Advertisement
Published: October 19th 2014
Chinglish
Stop your footsteps while having the view!17/10/’14
Vandaag zijn Yana en ik exact één maand in Beijing. Wat vliegt de tijd! Mijn project in het labo is ondertussen opgestart, al is het voorlopig vooral oefenen op technieken die ik ga moeten gebruiken. Regelmatig zijn er nog frustraties. Mijn supervisor vertelt mij nooit op voorhand wat hij van plan is en dus kan het zijn dat ik een hele dag aan mijn bureau zit te lezen en te wachten tot we iets praktisch gaan doen. Soms komt hij dan om 20u ’s avonds nog af met een experiment dat hij plots wil starten. Het is niet dat hij de hele dag druk in de weer is -ik heb hem zelfs al ene keer betrapt terwijl hij World of Warcraft aan het spleen was op zijn computer!- dus waarom zou je dat toch niet ’s morgens doen!? Alleszins heb ik ondertussen wel geleerd dat ik beter op tijd vraag wat het plan is zodat ik eventueel tussendoor enkele uren kan ontsnappen en dan 's avonds terugkeer naar het labo. Ik voel me er ook steeds meer thuis. We lunchen meestal met 4 of 5 mensen samen en er wordt meer en meer Engels gesproken.
Afgelopen weekend was
ik samen met mn Chinese collega’s uitgenodigd op een lunch om de trouw van ene collega te vieren. Hij is in zijn geboortedorp getrouwd tijdens de nationale feestdagen en gaf nu een feest voor zijn collega’s en vrienden in Beijing. Feest is misschien wat veel gezegd: het was een chique diner met massa’s eten en zelfs met wijn, maar om 14u was het gedaan en vertrok iedereen weer. Niet echt wat ik gewoon ben als er zoiets speciaals gevierd wordt. Wat ook opviel is dat zelfs een gebeurtenis als deze op de campus plaatsvond. Wel in het mooiste restaurant dat er op de campus te vinden is -er zijn er ongeveer 15- maar toch! In tegenstelling tot de internationale studenten die regelmatig café’s, restaurants en toeristische plaatsen buiten de campus bezoeken, lijkt het wel alsof de Chinese studenten nooit de campus verlaten! Ik kwam ook te weten dat enkele doctoraatstudenten in mijn labo al getrouwd zijn, want hun echtgenoten waren er ook bij. Wanneer de partners elkaar zien is mij een raadsel, want ze brengen allemaal immens veel uren in het labo door. De koppels die aanwezig waren gedroegen zich ook helemaal niet als een koppel. De partners werden totaal
aan hun lot overgelaten en niet bij het gesprek betrokken. Ze werden zelfs niet voorgesteld! Ook was ik verbaasd te horen dat het pas getrouwde koppel nog meerdere jaren moet wachten om te gaan samenwonen aangezien het meisje in een andere provincie ver van Beijing werkt. Blijkbaar is het hier niet zo simpel om van job te veranderen of vinden ze het niet zo erg om zover van elkaar verwijderd te zijn.
Hier in China zit er een enorme druk op de mannen want ze kunnen pas trouwen als ze rijk genoeg zijn en een appartement bezitten. Een bachelorstudent in mijn labo is 23 jaar en zit er al geweldig mee in dat hij genoeg geld moet gaan verdienen om een vrouw te kunnen vinden en te trouwen. Voor de vrouwen is er dan weer een andere druk: Als zij op hun 27
ste niet van straat zijn worden zij compleet afgeschreven. Wat een cultuur toch…
Hoewel ik afgelopen weekend moest werken ben ik toch mee weggeweest met een hoop internationale studenten naar Sanlitun, de uitgangsbuurt ven Beijing. De meeste Chinese studenten zijn nog nooit in een café binnengeweest en drinken geen bier tenzij soms bij het eten. In
plaats van iets te gaan drinken ontmoeten zij hun vrienden bij het eten of gaan ze samen sporten. Ik ben er nog steeds niet helemaal achter wat ze in hun vrije tijd doen. Het lijkt alsof ze enkel werken en sporten, maar er moet toch nog iets meer zijn in hun leven?
19/10/’14
Sinds vorige week heb ik bezoek van mijn ouders. Hoewel het nog maar 3 weken geleden was dat ik afscheid nam, is het heerlijk om hen hier bij mij te hebben. Ik doe mijn best om mijn ervaringen met jullie allemaal te delen en het gevoel weer te geven, maar je kan het pas begrijpen als je het zelf hebt meegemaakt. Nu ze hier zelf 10 dagen hebben rondgelopen begrijpen ze me beter en dat vind ik echt heel belangrijk. Mama gaat volledig akkoord dat alles hier ‘een gedoe’ is, en papa heeft vooral zijn mes en vork gemist. Ik vind het echt geweldig dat ze zomaar op hun eentje naar hier zijn getrokken, bijna zonder erover na te denken. Als je geen Chinees kan en maar beperkt Engels is het hier geen sinecure maar ze hebben zich prima uit de slag getrokken. Jammer genoeg
waren mijn werkuren in het labo nogal onvoorspelbare deze periode. We hebben regelmatig samen kunnen eten maar overdag trokken ze er meestal alleen op uit. Gisteren had ik wel een dag vrij en zijn we samen de Chinese Muur gaan bezoeken in Mutianyu. Indrukwekkend! We zaten midden in de bergen en plots zie je op elke heuvelrug de muur lopen doorheen het landschap. Hoe hebben ze dat materiaal allemaal in de bergen kunnen krijgen? Het is echt onvoorstelbaar! De muur loopt door gebergtes en woestijnen, en is in totaal 5000 km lang. Dat is half zolang als de afstand die ik vloog van België naar China! We hadden geluk met het weer en er waren ook niet te veel toeristen, dus we konden rustig genieten van de uitzichten. Het was echt heerlijk! De taxirit ernaartoe was ook een hele attractie. Bij vertrek aan het hotel deed onze chauffeur al aan spookrijden! Mama voelde zich niet volledig op haar gemak door zijn vlotte rijstijl maar hij was gelukkig wel ervaren en bracht ons veilig weer thuis. Terug in het hotel aten we nog een heerlijk Indiaas avondmaal om de topdag in stijl af te sluiten.
Verder heb ik ondertussen mijn
In the middle of nowhere.
Heel alleen op de muur. Een hele verademing na de constante drukte van Beijing! eerste Chinese les achter de rug. Ik kan al tellen en zeggen hoe laat het is. Heerlijk om nog eens in een klasje te zitten en allemaal samen de leerkracht na te zeggen, als in de kleuterschool. Al is het niet makkelijk om de woorden en de klanken/tonen te onthouden! Ik heb ook de nationale hobby van de Chinezen een keer uitgeprobeerd: karaoké! Dat is hier geweldig populair. Chinezen zingen ook veel gewoon op straat, in het labo of op de fiets. Bij KTV, de karaokébar , kan je een kamertje huren met je vrienden en helemaal uit de bol gaan op zowel Chinese als Engelstalige hits. Aangezien ik een grote singstar-fan ben is dit helemaal iets voor mij, en de hese stem de volgende dag neem ik er graag bij!
Om af te sluiten wil ik ook nu weer een 'verbazingsmomentje' met jullie delen. Deze week ben ik een keer extra vroeg opgestaan en om 7u ’s morgens gaan lopen. Heel wat Chinezen waren ook al aan het sporten en daar zag ik het: Mensen wandelden achteruit op de atletiekpiste, verschillende rondjes na elkaar. Een vorm van fitness? Later vertelde iemand mij dat het misschien hun manier is
om hun concentratie te vinden. Sommige mensen poetsen hun tanden met hun linkerhand, anderen wandelen achteruit… Moet kunnen!
Advertisement
Tot: 0.081s; Tpl: 0.013s; cc: 7; qc: 45; dbt: 0.047s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Chris Verboven
non-member comment
Lichtaart
Héél leuk jouw reisbelevenissen mee te mogen delen. Het is toch een fantastisch gevoel om aan de andere kant van de wereld te zitten en toch zo dicht bij huis zijn, niet! Eergisteren hebben we nog een bezoek gebracht bij je ouders. Dit was weer lang geleden. Wij hebben samen met de jongens bij jullie geluncht en gebabbeld. Groot nieuws is dat tante Lutje en nonkel Karel GESTOPT zijn met roken. Wij stimuleren hen om het vol te houden. Voor het overige loopt hier alles vrij normaal. Elke dag wordt het een stukje donkerder en kouder zodat de winter elke dag zijn entrée kan maken. Maar we hebben dan nog kunnen genieten van een mooi nazomertje. Wij kijken uit naar jouw blog en geniet van de kleine en grote ontdekkingen. Tot binnenkort