My home is where the smog is

---

Mijn internet hapert weer, maar dat heeft ook positieve punten: meer tijd om mijn blog te schrijven!

Stilaan krijg ik meer routine in mijn leven hier. Het campus-eten is nog steeds lekker maar begint gewoontjes te worden en ik voel mij omringd door de ‘familie’ van internationale studenten om mij heen. Het ik-ben-op-reis-in-China-gevoel is stilaan overgegaan in het ik-woon-in-Beijing gevoel. Die eerste fase is geweldig leuk en overweldigend, Maar de rust en contentement die er nu is zijn ook zeer welkom. Iedere dag zit ik nog lachend op de fiets omdat er weer iets raars te zien is, maar ik begin er meer aan te wennen. Ik heb ondertussen een beeld van hoe de Chinezen hier opgroeien, maar in bepaalde situaties blijft het moeilijk om hun gedachtengang te volgen.

De laatste weken is er veel smog, volgens de Chinezen is het dit jaar nog veel erger dan vroeger. Dat belooft voor de winter. Momenteel is het gemiddeld 5 dagen per week erg ongezond om buiten te sporten. Heel jammer want ik heb hier al een leuk loopgroepje bij elkaar geraapt en dat is echt de ideale ontspanning na een lange dag in het labo. Gelukkig komt na enkele slechte dagen meestal de wind opzetten en die blaast alle vervuiling weg. Zo werd ik vorige zondag wakker en ik hoorde dat het buiten nogal stormachtig weer was. Ik sprong mijn bed uit en zag inderdaad het prachtige vergezicht vanuit mijn raam, met zon en blauwe lucht. Een geweldige meevaller want die dag had ik een uitstapje naar de Lama tempel in Beijing gepland. Het lastige is dat de smog level -in tegenstelling tot het weer- niet voorspeld kan worden. Iedere morgen is het spannend want op één nacht kan het compleet omslaan. Zo was er de dag vóór die ‘happy morning’ nog geweldig veel smog, het meeste dat ik tot nu toe heb meegemaakt. Uiteraard had ik net die dag met enkele internationale studenten een tripje naar Mangshan Forest Park gepland, beboste heuvels dichtbij Beijing die in de herfst prachtig verkleuren. Dit bleek niet het beste idee van de dag. Eerst moesten we een geweldig hindernissenparcours afleggen om het park te bereiken: het begon met een metroritje in de verkeerde richting, daarna bleken de bushaltes verdwenen of toch onbestaande op de plaatsen waar ze zich volgens de kaart moeten bevinden, en tot slot van rekening konden we zelfs geen taxi vinden die ons ernaartoe wilde brengen. Na 3 uur bereikten we dan toch het park en begonnen we aan de klim omhoog langs grillige paadjes doorheen dorre, stekelige struiken. Het was niet helemaal wat we ons hadden voorgesteld en de uitzichten waren compleet verbleekt door de hevige smog. We bleven toch maar omhoog klimmen -“want we hebben nu zoveel moeite gedaan om hier te geraken”- en negeerde het feit dat ook op de top de smog het uitzicht zou verstoren. Uiteindelijk aten we boven onze picknick op en keerde daarna terug naar beneden. Daar vonden we een prachtig hutje met bankjes op de parking, waar we de rest van de dag doorbrachten met babbelen, grappen, en dutjes. Niet echt waarvoor we gekomen waren, maar dat is nu eenmaal eigen aan reizen in een land als China: je moet verloren durven lopen en het onverwachte omarmen. Dankzij het entertainende gezelschap en de relaxte sfeer was deze dag een echte topper!

Op het labo is mijn project plots op gang gevlogen. Ik doe eindelijk heel wat praktisch werk, helemaal op mijn eentje zonder een argwanend oog van mijn supervisor. Ik voel mij nuttig en daar ben ik heel blij om, al betekent dit wel lange werkdagen van 9u ‘s morgens tot 9u ’s avonds. Vanaf nu dus niet veel uitstapjes meer, want ook in de weekends moet er gewekt worden. Ik heb ook al een keer tot 12u ’s nachts in het labo gewerkt op een vrijdagavond! Weekend en weekdagen verschillen voor Chinezen amper, al durven ze op een zaterdagmorgend wel eens uitslapen tot 10 uur. Ikzelf heb al wel eens nood aan weekendgevoel, maar daar wordt meestal voor gezorgd door een cafébezoekje met een hoop internationale studenten op vrijdag of zaterdagavond. Dat doet dan wel deugd, zelfs al moet ik er de volgende morgen weer op tijd uit.

Vorige week heb ik de doctoraatsverdediging meegemaakt van een studente van mijn labo. Alles was -uiteraard- in het Chinees maar als deel van het labo werd ook ik verondersteld aanwezig te zijn, als teken van respect. Langs de ene kant vind ik dit overbodig: ik kan me moeilijk voorstellen dat ze in België van een Chinees zouden verlangen aanwezig te zijn als het in het Nederlands is. Langs de andere kant vind ik het ook leuk dat ik als een volwaardig deel van het labo beschouwd word.



Aangezien ik altijd alles nogal graag uitstel tot de laatste minuut, had ik voor mijn vertrek naar China geen tijd meer voor een kappersbezoek. Dat heb ik me wel beklaagd want in China durfde ik al helemaal niet naar de kapper! Wie weet wat doen ze met zo’n Europees, krullend haar! Na een maand van uitstelgedrag heb ik dan toch de stap durven zetten. Ik nam een Chinese vriendin Xueer mee om het risico op flaters te verminderen en samen liepen we de eerste de beste kapperzaak binnen. In China zijn bijna alle kappers mannen, en dat was ook in deze zaak het geval. Eerst moest ik beslissen hoeveel ik wou betalen: 60 yuan voor een beginner of 120 yuan voor een meer ervaren kapper. Ik ben toch maar voor de duurdere gegaan, en werd onmiddellijk meegenomen door een paarsharige (!) jongen die mijn haar zéér uitvoerig waste. Hij waste het wel 5 keer ,steeds met verschillende producten! Na een half uur mocht ik de wasbak verlaten en naar de kappersstoel verhuizen. Tot mijn opluchting was het niet de paarsharige jongen die de schaar in mijn haar zette, hij bleek maar een kappersassistent te zijn. Xueer speelde tolk en legde uit hoeveel er af mocht van de lengte en welk model ik wou. De kapper bekeek mijn haar eerst een tijdje en het leef alsof hij niet durfde beginnen. Hij sprak geen woord Engels en op een gegeven moment was hij plots weer verwisseld met de paarsharige jongen die mijn haar begon te drogen. Blijkbaar was het dus klaar. Maar er was amper iets af van de lengte! Omdat ik niet volgende week alweer wilde terugkomen, zei ik tegen Xueer dat het nog te lang was. Mijn haar was al volledig gedroogd tegen dat ze de kapper had kunnen uitleggen dat het niet goed was, maar gelukkig was hij heel vriendelijk en begon hij helemaal opnieuw met wassen en knippen. Ik kreeg dus eigenlijk 2 knipbeurten voor de prijs van één! Na meer dan 2 uur bij de kapper kwam ik opgelucht buiten. Weer een drempel overwonnen!

---

Comments

[Jana]

Leuk dat je jezelf begint thuis te voelen! Wat ben ik blij dat ze op mijn labo het begrip 'weekend' nog kennen ;)! Krullend bruin haar zullen ze daar inderdaad niet gewend zijn! Had dat proces wel graag op video gezien :p. Gelukkig met mijn longen zit ik daar niet in de smog. Groetjes uit België, Jana x