Advertisement
Published: December 23rd 2011
Edit Blog Post
prop
Ik wist niet dat ze nog bestonden.. Na 24 uur in Amsterdam, Londen, Johannesburg en wat vliegtuigen rondgehangen te hebben was het wel eens tijd om wat van Mozambique te zien. Het eerste daarvan was een klein tweemotorig vliegtuigje naar Maputo, waar meteen de Mozambiquaanse (Afrikaanse?) mentaliteit t.o.v. opschieten werd duidelijk gemaakt: 1 douane-persoon stelt wat vragen, doet ‘lalala-geld!’ voor een visum, maakt een foto en vingerafdruk, en geeft dan een map mee aan persoon 2, die het halve vliegveld over wandelt voor een stempel, de map terug geeft aan persoon 1, die een stempel in je paspoort zet, waarna de volgende aan de beurt is. Ondertussen heeft persoon 1 wel alle vliegen op het plafond geteld, dat dan weer wel. Ik moet zeggen, na 24 uur vliegtuig/veld ben je nog niet zo ingespeeld op Afrika..
Na een taxirit van 20 minuten met maar 1 net gebeurd dodelijk ongeluk (waar de taxi even stopte om te kijken of het geen bekende was) en 27 normale verkeersovertredingen, ondertussen toeterend naar iedereen die binnen 2km voor de taxi dreigde over te gaan steken, netjes bij het hostel afgeleverd. De volgende dag maar eens door Maputo gestruind, ooit een door de Portugezen mooi gebouwde stad, na de onafhankelijkheid en burgeroorlog
tofo
En daar zit je dan 8 uur voor in een busje gevouwen.. een stad met een gaatje hier en daar, en wat achterstallig onderhoud. Ondanks dat er weinig blanken zijn, wordt je weinig lastiggevallen door verkopers of kinderen (lalala-geld?). Ook de verhalen dat bijna niemand engels spreekt (Mozambique spreekt nog steeds portugees) vallen gelukkig erg mee, mijn portugees nl. is nog wat roestig..
Aangezien het overdag 30 graden is, is het al snel tijd de locale chappa (minibus met 14 stoelen, meestal met 28 personen) te testen en naar de kust te gaan en Dymphna op te zoeken, die daar vrijwilligerswerk doet met whalesharks. 8 Uur in zo’n busje gaat best vervelen, zeker omdat ze gemaakt zijn voor mensen van 1.50m, maar een duik in de palmboombrochureoceaanmetwitstrandenhangmaat maakt alles goed. Alleen de cocktailbrengendehoelameisjes ontbreken..
Op het terras zat Dymphna zich stierlijk te vervelen, omdat ze ivm een zonnesteek van de dokter een week niet mocht duiken (verder niks ernstigs, beetje ziekenhuis en 42 graden lichaamstemperatuur), en haar vrijwilligersprogramma er ook opzat. Omdat ik al 10 jaar niet meer gedoken had, en dat toch graag weer wil gaan doen in Mozambique/Malawi, een opfriscursus gedaan in het zwembad en s middags in de oceaan, na 1 dag weer good to go!
chappa
Gemiddeld vervoer in Mozambique Voor de afwisseling de dag erop weer in de chappa, maar nu ook de waterchappa, waar hetzelfde principe geldt: zoveel mogelijk mensen in een zo klein mogelijke ruimte. Na een uur door Vilanculos gelopen te hebben omdat de Lonely Planet-kaart niet klopte, uiteindelijk toch de hangmat naast het zwembad gevonden. De oceaan hier was alleen om te duiken en snorkelen, niet om even te gaan zwemmen. Omdat 3 dagen hangmatten en snorkelen en zeilen met dolfijnen toch gaat vervelen maar weer eens een poging gedaan een chappa binnen te komen: helaas, de enige chappa naar Beira was vol. Omdat we een Beira een binnenlandse vlucht hadden, moesten we toch echt die kant op, dus maar een taxi geregeld naar de afslag van de hoofdweg, waar meer bussen langs zouden moeten komen. Op het moment dat we daar aankwamen stond er 1: niet met stoelen, maar met ligbedden! De chinese eigenaar (?) van de bus vond ons zo zielig dat hij z’n eigen bed aan ons afstond, en in plaats van 10 uur opgevouwen in een busje werd het 7 uur heerlijk relaxed liggen (deze bus stopte niet iedere kilometer 3x om mensen op te pikken, itt de chappas). Beira was
paradijs
lijkt wel ijs! vooral druk, warm en kapot, dus snel door naar Pempa, helemaal in het noorden van Mozambique!
Omdat ze het niet in 1 dag aan kunnen rijden, komen de meeste Zuid-Afrikanen in hun zomervakantie (nu dus) niet zo noordelijk als Pemba. Desondanks was het toch vooral afrikaans (nepnederlands) en portugees, engels wordt hier bijna niet gesproken. De dag na de vlucht 2x gedoken, langs koraal dat heel steil de diepte inloopt, door aquariumscholen met vissen heen.
Om uit te rusten van al die inspanning was het nodig een rustpauze in te lassen: 3 dagen op Ilha de Mozambique, 3 km lang en te warm om je in te spannen, beetje slenteren en zitten en op dakterrassen eten, het valt allemaal niet mee..
Vanaf Mozambique Island was het maar drie uurtjes naar Nampula , waar de bus naar Qualimane de volgende dag zou vertrekken. Drie uurtjes als je om 4:00 de directe bus neemt, niet als je om half 8 een keer gaat, dan kom je namelijk pas om 14:00 aan met 3x overstappen, bij een hotel dat in 2 jaar tijd z’n prijzen verdubbeld blijkt te hebben, en eindig je in een budgethotel waar net toevallig die dag
het water niet werkt. De airco wel, en dat is heel wat waard hier.
De volgende ochtend bleek de bus vol, maar volgens de kaartverkoopmeneer pastten wij er nog wel bij. In de drukte voor de bus hebben de 3x het knoopje van mn portomoneebroekzak opengemaakt, gelukkig had ik het telkens net op tijd door, 3x door een ander.. eenmaal in de bus bleek dat Dymphna’s portomonee wel gejat was, gelukkig met alleen wat geld en d’r duikpas, maar echt vrolijk wordt je er niet van..
Halverwege de rit moesten we overstappen op een chappa, dat bleek alleen achter op een open vrachtwagen te zijn, die na een paar kilometer over zandwegen aardig bleek te stuiteren. Gelukkig moest ie even verder 50 zakken met bonen en rijst laden, waarna we een stuk relaxter zaten, de laatste 3 uur, met mooi uitzicht op de bergen richting Guruè.
Omdat het overdag toch wel de 32° aantikt de volgende dag vroeg begonnen met een stukje lopen naar een waterval. Volgens de restauranteigenaar was het 2 uur lopen vanaf ons hotel, maar omdat we die tijden onderhand kennen hebben we toch maar een brommer-taxi naar de voet van de berg genomen.
Dat bleek geen slecht idee, aangezien het met de brommer al minstens 20 minuten rijden was. De weg naar de waterval liep tussen de theevelden door, waar we de hele tocht van 2 uur begeleid werden door lokale theeplukkers, die op het verst mogelijke veld vanaf het hoofdgebouw aan het plukken waren, en dat dus iedere dag moesten lopen. Wel jammer dat er maar 1 een beetje engels sprak, en wij geen portugees.. met handen en voeten is het toch anders.. De waterval was zeer de moeite waard, en na 2 uur naar beneden lopen is het nooit grappig als je taxi niet op komt dagen. Gelukkig kregen we een lift van een theeboer die met de tracktor zn thee naar het dorp ging brengen. Wel weer jammer dat de wegen al 20 jaar niet onderhouden zijn, maar goed, een beetje blauwe plek heeft nog nooit iemand zeer gedaan..ofzo..
Vanochtend om 3 uur de wekker voor de bus naar Quelimane, waar we om 1 uur s middags aankwamen omdat de chappa een beetje pech had, er waren wat bladen van de radiateur-ventilator(teur?) gebroken, niet echt handig bij een busje dat veel stopt, bij 32°. Uiteindelijk zijn we er wel
hangmat
Het valt ook allemaal niet mee gekomen en zitten we nu bij het zwembad te wachten op een vliegtuig dat ons naar Tete moet brengen vanavond. En daar is het nog heter..
Advertisement
Tot: 0.749s; Tpl: 0.016s; cc: 7; qc: 29; dbt: 0.0341s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Leo
non-member comment
africa
Hey man. Vanuit internetcafe in Casablanca een groet van opa. Geniet ervan. Leuk om verslag te lezen. Leo