Advertisement
Published: April 20th 2018
Vanuit Puerto Aysen rijden we door een smalle vallei richting het oosten. Alle bergtoppen zijn prachtig besneeuwd. De zon komt steeds vaker tevoorschijn en als we Coyhaique naderen wordt het schitterend weer. We stoppen bij een uitzichtpunt vanwaar je een mooi uitzicht hebt over de stad met daarachter de bergen. Coyhaique is de grootste stad van de omgeving en het is er dus ook erg druk. Wij doen wat boodschappen en zijn dan weer onderweg. We kunnen wederom geen wegenkaart of gas vinden. Het landschap is hier veel droger als voorheen en we rijden over een hoogvlakte en kunnen goed snelheid maken. De weg klimt steeds hoger en in de bergen van het Cerro Castillo Reserve komen we de eerste echte herfstkleuren tegen. De bossen tegen de steile berghellingen kleuren fel geel en rood. Uit de lichte wolken valt soms een beetje sneeuw. De bergen worden steeds hoger en het landschap mooier. We komen bijna geen tegenliggers tegen. Niet veel later beginnen we aan de afdaling de volgende vallei in. We stoppen bij een uitzichtpunt over de bergen waar we net zijn uitgekomen en de valleien erachter. Eenmaal beneden moeten we een tijdje wachten vanwege werkzaamheden. Ook hier wordt de weg
breder gemaakt en klaar voor asfalt.
Het weer is heel wisselend vandaag, dan weer valt er een beetje sneeuw, dan regent het weer of komt de zon door de wolken. We volgen eerst een brede rivier met blauw water en klimmen vervolgens naar een pas op 600 meter. Er woont in dit gebied bijna niemand, af en toe staat er een huis en komen we een boer te paard tegen die zijn kudde koeien aan het verplaatsen is. Verkeer is er al helemaal niet, wel komen we een camper tegen met Nederlands kenteken. We dalen weer af en volgen een vallei totdat we bij het Lago General Carrera komen, het op een na grootste meer van Zuid-Amerika. In Puerto Rio Tranquillo, een klein dorpje aan de westkant van het meer, hebben we een cabana geboekt. We worden hartelijk ontvangen en de kachel is al aangestoken. Tegen de avond lopen we nog wat door het dorp, waar verder niet veel is, en over het strand langs het meer. De ondergaande zon zorgt ervoor dat de sneeuw op de bergen rood wordt gekleurd.
In Chili lopen er veel honden over straat, allemaal even vriendelijk en eigenlijk
alleen uit op eten. Als je met de auto langs hen rijdt komen ze wildblaffend op je af, omdat mensen vaak eten uit de auto gooien. We wilden eigenlijk op boottour naar de Capilla’s de Marmol, dat zijn grotten in het water gevormd door gletsjers. Het is boven Puerto Rio Tranquillo erg grijs en winderig, dus we hebben geen zin om drie uur nat te worden in een kleine boot. Na twintig minuten rijden wordt het aan de andere kant van de berg prachtig zonnig en het landschap steeds spectaculairder. Het hele meer is omringd door bergen van 2000-3000 meter hoog en ieder half uur heb je weer een ander uitzicht. Na een uur rijden verlaten we de Carretera Austral, die nog zo’n 300 kilometer verdergaat tot zijn eindpunt in Villa O’Higgins, en gaan verder langs de zuidoever van het meer. Wat ons betreft overtreft deze omgeving Nieuw-Zeeland. De onverharde weg rijdt prima en gaat heuvel op, heuvel af. Met iedere bocht hebben we weer andere uitzichten over het water en de bergen. Vooral het laatste deel is erg bochtig en hobbelig. Ook hier weer werkzaamheden, we rijden met 5 per uur achter een schuiver aan die de weg aan
het egaliseren is. Wel makkelijk als je een diesel hebt, want hij loopt zelf met die snelheid de heuvel op, dus gas geven is niet nodig.
Uiteindelijk komen we uit in Chile Chico en daarmee de grens met Argentinië. De grenspost is een enorm en modern gebouw, waar verder niemand is. We gaan naar binnen en geven onze documenten af, waaronder alle papieren van de auto. Die worden aandachtig bekeken, gestempeld en na vijf minuten zijn we weer op weg. We rijden een vijftal kilometers naar de Argentijnse grenspost. Daar zit een ongeïnteresseerde dame achter de computer die alles met de hand gaat invoeren in de computer. Na een paar vragen in het Spaans gaan we naar een tweede beambte die de auto inklaart en we kunnen weer naar buiten. Daar werpt een man nog een zeer korte blik in onze boodschappentassen en dat was het dan. We hebben een hotel geboekt in de grensplaats Los Antiguos. We kunnen het eerst niet vinden, aangezien er niets op de gevel staat en het gebouw van buiten niet echt op een hotel lijkt, meer een politiebureau. De kamer is prima en we kijken uit over het meer. In de
stad eten we een enorme schnitzel en een biefstuk, het is zoveel dat we het niet op kunnen. Er wordt tijdens ons diner ook een lezing gehouden in het restaurant over het thuis kweken van paddenstoelen, zoveel hebben we ervan begrepen. Alles ziet er anders uit in Argentinië. Ook de mensen zien wat meer Europees. De huizen zijn hier allemaal van steen, en het oogt allemaal iets minder armoedig als in Chili. Als we in bed liggen horen we een luid gezoem, wat afkomstig is van de gang. Samen met de receptionist zoeken we een tijdje naar de oorzaak, wat uiteindelijk en lamp blijkt te zijn, die het hout van het plafond laat trillen. De lamp wordt uitgezet en het gezoem houdt op.
De volgende ochtend rijden we oostwaarts naar Perito Moreno. Het landschap is hier veel vlakker en droger dan in Chili, het lijkt veelal op een steppe die onderbroken wordt door tafelbergen en oude vulkaankegels. In Perito Moreno doen we boodschappen in een grote supermarkt (nu het kan), gooien we de tank vol (veel benzine zullen we niet tegenkomen) en kopen we een simkaart. Dit is ook weer een heel gedoe, want ook hier moet
deze geregistreerd worden. Het kantoor van de provider is dicht, maar gelukkig willen twee meisjes bij de toeristeninformatie ons helpen en registreren ze de simkaart met hun eigen sofinummer. Hierna beginnen we onze reis over de beroemde Ruta 40 van Argentinië, die van de Boliviaanse grens tot onderin Patagonië loopt en veelal door niemandsland. We komen onderweg niet veel verkeer tegen en je kan met gemak 120 rijden op de cruise-control. Wel zien we veel dieren onderweg, waar je goed voor moet opletten. De guanaco zien we heel veel, dat is een soort lama met een kop die veel wegheeft van een kangoeroe. Deze beesten staan in kuddes langs de weg te grazen, dus opletten geblazen. Ze gaan wel bijna altijd weg van de weg zodra ze je zien. Ook zien we een condor boven we weg cirkelen, herkenbaar aan de vingers aan zijn vleugeluiteinden. We zien ook nog een vos de weg oversteken, die even midden op blijft staan om naar ons te kijken, en dan zijn weg vervolgt. Waar je goed voor moet oppassen zijn de kleine struisvogels, want die blijven heel dom voor je uit lopen.
We rijden naar de Cueva de los Manos
toe. Dit is een kloof van een paar honderd meter diep waar op verschillende plekken rotstekeningen zijn gemaakt tussen 9000 en 1300 jaar geleden. We krijgen een rondleiding met nog vier anderen van anderhalf uur langs een gedeelte van de wand. We zien veel handen, waaronder van kinderen, die in allerlei kleuren zijn aangebracht op de wand. Ook zijn er tekeningen van guanaco’s waarop gejaagd wordt door mensen en verschillende insecten. De gids moet het steeds eerst uitleggen in het Spaans en dan aan ons in het Engels. Na de rondleiding rijden we terug naar de hoofdweg en naar Los Horquetas, waar we via AirBnB een hotel hebben geboekt. Niet direct onze keuze, maar het is het enige hotel op de route. Voor andere moeten we 65 kilometer omrijden. Het is een gebouw opgetrokken uit donker natuursteen, dus het oogt al vreemd. Niet geheel verwonderlijk zijn we in dit seizoen de enige gasten, en dat is best ongemakkelijk, want de gastheer heeft niet veel te doen. We steken in onze kamer de gaskachel aan en gaan nog een tijd in de algemene ruimte zitten, waar het warm is bij de houtkachel. De gastheer spreekt weinig Engels, dus veel kunnen we
niet tegen hem zeggen. We kruipen vroeg in bed, dat een matras heeft wat zo is doorgezakt dat we in een soort u vorm liggen. Dat werd een zware nacht.
De volgende ochtend krijgen we ontbijt: thee, yoghurt, brood, jam en boter. Bij het uitchecken wil onze gastheer nog geld zien, maar na veel gesteggel maken wij hem duidelijk dat we vooruit hebben betaald bij AirBnB. We blijken de eerste boeking ooit te hebben gemaakt via die website. In de volgende blog vervolgen we onze weg door het eindeloze niets naar El Chalten, het wandelmekka van Argentinië en El Calafate, waar vele enorme gletsjers van het Patagonisch ijsveld komen.
Advertisement
Tot: 0.139s; Tpl: 0.022s; cc: 13; qc: 53; dbt: 0.0638s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Linda
non-member comment
Gelukt?
Volgens mij staat mijn vorige commentaar er niet op. Na weer veel prachtige foto's en de steeds oppoppende reclame waarin me wederom verzocht werd mijn buikvet weg te werken, iets wat zeker zal lukken nu ik vijver 2 aan het graven ben, kreeg ik nu het verzoek van jullie site om een comment te geven over de domme kangoeroes. Curieus dat internet beslist waar ik over mag schrijven. Omdat ik een gehoorzame volger ben, doe ik dat maar. De kangoeroes zijn niet dom. Als ze recht vooruit blijven rennen, vormen ze een kleiner doelwit dan wanneer ze afslaan. Moeilijker te grijpen. Ook schapen vertonen dit gedrag. Ben blij dat ik mijn vergaarde National Geografic- kennis een keer kan spuien. Hopelijk kan het de goedkeuring van jullie site wegdragen. Ik vond de eerste foto van deze serie indrukwekkend, maar ja, daar stonden geen kangoeroes op.