Advertisement
Published: November 18th 2014
De laatste weken werk ik alle dagen in het labo, meestal vele uren, en is er ook in de weekends geen enkele dag vrij. Met heel wat moeite kon ik vorig weekend toch anderhalve dag vrij krijgen en trok ik met Yana naar Datong, op 5 uur van Beijing. Na een kort nachtje in de slaaptrein kwamen we ’s morgens aan in het hotel, de Holiday Inn! Wat luxe hadden we wel verdient na het harde werken de afgelopen weken. De anderhalve maand zonder matras werd in één nacht goedgemaakt op een vierdubbele matras en onder een hemelse dons. Wat een zaligheid! Het koste ons heel wat wilskracht om het heerlijke bed te verlaten en wat van de omgeving te gaan genieten. Het Boeddhistisch klooster hangend aan een bergrots en ook de overweldigende boeddhistische grotten met reuzengrote boeddha’s waren wel de moeite om ons bed voor te verlaten. Ook de taxiritten waren weer een hele belevenis: De ene taxichauffeur reed ongelofelijk traag, terwijl er geen kat op de baan was. Na een tijdje begon hij nog in slaap te dommelen ook! Spannende tijden! De volgende taxichauffeur was dan weer extreem gehaast en begon al aan te dringen voor het geld, nog
voor we op onze bestemming waren aangekomen. ’s Avonds dachten we een heerlijke duik in het zwembad van het hotel te nemen, maar het zou China niet zijn als er geen verrassing waren. We stonden helemaal klaar om in het zwembad te duiken maar moesten onze plannen herzien want er stond geen water in het zwembad! Tegenvaller. Maar we lieten het niet aan ons hart komen en benutten dan maar ons bad in de hotelkamer.
Toen Yana en ik na dit relaxerende weekend weer in het vertrouwde WuDauKou aankwamen, bleken onze fietsen verdwenen. We hadden ze aan een paal vastgemaakt, op de hoek van een druk kruispunt. Nu stond daar geen enkele fiets meer in de buurt. We besloten een poging te doen om het bij de politie in de buurt te gaan vragen. Met veel gebaren en onze Engels-Chinese vertaalApp begrepen ze na een tijdje dat we onze fietsen kwijt waren. Van het ene bureau werden we naar het andere gestuurd en daar begon een agent zijn uitleg in het Chinees. Een voorbijganger was zo vriendelijk even voor ons te vertalen en toen bleek dat onze fietsen verkeerd geparkeerd stonden. Ze waren waarschijnlijk weggehaald met een vrachtwagen van
de politie en een beetje verderop weer afgezet. Ik vroeg nog hoe we konden weten dat ze daar niet mochten staan want verkeersborden zijn nergens te bespeuren, zelfs niet in het Chinees. De agent reageerde heftig dat dat ‘natural common sense’ is. Blijkbaar zijn we toch nog niet genoeg ingeburgerd om de Chinese common sense aan te voelen… De avontuurlijke avond was nog niet ten einde. We wilden onze fietsen terug dus gingen we een kijkje nemen op de plaats die de agent had aangewezen. Het was al donker en er stonden wel 500 fietsen op een hoopje. In een donker hoekje zocht ik naar mijn gouden fiets, maar plots zag ik in mijn ooghoek iets bewegen en kwam er straathond blaffend achter mij aan. Door het verschieten kon ik niets beter bedenken dan zo snel mogelijk weg te lopen, en ook Yana had ik nog nooit zo snel zien lopen! De hond staakte al snel zijn achtervolging en wij beslisten om onze zoektocht ook maar te stoppen. We waren altijd ontevreden geweest over onze fietsen dus een nieuwe zagen we eigenlijk wel zitten. Ons relaxweekendje had dus een turbulent einde, maar we konden er hard om lachen. Ondertussen kochten
we mooie, nieuwe meisjesfietsen, mét een mandje en al!
Je hoort het al, de routine waarover ik het in mijn vorige blog had is dikwijls nog ver te zoeken. Ik was te snel met mijn conclusies. China will never get you bored!!
15 november is blijkbaar Belgische Koningsdag. In België had ik hier nooit van gehoord maar hier werd het gevierd door een receptie op de Belgische ambassade. Alle Belgen waren uitgenodigd en dat wilde ik niet missen. Vol verwachting trok ik met Yana en Matthias naar het chique Conrad hotel. We kregen er geen spijt van! Godiva, Palm, rode kool, frietjes, americain, verse wafels, spruitjes, witloof met hesp… Het was er allemaal! De worst met puree smaakte mij nog het meest. De meeste aanwezigenwaren zakenmannen en ook militairen, allemaal rijk volk. Het is op feestjes als dit dat connecties gemaakt worden, we kregen zelf ook enkele business cards toegestopt. Wel leuk dat wij als studenten eens een kijkje konden nemen in deze wereld.
Dit weekend was ik uitgenodigd voor een afscheidsfeestje van een postdoc die naar de USA vertrekt. Eerst speelden we gezelschapspelen en een soort van levend computerspel, om daarna verder te gaan naar een
chique restaurant voor het avondmaal. Een echt Chinees feestje dus. Ik had het me dan ook voorgesteld zoals vorige keren: lekker en veel eten, een licht tafelbiertje, af en toe een toost op de gastheer en na maximum 2 uur keert iedereen terug naar huis of zelfs naar het labo. Maar dat was lichtjes anders deze keer! In plaats van bier had mijn supervisor Baizu meegebracht, een soort van Chinese vodka (52% alcohol), om mee te toosten. Een paar van mijn collega’s hadden afgesproken om hun vriend, de gastheer, zat te voeren. Ze dronken hem continu toe en na 5 uur waren de meesten niet meer in staat om alleen naar het toilet te wandelen. Ongelofelijk als je weet dat Chinezen nooit op café gaan en zelden alcohol drinken! Ik wist niet wat ik zag, al die hardwerkende, ambitieuze controlefreaks waren plots onzin aan het uitkramen en dronken mopjes aan het maken. Ze leken wel 15-jarige pubers, maar dan 15 jaar ouder. Ik had een geweldig amusante avond, want er werd ook veel meer Engels gesproken nu de remmingen wegvielen. Onze professor vierde vrolijk mee en had zelfs zijn kinderen meegebracht. Die zaten rustig en filmpje te kijken op de
Ipad en af en toe te lachen met de dronken taferelen. Deze keer duurde het feest wel wat langer dan gewoonlijk, maar om 22u was iedereen toch wel weer thuis. De zatte Chinezen raakten allemaal veilig in bed en ook de anderen gingen allemaal direct naar huis. Behalve één, die ging nog wat werken in het labo. Waarom ook niet, op een zaterdagavond om 22u na een zot feest. Voor mij begon nog een gewone zaterdagavond: met mijn internationale vrienden iets gaan drinken op café. Die Chinezen leven toch echt wel in een andere wereld!
Ze probeerden mij ook zat te voeren maar dat zag ik toch niet zo zitten. Ze denken altijd maar dat wij in België altijd zat zijn, en het feit dat ik als meisje al wel eens bier drink versterkt dat idee alleen maar. Ik heb uit beleefdheid enkele shotjes meegedronken maar daar heb ik het toch maar bij gelaten. De volgende morgen was het heerlijk rustig in het labo. Die kater viel niet mee denk ik! Ik vond het wel interessant om mijn collega’s eens wat spontaner te leren kennen. Chinezen uiten bijna nooit hun ware gevoelens. Het is dan ook heel moeilijk om in te schatten wat ze denken en voelen. Maar die avond ontdekte ik wat er écht door hun hoofd gaat, en eigenlijk zijn ze helemaal niet zo verschillend van ons.
Advertisement
Tot: 0.088s; Tpl: 0.012s; cc: 8; qc: 50; dbt: 0.0548s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
