Waterworld

---

---

Op enkele uren rijafstand van Laos en missen we dit authentieke land al. In Laos hebben we alles op, in, om en onder het water gedaan: lange tochten in de slowboat, tuben, kayakken, watervallen, en de dagelijkse monsoon buien. Met als bruine draad de Mekong die nooit ver van ons verwijderd is. Om het water is alles groen van de jungle en rijstvelden, dun bezaaid met dorpjes vol vriendelijke mensen, spelende kinderen, alle boerderijdieren en veelkleurige tempels.

Anderhalve week geleden kwamen we aan in het beruchte Vang Vieng, na de full moon party waarschijnlijk de meest populaire feestbestemming in Zuid-Oost Azië. Het ding hier is tuben over de snelstromende Nam Song rivier: met een binnenband van een tractor word je zes kilometer stroomopwaarts gedropt in de jungle. In de eerste paar honderd meter bevinden zich alle populaire barren waar iedereen los gaat aan de buckets met drank en de tot voor kort openlijk verkrijgbare drugs als wiet, paddo's en opium... En de meesten drijven pas na zonsondergang terug. Die cocktail maakt(e?) het tuben erg gevaarlijk en er zijn veel toeristen verdronken of op de verkeerde plaats gedoken. Voor een akelige rapportage google 'guardian' + 'vang vieng' + 'tubing'...

Wij krijgen onze waarschuwing als we woensdagavond in een van de grote loungebarren zitten (of meer liggen) te eten. Zo'n bar bestaat uit allemaal kleine zithoeken met kussens en een lage tafel. Daarnaast is er of harde muziek te horen of een breedbeeld met oneindige herhalingen van 'Friends' te zien. Twee 18 jaar oude meisjes staan in paniek bij de zithoek naast ons. Ze zijn hun vriendin kwijt, hebben een uur bij het einde van het tuben gewacht en weten niet meer wat ze moeten doen. Als we die avond over de bamboe hangbrug naar onze hut lopen zien we locals vanuit een boot de kanten afzoeken met zaklantaarns. Naar. We krijgen nooit te horen of ze weer terecht is, maar volgens een Noorse emigrant duiken ze meestal weer op met een scharrel...

We slapen vier nachten in het dorp en hebben de meest sfeervolle verzakte bamboehouten cabana's aan een zijtak van de rivier te pakken. In de bananenplant voor ons huist een grote spin met klein lijf. En als Annemiek schreeuwend de badkamer uitkomt zit er een nog grotere spin met groot lijf op onze handdoek, veel verder dan verjagen ben ik niet gekomen. Aan de andere kant van het water is de steile heuvel naar het dorp, en elke avond proberen dronken tubers er door de struiken tegenop te klimmen - waarom daar is ons een raadsel! We moeten weer een was doen en we worden door onze Noor getipt om eerst bij hem te wegen: 4 kilo. Drie opeenvolgende laundry services maken er schaamteloos 8 kilo van!

Wij gaan ook tuben, maar wel verantwoord: zonder de gratis whiskey shots en 'voor het donker thuis'. Op het begin een beetje te nuchter voor de feestende in fluoriscerende 'in the Vang Vieng tubing' kleding gestoken bende, na een paar Lao Beers wordt het steeds leuker... Boeiend om te zien hoe best wel veel toeristen twee zich twee weken lang elke dag hier bezatten en elkaar met spuitbussen beschilderen. Als het tijd is voor de volgende bar pak je je tube en laat je je 'binnenhengelen' door de stoere Lao jongens met van de Lao bierbliklipjes gemaakte gouden schakelkettingen. Het laatste uur terugdrijven door de jungle bij ondergaande zon is een perfecte afsluiter.

De volgende dagen gaan we met een groepje op een dagtour, eerst tuben door een grot waar je met je tube precies inpast, daarna kayakken over de Nam Song. Tijdens een barstop leren we 'waterboarden' op een paar houten planken aan een touw. Door de harde stroming kun je hierop de rivier over boarden, gaaf! Ook huren we mountainbikes en gaan door de rijstvelden en dorpjes naar de Blue Lagoon, waar je kunt zwemmen en van de takken van een enorme woudreus kunt springen, slingeren of schommelen. En grotten waar je door kunt zwemmen. 's Avonds in de bucket bar is de aftertubing party en kun je limbodansen onder een brandende lat. Een local met luipaardpanty daagt iedereen uit. Allemaal even verantwoord dus... : )

We hebben nog een paar dagen voordat we ons Indiase visum op kunnen halen in Vientiane, en op zondag passeren we de stad op weg naar Thakhek. De VIP bus heeft Chesterfield plafond, Jordanese gordijntjes en verschrikkelijke Laotiaanse karaoke muziek op vol volume. We komen om half twee 's nachts aan, uiteraard uren later dan gepland. Met die dag alleen ontbijt op vallen we als een blok in slaap in het leuke travel lodge hostel. De volgende morgen huren we een semi-automatic scooter om de 200 kilometer tocht naar de Konglor cave te maken.

De eerste helft is saai langs de hoofdweg, daarna gaat de route vol potholes door bossen, heuvels en rijstvelden richting Vietnam. Langs de weg krijgen we wat de pot schaft en dat is heerlijke pho, Vietnamese soep met noodles, vlees en om zelf aan te vullen een bak met sla, boontjes, limoen en versgeplukte kruiden. Ook gehakte pepers, vissaus en gefermenteerde garnalenpasta voeg je naar smaak toe... Eind van de middag komen we aan in het dorpje bij de grot, nemen een kamer in een modern guesthouse met fantastisch uitzicht over de gifgroene rijstvelden en verkennen de modderpaden door het dorpje. Twee uur lang schuilen we voor een enorme regenbui in een winkel met genoeg Lao bier en terug in ons hostel eten en drinken we met de andere backpackers.

De Konglor cave is gigantisch: 7,5 kilometer lang en met enorme zalen van wel 100 meter hoog! We zitten samen met twee schippers op een houten motorbootje dat ons in een uur naar de andere kant voert. De lichteffecten hebben het onweer van gisteren niet overleefd, maar spectaculair zijn alle gaten in het plafond waar water uitspuit. De boot pakt af en toe zo'n waterval mee. Aan de andere kant komen we uit in het midden van een enorm natuurpark, verkennen een dorp en zwemmen in de rivier tussen de eeuwenoude bomen en hangende lianen. Terugvaren door de grot en op de scooter voor de lange terugweg. In het oude centrum van Thakhek met vervallen Franse koloniale huizen eten we geroosterde vis aan de Mekong. We hebben uitzicht op Thaise tempels aan de andere kant van de rivier. Een Zuid Afrikaan en twee Laotiaanse vrouwen schuiven aan voor de borrel.

Woensdag 29 augustus, dag van de waarheid. Tussen 15 en 16 uur kunnen we onze Indiase visums ophalen. We hebben de ambassade gisteren zelfs nog gebeld met de mobiel van een plastic bloemenverkoopster in the middle of nowhere, voor het verlossende: "Yes you can come!". Ruimschoots op tijd zijn we om half acht vanmorgen ingestapt voor de 4,5-6 uur durende express busreis terug naar de hoofdstad op nog geen 300 km afstand. Het plafond is dit keer van marmer en de muren hebben bloemetjesmotief. Ons ontbijt en lunch bestaan uit een rijstcracker, bananenchips en een stuk kip op een stokje.

En nu zitten we alsnog in een Lao Express race tegen de klok omdat onze buschauffeur uitermate relaxt rijdt en in elk dorp van drie huizen stopt. Nadat we zowel de bus van het uur na ons als het tweede uur na ons hebben zien passeren zijn wij niet zo relaxt meer en proberen een peper in zijn uitlaat te stoppen. Uiteindelijk halen we het net en kunnen vannacht met een snelle VIP slaapbus door naar de 4000 islands in het zuiden, dit scheelt ons een schaarse dag voordat we naar India vliegen. Weer op de ons inmiddels bekende krakkemikkige fietsen naar de ambassade en we hebben onze visums! Miek voor zes maanden en ik voor drie, raar maar ruim genoeg.

De slaapbus bestaat uit twijfelaar stapelbedden aan beide kanten van de gang. Heel knus dus, en het kussen en laken ruiken niet al te duf. Na een redelijke nacht staan we op de oever van de Mekong. We pakken een boot naar Don Khone, een van de drie bewoonde eilanden. We verwennen onszelf met een luxe cabana aan het water voor 10 euro. Chillen en dan op fietsen het eiland rond. De 4000 eilanden liggen op het breedste deel van de Mekong en die wurmt zich tussen de eilanden door. Dit levert kwa hoogte beperkte maar kwa waterhoeveelheid gigantische watervallen op.

Om zich te beschermen tegen Thailand wilden de Fransen gunboats laten patrouilleren op de bovenloop van de Mekong. Om de barrieres van deze watervallen te omzeilen hebben ze anderhalve eeuw geleden een spoorlijn gebouwd over ons eiland en buureiland Don Det. De enige brug en rechte weg over de eilanden zijn hier nog de restanten van. Verder kriskras modderpaadjes door de rijstvelden en langs de oevers met visfuiken, palmen, houten hutjes, koloniale villa's en waterbuffels.

De volgende dag fietsen we weer verder en einde middag laten we ons door een boot droppen in de Mekong, met tube en biertjes. Na vijf minuten begint een enorme hoosbui en aan de oever kijkt iedereen verrast als ze ons met bier en hoge snelheid in de stromende regen langs zien dobberen... 's Avonds eten we met een Fin en een Koreaan, de laatste met flink verband omdat ie die dag door een 'tamme' aap in zijn hand is gebeten. 'Happy shake' als toetje.

Het is nu 8 uur 's avonds en we zitten diep in Cambodja op een busstop. We worden zo opgepikt door een bus naar Siem Reap, de stad bij Angkor Wat. Daar zullen we wel weer na middernacht aankomen. Een Cambodjaan overtuigt ons om naar een nieuw hostel met zwembad te gaan, ziet er goed uit. De grens ging soepel, als je alle kleine lokaalbedachte fees zonder morren betaalt: 1) $2 exit stamp Laos; 2) $1 quarantine Cambodja; 3) $20 visum Cambodja; 4) $5 entry stamp Cambodja... In Cambodja betaal je met dollars of riels, de taal is anders, de mensen en dorpen een beetje. @Sylvie: klopt dat alle koeien in Laos bruin waren en hier wit zijn!



Morgen de tempels van Angkor Wat verkennen! En 6 september vliegen we al naar India

---

Comments

[Hanny van Steeden-v.d. Ven]

Beste Annemiek en onbekende Steven.
Heb jullie humoristische blogs met veel plezier gelezen. De link kreeg ik doorgestuurd van Marinka Hartog (collega bij Stone Fashion). Jaren geleden las ik al alle ervaringen op jouw Australie-reis, Annemiek, daar had jouw moeder toen voor gezorgd (ex-collega KLM). Goede reis verder! Hartelijke groet, Hanny (moeder van Anouk v.Steeden)