Botswana, Zimbabwe Victoria falls, Botswana

---

---

Beste meelezers Hier weer een nieuw blog. Het vorige is inmiddels ook wat bijgewerkt en de foto's staan erin!




Maandag 08-05-2017 14e vakantiedag



We staan vandaag om 5.15 uur op , we hebben een tamelijk lange reisdag op het programma. Eerst maar koffie en ontbijt (wat mij niet helemaal smaakt, beetje last van darmstrubbels) Hierna de tent inklappen, beetje afwassen en zelf even een douche nemen, Er staat ook hier een lekker vuurtje te branden die zorgt voor heel heet water!

We checken uit (na wat souvenirtjes scoren) en gaan dan op weg naar Botswana. Al snel draaien we de B8 op die dwars door Bwabwata national park loopt. Het is ongeveer 190 kilometer lang en een aantal kilometers breed. Noordelijk van ons Angola en in het zuiden Botswana. Het is een park, waar zowel wild rondloopt als bevolkt gebied, we zien weer veel inheemse dorpjes,

Het wild wat we tegenkomen zijn buffels (Waarmee we nu dus ook de Big 5 hebben gezien) struisvogels, bavianen, mooie “ground” hornbills, zwarte hoornvogels met rode kop en snavel die vooral op de grond te zien zijn. Volgens de borden langs de weg zijn er meer beesten te zien, maar die houden zich nu verdekt opgesteld!



Het is wel mooi groen langs deze weg, al zijn er her en der wat herfstkleuren te ontdekken. Na dit park rijden we nog een kleine 100 kilometer verder naar het noorden en slaan dan af in zuidelijke richting op weg naar de grens. Opvallend is dat hier de inheemse hutjes er mooier, netter en groter uitzien.



Uiteindelijk arriveren we bij de grens, eerst moeten we naar de Namibische kant, we moeten een formulier invullen en kunnen dan wachten op een mannetje die net nog wat andere mensen geholpen heeft, maar nu spoorloos is. Na een minuut of 10 doemt hij weer op, zet wat stempels op onze formulieren en in onze paspoorten en is dan net zo snel weer verdwenen.

We hebben in ieder geval een exit stempel en rijden dan maar verder. Na een stuk rijden komen we bij een slagboom, we stoppen een stukje na de streep en worden dan ernstig teruggewezen. We moeten dan papieren laten zien en wat…… dat is ons eerst onduidelijk! Uiteindelijk maakt het mannetje duidelijk dat het om de cross borderbewijs gaat (zeg dat dan meteen!)



Weer autoregistratie invullen en waar we vandaan komen, én waar we heen gaan, dat moeten we hier om de klipklap ? Nou ja en dan moeten we naar de Botswaanse kant. Hier is een kantoortje waar we eerst langs immigration, waar we nieuwe stempels in ons paspoort krijgen en dan naar Customs (het loket ernaast) waar we een poosje in de rij staan en auto registratienummer in moeten vullen en nog zo wat, een soort tol voor de wegen moeten betalen en dan kunnen we de grens over. Hèhè, het is ruim een uur verder.

Na een paar kilometer rijden komen we weer bij een slagboom, waar iemand vaag wat gebaart, oeps nu stoppen we te ver voor de streep, maar goed, weer wat autoregistraties invullen en waar we vandaan komen en waar gaan we heen……..enz.

Dan kunnen we echt op weg en zien meteen een hele kudde olifanten de weg oversteken! We zijn in de Chobe regio!

We hoeven nu nog maar zo’n 75 kilometer te rijden eerst een stuk door een park, waar we bij de uitgang natuurlijk nog een keer een formulier moeten invullen. Ze zijn gek op registreren hier!

We komen in Kasane aan en gaan dan eerst wat Pula’s scoren (de nationale munteenheid) Daarna gaan we de nodige mondvoorraad inslaan. Ook hier moeten we veel geduld hebben, we staan een half uur bij de kassa te wachten. Op zich niet erg, maar we zouden rond 14.00 uur bij de lodge moeten zijn en het is al 14.00! We rijden snel naar de lodge en ik check in, terwijl Bert alvast de formulieren voor de boottocht invult.

Dan hebben we nog net 20 minuten om de auto neer te zetten, een sanitaire stop te houden, spullen bij elkaar te pakken en weer terug te lopen naar de receptie.



We zijn precies op tijd! We worden met een busje naar Kasane terug gereden en naar de steiger waar de boot op ons wacht. We maken een tocht van 3 uur over de Chobe rivier. Eerst een stukje over deze heel brede rivier: hij is op veel plekken buiten zijn oevers getreden.

We varen eerst tot het begin van het Chobe NP, de bootsman moet daar formulieren inleveren (vandaar de registratie bij de receptie) Daarna maken we een prachtige tocht door deze waterrijke omgeving. We zien van alles: langs de oevers krokodillen, varanen, talloze vogels. Hogerop de kant, komen olifanten, impala’s en buffels aangelopen om te gaan drinken of badderen. Verderop staat een olifant alleen heerlijk te spetteren een heel stuk in het water.



Er drijven grote “eilanden” van waterlelies in het water. Hiertussen duiken regelmatig nijlpaarden op die smullen van dit gewas. In het midden van de rivier is een eiland, wij zitten aan de Botswaanse kant en de andere kant van de rivier is Namibië. Er is een tijd een getouwtrek geweest van wie het eiland nu toebehoort, want er komt vaak veel wild op af, uiteindelijk is het bij het internationaal gerechtshof in Nederland geweest, waar besloten is dat het eiland van Botswana is. Nu staat er de vlag van Botswana op.

Wij varen er helemaal omheen, terwijl intussen de zon ondergaat met prachtige kleuren. De 3 uren beginnen dan al behoorlijk voorbij te gaan en dus keren we dan terug naar de steiger. Alweer een mooie tocht gemaakt. Bij de steiger moeten we even wachten op de chauffeur van ons busje, dan keren we terug naar Kubu lodge.

We gaan hier snel kokkerellen, we hebben Botswaanse worstjes, piepers, paprika en baby patisson op de knoei en zoals gewoonlijk zitten we nog een poosje na te genieten en praten over alweer een mooie dag!





Dinsdag 09-05-2017 15e vakantiedag



Vandaag staat ons alweer een mooie, bijzondere dag te wachten. We kunnen vandaag wat rustig aan doen, we hoeven pas om 08.00 uur klaar te staan. Bakkie koffie, noedels als ontbijt, verder toiletmaken en dan op weg naar de receptie. Hier moeten we even wachten, maar komen er achter dat er hier wifi is, snel nog even online dan, kijken of we geen belangrijke berichten hebben gemist (we waren 8 dagen niet bereikbaar) Maar niets van dat al.

Om even na 08.00 uur staat de chauffeur klaar en gaan we op weg naar de grens met Zimbabwe. Dit is maar een klein kwartiertje rijden. Eerst moeten we bij de Namibische kant een uitreisstempel halen, dan door naar de Zimbabwaanse kant. Hier staal al een rijtje te wachten, we zijn net op tijd: al snel groeit de rij achter ons flink aan. We zijn snel aan de beurt, leveren ons paspoort in en moeten wat USA dollars dokken. De paspoorten gaan dan naar een ander mannetje die er visums inplakt: die met de hand invult en tot slot stempelt.

Hij was nog bezig met de paspoorten van een grotere groep voor ons………fff wachten dus. De chauffeur die ons opgehaald had blijkt niet verder mee te gaan dan hier tot de grens. Raffie, onze Zimbabwaanse gids staat ons al op te wachten (gelukkig, want de chauffeur was bepaald geen spraakzaam type.



Als alle formaliteiten klaar zijn is het een klein uurtje rijden naar de Victoria Fall’s ons doel van vandaag. In het stadje haalt de gids nog wat regencapes op en dan rijden we naar de ingang van het park. Eenmaal binnen krijgen we eerst wat uitleg over het een en ander en dan gaan we echt op weg: We zagen de dampen al van verdere afstand opstijgen en ook het gedonder van de waterval is al van verre te horen. De naam Victoria Fall’s is gegeven door David Livingstone, die het naar de koningin van toentertijd vernoemde.

De inheemse naam is Mosi-Oa-Tunya wat zoveel betekent als “rook die dondert”. We wandelen eerst naar de Devil’s cataract, hier zie je het water via een schuine helling naar beneden gaan, waarna het zo’n 75 meter naar beneden klettert. We kijken even aan de zijkant bij de helling en tsjonge jonge wat een enorme hoeveelheid water en wat een kracht! Indrukwekkend! En dit is dan pas het begin. De rivier is hier al enorm breed en we moeten de breedste stukken nog te zien krijgen. We wandelen naar een volgend uitkijkpunt en zien hier de eerste regenboog in het opspattende water.



We wandelen nu langs het standbeeld van meneer Livingstone. De gids legt uit dat hij enorm veel heeft betekent voor dit gebied, hij heeft er voor gezorgd dat uiteindelijk miljoenen mensen kunnen genieten van deze indrukwekkende schoonheid en het brengt ook welvaart in dit gebied.

Onze volgende stop gaat via een trapje naar beneden naar een volgend uitkijkpunt, nog een keer de devil’s fall, nu van een andere kant. Mensenlief, wat komt er een water naar beneden. Stilletjes aan beginnen we wel wat nat te raken: er valt af en toe een buitje regen, bij helder blauwe lucht, dat wel.



Onze volgende stop is bij de Mainfall’s dit is echt een enorm brede waterval, waar ook duizenden liters water per seconde naar beneden komt gedonderd.

Dit is echt van adembenemende schoonheid en zo indrukwekkend groots!

Wel hebben we intussen echt de regencapes nodig, het water spat huizenhoog op (de mainfall’s zijn ruim 100 meter hoog). Vervolgens wordt het weer als regen naar beneden geblazen door de wind. Het lijkt soms op tropische regenbuien! We wandelen weer door, tussen de uitzichtpunten loopt het paadje door hele mooie tropisch regenwoud vegetatie en zien we talloze vlinders en ook veel vogels.



De volgende watervallen zijn de rainbowfalls, hier zien we maar heel weinig van, want er hangt een dichte mist van opspattend water. In deze tijd van het jaar gaat door de zomerse neerslag het meeste water door de waterval en dus spat er ook veel op.

We wandelen door tot de bridge: dit is de brug naar Zambia. Al het water uit de waterval stroomt hier door een relatief smalle, maar wel erg diepe kloof verder, uiteindelijk tot Mozambique waar het de oceaan bereikt.

Na deze pracht wandelen we met de gids terug naar het begin, hier verlaat hij ons voorlopig en kunnen we tot 15.00 uur onszelf vermaken. We besluiten bij het restaurant een bakkie koffie te gaan drinken en even op te drogen, want het water komt toch overal!



We hebben hier zowaar ook even wifi en ik neem de gelegenheid om her en der het thuisfront een berichtje te sturen. Hierna wandelen we nog een keer terug richting de bridge en wandelen we de route nog een keer, maar dan in omgekeerde richting. Doordat de zon nu op een andere plek staat ziet alles er meteen een stuk anders uit en het meest spectaculaire is als we weer bij het uitzichtpunt met de trapjes zijn. Hier zien we prachtige regenbogen in het opspattende water.

We kunnen het niet laten om heel veel foto’s en filmpjes te maken en vooral met volle teugen te genieten. Ik heb al heel veel mooie plekjes bezocht, maar de Victoria Fall’s behoren met de Grand Canyon in de USA toch wel tot de uniekste en indrukwekkendste plekken!

Intussen is het tijd om richting uitgang te gaan, we scoren nog wat souvenirtjes en wandelen dan het hek uit, waar al snel de gids aankomt. We rijden het uurtje terug en zien onderweg nog de nodige olifanten, warthogs en bushbokjes (iets meer dan de dode Python op de heenweg)



Op de grens een stempel halen om Zimbabwe uit te gaan en een stempel om Botswana weer in te komen (ons net nieuwe paspoort begint al weer een bereisde indruk te geven) Hier nemen we afscheid van Raffie en stappen weer in het busje bij Mmm (zo heet de chauffeur) We zijn al snel weer terug bij de lodge.

Hier doen we wat pogingen om een blog te maken, maar behalve tekst lukt het niet om wat up te loaden. Dan maar zo even, weet iedereen iets van ons wel en wee.

We hebben gereserveerd in het restaurant, we eten vooraf calamaris en garnalen in een deegje gebakken, Ossobucco van lam en tot slot Malvapudding en koffie. Lekker wijntje erbij. Weer eens wat anders!

Terug op de campsite duiken we al snel de tent in (nog wel eerst een praatje met een van de nachtwakers, waar we al eerder mee gepraat hebben)





Woensdag 10 mei 2017 16e vakantiedag



Ik slaap wat slecht, misschien toch wat spanning voor de komende dagen: we gaan Chobe NP in en zullen een aantal dagen verstoken zijn van vanalles.



We staan op tijd op, we hoeven vandaag niet ver te reizen maar weten nog niet wat ons te wachten staat. Rond 7.00 uur zijn we reisvaardig en na het uitchecken gaan we op weg, we rijden eerst naar Kasane terug en laten daar de tank vol gooien, ook tankstations komen we de komende tijd niet meer tegen. (we hebben 2 tanks en kunnen daar misschien wel 1400 kilometer meer rijden, dus diesel genoeg)

We rijden een stukje terug richting grenspost naar Namibië en dan slaan we af naar Chobe NP via de Sedudu gate, we moeten onze vouchers laten zien en we moeten hier entree betalen voor het park. Na het nodige registratie gedoe kunnen we echt op weg, nadat we de laatste info hebben gehad over de route van vandaag. Er is een “mainroad” een zandpad en er is een coast route langs het water van de rivier, alleen zijn hier en daar de wegen ook overstroomd, dus we moeten ook af en toe naar de mainroad terug.



We gaan nu dus veel zandpaden rijden, wat over het algemeen goed te doen is, soms glibberen we wat heen en weer, maar zonder probleem. Er zijn hier heel veel impala’s, soms een koedoe, we zien giraffen, een warthog, een paar keer een koppel mongooses, nog wat varanen. Verder vooral veel vogels. We zien een paar witkopgieren die samen vechten om een prooi, heel veel andere roofvogels zoals de african fisheagle. Verder ibissen, ganzen, kieviten, hamerkoppen, hoornvogels, ook de grondhoornvogel. En nog teveel om op te noemen aan ander kleiner spul. 1 Keer moeten we wachten tot een grazend nijlpaard de weg is over gestoken en de weg wordt ook een keer versperd door een kudde buffels, die uiteindelijk toch maar opzij gaan.



We zoeken onze weg over de verschillende tracks, de ene wat lastiger te nemen dan de andere. De weg loopt vlak langs het water en soms moeten we waterplassen of modderpoelen oversteken. Ene keer houdt de weg echt op, omdat de rest is overstroomd en moeten we een stuk terugrijden naar een afslag om een andere route te kiezen.

Het is in ieder geval leuk spannend en we zien heel veel. Al met al zijn we wel vroeg op de campsite Ihaha, waar we de nacht zullen doorbrengen, we zitten vlak aan de rivier, vanuit onze stoelen kijken we mooi over de rivier en de vele vogels uit.

We moeten wel rekening houden met wilde dieren rondom het kamp, zo mogen we ’s nachts niet lopend naar het toilet maar moeten we met de auto gaan. En kunnen er bavianen rondlopen die je eten proberen te gappen, uitkijken dus, er is hier geen restaurant of supermarkt te vinden als je je voedsel kwijtraakt!

We gaan dan ook maar op tijd kokkerellen, voor het donker wordt! We steken de bbq maar weer aan, ik heb intussen weer deeg voor brood en dat staat al snel te bakken. We zien dan wel een groep bavianen rondtrekken, maar die blijven op afstand! We blijven wel dicht bij alles op voedselgebied.



Op het menu van vandaag staat: plakken van een soort lunchworst, gegrild op de braai, aardappelpakketjes, baby Pattisons en komkommersalade. We zien intussen een prachtige zonsondergang over het water van de Chobe én in tegengestelde richting komt de volle maan op! Prachtig weer! Er vliegen hier honderden libellen in het rond, boven alle bomen en struiken zijn hele zwermen!

We ruimen alles zoveel mogelijk op en zitten dan een poosje met een wijntje na te praten, dan komt een auto aan van de kampbeheerder die vertelt dat er 2 leeuwen rondlopen in het kamp. We mogen niet meer buiten blijven zitten en er wordtngmaals gezegd dat als we naar het toilet willen, moeten we met de auto gaan!



We zitten eerst een poosje in de auto en klimmen dan de tent in waar we ons nog wel vermaken met foto’s bekijken en een beetje lezen. We horen af en toe een brul van een nijlpaard in de verte en de vogels maken nog een poosje lawaai, daarna werd het stil.





Donderdag 11 mei 2017 17e vakantiedag



We hebben vannacht in de verte een paar keer een hyena gehoord en een enkele brul van een leeuw. Er liep ook “wildlife” rond de auto: een haas ?

We staan even na 6.00 uur op, maken koffie, bakken eitjes voor op brood (die we straks onderweg zullen op eten). Beetje toilet maken en de tent weer inklappen, wat een beetje tegen zit: de rits heeft soms kuren. Maar 07.15 uur zijn we weer helemaal reisvaardig. Bij de uitgang moeten we ons afmelden, er is niemand, maar er ligt een boek klaar met “outgoing” erop, hier moeten we weer van alles invullen. Het kenteken van de auto kan ik intussen wel dromen.



We gaan vandaag op weg naar Savuti kamp in een ander deel van Chobe NP. Eerst rijden we nog een stuk door dit deel langs de Chobe rivier. We zien al snel weer veel vogels, een paartje visarenden knus bijelkaar op een tak, veel andere roofvogels, nog andere arendsoorten. We komen langs wat buffels op de weg en zien verderop een groep in het water staan. Vlak daar voorbij zien we een eenzame leeuw die waarschijnlijk loert op een buffel die wat afgedwaald is. We hebben hem waarschijnlijk gestoord, hij steekt de weg over en gaat op een afstandje zitten kijken.

Wij rijden dan maar weer verder hobbelend over de zandwegen, her en der wat slippend in het zand. We genieten van de omgeving, de vele watervogels, zien nijlpaarden en vooral héél veel impala’s!



Na ongeveer 30 kilometer bereiken we de gate van het NP en moeten (uiteraard) weer een formulier invullen. Een 100 meter verder zijn we op het asfalt, slaan rechtsaf richting de grens en dan meteen weer linksaf richting een aantal dorpjes. We hebben zowaar een stuk asfalt te rijden, zo’n 50 kilometer waarbij we langs diverse kleine dorpjes rijden. Het valt op dat de dorpjes hier er veel geciviliseerder uit zien dan de dorpjes in Namibië.



Na de 50 kilometer gaat deze doorgaande asfaltweg gewoon over in de doorgaande zandweg. We glijden en glibberen er weer op los. Weerskanten van de weg veel struikbegroeiing. We zien wel veel vogels, verder weinig dieren. Her en der moeten we diepe kuilen zien te ontwijken en ergens staat een bordje met ongeveer de tekst: veel zand, zet je auto in de 2^e versnelling en je voet op het gas. En na het zanderig stuk: gefeliciteerd je hebt het gehaald! (het is een soort reclamebord van een lodge hier in de buurt)

We glibberen maar gewoon verder, moeten af en toe uitwijken voor een tegenligger: de enige keer dat de tegenligger uitwijkt zit hij meteen vast in het zand, na een poosje hannesen kan hij er weer zonder onze hulp uitkomen.



We bereiken de Ghoha gate, waar we weer Chobe NP in rijden na de nodige administratie en vervolgen de zandwegen richting ons kamp. Onderweg zien we olifanten, gnoe’s zebra’s, impala’s, nu nog wat kilometers zandpad, met ook weer veel struiken langs de weg, hier en daar wat open stukken en wat poeltjes.

Dan komen we aan in Savutikamp waar we na inschrijven ons plekje op cv5 vinden. Het is een enorm grote plek, je zou hier nog heel veel tenten bij kunnen zetten!

We zien meteen een aantal grondeekhoorns rondrennen, die ook al snel over en onder de auto door klauteren, verder hippen er een flink aantal hoornvogels rond, waarvan er ook al eentje onder de auto loopt.



We trakteren onszelf op een koud biertje, de koelkast staat nu zo ingebouwd dat hij niet meer los van zijn snoer kan raken zoals gisteren! Bert ontdekt dan dat er diesel staat te lekken, het drupt behoorlijk snel naar beneden. Met veel improviseren lukt het uiteindelijk om het lek voorlopig te dichten.

Inmiddels zijn we allebei redelijk zwart: Bert het ergste uiteraard! We gaan dan maar even douchen en dan rijden we door naar de tuckshop: even kijken wat daar te krijgen is: 2 soorten limonade (1 van elke soort) paar flesjes afwasmiddel, paar stukjes zeep, wat pakjes sigaretten, een enkele fles wijn, 3 blikjes groente of zoiets, nou dat was het dan wel weer. Een flesje water wat ik nodig heb, is er niet. We hebben genoeg water bij ons maar mijn kleine flesje is een beetje dieselig geworden, en uit zo’n 5 liter fles is toch wel behoorlijk lastig drinken op deze hobbelige zandwegen.



We rijden terug naar onze campsite, waar we wat relaxen, kijken naar de eekhoorns, de familie mongoose (een ander kleiner soort) en de vogels. Opeens een gebrul achter ons, ik schrik al, nu al leeuwen? Maar het is een impala man op zoek naar vrouwtjes.

Ik schrijf maar wat in mijn blog en dan gaat Bert starten met macaroni koken. Er is wel een braai, maar die heeft alleen een rooster, daar vallen de houtskooltjes meteen doorheen (en we hebben geen brandhout).



Als saus over de macaroni hebben we "Chakalaka" dat is een blik groente met pittige chilisaus, met nog wat van de lunchworst en kaas een prima maaltje!

We zitten nog wel een poosje buiten met een wijntje na te genieten en ook de fantastische sterrenhemel hier te bewonderen! Maar ook hier zijn geen hekken om de camping en kunnen wilde dieren zo het park binnen wandelen, dus toch maar weer vroeg de tent in!





Vrijdag 12 mei 2017 18e vakantiedag



We gaan vandaag het Chobe NP verlaten, we staan op als het licht wordt en zien alweer een mooie zonsopgang. Het is vannacht flink koud geweest, we waren blij met de extra deken die we bij ons hebben. Als we naar het toiletgebouw wandelen voelt het zand ijzig koud aan terwijl we gisteren onze voeten eraan verbranden.

Snel een bak koffie gemaakt en wat eitjes gebakken, voor het ontbijt en dan gaan we de spullen inruimen en maar weer eens de tent opklappen. Om 7.30 uur zijn we reisvaardig en verlaten we Savuticamp, natuurlijk nadat we ons hebben uitgeschreven!

We hebben nu nog zo'n 75 kilometer te gaan over de zandwegen van Chobe. Veel glibberen, het lijkt alsof je door een sneeuwlaag rijd, maar ook natuurlijk de nodige gaten en kuilen in de weg, soms is het slalommen! We zien een enkele olifant en veel impala's, verder de vogels waar vooral de hoornvogels en duiven de meerderheid vormen. Er is weer veel dichte begroeiing en soms wat open stukken en verder vooral zand.



Na deze route bereiken we de Mababe gate, hier verlaten we Chobe (na uitschrijven) we rijden eerst over een smal bochtig en hobbelig zandweggetje om er dan achter te komen dat we de andere kant uit moeten. Volgens de man bij de gate konden we via de North gate naar Moremi Wildlife reserve rijden, maar ons routeboek geeft de South gate aan ( dit in verband met de vele overstromingen op dit moment in Okavanga en Moremi)



We nemen dus de “hoofdweg” maar naar de South gate, geen echt genoegen, het is een gravelroad met constant van die overlangse ribbels, dat rijd nou niet wat je zegt comfortabel?

We moeten deze weg wel 75 kilometer rijden en hobbelen dus wat af, intussen van de ene kant naar de andere kant sturend. We komen langs 2 dorpjes Mababe en Sankuyo. Na al die kilometers komen we bij een scherpe draai naar rechts en rijden dan 37 kilometer naar de South gate. Hier geen overlangse ribbels meer, maar vooral veel kuilen en gaten, soms met modder, weer een grote slalom om de meest erge kuilen te ontwijken.



Bij de South gate schrijven we in het “incoming” book en betalen onze toegangsfee voor dit park. Nu is het nog ongeveer 41 kilometer naar Xakanaxa camp. De weg is nu wat meer zanderig, maar nog steeds vol met kuilen, dus we slalommen vrolijk verder. De vegetatie is nu wel heel anders, we zien vrij veel poeltjes, riet afgewisseld met wat meer bomen.

We zien een paar keer een grote kudde olifanten, 1 x wat verder van de weg af en 1 x een groep die de weg oversteekt, onderweg naar een grote poel, we worden door één van de olifanten (de aanvoerster) angstvallig in de gaten gehouden, wij houden voorlopig maar afstand en wachten tot de weg vrij is.

Als we alsnog langsrijden als madame in het struikgewas is verdwenen, trompettert ze ons toch nog even na!

Uiteindelijk zijn we dan in Xakanaxa (waarbij je de x’en als een soort K mét klik-klank moet uitspreken!) We worden hier een keer uitgenodigd om te gaan zitten bij het inschrijven: mooie leren stoelen, die bij ons waarschijnlijk 15 jaar geleden al afgedankt zouden zijn zoveel scheuren zitten erin ?



We zoeken wat naar ons plekje en vinden een grote plek met een hele dikke boom en daar vlak bij de braai en de waterkraan. We zitten nu eens op korte afstand van het toiletgebouw, we hoeven nu in het donker niet met de auto.

Vlak bij ons staan 6 Engelsen die ons waarschuwen voor opdringerige bavianen en olifanten. Ze vertellen ook dat er ’s nachts een hyena rond hun tenten liep. Nu slapen wij hoog en droog, dat scheelt weer.

We staan vlak langs de kant van het water, die vol met riet staat, op afstand horen we af en toe het geknor van een nijlpaard.

We rijden eerst nog een rondje door de omgeving en gaan ons daarna installeren, al snel komt een olifant een rondje maken. Er staat een boom met ronde vruchten erin: de Marula boom, er zitten papegaaitjes die dat fruit eten, maar regelmatig valt er wat naar beneden. En daar komt de olifant voor!

We zetten wat thee en koffie, wat nog net aan lukt, onze gastank begint leeg te raken.

Daarna dan ook maar weer kokkerellen, wederom macaroni, we hebben nu helemaal geen vlees meer, maar met tomaten-chilisaus, een blik doperwten komen we samen met een komkommersalade toch weer aan een gevulde maag.

We blijven wat langer buiten zitten, als de olifant weer een rondje maakt en echt op een paar meter afstand van ons komt duiken we toch maar even de auto in, dat voelt iets veiliger!





Zaterdag 13-05-2017 19e vakantiedag





Rond 01.00 uur maakt Bert mij wakker, er loopt een hyena vlakbij. Onze Engelse overburen hebben hun vuilniszak met etensresten op het dak van de auto gelegd, tja en dat ruiken hyena’s direct! Eerst loopt er eentje aan de zak te sjorren en later komt er nog eentje bij!

We vinden dit een belevenis! We maken het hor in de tent een klein kiertje open en met wat licht van de zaklantaarn kunnen we een foto nemen met de mobiel.



Voorlopig is het dan wat lastig om weer in slaap te vallen! Uiteindelijk lukt het om nog wat uurtjes te pakken en als het licht wordt staan we op. De gastank is nu echt bijna leeg, er komt een piepklein vlammetje nog uit. Bert steekt nog maar een vuurtje in de braai aan, maar met de laatste zucht gas kookt het water.

We hebben nog brood voor het ontbijt en hierna gaan we maar weer eens de boel opruimen en praten nog even met onze overburen, die verbaast reageren als we zeggen dat hyena’s goed kunnen ruiken en voedsel makkelijk van de auto kunnen halen. Ze vertellen ook dat de bavianen hun fruit hadden opgegeten: op de tafel gezet en zelf weglopen. Ja, dan zijn bavianen er als “de kippen” bij!



We gaan op weg naar Maun, naar Island Safari lodge aan de Okavango delta. Eerst de camping af: hè, ik hoef geen formulier in te vullen? Dan de zandweg 41 kilometer terug volgen, maar eerst maken we een uitstapje naar de Paradise Pools, een gebied een stukje bij de camping vandaan. Het is een groot open gebied met veel waterpoelen, we rijden een rondje over diverse weggetjes, zien wat olifanten, zebra's en een bokje en de nodige vogels. Erg mooi hier!



Na dit rondje komen we via een andere weg terug op onze route, waar we nog langs een olifant rijden die niet blij is met ons, Hij begint te trompetteren en rent dan een stukje achter ons aan. Bert geeft wat meer gas en de olifant geeft het gelukkig snel op! Vervolgens neem ik, nadat Bert een stukje gereden heeft eindelijk ook eens het stuur over om zandwegen te gaan rijden. Lastig hoor, om goed in te schatten welke kant van de kuilen je moet nemen, continue aan je stuur draaien en dat ook nog in een auto met je versnelling links naast je (gelukkig neemt Bert het schakelen over, ik doe het koppelen wel)

Maar het is wel heel leuk om te doen! Ik rijd dus door tot aan de South gate!



Hier schrijven we uit en rijden dan verder over de nog slechtere weg tot aan de splitsing met de doorgaande gravelweg naar Maun, nog zo’n 50 kilometer verderop. Net zoals het eerdere stuk van deze weg, niet echt fijn rijden, door de overdwarse ribbels. We komen langs diverse dorpjes, we zitten na al de natuurgebieden duidelijk in wat meer bewoonde wereld. Na ongeveer 30 kilometer, houdt het gravel ineens op en rijden we over asfalt. Het is een heel raar gevoel, na dagen zand, gravel, kuilen, gehobbel en slalommen!!! We moeten er gewoon even aan wennen!

Het is nu nog maar 20 kilometer naar Maun, onze campsite ligt iets voor dit stadje, maar we rijden eerst even door om te tanken en inkopen te doen. We willen ook onze gastank vullen, we kunnen echter niet vinden waar dat kan, ondanks diverse keer navragen. Dan maar geen gas, we gaan wel wat improviseren. Na het boodschappen doen rijden we terug naar de ingang van de camping, hiervandaan is het nog bijna 2 kilometer én om het af te leren: Het is een knollenpad!

We schrijven in en horen van de man achter de balie dat er vanmiddag iemand langs komt voor een briefing van de tocht van morgen. Wij rijden naar ons toegewezen plekje, maar zijn niet tevreden, in tegenstelling tot de andere plekjes is er geen licht, geen elektrisch en geen braai. We rijden terug naar de balie en vragen om een ander plekje, we kunnen naar nr 5. Dat is een stuk beter, vlak bij het water en alles bij de hand!



We installeren ons en gaan dan richting bar waar wifi is en waar we wat aan blog’s en foto’s kunnen werken. Later terug bij de tent steken we de braai aan, we moeten ook koken erop, wat prima lukt! We grillen wat worstjes, maken een pieper pakketje, roosteren wat pompoentjes en eten er een tomatensalade bij.

En zoals zo vaak, zitten we met een wijntje nog lang na te genieten!





Zondag 14 -05-2017 20e vakantiedag





We staan op tijd op en steken de braai maar weer aan voor koffie en ontbijt. Tegen 7.30 uur wandelen we naar de receptie waar we opgehaald zullen worden voor onze tocht. Bij de receptie reageren ze met verbazing, vragen wanneer we zijn aangekomen. Gisteren om 14.00 uur ongeveer: we hebben ons toch ingeschreven? Ze vertellen dat de mensen van Mosu tours diverse malen langs zijn geweest en tot laat op ons hebben gewacht. Terwijl het mannetje gisteren toch echt heeft gezegd ze naar onze campsite te sturen. Na een telefoontje komt er dan toch een auto om ons op te halen en weer wordt ons gevraagd of we erg laat gisteren zijn aangekomen. ook zij zijn verbaasd als ze horen dat we er al uren waren. Maar vooruit: Alles komt goed.



We worden met de auto naar een punt een paar kilometer verderop gebracht waar een safariauto met 4 man op ons staan te wachten, we denken eerst dat er 2 ook mee gaan als deelnemers aan de excursie, maar dat blijkt niet zo, behalve de chauffeur en een bijrijder, gaan er ook 2 mensen mee, die van alles zullen regelen. Voorlopig moeten we een uurtje rijden over zandwegen, intussen gezellig kletsend met de 2 mensen die ook meegaan, de dame heet Sharon, de naam van de man weet ik niet meer. We praten over reizen, verschillen tussen ons land en het hunne en nog veel meer.

Af en toe passeren we wat bruggen, die er nou niet heel betrouwbaar uitzien en soms rijden we om de bruggen heen omdat er omheen een pad is die beter berijdbaar is

Na een uurtje komen we bij het Mokoro station aan: een Mokoro is van oorsprong een boot van een uitgeholde boomstam die met een dikke stok wordt voortgeduwd.

Ook hier blijkt dat er niet op ons gerekend is, onze schipper moet nog snel een permit in orde gaan maken. Maar dan is het zover: er worden een soort stoeltjes ingezet (van die kunststof stapelstoelen met metalen pootjes, maar dan zonder de pootjes) We gaan zitten en gaan dan het water op van de Okavango delta. Al snel varen we een smal kanaaltje op waar we tussen riet en waterlelies en allerlei andere waterplanten doorgaan.



Oh wat is dit heerlijk zo rustig varend door de stilte, alleen wat gezoem van insecten en het gepiep van vogels en het gespat van water door de stok van schipper Richard. Af en toe vertelt hij dingen over de delta en de vogels die we zien, waarvoor bepaalde waterplanten worden gebruikt. Hij maakt zelfs een soort ketting voor me van een heerlijk geurende waterlelie!

Af en toe moet ik met een spons wat water uit de boot deppen, door het heen en weer halen van de stok druipt er steeds wat water in de boot. Maar dat is leuk om te doen. En verder: relaxen en genieten! Er vliegen heel veel soorten libellen rond, in allerlei kleuren en maten. Tussen de halmen hangen veel mooie spinnen. We moeten wel waarschuwen als er een kikker in de boot springt: er zijn hier gifkikkertjes, die kan je beter niet aanraken. Maar voorlopig geen kikker te zien!



We varen zo heerlijk 1 1/2 uur door allerlei smalle kanalen en steken af en toe wat bredere kanaaltjes over: die zijn vaak veel dieper en lastiger te bevaren met een Mokoro.

De Mokoro's worden tegenwoordig van fiberglas gemaakt: beter voor het bomenbestand én ze gaan veel langer mee dan de oorspronkelijke! We komen aan bij een grote poel hier horen we en zien we in een hoek een hippo. Na deze tocht bereiken we een eiland in de delta, hier stappen we uit, er staan wat stoeltjes klaar: de 2 gidsen waren een stukje voor ons uitgevaren en hebben dat al klaargezet.

Na even zitten, neemt gids Richard ons mee voor een wandeling van 1 1/2 uur over het eiland. Ook nu vertelt hij van alles over de struiken en planten die er groeien, wat de medicinale werking is, of waarvoor ze gebruikt worden, zoals kleurstoffen voor de manden en sieraden die ze maken. We zien een antilope soort: de Lechwe

We zien zebra's en giraffes en weer diverse vogels. Ook dit is een heerlijke wandeling. Als we terug komen bij ons startpunt staat er een hele tafel gedekt voor onze lunch, dit hadden we nou helemaal niet verwacht! Er zijn kippenpootjes, een lekker rijstgerecht met een chakalaka saus ( veel paprika in een soort chilisaus) erg lekker en dan nog een soort Griekse salade.

Een verrassend lekkere lunch! Er staan allerlei sausjes klaar, servetjes, water, wat een luxe midden in de bush!

Na deze lunch, gaan de gidsen en schippers ook wat eten, ze wilden niet gelijk met ons eten, voelde wel wat ongemakkelijk aan! Maar de sfeer is gezellig. Uiteindelijk is het eten gedaan en is er wat gerelaxt, dan nog maar één ding, even naar het toilet, ik word verwezen naar het bushtoilet: dat is echt humor, ik snap nu waarom er een spade meeging, er is een gat in de grond gegraven, daarop staat een opklapbare soort postoel, maar zonder po, aan een boomtak hangt een rol wc papier. Geweldig!



Na deze mooie ervaring stappen we weer in de boten en gaan de terugtocht aanvaarden. We zien de hippo in de grote poel nu veel duidelijker, varen de smalle kanaaltjes weer in en genieten maar weer van al deze pracht. Oh wat is dit mooi! Onderweg zien we dan eindelijk een gifkikkertje.

Schipper / gids Richard laat ons een aantal mooie huisgemaakte (door zijn oma) schaaltjes en armbanden zien. We besluiten er wat van aan te schaffen. Maar eerst maken we de mooie tocht af. Rond 15.00 uur bereiken we weer het Mokorostation, hier nemen we afscheid van Richard en rijden dan met de safariauto terug naar onze lodge!

Dit was echt een heel leuke excursie!!!! We gaan terug bij de lodge even bij de bar zitten, wat foto's kijken enzo.

We hebben besloten vanavond uit eten te gaan, er is een leuk restaurant bij de lodge. We eten vooraf een gerecht met avocado en gerookte zalm, daarna een flinke tournedos met een lekker sausje, wat groente en friet. Bert neemt nog een stukje cheesecake als dessert.



We genieten na van deze heerlijke dag. Morgen gaan we zo zoetjesaan aan de afronding van onze reis beginnen!

---