Advertisement
Published: April 15th 2011
AL
Citabria SmileNu zittend in mijn nieuwe verblijf voor de komende 6 maanden zit ik dan het verhaal te schrijven over mijn tijd in Florida. In die tijd is weer veel gebeurd en in tegenstelling tot mijn eerste week in Crystal River ben ik nu eindelijk wel een beetje goed opgeschoten met vliegen.
Het laatste nieuws wat ik had geschreven uit Florida is dat er een breed front overkwam met meerder keren tornado waarschuwingen. Dat schoot niet echt op voor het vliegen. Die tijd was er ook een grote vliegshow in Lakeland iets van 130 zuidelijker waar iets van 75 vliegtuigen zijn verwoest doordat er een tornado overheen raasde. Meerdere mensen die daar heen waren geweest vlogen ook weer via Crystal River terug naar het noorden. Ik had ff contact met iemand die er ook vandaan kwam. Hij vloog toestellen voor een fabrikant heen en weer. Hij vertelde dat ze zelf met 5 toestellen heen waren gegaan en maar met 2 terug konden.
Al met al viel dat bij ons gelukkig allemaal als je het vergelijkt. Wij hadden eigenlijk geen schade behalve dat sindsdien het atis systeem eruit lag wat ook wel vervelend is. (Atis is een automatisch weer update dat je kunt
uitluisteren en bekijken voor een bepaald vliegveld. Het geeft informatie over wind (hoek en snelheid) temperatuur wat voor wolken en op welke hoogte ze hangen). Hierdoor kan je bepalen of je bijv. wel of niet kan vliegen.
Over vliegen gesproken het werd tijd, dat dat ook maar eens ging gebeuren. Ik had mezelf toch wel een aantal doelen gesteld welke ik wel wou volbrengen hier in Crystal River. 1 Daarvan had ik al volbracht met AL. Hij is een instructeur met wie ik een aantal instrument approaches heb gevlogen en wat andere dingen om mijn instrument rating weer up to date te krijgen. Nu mag ik dat ook weer legaal zelfstandig vliegen. Ik mocht dit niet omdat ik afgelopen jaar het eigenlijk niet heb bijgehouden en daardoor was het verlopen.
Er bleven nu nog 4 doelen over die ik hier wou vol brengen afgezonderd van het verkrijgen van wat extra vlieguren. De vorige keer dat ik hier ben geweest heb ik mijn private pilot license gehaald en mijn instrument rating. Alleen met je gewone private pilot mag je nog steeds niet alle vliegtuigen vliegen. Een aantal uitzonderingen zijn vliegtuigen met een staartwiel, meer als 200 HP vermogen en met
een intrekbaar landings gestel en een constant speed propeller. Zonder deze extra extra’s kan je nog redelijk veel vliegen. Alleen nu ik hier toch bezig ben is het wel fijn om dit ook allemaal te verkrijgen. Helemaal met een staartwiel. Aangezien de meeste vliegtuigen die in de bush vliegen een staartwiel of Floats hebben komt dit wel van pas.
Ik had met Tom afgesproken dat hij zou zorgen voor mijn taildrager endorsement in de citabria. Dit is een semi arobatic vliegtuig waar je achter elkaar zit en een knuppel hebt ipv een stuur. Buiten dat is het toestel verder van linnen wat om een metalen frame is gespannen. Oftewel gewoon een frame met een doek waar je mee de lucht in gaat. De donderdag dat het zo rot weer was had Tom een les gegeven over hoe het toestel werkte en wat allemaal de bedoeling is. De dag erna was het dan zover. Het zou vrijdag mooi wee worden en werd tijd om te vliegen. Eerst de motor maar is starten en dan gaan met die banaan. Doordat je achterover hangt in het toestel is het lastig om te zien waar je heen gaat met taxiën. Dit vergt wat gewenning
en ook was ik bang om teveel te remmen. Op de voorste 2 wielen zitten je remmen dus als je pech hebt schiet je zo door. Dit viel achteraf allemaal wel mee. Nadat te hebben gehad is het tijd voor mijn eerste take off in dat ding. De truc is om zo snel mogelijk je toestel horizontaal te krijgen zodat je alleen. Dit moet je dan doen door je neus naar beneden te duwen. Je hebt echt het idee dat je zo met je propeller de landingsbaan raakt maar ook dit valt mee. Tegelijkertijd wil het toestel naar links, dit vanwege de aerodynamische krachten welke op het toestel komen. Dit moet je corrigeren met je rudder. Na ruim een uur gevlogen te hebben met Tom wat echt super leerzaam is was het genoeg. Het is een gaaf toestel om te vliegen maar wel hard werken. Het is super licht en word alle kanten opgeblazen door de wind. Het landen ging eigenlijk wel goed moest ik zeggen en ook Tom vond dat. Je kunt eigenlijk op 2 manieren landen een makkelijke en een moeilijke. We hebben die dag alleen de makkelijke gedaan. Dit houdt in dat je normaal aankomt vliegen zoals
je gewend bent. Net boven de baan haal je het gas eraf en laat je het vliegtuig overtrekken zodat je, je draagkracht verliest en met alle 3 de wielen tegelijkertijd de grond raakt of zelf zelfs je achterwiel als eerst.
Die middag ben ik met al wat rond gaan vliegen met het doel om mijn instrument rating weer rond te krijgen. Dit lukte allemaal wel prima en na een aantal approaches en wat tracking van navigatie punten had hij me weer afgetekend zodat ik daar ook zelfstandig mee op pad kon. Ik wou alleen nog wel een keer vliegen en dan in contact staan met ATC. Dit zou ik de week erop doen met Andy in een ander toestel. Het was allemaal wel weer wennen om zo op je instrumenten te vliegen maar ging eigenlijk allemaal wel lekker.
Zaterdag heb ik ‘s ochtends zelf wat rond gevlogen en in de middag heb ik met Steve en Al meegevlogen op de achterbank. Steve een jongen uit Zwitserland was bezig met zijn instrument rating en hij zou die dag naar Gainesville gaan en hiermee in contact staan met atc. Ik vond het wel handig om gewoon weer is achterin te zitten en
mee te luisteren. Was ook wel leerzaam moet ik zeggen.
Toen we terug kwamen kwam ik erachter dat Tom mij had gezocht om weer in de citabria te vliegen. Dit ging die dag niet meer lukken en we zouden dat de volgende dag weer proberen. Er stond weer is wat wind maar dit was alleen maar goed volgens Tom. Een pittige zijwind van ongeveer 15 knopen stond er in Crystal River. We stegen op en zijn daarna naar Inverness geweest een plaats wat iets verderop ligt. Daar ligt de baan net iets anders waardoor je meer tegen de wind in land. Hier zoude we dan de “lastigere” landingen oefenen. Dit betekend eerst op je 2 voorste wielen landen en dan langzaam je staartwiel laten zaken. Dit vergt we iets meer behendigheid maar na een aantal landingen gaat dit ook wel prima. Het is dan tijd om terug te keren en het dan met een hoop zijwind te proberen in Crystal River. Dit ging de eerste keer iets lastiger maar de 2de landing was netjes en Tom vond het goed zo. Was wel verbaasd over hoe ik het allemaal deed. Al met al was het weel erg geslaagd om dit te
doen en nu was ik zo vrij om ook in taildragers te vliegen.
Die dagen daarna heb ik zelf een beetje rond gevlogen en af en toe met een paar lui van de vliegschool wat dingen doen enzo. Het was allemaal wel gezellig. Ook al is het nog steeds erg lastig om met Japanners om te gaan die echt slecht Engels spreken.
In de resterende dagen heb ik beetje zelf rond gevlogen. Daar weer de omgeving verkennen en wat uren maken. Donderdag en vrijdag hadden ik met Andy mijn vorige instructeur afgesproken dat ik met hem in de Bonanza zou gaan vliegen. Dit toestel heeft meer als 200 HP en ook een intrekbaar landings gestel. Dit zijn de 2 endorsements die ik nog nodig had. Ik keek er wel erg naar uit om daar mee te vliegen. In eerste instantie zou ik er al eerder mee gaan vliegen maar omdat het toestel nog in onderhoud stond ging dat helaas niet lukken. Maar donderdag was het dan zover. Ik had eerst wat theorie erover gehoord hoe het allemaal werkte. We zouden nu maar is gaan vliegen. Dit toestel werk weer heel anders en vlieg veel sneller dus alles gaat ook
veel sneller. Dat is allemaal wel wennen maar is wel leuk. Je hebt nu ook 3 knoppen die je moet bedienen voor je motor. Er ook nu ook 1 bij naast je gas en je mixture. Die is om de hoek van je propeller te bepalen. Dit had ik ook nooit gedaan en vergt wel wat gewenning moet ik zeggen. We gingen naar Brooksville een plaats ten zuiden waar we wat circuitjes zuiden vliegen om alles beetje onder controle te krijgen. Dit ging eigenlijk allemaal wel goed en het leuke was dat Andy ook vroeg hoeveel uur ik had totaal. Ik zo iets van 90. Hij zo dat verbaast me je vliegt echt alsof je al iets van 500 uur hebt. Die mag ik ook weer in mijn borstzak steken en was wel een leuk compliment.
Andy vond het eigenlijk zo al wel goed alleen ik had zoiets ik wil nog wel een keer in dat toestel vliegen. Al zou vrijdag naar Tampa gaan voor een weekendje weg en vroeg mij om hem te brengen. Ik zat er wel beetje op te kijken om dan met een toestel naar Tampa international te vliegen. Het is een groot en druk vliegveld.
Ik zij dat ik het wel wou doen alleen als we het eerst een keer met zijn tweeën zouden doen.
Uit eindelijk kon Al niet donderdag avond en ging het dus niet door. Ik ben toen vrijdag met Andy nog naar Orlando executive gevlogen. Dit ligt net onder Orlando international en is ook een groot vliegveld waar veel verkeer komt. We hadden een flightplan gefiled wat voor mij ook weer wennen was. Nu de hele tijd met atc lullen en hun opdrachten uitvoeren. Dit was wel wennen en ook het vliegen in het nieuwe toestel wat nog steeds wennen was. Het lullen met Atc ging eigenlijk wel goed moest ik zeggen en het viel me niet tegen. Wel was het onwijs veel doen en werken, maar wel een hele leuke uitdaging. Helaas heb ik er geen foto’s van omdat ik me camera was vergeten. Het aanvliegen is wel mooi omdat je recht over down Town Orlando vliegt en de grote bakken niet al te hoog over je heen omat die richting international airport gaan.
Dit was ook tevens mijn laatste vlucht in de VS voorlopig en het was tijd om naar Canada te verhuizen.
Ik heb alles gedaan wat ik wou doen hier in Crystal River en het waren dus ondankt wat tegenvallend weer 2 heerlijke weken. S’avonds had al mijn spullen zoveel mogelijk in gepakt.
De volgende ochtend zou David toch naar Orlando gaan en hij zou me bij Shanna en Brian afdroppen. Daar nog wat met zijn alle gegeten te hebben ben ik naar hun huis gegaan. Daar was verder weinig te doen. Brian had een afspraak bij de universiteit en Shanna moest werken. Ik heb dus een beetje zitten leren en verder niet veel. Het was een rustig weekendje. Zelf ook niet heel veel zin in om weer buiten rond te hangen. Zondag avond nog ff wat gegeten en daarna nog ff ergens wat gedronken met zijn drieën wat wel gezellig was. De volgende ochtend was het dan zover. Brian bracht me naar het vliegveld waar mijn vlucht naar Houston en eindbestemming Kelowna op mij stond te wachten.
Bye Bye Florida tot in Augustus.
Advertisement
Tot: 0.103s; Tpl: 0.013s; cc: 10; qc: 50; dbt: 0.0692s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
hans
non-member comment
sweet memories
Hoi Timo, Leuke verhalen man! Doet me weer denken aan de tijd dat ik in Florida rondhing. Ben benieuwd naar je Canadese avonturen. Veel plezier, Hans