Herfst in Schotland

---

Het leek me wel eens leuk om een keer in de herfst naar Schotland te gaan, dus besloot ik eindelijk de Cateran Trail te gaan lopen. Stond al even op mijn lijstje, maar ik vond de route altijd te kort voor de meivakantie. Nu dan maar in de herfst die kant uit. Hieronder mijn geschreven teksten al liggend in de tent vroeg in de avond. (Je moet wat als het bijna 14 uur lang donker is...😉)

Net voor zonsopkomst gestart in Blairgowrie. Mooi weer voorspeld en korte daglengtes zo eind oktober, dus ik ging proberen het meeste uit de dag te halen. Prachtige start langs een snelstromende rivier met daarnaast bomen in herfstkleuren. Net toen ik de vallei uit was geklommen werd ik boven op de heuvel beloond met de zonsopkomst. Wat een begin van de dag!
De weg waar ik op liep ging over in graspaden door boerenland. Daar waar ik eerst nog probeerde nattigheid en modder te vermijden, bedacht ik me vrij snel dat ik in Schotland was. Schotland en droge voeten gaan meestal niet samen. Oké, geen moeite meer verspillen en overgeven aan het water dat mijn schoenen instroomt. En het gekke is: na een tijdje merk je het niet eens meer.
Uitzichten op een prachtige vallei en in de verte de wat hogere bergen. Ik kruiste regelmatig velden met schapen of koeien. De familie Schotse Hooglander had net bedacht precies op het pad te gaan staan waar ik langs moest. Ik weet nou niet of zij of ik het spannender vonden...
Toen ik ze gepasseerd was doemden in de verte enorm veel herten op. Wauw!! Wat een hoop bijzondere dingen achter elkaar. Mijn dag was nu al goed.
Totdat ik info zag over een omleiding vanwege omgewaaide bomen. Die omleiding was nou niet het grootste probleem, maar schijnbaar miste ik het punt waarop ik van de route af moest en stond ik alsnog voor die omgewaaide bomen. Ik dacht: 'wie weet valt het mee en kom ik er wel langs.' Ik heb er een kwartier lopen klooien (vooral zo onhandig met een grote backpack) en besloot toen ik temidden van één groot mikado-spel van bomen stond dat die omleiding er niet voor niets was. Ik was inmiddels ook bovenop een boomstam geklommen waar ik wel af kon springen, maar waarvan ik betwijfelde of ik ook terug zou kunnen klauteren mocht dat nodig zijn. Om te voorkomen dat ik mezelf echt in de nesten zou werken, keerde ik langs al dezelfde obstakels weer terug. Oh, wat haat ik het als ik al die moeite heb gedaan om toch weer besluiten om te keren, maar er zat niks anders op. Met de kaart erbij vond ik snel de alternatieve route en was ik weer onderweg.
Rechts van mij uitkijkend op de vallei met ongevallen bomen kon ik concluderen dat het goed was dat ik daar niet langer heb lopen klooien om proberen daar door te komen.
Snelle lunch en weer door. Langs een paar schattige kleine dorpjes en daarna begon de klim richting de hogere heuvels. Snacks al lopend gegeten, want de tijd ging dringen. Nog twee uur daglicht en ik had het idee om naar een schuilhut te gaan en mijn tent daar voor te zetten. Wist alleen niet of ik dat voor het donker zou redden, dus keek al om me heen voor alternatieve tentplekken. Net toen ik besloot dat die hut er binnen een kwartier moest zijn verscheen die daar ineens om de bocht. Gelegen in het mooiste landschap dat je maar kunt bedenken. Heuvels, riviertjes, schapen en herten. Net voor het donker de tent opgezet en water verzameld en gekookt voor mijn zakje pasta al nocci. Dat ging er goed in. Nog een warme chocomelk en daarna de tent in. Een muziekje hoef ik hier niet te luisteren, want de natuur maakt muziek: burlende herten overal op de heuvels om me heen. Ik hoop dat ze vannacht, net als ik, ook gaan slapen.

Nog ergens midden in de nacht iets niet al te licht voetigs langs mijn tent horen lopen, dus de herten waren overal. Gelukkig begon het echt harde burlen weer een paar uur voor zonsopgang.
Het regende en waaide, dus het was even zoeken met de timing van mijn blaas legen en uiteindelijk alles inpakken en de tent afbreken. Gelukkig had ik de schuilhut ernaast. Dat maakt het leven echt een stuk makkelijker als je wakker wordt in een wolk met wind en regen. Rustig ontbeten, water gefilterd en alles ingepakt. Dit alles onder het toeziend oog van een aantal schapen. De herten lieten zich niet zien, maar nog wel steeds horen. Begeleid door hun geluid en dat van stromende riviertjes liep ik omhoog naar de pas. Af en toe trok het open en zag ik wat, maar ik liep voornamelijk in een wolk. Ineens werd het stiller. Dat betekent meestal dat de pas er bijna is, waar alle riviertjes ontspringen. Geen geluid van stromend water meer, maar wel zompige ondergrond. Bij de afdaling naar Spittal of Glenshee begon het echt keihard te regenen. Ik bedacht nog dat dit afdalen in de regen vragen was om te vallen, maar een paar minuten later was ik dat alweer vergeten en ging ik overtuigend onderuit. Gelukkig op zacht gras. Oké, langzamer lopen. Er schrokken nog wat schapen van me die zeer soepel even naar de overkant van een riviertje sprongen.
Spittal of Glenshee was nogal vergane glorie, maar had nog wel een mooi oud kerkje. De route ging verder aan de andere kant van de vallei. Er stopte nog een aardige meneer met zijn jeep voor een praatje. Hij begon met te zeggen dat hij dacht gek te zijn met dit weer op pad te gaan, maar toen hij mij in volledige regenkleding zag lopen, besloot hij toch dat ik gekker was. Hij verontschuldigde zich voor het lelijke Spittal of Glenshee, maar vertelde dat het weerbericht voor de middag beter was. Zijn lieve hond die naast hem zat nog een paar aaitjes gegeven en weer doorgelopen. Het begon nog leuk door allemaal velden met schapen en prachtige uitzichten in de vallei, maar al gauw was ik dit stuk van de route zat. Weinig bewegwijzering, dus liep een aantal keren een onnodig rondje en heel veel modder, water en onzichtbaar pad. Ik had mijn waterdichte sokken aangedaan, maar het was echt heel vervelend lopen.
Na eindeloos geploeter bereikte ik een weggetje. Even uitrusten qua concentratie. De sokken weer verwisseld met gewone sokken, want die zaten toch net lekkerder. (Net ook ontdekt dat die waterdichte sokken een stuk vel van mijn teen hebben afgeschraapt, maar heb er gelukkig geen last van) Ik voelde me heel erg moe en besloot dat ik vanaf dat punt gewoon voor de eerste de beste kampeeroptie zou gaan. Dat was nog best een uitdaging om een vlak en beschut plekje te vinden. Ik had al maximaal water aangevuld bij een riviertje, dus de plek hoefde al geen stromend water meer in de buurt te hebben. Dichtbij grote bomen in een bos waar ook tientallen bomen omver geblazen lagen leek me ook geen handige plek. Uiteindelijk een klein stuk vanaf het pad een bos met kleine boompjes ingelopen en een vlak stuk gevonden, waar ik na het aanstampen van het hoge gras precies een mooie plek voor de tent had. Zo: eten, schoenen uit en voeten omhoog!
Toch net voor het slapen nog even de tent uit om tanden te poetsen en te plassen. Is mijn slaapplek ineens omgetoverd tot de meest spectaculaire sterrenhemel. Zo superhelder!

De bewolking was weer terug en ik ontbeet en pakte mijn spullen in in een mistig bos. Tijdens het lopen klaarde het iets op en genoot ik van de prachtige vallei waar ik doorheen liep. Wel wat zompige paadjes, maar niet al teveel gedoe met de weg zoeken. Op een gegeven moment weet je ook waar je je voeten beter wel of niet kunt zetten, maar is de focus ook maar even weg, sta je weer tot je enkels onder water. Nou ja, dat was dan maar zo..
Water gefilterd bij een riviertje en doorgelopen naar een gehucht. Elk plaatsje op deze route heeft een paar huizen. Er staat er meestal één te koop en of er verder nog mensen in de andere huizen wonen is me niet altijd even duidelijk. Een mooi oud kerkje is er wel altijd.
Met een zonnetje liep ik de heuvels weer in, pakte ik nog even een klein topje extra mee (nu ik er toch was en de zon scheen) en waren daar ineens paarden op de heuvel. Die had ik nog niet gehad. Weer eens wat anders dan koeien of schapen.
Na een afdaling belandde ik vrij lang op een grindweg en deels geasfalteerde weg. Voelde me erg moe. Of dit nou kwam door dit geestdodende stuk weg of dat mijn energie echt een beetje op was.
Even zitten, drinken, eten en het ging al iets beter. Na een paar boerderijen gepasseerd te zijn dacht ik dat ik wel kon gaan uitkijken naar een tentplek. Ik vulde mijn water weer maximaal aan. Groot deel gefilterd om direct te drinken en een zak water om mee te koken.
Bleef ik maar door koeienvelden lopen. Althans, ik zag geen koeien, maar wel hun sporen en had geen zin in nachtelijk bezoek bij mijn tent.
Toch nog flink stuk verder zette ik uiteindelijk een uurtje voor zonsondergang mijn tent op net naast het pad tussen wat struiken. Mijn laatste nachtje op de trail. Morgen zijn er een paar opties, maar wat ik uiteindelijk doe laat ik afhangen van het weer en de hoeveelheid energie die ik nog heb. In ieder geval zal ik aan het begin van de middag terug moeten reizen naar Edinburgh voor mijn vlucht in de avond naar Rotterdam.
Maar voor nu nog even genieten van het geluid van een bosuil in de verte. Het perfecte geluid om mee in slaap te vallen.

's Ochtends werd ik wakker van het geluid van regen op de tent. Maar echt: serieuze regen. Klinkt altijd wel heel knus, maar dat werd dan dus plan C: lekker nog blijven liggen en straks een klein stukje lopen naar de eerste plaats waar vandaan een bus vertrekt. Behalve de regen ook nog wat ochtendzang van roodborstjes en een winterkoninkje. Altijd fijn.
Na een rustige start vanuit de tent toch maar naar buiten gestapt met mijn regenkleding aan en klaarde het net wat op. Tent afgebroken en op pad. Een heleboel koeien wensten me goedemorgen en voor ik het wist had ik al zicht op Alyth. Mijn eindpunt van de tocht. Bleek het nog een best mooi oud plaatsje te zijn. Het zonnetje brak ook nog door. Een perfecte afsluiter van deze trektocht in het herfstachtige Schotland. Even prachtig zoals het daar altijd is.

---

Comments

[Inge Nielsen]

Ik word helemaal blij weer een verslag van je te lezen. Wat een verlaten gehuchtjes allemaal zeg. Tot je enkels onder water, brr. Voor mij zou dit absoluut GEEN prettig vakantiegevoel opleveren, maar ben blij voor jou dat je dit allemaal kon doen.

[Dorien Bosman]

Mooi verhaal, met veel plezier gelezen! Wat is Schotland prachtig!