Dag 12 en 13: Figuren zoeken en dieren spotten

---

Dag 12: 25 juli

Vanochtend hadden we een wekker gezet om 6u30. Met kleine oogjes stonden we op en maakten ons snel klaar. Terwijl ik lunchpakketten klaarmaakte en fruitjes sneed, maakte Rick de kinderen klaar. Onze zakken hadden we gisterenavond al klaar gezet om geen tijd te verliezen. Op de planning vandaag: een wandeling tussen rotsformaties van Adrspach. We hadden een ticket geboekt in het tijdslot van 8 tot 9. Om kwart voor 8 vertrokken we met de auto en was het nog 3 kwartier rijden. Waze stuurde ons langs Polen en net op het moment dat hij ons een enkelrichtingstraat wil insturen (langs de verkeerde kant), heeft Rick geen netwerk. We moeten dus blijven rijden zonder een idee te hebben naar waar. Na 10 minuten was het in orde, maar wij waren onze marge kwijt. Kleine paniekaanval bij mij! Onderweg konden we wel genieten van de mooie uitzichten die Polen te bieden heeft. Misschien voor een volgende reis?

Uiteindelijk komen we om 8u45 aan op de parking. Snel onze wandelschoenen aan, kinderen op buik en rug en langs het toilet passeren. De ingang zoeken en om 8u57 lieten we onze tickets scannen, net binnen de tijd dus. We kregen een plannetje mee met welke figuren we waar konden zien in de rotsen. Allereerst kwamen we aan een meer waar ook een wandeling rond was. Die lieten we voorlopig links liggen en we zochten de groene route om te volgen. Die route bracht ons tussen de verschillende rotsformaties, heel indrukwekkend. Zoals wel meer dingen hier in Tsjechië klopte ons plannetje niet volledig. We kwamen langs een bordje met een figuur, maar die stond niet op ons plannetje. Omgekeerd gebeurde het ook, iets dat op ons plannetje stond en niet was aangeduid met een bordje. We genoten dus gewoon van de uitzichten en met (soms wat meer) verbeelding vonden we toch enkele figuren, waaronder een leeuwinnenkop en 2 geliefden.

Nore wilde ook zelf stappen, tot ze ongeveer 100 meter verder al op haar gezicht ging. Toen was het: papa, pakken? Omdat Rick haar niet de hele weg wilde/kon dragen, zetten we haar terug in de draagrugzak. Eerst tegen haar goesting, maar nadien keek ze haar ogen uit, vooral naar de honden en het water.
We wisten dat de route ongeveer 3,5 kilometer lang was en kwamen (naar ons gevoel) al snel aan in de helft. Hier was een kleine waterval, of zo noemden ze het hier toch. Er komt meer water uit onze kraan thuis, maar soit. Op deze plaats hadden we de keuze om naar de grote waterval te gaan via de gele route, die naar boven liep. Omdat we nog veel tijd en goesting hadden, deden we dit. Het was even pittig stijgen. Berre had honger, dus eerste werk boven: eten geven. Nore mocht uit de draagrugzak en genoot van haar vrijheid. Toen Berre gedaan had, mocht hij terug bij mij en wandelden we verder naar de grote waterval. Nore wandelde zelf, maar haar schoenen gleden nogal uit over de houten balken. Het hield haar niet tegen en een handje geven, daar doet ze niet aan mee. Liever een paar keer op de grond vallen. De grote waterval was nu ook niet echt om over naar huis te schrijven. Misschien is het omdat we in Noorwegen echt spectaculaire watervallen hebben gezien, maar het was niet echt de moeite. We hebben wel een leuke foto van Nore getrokken, dus het was niet allemaal voor niks.

Langs dezelfde weg terug naar beneden en de groene route verder volgen. Op ons plannetje hadden we gezien dat het laatste stuk niet toegankelijk was voor buggy's. Al snel werd ons duidelijk waarom: langs trappen gingen we naar boven en beneden. De ene trap was al wat smaller dan de andere. Onderweg kregen we wat bemoedigende glimlachen omdat we elks een kind droegen. Het viel ons op dat er inderdaad weinig mensen met kinderen op dit stuk waren. Was het omdat we op een vroeg uur waren of omdat andere ouders dit niet zagen zitten? Het laatste deel van de tocht was een pittig stukje. Steil naar boven via een smalle trap, vlak erna terug steil naar beneden, via een al even smalle trap. En dan moest het hoogtepunt van de tocht nog komen: het muizengangetje. Dat mag je letterlijk nemen: een gangetje van 80 cm breed, dat smaller werd naar het einde en daar nog een 50 cm breed is. Ik ging eerst en wist dat het voor Rick (met Nore op de rug) op het nippertje zou zijn. Het lukte net, maar echt net. Wat een geluk ging ik eerst en kon ik het einde filmen.

Nog een klein stukje wandelen en onze route zat er op. Elke reis kopen we iets om op ons schab te zetten. We hadden nog niets gevonden, dus het werd dringend tijd om iets te zoeken. Aan het einde van de wandeling stonden nog enkele kraampjes en daar zagen we een poppetje van een reus. Omdat we een week in het Reuzengebergte verbleven, namen we dat mee. Terug naar de auto, schoenenwissel, kinderen erin en hop: naar ons huisje. Onderweg vielen onze kiddo's in slaap. We hoopten dat we Nore thuis aangekomen in haar tentje konden leggen om verder te slapen, maar zij was klaarwakker. Aan ons huisje is een schommel en die moest ze toch ook eens uittesten. Wat een plezier! Daar heeft ze dan geleerd (nadat wij haar tig keer hadden gewaarschuwd) dat ze haar 2 handjes moet vasthouden op een grote kindjestouter. 😊

Wat later hebben we ze dan toch nog in haar tentje kunnen leggen voor een kort dutje. Rick had ook nood aan een middagdutje, dus lag op de zetel te snurken. Toen Nore weer wakker was, hebben we nog samen buiten gespeeld. Ondertussen was ook Berre wakker, dus genoot ook hij van nog wat zonnestralen. Nore gebruikte Rick als springkussen en de stukjes sandwich die nog in haar mond zaten, smeerde en tufte ze mooi uit in Rick's gezicht en T-shirt. 's Avonds maakten we Risotto en keken een aflevering van 'How I met your mother'. De lichten gingen vroeg uit, na deze lange dag.



Dag 13: 26 juli

De kinderen waren opnieuw om 6u30 wakker, dat stond niet op de planning. Omdat ik zondag had mogen blijven liggen, besloot ik om nu Rick langer te laten slapen. Ik vertrok met Nore en Berre al naar beneden. We speelden al samen op de speelmat, want het was een koude ochtend. Tegen 8u45 was Rick wakker en konden we ontbijten. Nore schoof voor een tweede keer aan, want ze had al yoghurt gekregen. We maakten ons klaar om naar het safaripark van dvur kralove te vertrekken. Op de parking stonden heel veel auto's, we hadden wat schrik dat het over de koppen lopen zou zijn. Ik ging naar de kassa, waar ze enkel Tsjechisch en Pools spraken, en laat ik die nu net niet vloeiend spreken. Ik wilde cash betalen, maar ze had al op het knopje bankkaart gedrukt (omdat ik uit gewoonte de kaart had genomen) en het was blijkbaar heel moeilijk om op stop te duwen. Ik riep naar Rick, want ze verstonden mij niet en uiteindelijk bleek het toch niet zo moeilijk te zijn. Toen de vriendelijkheid werd uitgedeeld, stond ze duidelijk vanachter. Dan moesten we nog met ons ticketje langs de ingang en ook zij stond mee vanachter. Dat, of in het water/pivo hier zit citroenzuur en azijn.

Soit, we waren langs alle medewerkers gepasseerd en konden nu genieten van de dieren. De eerste 3 kooien/stallen waren leeg. Dat begint hier al goed. Nore was al gelukkig, want ze had al honden, vogels en een foto van een neushoorn gezien. Maar dan kwamen we giraffen tegen. Ons Nore kreeg weeral honger, dus aten we met zicht op de giraffen onze sandwiches op. We wandelden verder en Nore keek haar ogen uit. Bij de zebra's riep ze: PAAJD! En: AAIEN! Ze wil elk dier aaien! We zullen haar toch eens moeten uitleggen dat de dieren in de dierentuin gevaarlijk (kunnen) zijn en dat dat niet de bedoeling is. Dan moeten we als we thuis zijn zeker nog eens langs haar meter om de paardjes te kunnen aaien! Af en toe keken we op het plannetje, maar de weg (en dieren) die we volgden stond er niet op. Heel raar. Er waren 2 kaarten, 1 van de dierentuin en 1 van de safariroute voor de auto's. Toch die tweede maar eens opendoen en daar stond ook nog een weg voor voetgangers op, richting safaribus. Dit stuk liep voor ons dood, want we hadden geen ticketjes. Terug langs de giraffen en het tweede deel van de dierentuin bezoeken.

Dit deel stond wel duidelijk op ons plan, dus als we zigzagden, kwamen we normaal gezien alle dieren tegen. Na even te wandelen, kreeg onzen Berre honger. We zochten een bankje in de schaduw, toevallig met uitzicht op de schildpadden. Berre kreeg zijn flesje en Nore keek verwonderd naar de schildpadden. Ze wou hen eten geven (de stukjes boomschors die op de grond lagen) en aaien. Wij maar zeggen: nee Nore, dat mag niet, terwijl andere kinderen en volwassenen het wel deden. Dat vond ons Nore heel gek. Telkens wanneer een schildpad voorbij kwam, volgde ze hem en ging ze op haar tippen staan om hem goed te kunnen zien. Nog even een propere pamper voor Berre en een kindwissel: Nore bij mij, Berre bij Rick. We kwamen olifanten tegen, die kon Nore goed zien. In het reptielenhuis dacht ik dat ze weinig ging kunnen zien, maar dat was buiten Nore de dierenspotter gerekend. Ze zag de slangen heel goed en keek er recht naartoe. Ook het aquarium scoorde punten. We vroegen: moet bompie ook zo'n grote visbak kopen? Ze knikte en zei: JA! Ook apen vindt ons Nore heel fascinerend: PAAP! roept ze dan heel luid. Verder zagen we volgens Nore veel koeien en paarden, maar het was dan vaak een soort hert.

Met het dwergnijlpaard had ze meteen een connectie. Het dier kwam dicht naar Nore kijken en zij keek terug. Wij wandelden verder, en Nore bleef staan. Ook als we uit het zicht waren, stond zij nog bij het glas te staren naar de dwergnijlpaarden. Met de woorden: ik heb een okapi gezien, wil jij die ook eens zien? kwam ze wel mee. Nog langs de katachtigen, waarop ons Nore: POES! We hebben haar toch aangeraden om bij dat soort poezen niet te dicht in de buurt te komen. Tegen dan was Nore stikkapot, maar slapen, daar doen we niet aan mee. Vanuit haar plaatsje in de rugzak kon ze alles goed zien. Tegen 20 na 5 hadden we alle dieren gezien en gingen we naar de uitgang waar nog een klimspeeltuig stond. Nore wilde erop, maar eigenlijk was ze zo moe dat het niet meer lukte. We zullen in België nog wel eens naar een speeltuin gaan waar ze ook zo'n klimtoestel hebben en dan kan ze nog klimmen. Nog snel langs het toilet en terug naar de auto.

Rick had op 12 minuten van de zoo rijden nog een mooie dam gezien (helemaal in de stijl van Anton Pieck). Dus we maakten nog een tussenstop. Ik moet toegeven: het was de moeite! Nore was als een blok in slaap gevallen en Berre zat te spelen, dus ik ben heel kort gaan kijken en terug naar de kindjes gegaan terwijl Rick nog foto's nam. Hij had geluk, want er stond niemand op. Daarna mochten we ook nog over de brug van de dam rijden. Toen was het voor ons alle vier voldoende: terug richting huis. Nog even gaan tanken, zodat we vrijdag met een volle naftbak kunnen vertrekken en langs de Kaufland voor de laatste inkopen.

Thuis aangekomen zijn onze 2 kindjes meteen naar boven gegaan. Het is te zeggen: Nore gegaan, Berre gedragen. Het was nog een avontuur om ze om te kleden, want Nore wou niet echt meehelpen, en de hele tijd in Berre zijn tentje kruipen. Ze ging uiteindelijk met pyjama aan erin liggen. Berre keek naar haar met een blik van 'dat is wel mijn tent, he'. Wij vroegen aan haar of ze ook graag bij mama en papa op de kamer wou slapen, maar dat was het niet. Ze wou samen met Berre in zijn tentje slapen. We legden Berre er dan maar bij. Zij vond het geweldig (en bleef stil liggen), maar Berre begon te huilen en had liever zijn tentje voor hem alleen. Met veel moeite kregen we Nore er terug uit en kroop ze in haar eigen tent. Rust voor ons! Rick maakte nog een (pikante) vegetarische wok en daarna ging ik ook al snel slapen. Rick keek nog naar de langverwachte seizoensfinale van Marvel's Secret Invasion op Disney+.

---