht verder door het ijs ploeteren. Het is mooi om te zien wat voor een kracht hier voor nodig is. Het ijs lijkt ongeveer 30-40 centimeter dik te zijn. Dan de kou nog. Het is vandaag -20 en met de wind voelt het aan als -30 tot -35. We zijn goed ingepakt, met thermo-ondergoed, dan nog twee lagen kleding en een skibroek en ski-jas. Met drie paar sokken aan is het ook goed uit te houden. Natuurlijk moet je niet te lang stil staan, want dan krijg je het toch koud. Vaseline op onze wangen en neus
beschermen de enige delen die direct aan de kou worden blootgesteld. Het enige nadeel van dit weer is het constant uittrekken en aantrekken van kledingstukken als je naar binnen of buiten gaat. We krijgen een barbecue lunch met verschillende stukken vlees, zalm, pastasalade en versgebakken brood.
We hopen nog ijsberen te zien, maar met dit slechte zicht is dat erg moeilijk volgens de gids. Andere dieren zullen zich nu ook minder laten zien. Gelukkig wordt het zicht langzaam beter hoe verder we de fjord in varen en zien we meer en meer van het besneeuwde landschap. Normaliter meert de boot aan in Pyramiden, een verlaten Russische mijnstad, maar dat kan nog niet door de ijsdikte. Ongeveer twee kilometer van de stad kunnen we niet verder. Wel mogen we even van de boot af om op het zee-ijs te lopen, dat is ook een bijzondere ervaring. We pikken ook vier wandelaars op die een week lang een trektocht hebben gemaakt. Je moet er maar zin in hebben. Het is nu volledig zonnig geworden en als we weer terugvaren zien we ook de Nordenskioldbreen (gletsjer) tevoorschijn komen, die uitmondt in dit fjord. De boot ploetert zich weer een weg
terug, al het ijs dat al gebroken is op de heenweg is weer dichtgevroren. We genieten in de zon van het uitzicht en speuren naar dieren, maar meer dan een rendier is er helaas niet te zien. Wel zien we een prachtige zonsondergang, die mooie reflectie geeft tussen de vele ijsschotsen waar we doorheen varen. Ook laat zich heel even een zeehond zien.
Er wonen ongeveer 2500 mensen op Spitsbergen die voornamelijk van het toerisme leven, al is er nog wel wat mijnbouw. Opvallend is een grote Thaise gemeenschap die je overal in restaurants en hotels ziet werken. De kapitein van onze boot gisteren was ook een Thai. Wat hen precies naar deze plek trekt weten we niet. De volgende dag is het stralend blauw en daar zijn we erg blij mee. We gaan namelijk op de sneeuwscooter naar de oostkust toe. We worden opgehaald door een Russische vrouw en naar een klein kantoortje gebracht, alles gaat er een beetje chaotisch aan toe. Er vertrekt nog een groep naar de mijnstad Bartentsburg en wij krijgen van onze gids wat uitleg over de tour en de veiligheid. Daarna kleden we ons om in speciale pakken, schoenen, handschoenen en
een balaclava om ons te beschermen tegen de kou. Het is vandaag - 22 en er staat een zeer felle wind. Gevoelsmatig moet het ongeveer - 40 zijn. Als iedereen klaar is gaan we de sneeuwscooters ophalen. Onze groep bestaat naast ons uit vier Noren en twee Fransen, waarvan de man nogal een onnozelaar is. Later hier meer over. Als alle scooters verzameld zijn gaan we op pad. Het besturen van de sneeuwscooter valt mij tegen en is niet zo gemakkelijk als het lijkt. De ski’s van de scooter vinden hun weg in de sporen van je voorganger. Dit is ook wel zo, maar in combinatie met de wind en oneffenheden in de sneeuw, moet je toch veel kracht uitoefenen om op koers te blijven. De gids kijkt constant achterom of de groep nog bij elkaar is. We rijden eerst door het brede Adventdalen en beginnen dan langzaam te klimmen. Zeker in het begin denk je constant dat je gaat omvallen of totaal de verkeerde kant opgaat. Toch is dit niet zo. Het landschap is prachtig, met aan alle kanten besneeuwde heuvels die uitgesleten zijn door de vele gletsjers van Spitsbergen.
Na Adventdalen hebben we een mooi
uitzicht naar de kust van de Isfjorden en dalen we af in de nog veel langere en bredere Sassendalen. Hier maken we meer snelheid en rijden we 60-70 km/u. Aan het eind van het dal ligt een grote puinzooi die door de gletsjer iets verderop is achtergelaten. We moeten daar ons een weg doorheen zigzaggen. Uiteindelijk moeten we door een smalle doorgang en een bocht maken. Na drie sneeuwscooters komt er niemand meer naar boven, dus de gids gaat kijken en vindt de Fransen op hun kant naast de helling. Er is dus duidelijk iets fout gegaan. Hij kwam al niet heel zeker over en in het kantoor had hij ook al veel moeite om de kleding op de juiste manier aan te doen en toen waren we nog niet eens weg. We helpen ze overeind te komen en de sneeuwscooter wordt ook weer op zijn ski’s gezet en naar boven gereden. Ze mogen alleen niet verder rijden van de gids, hij kijkt ons eens met een schuine blik aan en is duidelijk boos. Ze gaan bij de gids en een Noor achterop verder. Niet veel verderop stoppen we bij een paar stukken gletsjer die zijn achtergelaten nu hij zich
verder terugtrekt. Ze zijn mooi helderblauw, met allerlei lijnen erdoor heen.
We drinken wat warme chocomelk en vervolgen onze weg. Dit is een prachtig stuk de Usherbreen (gletsjer) op. We komen op een hoogte van ongeveer 500 meter en het is een grote witte vlakte, het lijkt wel alsof je op de maan bent. Je krijgt echt een gevoel dat je ver van de bewoonde wereld bent. Door de harde wind stuift er wat sneeuw over de gletsjer, waardoor je niet goed het spoor van de scooter voor je kunt zien. Ook is het erg hobbelig, dat is vooral voor de passagier achterop erg hinderlijk. Eenmaal boven zien we de gletsjer naar de zee lopen, met daarachter het zee-ijs met talloze ijsbergen. In de verte zien we de eilanden Barentsoya en Edgeoya liggen. Alleen dit maakt de reis al de moeite waard en het vergezicht moet een van de mooiste die we ooit gezien hebben zijn. Eenmaal beneden rijden we het zee-ijs op en slingeren we tussen de ijsbergen door. Je merkt niet echt dat je op ijs rijdt, volgens de gids is het meer dan een meter dik. We stoppen bij een ijsberg, welke van de
gletsjer verderop is afgebroken en is vastgevroren toen het kouder werd. Opmerkelijk is dat hier bijna geen wind staat en het aangenaam aanvoelt, ook al is het - 25 graden. Zo ver je kunt kijken zie je grote en kleine ijsbergen in het ijs zitten. We rijden verder naar de baai Mohnbukta tot aan de Hayesbreen (gletsjer), waar we een late lunch eten in de vorm van een gevriesdroogde trekkersmaaltijd. Heet water erbij, 5 minuten wachten en je hebt heerlijke pasta met zalm. Deze gletsjer is wel niet zo hoog als we in Argentinië hebben gezien, maar als je er zo dicht bijstaat erg indrukwekkend.
Het is helaas weer tijd om terug te gaan en we rijden langs de zijkant de gletsjer op. De laagstaande zon zorgt ervoor dat we niet heel veel kunnen zien. Het is een kwestie van de scooter voor je volgen. Op een gegeven moment komt de zon zo laag aan de horizon te staan dat je echt geen hand voor ogen meer ziet. Bovendien steekt de wind weer op, waardoor we in een sneeuwjacht terecht komen, ook al is het onbewolkt. De gids mindert vaart, waardoor we dichter op elkaar gaan rijden.
Wat later blijkt dat we een scooter kwijt zijn. We keren om en na enkele minuten komen we hem tegen, hij rijdt volle vaart naar beneden, alleen tien meter te ver naar rechts. Niet erg zou je denken, maar je kan zo ineens een afgrond inrijden. Eenmaal beneden rijden de we weg van vanochtend in omgekeerde volgorde terug naar Longyearbyen. We pikken onderweg de scooter van de Fransen op, en aangezien alleen Esther niet zelf op een scooter rijdt, vraagt de gids aan haar dit te doen. Na een halfuur blijkt dat we de helft van de scooters kwijt zijn geraakt, de gids gaat terug en blijft een hele tijd weg. Na een kwartier komt hij terug en wenkt ons mee te gaan. Een behoorlijk stuk terug is een van de scooters zonder benzine komen te staan. Het is een kwestie van bijtanken en weer verdergaan. Uitgeput komen we terug in Longyearbyen, het was een ontzettend mooie tocht, maar ook wel erg zwaar.
De volgende keer gaan we met de sledehonden op pad in Bolterdalen en brengen we een bezoek aan een ijsgrot in de Longyearbreen. Ook krijgen we wederom te maken met vliegpech.
Advertisement
Tot: 0.062s; Tpl: 0.015s; cc: 6; qc: 30; dbt: 0.0367s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Loek
non-member comment
Great
Prachtige foto’s. Een reis die je niet licht zult vergeten. Het dak van de blokhut was wit vanmorgen, koud hoor, vast wel -0.