Kyst til Kyst Denemarken: Jutland van oost naar west te voet.

---

Vejle, 's morgens vroeg. Ergens in de haven zou de route moeten starten.
(Of eigenlijk eindigen, maar ik had besloten de ongebruikelijke looprichting te doen, omdat ik graag op het strand wilde eindigen na 140 km lopen)
Op goed geluk, nog half slaperig van de rit met de nachtbus, liep ik vanaf het station in oostelijke richting.
Een paar mooie zeilschepen zag ik liggen. De start van de route nog niet. Te weinig voorbereid en uitgezocht om te weten waar ik precies moest zijn. Het zal wel: dit is mijn startpunt en ik loop met een rondje door de stad terug richting het spoor waar ik op een kaartje kan zien waar de route het spoor kruist. Yes, gevonden.
Een start langs mooie straatjes en langs het riviertje de Vejle stroomopwaarts. Dan bereik ik na een uur een fietspad waar ik de rest van de dag niet meer vanaf kom. Behalve dat het oersaai is om op te lopen, doet het ook eerder pijn aan alles in je lijf met zo'n harde ondergrond. Aan een oud stationnetje onderweg en op de plek waar ik uiteindelijk mijn tent kan opslaan (ook een oud stationsgebouw, dat nu als keuken diende voor de camping) maak ik op dat ik over een oud spoortraject liep. Aha, best leuk om te zien en weten, al zou ik aanraden dit te fietsen in plaats van te lopen.
De dag erna begin ik vol goede moed, want ik had me via een folder nu iets meer ingelezen en ontdekt dat er vanaf een zeker plaatsje geen fietsen en honden meer waren toegestaan. Dat betekent meestal goed nieuws voor de wandelaar! Ik mocht me eerst nog wel in de steeds meer brandende zon over landwegen verplaatsen, maar in een plaatsje onderweg was er iemand zo aardig om op een picknicktafel een mandje met verse tomaten achter te laten. Ik kan geen Deens (al word ik hier wel continu in die taal aangesproken), maar uit het briefje erbij maakte ik op dat dit een gulle gever was en ik van een aantal tomaatjes mocht genieten. Dat gaf weer wat fysieke en mentale energie. Dankjewel, lieve meneer of mevrouw die dat daar had neergezet!
Verder op de route lagen nog een paar enorme keien die daar in de ijstijd beland zijn.
Nog even doorbuffelen, totdat daar eindelijk na 20 kilometer het bordje stond dat het hier voor fietsers en honden toch echt op hield. Ik liep op de watershed van Jutland. Daar waar het hoogste punt is en diverse riviertjes ontspringen. Daar waar je op de watershed in Schotland meestal tot je enkels diep loopt te soppen door dat beginpunt van riviertjes was het hier vanwege de aangelegde grindwegen gortdroog.
Ik snakte naar een lunchpauze liggend in de schaduw en gelukkig vond ik nog net voordat ik de volle zon weer inging een fijn plekje.
De bron van de Holme was de volgende bestemming. Altijd bijzonder om bij de oorsprong van een rivier te staan. Ik belandde op een grassig paadje met veel kuilen en hobbels. Enkele brandnetels en braamstruiken en veel vliegen. Ja, ik wilde niet meer op het asfalt lopen, dus ja, nu had ik een wandelpad.
Ik had gelukkig aardig goed water gedronken al die dag, want echt beschut was dit deel niet, dus vroeg mijn lijf in deze hitte om een rustiger tempo. Ik liep op een plek af waar mogelijk een bivakplaats zou zijn, maar was waarschijnlijk toch niet meer helemaal scherp genoeg en ontdekte op een zeker moment dat ik er al voorbij moest zijn gelopen. Oké, waar was de volgende optie? Nog ruim vijf kilometer door. Pfff...zou ik teruglopen? Ik twijfelde, want eerdere bivakplaatsen stonden wel op paaltjes aangegeven. Misschien bestond deze niet meer? Dan maar doorlopen. Rustig aan. Bij een bankje kon ik wel juichen, want ik zag een waterpomp. Ik had nog een halve liter, maar meer was nog beter. Helaas, deze bron was opgedroogd. Gelukkig had ik dat eerst gecheckt voordat ik al mijn laatste water achterover geklokt had. Een kaartje gaf wel aan dat de volgende bivakplaats er echt zou moeten zijn. Spaarzaam met het water omgaan werd het plan en toen had gewoon iemand als verrassing langs de route een koelbox staan met blikjes frisdrank erin. Nou ja zeg!! Wat een engelen hier allemaal op de route. De koude cola ging er goed in. Om de bocht veranderde het kronkelende paadje langs de rivier in een mooi bospad langs paarse heide. Nog een cadeau. Met zoveel geluk onderweg bleek mijn lijf zomaar 30 kilometer te hebben gelopen. Eigenlijk best debiel in de hitte, maar een mooi bivakplaatsje in het bos met een pomp waar wel water uitkomt is dan wel de ideale plek om weer volledig uit te rusten. In alle stilte van de avond genoten met de steeds lager staande zon achter de bomen.
Begeleid door de roep van de bosuil in mijn tentje in slaap gevallen.
Het pad langs de Holme leidde me vervolgens langs een wegspringende ree, veel kikkers, naaktslakken en salamanders. Echt prachtig. Mijn tempo lag laag. Ik voelde me moe en had last van een pijntje bij mijn linkerbeen.
Stap voor stap maar verder. Genoeg kampeeropties op dit stuk waar ik zou kunnen besluiten te stoppen.
Wat weiden met vee doorkruisen en de meesten schapen, koeien en paarden waren vrij relaxt. Ook een weiland met een groep koeien waaronder een stier. Oke, het zou toch wel goed gaan? Anders laten ze hier toch geen wandelaars lopen? Voor een semi-veilig gevoel hield ik mijn wandelstokken maar even vast tussen de stier en mij. Hij zette twee stappen in mijn richting en maakte iets van geluid en toen ik rustig door bleef lopen begon meneer weer te grazen. Pff...ook weer meegemaakt. Die kan weer op het lijstje nieuwe ervaringen..
Uiteraard was daar een uur later de volgende 'uitdaging': een Schotse Hooglander die stoïcijns precies achter het hekje stond te grazen waar ik doorheen moest. Ik ben eerst maar een gesprekje met haar aangegaan en af en toe het hekje een klein stukje geopend. Toen gevraagd of ze misschien net een paar meter naar links kon grazen, want dat ik er dan wel langs durfde. Dat deed ze ook nog!! Deze koe verstond gewoon Nederlands! En heel chill was ze ook, want ze keek verder niet meer verbaasd op dat ik mijn tocht in haar weide voortzette.
Aangekomen in een plaatsje ging ik op zoek naar water. Er zou ergens een bivakplaats moeten zijn met kraan en wc, maar ik wist dus niet precies waar.
Toen ik het dorp bijna uit was toch maar besloten bij een huis te vragen om water. Ik snap echt niet hoe die Deense huizen in elkaar steken, want kon bij de eerste paar geen voordeur met bel vinden. Toen opende in een zeer schattig huisje een oud vrouwtje haar deur. Die had me waarschijnlijk al rond zien scharrelen. Ze begon van alles in het Deens uit te kramen en ik in het Engels, maar we bleken elkaar beiden niet te verstaan. Dan maar met een lieve glimlach mijn lege fles water omhoog houden. Ik mocht binnenkomen. Het zou me niets verbazen als dit vrouwtje dik in de 90 was. En ze bleef maar praten en praten. En ik maar af en toe knikken en glimlachen. Uiteindelijk was ik blij met het water en zij met haar gesprekje van de dag denk ik. Nog geen vijf minuten later loop ik tegen de bewuste bivakplaats aan...tijd voor lunch.
Daarna werd het toch wel een soort lijdensweg over lange wegen. Vanwege de herinrichting van het beeklandschap was er een omleiding van acht kilometer over asfalt. Er zat niet veel anders op dan de knop om te zetten op 'asfaltmodus' en te bedenken dat ik dit in ieder geval morgen niet meer hoefde te doen. En ik beloofde mijn benen en voeten een massage bij aankomst.
Met zere poten kwam ik aan bij de volgende bivakplaats en zette mijn tentje op in het gezelschap van een Deense vrouw en een Deense man die ook allebei alleen liepen. Best relaxte mensen en een beetje over het mooie van lange afstandswandelen praten is dan ook leuk. We kregen ook nog visite van een kat, die kwam slijmen om eten. Ik gok een vaste klant. Ze kreeg in ieder geval een hoop aaitjes van me.
Tweede nacht op rij superweirde en drukke dromen. Toch sliep ik wel genoeg uurtjes, maar het voelt dan alsof je het de hele nacht druk hebt gehad.
Op een rustig tempo begonnen de dag erna, want die ene spier in mijn linkerbeen was ook nog niet helemaal blij. Even rustig inlopen.
Prachtig over een bospaadje langs een meer met de ochtendzon.
Daarna volgde ik weer een riviertje. Zie ik daar toch ineens een blauwe flits over het water. Wauw, een ijsvogel!!
Via overgroeide paadjes, waar ik het ene na het andere spinnenweb inliep, en weiden met de zoveelste koeien kwam ik uit in het plaatsje Varde. Even wat snacks scoren en door. Veel open landbouwgebied, dus dat was weer vrij pittig in de brandende zon. Gelukkig nog een stop met drinkwater onderweg.
Aan het einde van de middag zag ik daar de baai: daar is de zee! Bijzonder moment. Ik hoorde de vogels op het wad en zette mijn tentje op in het bos ernaast. Had ik geen uur later moeten doen, want er kwam even een wolkbreuk aan: plensregen, harde wind en onweer. Ik zat gelukkig droog. Oh, en wat ruikt het bos na zo'n bui heerlijk.
Waarom het loont om vroeg op te staan en in de vroege ochtend al te lopen? Omdat het stil is, je alleen de geluiden van de natuur hoort en je eigen voetstappen. Omdat de velden goud kleuren van de eerste zonnestralen, omdat de lucht fris ruikt en omdat er een haas wegsprint door een veld en er plotseling ietsje verderop moederree met haar drie kalfjes opstaat en ze in de verte met hun elegante sprongen verdwijnen.
Dat was de start van mijn laatste wandeldag. Gewoonweg magisch.
Mooi stuk nog door het bos met heide en heel veel vlinders. Twee damherten verderop het pad, die nog even bleven staan, maar toch besloten in het bos te verdwijnen.
En dan was daar eindelijk zicht op de strandopgang. Nog even een kaarsrechte weg aflopen, maar dan zou ik op het strand staan.
En wat een strand! Zo groot en rustig. Ik zocht een rustig plekje voor mezelf, zette mijn backpack weg, deed al die zweterige wandelkleding uit en genoot van een duik in de zee. Zo heerlijk om na zo'n stuk lopen me te laten afspoelen door het zeewater en mijn lijf te kunnen laten ontspannen en afkoelen na al die warmte.
Helemaal fris ging ik voor het laatste stuk. Geen idee waar precies het einde van de route was, maar de vuurtoren 'riep me'. Genietend van het zand, het geluid van de branding en de vogels op de zandbanken bereikte ik dan de vuurtoren. Bleek het ook nog eens het officiële eindpunt van de Kyst til Kyst route. De vuurtoren op het meest westelijke puntje van Denemarken. Waar je niet zoal komt, als je gewoon de ene voet voor de andere blijft zetten...

---