Bariloche-Puerto Fuy-Pucon: varen, termen en prachtige bomen

---

---

Bariloche is een van de belangrijkste toeristische bestemmingen van Argentinië, en dat merk je aan het aantal accommodaties en restaurants. Wij zitten 10 kilometer buiten de stad, waar het een stuk rustiger is. Ons uitzicht is vandaag nog wat weidser geworden doordat de wolken zijn opgetrokken. We zien nu veel meer bergen vanuit ons huis dan eerder. We besluiten vandaag het Circuito Chico te rijden, waar we ook aan verblijven. Deze weg voert langs de verschillende meren waar deze regio rijk aan is. We doen eerst een wandeling naar een bos van Arrayanes bomen, welke een paar duizend jaar oud kunnen worden en heel langzaam groeien. Met hun bruin-goude bast en kronkelende takken een bijzondere boom. Vervolgens rijden we iets veder en gaan over een klein weggetje naar de oever van het grootste meer. Hier komt ook net een klas kinderen aan die met hun juf aan het wandelen is. Vanaf een grote rots hebben we uitzicht over het water en de Andes. We besluiten nog een dag te blijven, omdat het morgen echt beter weer zou moeten worden volgens de Argentijnse meteorologische dienst.



De volgende ochtend is het inderdaad prachtig zonnig. We besluiten naar het verderop gelegen skidorp Villa Cathedral te rijden om de skilift naar 1800 meter te nemen en daar nog wat te wandelen. Op weg naar boven komen we een hoop auto’s tegen die al naar beneden gaan, vreemd. Eenmaal boven zien we dat er niets open is in het dorp, wel lopen er lopen aardig wat toeristen rond. De skilift is gesloten, terwijl er op de website staat dat hij iedere dag open is van 9-17 uur. Net als alle anderen taaien we teleurgesteld af. Op weg naar beneden komen we nog tientallen auto’s tegen en een afgeladen bus. Pas ‘s middags komen we er achter dat er nog in kleine letters staat dat de skilift alleen van maandag t/m vrijdag open is. Wat de logica daarachter is weten we niet, want zeker nu buiten het seizoen, komen de meeste Argentijnse toeristen in het weekend. We rijden naar het centrum van Bariloche toe en kijken daar nog wat rond. Niet dat je daar veel van moet voorstellen, want het is een opeenstapeling van dezelfde winkels met kitscherige souvenirs en een hoop chocoladewinkels. Onderweg naar huis stoppen we bij een restaurant en eten een smakelijk stuk vlees. Onderweg terug gaan we met een stoeltjeslift naar de top van een heuvel. Daar heb je een panoramisch uitzicht over de vele bergen en meren. Eenmaal terug bij ons huisje gaat het alarm oorverdovend af terwijl wij de deur open doen. De eigenaar komt een paar minuten later aangerend om het uit te doen. We moeten allemaal erg lachen.



De volgende dag is het zondag en vertrekken we vroeg, want we gaan vandaag de grens met Chili weer over. Er hangt nog wat laaghangende bewolking over de meren en we maken een halve cirkel om het grootste heen, met de Andes steeds op de achtergrond. Eenmaal in Villa Angostura aangekomen beginnen we aan een van de mooiste wegen van de omgeving (volgens de Argentijnen), de Ruta de Siete Lagos (route van de zeven meren). Dat het zondag is merken we snel genoeg, want het aantal zondagrijders is enorm. Keer op keer komen we achter iemand te zitten die met 30 door een bocht gaat waar je best 60 kan rijden. Het ergste dat we gezien hebben is een auto met daarachter een sleep van wel 50 auto’s. En dan gewoon stug doorrijden. Maar ja, we laten ons niet afleiden van de prachtige omgeving. Op verschillende punten heb je een mooi uitzicht over de meren en de bergen welke ook hier in vuur en vlam staan. We picknicken op de achterklep van de pick-up en kijken naar verschillende Argentijnse toeristen die alleen maar oog hebben voor de stier die rustig in het weiland ligt en de kudde schapen die er ook rondloopt. Blijkbaar voor hen een zeer bijzondere verschijning.



In San Martin de los Andes spenderen we onze laatste Argentijnse Peso’s aan een ijsje en rijden vervolgens de laatste 50 kilometer over een onverharde weg naar de grens toe. We volgen de oevers van een groot meer, maar kunnen er helaas niets van zien door bomen. Bij de grenspost is verder niemand en er is ook geen beambte te bekennen. Ineens komt er een man in uniform die wat in een kamertje roept. Nog steeds komt er niemand. Na een paar minuten roept hij nog eens en komt er dan toch een man die ook nog wat Engels spreekt. Als we onze stempels gekregen hebben moet de auto nog worden uitgeschreven bij een andere persoon. Ook die zit niet op zijn post en de man in uniform moet weer meerdere malen roepen voordat hij tevoorschijn komt. Het grappige is dat de man in uniform de slagboom bedient, dus hij werd ernstig belemmerd in zijn werk door zijn collega’s. Het is een paar kilometer rijden naar de Chileense grenspost van Hua Hum, welke weer in een veel moderner gebouw is gevestigd. We hebben al in een app die we gebruiken (iOverlander, waarin allerlei info staat die reizigers zelf toevoegen) gelezen dat ze hier erg volgens de regels werken. De jonge man en vrouw aan de balie hebben nog nooit een nieuw Nederlands paspoort gezien en bekijken het met veel enthousiasme van voor tot achteren. We hebben zelfs nog enkele dingen aan hen uitgelegd en ze vonden dat erg interessant. Sempel, stempel, de auto wordt ingeklaard en we ondertekenen een formulier dat we voedsel het land inbrengen. Zoals verwacht moeten we dit keer wel alle bagage uit de auto halen en de twee beambten kijken alles zorgvuldig na. Zoals verwacht hebben we niets bij wat niet mag, ze moeten er erg om lachen als we onze schouders ophalen.



We rijden nog 10 kilometer naar de haven van Pirehueico, waar we nog een half uur wachten en van de zon genieten. Dan kunnen we aan boord van de veerboot Hua Hum, welke plaats heeft voor 22 voertuigen, maar wel in zijn achteruit. De auto voor ons heeft erg veel moeite met keren en vervolgens achteruit de boot op te rijden. Er zitten veel voetgangers op de boot, welke waarschijnlijk een dagje naar de overkant zijn gevaren om van het mooie weer te genieten. Een retourtje kost ook maar 1,35 euro. De overtocht over het Pirehueico meer duurt in totaal anderhalf uur en we varen tussen de beboste heuvels door. Aan het eind komt Volcan Shoshuenco in zicht en meren we aan in Puerto Fuy. Het is een drukte van belang op de kade, blijkbaar wordt iedereen die te voet is opgehaald. We slapen die nacht in Neltume, niet veel verderop, in een mooi pension. We eten het beste stuk vlees van de hele vakantie in een klein restaurantje iets verderop.



De volgende dag is het mooi weer en rijden we eerst naar het Huilo Huilo Reserve, waar we een korte wandeling maken naar de Huilo Huilo en Puma watervallen, die zich enkele tientallen meters van het vulkanische gesteente naar beneden storten. Dan is het nog 70 kilometer onverhard over een slechte weg met veel kuilen naar de Termas Geometricas. Onderweg zien we Volcan Villarica (2847meter) in beeld komen. Aan de voet van de vulkaan liggen verschillende warmwaterbronnen, waarvan wij er een gaan bezoeken. We eten eerst nog een boterham samen met een kat, die van ons ook een paar stukjes krijgt. De meeste honden en katten in Chili leven op straat, maar ze zien er veelal gezond en schoon uit. Bijzonder aan de Termas Geometricas is de ligging, namelijk in een kloof met veel groen. Er zijn 17 zwembaden met temperaturen tussen de 35 en 45 graden. We kleden ons om en gaan eerst in het koudste bad. Daarna doen we er een van 42 en 43 graden, wat toch wel erg heet is. Langer dan een kwartier kunnen wij het echt niet uithouden. Toch zitten sommige mensen er meerdere uren in, met rode huid als gevolg. Om af te koelen lopen we net zover de kloof in als we kunnen en komen uiteindelijk bij een mooie waterval uit. Het is gezellig druk in de termen, je zit nooit met meer dan een handjevol mensen in een bad. Na de lunch warmen we nog even op en rijden dan naar Pucon toe. Volcan Villarica is een actieve vulkaan en er komt altijd een beetje rook uit de krater, dat zien we nu ook. Langs de kant van de weg staan borden met de alarmfase (groen, geel, rood) en borden met evacuatieroutes, wat nu gelukkig niet aan de orde is. In Pucon is het erg druk, het is 1 mei en dag van de arbeid, dus veel mensen zijn vrij. We halen nog wat geld bij de bank en doen boodschappen bij de Lider. We hebben een cabana geboekt op een kwartier tijden van Pucon waar het wat rustiger is. De eigenaar heeft verder geen gasten en is blij ons te zien. Ook zijn honden zijn blij met wat exitement. We stoken de kachel op en koken wat eten. De komende dagen geven ze niet heel goed weer af, dus we hopen op het beste.



De volgende dag is de voorspelde regen niet gekomen en kunnen we toch wat gaan doen. We rijden naar het Parque Nacional Huerquehue (het klinkt zoiets als herke). Via een smalle onverharde weg klimmen we 500 meter naar de ingang van het park. Onderweg hebben we mooi uitzicht over het grote Lago Caburgua en de valleien en de oude gedoofde vulkanen van de omgeving. Villarica ligt helaas in de wolken. Bij de ingang van het park betalen we de toegangsprijs en parkeren de auto aan het begin van de wandeling, welke ons in 7 kilometer van 800 naar 1200 meter zal brengen. We lopen eerst nog over een weg totdat we bij de rand van het bos komen. Vanaf daar gaat het pad redelijk steil omhoog. Een uur verder zijn we al aardig geklommen en hebben we uitzicht over de vallei waarvan we vandaan zijn gekomen. Een halfuur later zijn we boven, het was een vermoeiende klim. Bijzonder aan deze regio zijn de Araucaria bomen, die alleen in dit deel van de Andes voorkomen en ook in Nieuw-Zeeland en Australië. Deze bomen hebben een bijzondere vorm en kunnen tot een paar duizend jaar oud worden. Zelfs de dinosaurussen hebben deze bomen gezien zo’n 145-200 miljoen jaar geleden. Nu we op 1200 meter zijn kunnen we deze bomen ook aanschouwen. We lopen langs een meer met daarachter een steile rotswand. De rest van het bos heeft mooie herfstkleuren, in combinatie met de groene Auracacia een prachtig beeld. We wandelen verder naar onze eindbestemming Laguna Verde. Onze schoenen zitten behoorlijk onder de modder, aangezien het vannacht flink heeft geregend. Op weg naar boven was het aan de andere kant van de heuvel warm, maar hier waait een frisse wind. We komen even op kracht en lopen dan de hele wandeling weer terug. Naar beneden gaat het natuurlijk veel makkelijker, maar eenmaal beneden merken we hoe moe we zijn.



Ook de volgende dag is het wederom droog en we doen die ochtend niet veel. In de middag gaan we naar Pucon om souvenirs te kijken, tot nu toe hebben we niet veel gezien wat de moeite waard is. Hier valt het helemaal tegen, want behalve mutsen en truien is er helemaal niets te krijgen. We eten taart met koffie in een klein koffiehuisje. Taart bakken kunnen ze in Chili goed, overal zie je borden met kuchen staan, wat komt door de Duitse emigranten uit de vorige eeuw. We gaan weer terug naar onze cabana, waar we de kachel weer lekker opstoken.



Morgen beginnen we aan het laatste deel van onze reis en gaan we naar een regio waar vulkanen letterlijk een puinzooi van het landschap hebben gemaakt. Daarna vliegen we terug naar Santiago en de dag erop naar Madrid.

---