Advertisement
Published: September 30th 2012
... thuis beter bekend als Dimitry, Miek en Steven! Na acht heel gezellige, indrukwekkende en volle dagen met z'n drieën is Dimitry klaar voor zijn nieuwe baan en wij voor het nog veel confronterender noorden. Als we dit beginnen te schrijven is Dimitry net op Schiphol geland en hebben wij de zuid Indiase provincies Tamil Nadu en Kerala alweer ver achter ons gelaten. De trein rijdt zo de provincie Goa in en wij kijken uit naar een dagje strand op doorreis naar het verre noorden! (Inmiddels zijn we bijna uit India, maar die avonturen houden jullie te goed ; )
Maar eerst ons verslag van Cambodja. Omdat we zolang in Laos zijn gebleven gaan we alleen naar het leuke stadje Siem Reap voor een bezoek aan het achtste wereldwonder Angkor Wat. 's Nachts op het busstation worden we door een tout (propper) meegenomen naar een hotel met als usp (unique selling point) een zwembad voor een tientje per nacht. De volgende dag slapen we lekker uit, liggen bij het zwembad, shoppen op de markt met de bekende 'same same' shirts en handicrafts, en eten lokale gerechten rond pub street. Hier komen aan de lopende band landmijn/Rode Khmer slachtoffers aan je tafel staan om iets te verkopen. Van een hele aardige en vrolijke man zonder handen kopen we een boek van een schrijfster die als klein kind alle gruwelijkheden van de Rode Khmer heeft meegemaakt 'first they killed my father'. Van een man in een rolstoel kopen we een schilderijtje, op al zijn doeken is hij zelf ergens in zijn rolstoel terug te vinden. En er komen nog veel meer... Het is moeilijk om de kleine kindjes weg te sturen maar als je van hen koopt sturen hun ouders ze zéker niet naar school.
Angkor Wat! De volgende ochtend worden we om half vijf opgepikt door onze tuktuk chauffeur voor twee dagen bezoek aan de tempels van Angkor Wat. De tempels zijn verspreid over een groot gebied dus de eerste dag doen we het small circuit en de tweede dag het big circuit. Achteraf hadden we de meest indrukwekkende tempels ook wel in één hele lange dag op de fiets kunnen doen. Onze vriendelijke en verlegen tuktuk chauffeur is een jaar of 27, vader en extreem lui: op een dag rijdt ie ons zes keer tien minuten en ligt de rest van de tijd te slapen. Elke tempel is weer een enorme verrassing omdat ze onderling erg verschillend zijn. De niet zo spectaculaire zonsopkomst zien we in de enorme, naamgevende tempel Angkor Wat. Deze tempel is nog in hele goede staat en nooit verlaten door de monniken en dus ook niet teruggewonnen door de jungle. Op de eindeloze muren staan het ontstaan van de aarde en de strijd tegen het kwaad afgebeeld. Achteraf hadden we een gids moeten nemen...
Door naar de ommuurde stad Angkor Thom, we rijden langs enorme honderden jaren oude woudreuzen (hier zijn ze nooit gekapt) door de toegangspoort met aan een kant 54 'beschermgoden' en aan de andere kant evenveel 'demonen', maar dan net anders. Vanaf de poort kijkt een enorm Buddha hoofd op ons neer. Steen was voor de goden, dus alleen de tempels staan nog deels overeind. Het meeste indruk maakt de Bayon tempel met, jawel, 54 torens en van elke toren kijken aan vier kanten Buddha hoofden op je neer, dus waar je ook kijkt zie je Buddha's! De koning die de tempel heeft laten bouwen kon het natuurlijk niet laten om de Buddha hoofden op hemzelf te laten lijken... Verder langs een hindutempel waarvan de muur na de switsh naar buddhisme is omgetoverd in een 60 meter lange liggende Buddha, langs het honderden meters lange olifantenterras dat ondersteund wordt door, heel verrassend, stenen olifanten! Overal liggen gerangschikte stukken tempel voor de grote argeologenpuzzel met moeilijkheidsgraad vijf omdat de rode khmer ze nog eens extra heeft geschud.
Met de tuktuk naar Ta Prohm, een tempel die helemaal overwoekerd is door woudreuzen, versierd is met lianen en gebruikt is voor films zoals Tomb Raider. Gangen staan op instorten, want op het dak torent een loodzware boom, de wortels overal om je heen en houden het geheel toch nog overeind. De ultieme Indiana Jones experience! De andere tempels zijn hier weer variaties op, mooi is dat het afwateringssysteem nog steeds werkt en lokale kindjes na een enorme regenbui genieten onder de grote stenen olifantenslurf. Ook zien we nog een slang die net een kikker heeft gevangen. In Siem Reap genieten we van het eten, een hot stone massage en het zwembad.
One night in Bangkok. Woensdag 5 september rijden we in minibus naar Bangkok. Als we als laatsten instappen heb ik de opklapstoel, maar aan boord is het een feest door een idiote Ier die alle passagiers op de kast probeert te krijgen en de meest fantastische reisverhalen heeft. De bustocht eindigt bij... Backpacker Mecca Khaosan Road en nadat we gewend zijn aan de veel hogere hostelprijzen checken we ergens in, gaan lekker eten en aapjes kijken op straat. En o ja we kopen mijn vierde paar slippers, de vorige waren alweer doorgesleten en had ik in leven gehouden met een stukje flessendop. In het hostel ontdek ik dat ik al weken een maal per week Malarone slik ipv Lariam, in de apotheek in NL hebben ze de verkeerde medicijnen meegegeven! Mijn Lariamrecept is op een Maleronedoos geplakt. Dus gelukkig geen malaria opgelopen...
Naar de provincie Tamil Nadu in India! De volgende dag slapen we uit, ontbijten, internetten en gaan naar het vliegveld. Als we om 22 uur op Chennai (voorheen Masala) landen pakken we gelijk een ouderwetse taxi naar Mahabalipuram. De drukke straten met koeien, slapende mensen en veel getoeter maken langzaam plaats voor de stilte. Als we om twaalf uur in het kleine vissers- en beeldhouwersdorpje aankomen zit Dimitry ons buiten op te wachten! Met een lokaal biertje (sindsdien alleen maar Kingfisher gezien) en twee onverstaanbaar Engels sprekende Indiërs. Het guest house is matig, ook voor die prijs, misschien omdat we Dimitry hadden verteld dat het eerste hotel dat hij geboekt had drie keer over ons slaapbudget ging... Bijpraten tot we in een veel te warm hok in slaap vallen.
Mahabalipuram. Soms krijg je de indruk dat de lonely planet highlights gelijk over het land wil verdelen, Mahabalipuram is zo'n dorp... De tempels en reliëfs die hier in grote keien zijn uitgehakt zijn best aardig maar niet spectaculair (ook volgens Dimitry, Angkor Wat is mischien geen eerlijk vergelijksmateriaal). Wij maken hier subtiel kennis met de zwermen Indiërs die op een of andere manier geld aan je willen verdienen, snorren, de vlees- en alcoholarme menukaarten en de enorme aantrekkingskracht die een meisje in bikini op de Indiase mannen heeft. En we maken er een feestje van: M&D in de draaimolen op het strand (rest van de dag hoofdpijn) en naar een zwembad bij een duur hotel waar Dribbel en ik alle 1001 spelmogelijkheden met reddingsboei en bal uitproberen.
Tijd voor Pondicherry, 's ochtends proppen we onszelf en drie grote backpacks in een tuktuk, oeps riksja, pakken de lokale bus langs kerkjes, hindutempels, shrimpfarms + -nursery + -doctors (je kunt hier beter een garnaal dan Indiër zijn) , stappen uit in Pondi en positioneren ons weer als tonijn in riksjablik. We zijn getipt op l'Escale hotel met als grootste pluspunten airco en een heerlijk dakterras, en betaalbaar na de afdingkunsten van Miek. We verkennen de vervallen Franse koloniale straten van Pondi te voet, bezoeken een ashram van twee goeroes en bevestigen onze reisgids dat de gracht langs de rue de l'amour meer weg heeft van een open riool. Langs de Indiase Oceaan lopen we terug, tussen het plastic afval flaneren veel locals en staan leuke streetfood stalletjes (waar we ons nu zeker nog niet aan wagen). We eten bij Le Club, waar we hebben afgesproken met Nederlandse bouwkunde student Mark, die we in Yangshuo hadden ontmoet met zijn vriendin. Nu doet hij met vijf andere studenten een project voor een nieuwe haven bij Chennai. Ze hebben allemaal een min of meer indrukwekkende snor laten staan en we hebben een hele gezellige avond met houtoven pizza, biefstuk (!) en veel dure Kingfishers!
Naar Madurai. De volgens onze Engels hotelbaas helse bustocht valt mee. We moeten wel twee keer overstappen, maar de volgende afgeragde bus staat steeds al klaar en onze backpacks kunnen we in een hoek proppen. In Madurai staat de grootste tempel van zuidelijk India en dit trekt vooral veel pelgrims aan. Hotels en restaurants zijn hierop afgestemd en als westerse toerist is het moeilijk om iets gezelligs te vinden. We nemen uiteindelijk een double plus extra bed in een vrij nieuw hotel. In kamer 1 doet de airco het niet, in kamer 2 alleen in de maximale stand "je kunt hem toch aan en uitzetten" en blijkt het extra bed voor Dimitry een matje te zijn, de kraan kan niet meer uit en bedien je met de hoofdkraan. We eten fantastisch Indiaas in een oerlelijk aircohok, en sluiten af met een biertje als enige gasten in een stinkende kelder met blacklight.
Maandag 10 september Sri Meenakshi-Sundareshwarar tempel. Deze ochtend ontdekken Miek en ik voor het eerst hoe 'Incredible India' (de toeristenmarketing slogan) echt is. Drukke mistige geurige straten vol eetstalletjes, pelgrims, bedelaars, riksjas, karren met koopwaar, brahmanen, heilige koeien. In veel hoeken en nissen staan afbeeldingen van goden omringd door bloemen. Ineens doemt de tempel voor ons op: grote poorten en torens met duizenden kleurrijke hindugoden en hun reïncarnaties. Op blote voeten bekijken we de tempel en alles wat er gebeurt zonder iets te begrijpen van het hinduïsme... Een gids doet zn best om alles duidelijker te maken, en zet ons op een rijtje: Shiva, Parvathi en Vishnu. Vishnu is de broer van Parvathi, Parvathi is de vrouw van Shiva, ze hebben samen twee kinderen: Ganesha (olifantenhoofd) en Murugan. De laatste vier worden in deze tempel vereerd. Elk beeld dient een ander doel: een zwangere vrouw wordt omhangen met kleding en ingesmeerd met kokosolie door vrouwen met een kinderwens, door tig rondjes te lopen om een vechtende Shiva (destroyer of evil) kun je je tegenstanders kwaad aandoen en nog veel meer... Na een paar uur en met stippen en strepen op ons voorhoofd verruilen we de kleurrijke zuilengallerijen voor de hitte buiten. In hetzelfde aircohok restaurant eten we een heerlijke thali: metalen dienblad met ruim een dozijn metalen bakjes met curry's, soepjes, yoghurt, hele bittere pickles en pepers. Dit eet je met een stuk brood (chapati, naan, papadum, ...) en gebruik alleen je rechterhand (de linker is om je billen te wassen)! Toen ik in de tempel met mijn linkerhand door de gewijde as bij een Ganesha beeld ging werd ik dan ook goed terrechtgetikt door de gids...
Na de lunch pakken we de bus naar Kumily in de bergen tussen oost (Tamil Nadu) en west (Kerala). We rijden langs rijstvelden, dorpjes, bossen en apen langs de weg. Alle touts die commissie willen vangen door mee te lopen naar onze slaapplaats verjagen we. Hieronder ook de eigenaar van een nieuwe homestay die ons even later met een Franse toeriste wel weet te overtuigen. We hebben twee ruime kamers aan de rand van het Periyar National Park vol wilde olifanten. We eten met zijn islamitische gezin en de Fransen tot we niet meer kunnen. De volgende morgen gaan we voor op een gecombineerde kajak- en trektocht in het park. Het hart van het park is een oud door de Engelsen gecreëerd stuwmeer in oerbos. Veel beesten komen hier drinken en zo zien we buffels, mongooses (mix tussen vos en aap?), apen, wilde zwijnen, gigantische eekhoorns, maar helaas helaas helaas geeneen olifant! De Indiërs roeien dus echt heel actief wordt het niet. 's Avonds weten we een leuk restaurant met bier te vinden.
Wo 12 sep naar Alleppey. Doordat we onze gastheer uitgebreid moeten bedanken rennen we veel te laat naar het busstation, missen alsnog de bus en wachten in de hitte op de volgende 'superfast' government bus. Deze is vastbesloten zijn record te verbreken en scheurt in drie uur de bergen af naar Kerala. Toeterend door de bochten doorstaan wij doodsangsten en vangen weinig op van de heuvels vol thee en kruidenstruiken. Vol op de rem bij de plek waar wij onze veerboot over de Kerala backwaters moeten halen. Boink! Dat was mijn neus. Met bloedneus rennen we naar de veerpont die we op een haar na halen. Voor een paar centen gaan we anderhalf uur over de backwaters richting Alleppey. Langs de kanalen staan kokospalmen en liggen rijstvelden. Deze tocht is eigenlijk al even mooi als de dure houseboat die we de volgende dag nemen. Behalve de locatie ontdekken wij niets aantrekkelijks aan deze stad, wel drinken we in het hostel gezellig biertjes met andere gasten. Houseboat op de Kerala Backwaters.
's Ochtends gaan we naar de haven en na lang zoeken en onderhandelen kiezen we een mooie boot. Net te laat hakken we de knoop door en missen hem alsnog. Miek in tranen maar meelevende Indiërs weten ons op motors naar een nog beter alternatief te brengen. Het rieten dak van deze houseboat is aan vervanging toe, maar het houten interieur en vooral het overkapte bovendek met open zijkanten en loungebank maken veel goed! We zijn met z'n zessen: ons drieën, de kapitein, kok en manusje van alles. 24 uur worden we volledig verzorgd voor in totaal 110 euro. Het eten is uitgebreid en heerlijk en aan de kant vullen we dit nog aan met tigerprawns en kingfisher bier. Als de crew ligt te slapen kijken wij de film Gandhi op de Ipad tot we allemaal in slaap zijn gevallen...
Afscheid van Dimitry. Na de houseboat pakken we de bus naar Kochi, waar Dimitry is aangekomen en de volgende ochtend vroeg weer terugvliegt naar NL. Een propper brengt ons naar een leuk guesthouse, Wilfi werft ook buitenlanders voor Keralawood movies, maar daar hebben we geen tijd voor. We eten een dosa voor 35 cent: pannekoek gevuld met aardappel kruidenmix en een paar sausjes en komen erachter dat alle treinen richting noorden helemaal volzitten. Wilfi brengt mij naar een spoorwegmedewerker die tegen forse vergoeding alsnog kaartjes weet te regelen, mooi! Ik krijg er ook botermelk, wat geen aanrader is! Ons laatste avondmaal verrast Dribbel ons met een heerlijk zeebanket in een enorm huis dat ooit van een Joodse handelaar was. Ik tracteer op de Indiase witte wijn voor Dimitry zijn nieuwe baan, die nog te drinken is ook! We zwaaien Dribbel de volgende ochtend om zes uur uit vanaf het balkon. Hij zit achterop de motor van Wilfi omdat stakingen reizen per auto vandaag onveilig maken. We hebben het erg gezellig gehad met z'n drieën en na het rijkere, iets minder heftige en minder spectaculaire zuiden zijn we klaargestoomd voor het noorden!
Alhoewel het gelijk al mis gaat op onze treinoverstap in Mangalore... Na een dagje sightseeing en relaxen in het koloniale hart van Kochi gaan we naar het station. We hebben kaartjes voor een 3AC treinwagon. Een stapelbed van drie lagen in een cabine met aan de overkant van het gangpad nog twee bedden. Het middelste bed kan opgeklapt worden zodat je overdag kunt zitten. Schone lakens, kussen en deken worden uitgedeeld. Na een prima overnachting hebben we drie uur overstaptijd in Mangalore en gaan op zoek naar een ontbijtplek. Omdat hier echt geen toerist te vinden is is het lastig om iets leuks te vinden. Uiteindelijk belanden we in een okee eetcafe en een oudere man waar we mee hebben gekletst schuift bij ons aan tafel. We eten dosa's en chai, oftewel tea masala, oftewel thee met veel kruiden, melk en suiker. Voor we het weten heeft hij voor ons betaald en als bedankje wil hij graag met ons op de foto. Daarna omhelst hij mij als gedag en als hij hetzelfde doet bij Miek betast hij haar overduidelijk. Te verbaasd om gelijk boos te reageren komen we zo snel mogelijk van deze oude vieze man, die uitgebreid over zijn gezin heeft verteld, af. Voortaan alleen nog maar namaste (gedag) met gevouwen handen!
Advertisement
Tot: 0.107s; Tpl: 0.012s; cc: 8; qc: 54; dbt: 0.0767s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
