Dag 10 en 11: Mijne rug op en den boom in

---

Dag 10: 23 juli

Na een heel drukke dag gisteren, hadden we vandaag een rustdag verdiend. Nore at buiten haar yoghurt op en ook Berre genoot op zijn mat. We hebben er een rustdag in stijl van gemaakt en bleven een hele dag in pyjama! Nore is een superlieve zus, want ze brengt allemaal verschillend speelgoed naar Berre. Een paar minuten later kan het wel volledig gedraaid zijn, want wil zij net met dat speelgoedje spelen waar Berre mee bezig is. Berre laat het allemaal maar gebeuren, maar wacht tot hij ook een eigen willetje krijgt. We brunchten op het gemak en lieten de kindjes een middagdutje doen. Rick zocht op wat er allemaal in de buurt was en kwam met een programma van 3 dagen. Komt mooi uit, want we zijn hier nog 4 dagen, maar de laatste dag gaan we al heel wat inpakken en nog genieten van een laatste dag echte qualitytime met de kiddo's.

Omdat we gisteren al ons gerief gewoon op de grond hadden gedropt, moest er nog wel wat opgeruimd worden. Alles kreeg een plekje voor de komende dagen. We merken dat er in de keuken weinig extra opbergruimte is, maar zijn creatief en zetten onze inkopen op de kast. In de living staat wel een grote kast, waar we spullen in kwijt kunnen waar Nore niet mag aankomen. En het grootste deel van de living wordt ingepalmd door de speelmatten van de kinderen en hun speelgoedzak. Nore helpt mij ook nog met de eetstoelen in elkaar te zetten. Als we haar lieten doen, zou ze er zeker alleen in geslaagd zijn, maar dan waren er ook wat kasten of glazen gesneuveld.

Een van de favoriete speelgoedjes van Nore op dit moment is de bellenblaas. Af en toe komt deze boven en vandaag dus ook. Rick maakte de grootste bellen en Nore probeerde ze te vangen. Er stond wel wat wind, dus dikwijls vlogen ze weg voordat ze hem kon vangen. Desondanks hadden ze er veel plezier mee! Berre keek goedkeurend toe en nadien heeft Rick ook nog een paar bellen voor hem geblazen. Hij had goed opgelet wat zijn zus gedaan had, want probeerde ze ook te vangen.

's Avonds stond er spaghetti op het menu. We weten niet aan wat het lag, maar Nore at spontaan terug groenten. Terwijl ik worteltjes aan het snijden was, kwam ze ernaar vragen en heeft ze een heel stuk rauwe wortel naar binnen. Daarna was de paprika aan de beurt. Ook daar ging vlotjes 1/4e van naar binnen. Wij blij, want overal at ze groenten, behalve bij ons. Benieuwd of deze trend zich voortzet als we terug in België zijn? De pasta was (uiteraard) niet even lekker als thuis, want we hebben niet alle kruiden bij, maar toch viel hij in de smaak. Lekker, nog eens zelfgemaakt vers eten!

Nadien was het tijd om nog even in bad te gaan. Omdat Berre nog niet zelfstandig kan zitten, kroop ik er bij in. Onzen Berre was niet te houden, en maar stampen en spartelen met zijn beentjes. Hij genoot er zichtbaar van! Ook Nore vond het geweldig om samen met haar broer in bad te gaan. Terwijl Berre petste met zijn voetjes, deed zij mee met haar handen. Wat een geluk hadden we niet veel water in het bad gedaan, of we hadden zeker een overstroming! Beide kindjes nog even wassen en dan was het tijd om de pyjama aan te doen. Nog een verhaaltje voorlezen en elks in hun eigen tentje. Daarna was het mijn beurt om nog te genieten van een bad. Ik nam mijn boek mee in bad en dan kan ik de tijd al eens uit het oog verliezen. Twee uur later kwam ik beneden en zei Rick dat hij bijna ging komen kijken of ik niet verdronken was. Ik ging snel mijn bed in om nog wat verder te lezen en keek Rick nog Youtube.

(notitie van Rick: Heerlijk zo eens een avondje zonder kiddo's en vrouw! Ik ging dus niet echt komen kijken of ze niet verdronken was, maar ze hoort dat zo graag hé, dak bezorgd ben. 😊 )



Dag 11: 24 juli

We stonden op ons gemak op vandaag en aten gezellig met 4 ons ontbijt. Op de planning vandaag: al zeker het boomtoppad in Janske Lazne. Eventueel ook nog met een kabelbaan naar boven, de berg op, om daar nog wat rond te wandelen. Maar dus eerst ons klaarmaken om naar Janske Lazne te vertrekken. Onderweg stopten we nog bij een uitkijkpunt over het dal. Ik had die plaats al gezien toen we naar ons huisje reden zaterdag en wilde hier per se nog stoppen om even van het uitzicht te genieten. We maakten ineens van de gelegenheid gebruik om nog wat foto's van Nore en Berre te trekken. Nore was al in haar nopjes en liep 'Sound of the Music'-gewijs over de bergtop. Kleine anekdote: we moesten een tweetal meter stijgen en Nore kon dit wel alleen. Dat dacht ze toch, want ze struikelde en viel. Los in de enige brandnetel die er stond! Haar knie rood en een paar blaasjes erop. We hebben er weinig aandacht aan besteed, omdat zoiets vanzelf overgaat en inderdaad, tegen dat we naar de auto gingen, trok het al weg.

Een half uurtje later kwamen we aan op de parking. Iedereen nog even insmeren, want het was mooi weer. Nore wilde graag zelf stappen, dus gingen we in een trager tempo naar de ingang. Onderweg zagen we al dieren uit hout gesneden. De verwachtingen lagen hoog, want deze waren al erg mooi. Voorbij de ingang kwamen we al op een hoog pad uit. Ik had het er niet zo mee door mijn hoogtevrees. Toen ik dat tegen Rick zei, viel hij even uit de lucht, want dat was hij vergeten. Ach ja, voor mijn kinderen trotseer ik veel! Nore genoot duidelijk van alle uitzichten. We wandelden echt tussen de bomen. Op ons pad waren nog verschillende kijkertjes, met uitleg wat we konden zien. Ook hier waren dieren uit hout gemaakt.

Terwijl Nore alles goed bekeek, las ik wat info in het boekje dat we bij hadden. Bleek dat er ook op 3 plaatsen voor extra adrenaline werd gezorgd, met de mededeling dat het uiteraard allemaal veilig was. Ik was benieuwd naar deze punten en mijn geduld werd niet lang op de proef gesteld. Het eerste was een stevig net in het pad. Gelukkig konden we er ook langs wandelen, maar onze kleine durfal wou er graag op. Ik gaf haar een handje (en bleef veilig op het hout) terwijl Nore haar voet op het net probeerde te zetten. Helaas waren de gaten net te groot en kon heel haar voetje erin. Dat vond ik een stapje te ver, dus gingen we met z'n allen naast het net verder.

Er waren verschillende uitkijkpunten gemaakt en bij een van die punten stond een fotostatief voor een gsm. Dat moesten we uittesten! Timer op 10 seconden gezet en een mooie familiefoto later konden we verder wandelen. Onderweg kwamen we ook nog een memory tegen die Nore moest uittesten. Zij vond het vooral leuk om de plaatjes te kunnen omdraaien. Daar lag ook een houten rups waar Nore op klom. Op het moment dat ze eraf wou, gleed ze weg, pardoes met haar gezicht erop. Tranen met tuiten, maar terecht, want het zal echt wel pijn gedaan hebben. Dat wordt een blauwe plek! Het tweede uitdagende stukje waren verschillende stenen en een bruggetje om over te gaan (met netten onder uiteraard als veiligheid). Dat ging zonder problemen voor onze klauterkabouter!

Nog een stukje later kwamen we aan bij de echte toren. In spiraalvorm wandelden we naar boven. Nore heeft nog een heel eind gestapt, maar dan werd ze te moe, dus moest Rick haar verder dragen. We schatten in dat ze toch zo'n 1,5 kilometer heeft gestapt, dus niet verkeerd voor haar korte beentjes. In het midden van de spiraal was een lange glijbaan waarmee je naar beneden kon. Er waren wel een paar voorwaarden aan verbonden en één ervan was minimum 120 centimeter groot zijn. Niet voor onze kinderen geschikt dus. Tot grote spijt van ons Nore, ze bleef maar wijzen naar de glijbaan en ons vragend in de ogen kijken. Heel schattig, maar spijtig genoeg was ze nog te klein. We stegen nog meer naar boven en ik begon weer heel veel last te krijgen van mijn hoogtevrees. Rick stelde voor om terug naar beneden te gaan, maar dat kan mijn ego niet aan. Puur op koppigheid heb ik doorgezet en wat een geluk. Boven konden we genieten van een prachtig uitzicht!

Na een toertje rond te wandelen, gingen we terug naar beneden. Nore deze keer in de draagrugzak, want anders moest Rick haar terug dragen in zijn armen. De laatste 'adrenalineplek' waren een soort stelten om over te gaan. Dit deed Rick dan met Nore op zijn rug. We snuisterden nog even in de souveniersshop en daar viel Rick zijn oog op een otterknuffel. Exact dezelfde als degene die hij in Nieuw-Zeeland had gekocht. Daar moet hij dan de halve wereld voor rondreizen?

In het heengaan had Nore de speeltuin naast de toren al gespot. We konden niet anders dan hier ook een stop maken. Daar viel mijn mond open van verbazing! Ik had mij samen met Berre aan een tafeltje met zicht op de speeltuin geïnstalleerd en Rick ging even naar binnen. Ik zei tegen Nore dat ze alleen naar de speeltuin mocht gaan en toonde haar waar het poortje was en ze vertrok! Onze anders zo verlegen dochter ging als een grote helemaal alleen naar de speeltuin! Dat had ik niet verwacht! Ze klom op een toestel en wilde dan van de glijbaan gaan. Hier wou ze toch hulp bij, dus papa ging even helpen. We aten even iets en toen vertrok ik met Nore de speeltuin in. Ze had al een springkussen gezien en wilde daargraag op. Eerst haar schoentjes uit en dan ging ze er mee op. Mijn klein dropje tussen die grote kinderen. En schateren dat ze deed! Nadat ze genoeg had gesprongen, zag ze een schommel. Geen peuterschommel, neenee, een echte! Voor de eerste keer op een grote schommel. Mijn hart stond af en toe stil, want dan moet ze zich natuurlijk goed met 2 handjes vasthouden.

Plots viel haar oog op een groot klimtoestel. Als een grote ging ze erop. Ik dacht: doe maar, het eerste stuk kan je, maar dan zijn het moeilijkere dingen, dus dan wil je eraf. Ik ging voor de zekerheid wel mee. En weer viel mijn mond open van verbazing! Onze kleine heldin ging ook op de moeilijkere delen! Klimmen over balkjes, geen probleem voor haar! Een net met driehoeken om over te klimmen? Ook geen probleem, ik doe dat wel mama! Handje? Niet nodig mama, ik kan het wel alleen! Wat een griet! Ze wou nog met de glijbaan naar beneden, maar dat durfde ze dan niet alleen. Ik heb me dan maar bij haar gezet en ben mee via de smalle glijbaan naar beneden gegaan.

Rick was heel de tijd met Berre op het terras gebleven en had nog een flesje gegeven. Nore wilde terug op het springkussen en terwijl ze daar op was, wisselde ik even van plaats met Rick. Hij trok nog leuke foto's van Nore op het springkussen en van Berre en mij. We beslisten dat het te laat was om nog via de kabelbaan naar de top van de berg te gaan en lieten Nore nog wat langer spelen. Na een goed gevulde dag, reden we terug naar ons huisje, terwijl onze kindjes in de auto in slaap vielen. We stopten nog even in Janske Lazne bij het standbeeld van de reus en de uitleg over de naam van het Reuzengebergte.

Notitie van Rick: De naam Reuzengebergte is trouwens een flauw Nederlands verzinsel omdat de echte naam volgens mij moeilijk uit te spreken is. In het Tsjechisch heet het Krkonoše, vernoemd naar de naam van de vriendelijke reus. Volgens de legende brachten de krachten van de bergen en de invloed van 2 etnische groepen die er leefden, twee bovennatuurlijke reuzen voort. De één kwam uit de bergtoppen en was ruw, gespierd en controleerde de donder en bliksem, de regen en wind. Hierdoor maakte hij iedereen bang. De tweede reus was veel vriendelijker en kwam uit het laaggebergte. Hij leek meer op een jager of boswachter met een pijp en kon zich vermommen in allerlei dieren. Over deze legende werd in de jaren 1600 veel geschreven en de naam van het gebergte kreeg in deze periode zijn naam. Voila mannekes, culturele les voor vandaag gehad! 😊

Janske Lazne staat trouwens bekend als kuuroord. Er was een welness aanwezig, maar daar waren enkel volwassenen welkom of kinderen met een doktersvoorschrift. Toen we even door de straten reden, viel me op waarom. Heel veel kinderen en volwassenen met een beperking. Het water dat gebruikt wordt in het kuuroord zou helend werken, dankzij bepaalde mineralen. We begrijpen dat dit een plek voor rust moet zijn en dat kleine kindjes daarom niet welkom zijn. Het dorpje was wel heel knap!

---