Advertisement
Published: September 29th 2012
Mancora
Een van de...Lieve allemaal,Joehoe!
Daar zijn we weer! Nieuwe update! Het heeft even geduurd, maar we zijn natuurlijk ook zo druk...😊
Vilcabamba en daarmee Ecuador ligt alweer even achter ons. Het was prachtig, relaxed en gezellig. Het was veel te kort, hebben maar het halve land gezien en moeten dus écht een x terug... We hebben, na ons vorige verhaal, paard gereden door de bergen en dat was super leuk! De gids nam ons mee naar zijn familiehuis hoog in de bergen. Hier waren zijn moeder en broertje en kregen we koffie van eigen plantage. We mochten letterlijk in de keuken kijken waar moeder kip en haar kuikens ons wantrouwend aankeken (blijf van mn kuikens!) Na een korte wandeling kwamen we uit op de top van een berg en konden 360 gr kijken, oftewel, helemaal rond. Supermooi!
In het hele mooie hostel waar we zaten ontmoetten we een meisje die, wel erg toevallig, dezelfde voornaam, geboortedatum, geboorteregio en interesses had als Karina. Bizar en heel bijzonder.
Het blijkt dat de mensen in Vilcabamba nogal oud worden. Dankzij de schone lucht, het gezonde water wat je uit de kraan kan drinken, de atmosfeer en wie weet wat nog meer, lopen
Moeder kip
In de keuken kijken tijdens het paardrijden, vilcabamba er opvallend veel oudjes rond. Dus mocht je nou heel graag heel erg oud worden.. Je weet nu waar je moet zijn! 😊
De receptie van het hostel had besloten dat het tijd werd dat we verder gingen reizen. Job kwam nml s ochtends bij de receptie om zn kleding te laten wassen, toen hij hoorde dat die avond ons bed was weggegeven aan andere mensen. Ze hadden alleen nog hele dure kamers over.. Mmm, onverwacht gingen we dus eerder dan gepland richting Peru. Zo vervelend en luidruchtig waren we toch niet...? We namen de nachtbus en na een lange stop bij een nogal verlaten grensovergang met meer zwerfhonden dan mensen, kwamen we de volgende ochtend in Piura aan. Hier moesten we overstappen op de bus naar Mancora. Nou, geloof me, in Piura wil je nog niet....... Een drukke, stoffige, warme stad waar vieze ranzige stinktoiletten zonder papier gewoon 50 cnt kosten.....(en dat is dus veel..)
Een aantal uren later kwamen we in Mancora aan. Kleine surfplaats waar alles draait om de goede golven, wind voor het kitesurfen, zon en gezelligheid. We zijn hier met gemak anderhalve week gebleven. Leuk hostel, leuke mensen en onze grote Duitse vriend
bodyboarden
Karina in volle vaart Falk, die we hadden ontmoet in Banos (Ecuador) zocht ons op en zou vanaf hier met ons mee reizen. Het hostel had een heerlijk zwembad en de zee was op 3 minuten lopen. Je móest wel elke dag zwemmen en bruin worden, geen keuze! 😊 De golven waren niet al te hoog dus zijn we een dag, samen met 2 locals, in de auto gestapt naar een surfstrand waar het echt gaat om de grote golven. De golven waren idd GROOT. Het was misschien wel iets té spannend... Tijdens het spelen met een bodyboard zag K nog een zeeslang. Eh.. Bijten die ook? In Mancora hebben we ons prima vermaakt. Elke dag kochten we een verse kokosnoot met melk van een mannetje op t strand. Rietje erbij, drinken maar. We keken naar de pelikanen, zagen een blauwvoetvogel op het strand! zonsondergang! een aantal keren hebben we het geluk gehad om spelende, springende walvissen voor de kust te zien! Wat gaaf zeg. Bovendien hebben ze in Mancora de lekkerste salade ooit gegeten!
Na Mancora gingen we verder met de nachtbus naar een volgend surfdorp, Huanchaco. In de nachtbus hadden we stoelen zo groot als ik ze nog nooit in een
Sol y luna
Een van de beroemde muurschilderingen... bus heb gezien, geweldig! We kwamen uit bij een hostel met zo'n echte mama, zorgzaam en bemoederend. We mochten in haar keuken aan tafel aanschuiven, kregen heerlijk en gezond avondeten voor maar 1 euro. Falk voelde zich heel slecht die dagen en was bij haar in hele goede handen.
In Trujillo (stad naast Huanchaco) zijn we naar de opgravingen van de tempels vd zon en maan geweest. Pas 20 jr geleden hebben ze deze tempels ontdekt en zijn dus volop aan het graven en wroeten in de historie. Best mooi en interessant maar we hadden er iets meer van verwacht. De Spaanse gids praatte bovendien een beeeeetje snel. Wat wel leuk was, was de naakte, typisch Peruaanse hond die er rond liep. Echt heel lelijk!! Maar wel lief. Hij hing constant aan mn veters! Loopt ook zo handig..
Ook zijn we naar Chan Chan geweest, de tempel van een voormalige keizer. Het was vooral groot, net een doolhof, allemaal gangen. Omdat we geen zin hadden om geld neer te leggen voor een gids, hadden we bedacht dat we allemaal (er was ook een Amerikaan met ons mee en natuurlijk Falk) een deel van het paleis voor onze rekening
Jarig
Karina is jarig zouden nemen en de anderen zouden vertellen (lees, verzinnen) wat dit was. Super grappig!(misschien had je er bij moeten zijn?)
Die avond hebben we, na weer een heerlijk en gezond avondmaal van onze instant-mama en uitgezwaaid door het hele gezin met een knuffel en een kus alsof we de verloren gezinsleden waren, de nachtbus gepakt naar Huaraz.
Huaraz ligt midden in de Andes. Het bezit de meeste hoge toppen (tot 6.700 mrt) van het hele Andesgebergte. Natuurlijk zijn die toppen besneeuwd. De stad ligt in een dal op 3.100 mrt, omgeven door die hoge toppen. Mooi hoor, ontbijten met deze uitzichten.. Op zondag hebben we een redelijk makkelijke wandeltocht gemaakt om te wennen aan de hoogte. Op dinsdag was K jarig. We besloten dit al op maandagavond te vieren omdat ik dan immers in NL al jarig was! En bovendien zouden we op woensdag vertrekken voor een trek van 4 dagen en dan kan je beter de dag er voor geen alcohol drinken of kort slapen.. Job had samen met Ris, Iris en Falk heel erg zn best gedaan! Ik moest op een gegeven moment van hun eten gaan halen. Maar daar had ik geen zin in dus
St Cruz
Wilde paarden vond ik dat ik niet hoefde te gaan want ik was immers jarig en dan hoef je niets en mag je alles had ik bedacht! Het bleek onderdeel van het plan.. En dus ging ik maar. Bij terugkomst was de hele ruimte versierd, er stond een taart met mn naam, er waren kaarten met mn naam gedrukt, kadootjes lagen klaar, slingers, muziek en kaarsen aan. Fantastisch was het! Leuke en gezellige avond incl. foute karaoke!
De dag erna had ik bedacht dat we gingen paardrijden. Het was zo leuk geweest in Ecuador, dat wilde ik nog wel een keer. Helaas pindakaas werd het een grote teleurstelling. De vrouwelijke, op leeftijd zijnde en compleet in traditionele kleding, gids viel in slaap in de locale bus naar de plek van bestemming, de paarden waren zeer schrikkerig en bokkig, wilden niet lopen of luisteren of liepen de verkeerde kant op of gingen gras eten, de gids legde niets uit en stelde zich niet voor, we gingen stapvoets, mijn paard ging steigeren aan de rand van een afgrond, het paard van Job had geen hoefijzers en liep daardoor mank,.... Al met al besloten we na 45 minuten om te keren en terug te
St Cruz
Het hoogste punt gehaald.. gaan naar Huaraz, ondanks de mooie uitzichten.
Op woensdag vertrokken Ris, Iris en ik (Karina) om zes uur 's ochtends voor de Santa Cruz trek, een 4 daagse wandeltocht door het Andesgebergte, onder leiding van een gids, kok en 4 ezels. Dit deel van de Andes staat bekend om de hoge pieken tot 6,7 km, ruige bergen, sneeuw op de toppen, gletsjers en wilde dieren zoals paarden, lama's en condors. De groep bestond uit 11 toeristen, uit allerlei landen. We sliepen in tenten op steeds verschillende campings. Bij aankomst in het kamp stonden cocathee en snacks klaar en 2 uur later was het avondeten ook klaar. Op de caming lagen we in de zon of speelden we kaarten. Maar vaak lagen we vroeg op bed. Het was koud en we waren moe. Elke ochtend werden we om half zes gewekt met cocathee en ontbijt. Een uur later liepen we weer. Het waren lange wandeldagen met vooral veel steil omhoog lopen, tot 4500 en 4700 m. Ik had geen last van hoofdpijn, maar zeker wel van de ijle lucht en dus moeite met ademhalen. Op de hoogste toppen lag sneeuw en de uitzichten waren overweldigend met watervallen, rivieren, helderblauwe bergmeren,
St Cruz
Paramount mountain. Die van de filmindustrie.. wilde paarden, nieuwsgierige koeien en lama's! Op een nacht lag ik in bed en werd ik wakker gemaakt door hoefgetrappel en gehinnik. Een groep paarden rende door het tentenkamp, vlak langs de tenten. Supermooi geluid en een beetje spannend (niet struikelen over de scheerlijnen graag!). Op de derde dag liepen we naar een gletsjer op 4500m. Onderweg was daar de echte Paramount mountain, die van de filmindustrie, Paramount Pictures! Super gaaf!! (zie foto met paarse bloem, mocht je em niet herkennen). Op de laatste dag zagen we een condor vliegen! De trektocht was zwaar en soms echt afzien ('waarom doe ik dit, wat een hel, superzwaar, ik kan niet meer'!) maar zoooooo de moeite waard! Fantastische omgeving, de mooiste bergen die ik ooit heb gezien! Die omgeving verveelt nooit en is nooit hetzelfde. De laatste dag kwamen we door bergdorpjes waar het omploegen van het land echt nog gaat met ossen en een ploeg, waar geen stromend water of electriciteit is, waar hele gezinnen op zondag de was wassen in de rivier, waar kinderen niet naar school gaan maar werken, waar kleintjes om snoepjes vragen en waar echte caviaboerderijen bestaan. Ik ben een beetje aangestoken met het bergwandelvirus en zit
huascaran
lijkt me een prima plekje toch...? alweer te kijken naar nieuwe trekkingen.. (Mocht je meer foto's van deze tocht willen zien, kijk dan even op mn Facebook..)
Terwijl Karina lekker op de st cruz trek gaat, zoek ik (J) het iets hogerop om een van de 5000ers van de Cordillera Blanca te gaan onderzoeken en dan het liefst als onderdeel van een cursus mountain rescue.
We (Falk en ik) hebben uiteindelijk een privé gids weten te regelen buiten alle honderd winkeltjes om die naar eigen zeggen een eigen berg heeft waar alleen hij de weg kent en die al onze wensen wel wil vervullen. Dus op woensdag vertrekken we hobbel de hobbel naar het einde van een bergweggetje op 3500m om vervolgens met 3 donkeys en genoeg materiaal om een hele klimschool te beginnen richting basecamp op 4700m te gaan. Een geweldige tocht waarbij we inderdaad niemand tegenkomen en waarbij we eindigen op een plek met perfect uitzicht op huascaran (6768m, de hoogste van Peru) en chopicalqui (6354m)check de foto voor dat gezegde-dingetje...
Een beeld zegt meer dan..
In de ochtend staan we op tijd op om te beginnen met ijsklimmen en alles wat eromheen hangt. Gewapend met crampons en ijsschroeven vertrekken we richting de gletsjer, super mooi,
Abseilen
Multi-pitch, in 3 keer omhoog, in een keer naar beneden om te zien dat er echt alles is wat je maar kan bedenken in de bergen en als je het juiste materiaal bij je hebt je gewoon lekker alles kunt maken.
We beginnen met het bouwen van een standplaats en klimmen een meer dan 90 graden ijsschots in 2 pitches, dat betekent dat de gids eerst halverwege klimt en vervolgens wij erachteraan om vanuit daar verder naar de top de klimmen, het schot(sje) ziet er makkelijk uit met ongeveer 14m hoogte en vol goede moed klimmen we achter de gids aan, buiten adem en gedesillusioneerd hang ik vervolgens 10 min later halverwege....damn op 4900m effe een bergje beklimmen blijkt zwaarder dan gedacht....mooie ervaring. In de middag begint het een klein beetje te sneeuwen (lees, 5cm) waardoor we gedwongen worden om in de kooktent verder te oefenen met reddingstechnieken knopen e.d. en het ons opmaken voor een toppoging van de technische pukkel copa chicu (5664m)
Om 3 uur vertrekken we en als we 2,5 uur later de gletsjer bereiken begint langzaam de dageraad wat ons letterlijk gouden bergen oplevert...zie gezegde eerder...
We binden ons in en gewapend met crampons (voor de leek, spijkers onder je schoenen) en ice-axen
lopen we tussen de gletsjerspleten door, soms eroverheen wat spannende moment oplevert aangezien zo'n spleet soms meer dan 50m diep en breed is en meestal een smalle (30cm) bovenkant heeft en je dus de rest niet kunt zien....
Het is allemaal vrij simpel totdat we bij een enorme paddestoelachtige top aankomen, nu begint het technische gedeelte, gezekerd en wel moeten we met iceaxen hakkende onzelf omhoog werken. geweldig, het was toch al veel te makkelijk....Na ongeveer 65m kunnen we weer een beetje rechtoplopen en ongeveer een 30 minuten later staan we op de top! Jammer genoeg dacht een enorme wolk daar ook net zo over waardoor we alleen het eind van onze neus kunnen zien, dus helaas geen uitzicht top foto voor ons.
Het afdalen gaat wat makkelijker, totdat we ongeveer op 5000m de reddingstechnieken moeten gaan toepassen, de bedoeling is dat een van ons 'per ongeluk' in een gletsjerspleet valt en de ander moet dat dan afremmen en vervolgens diegene er weer uit halen dmv een soort katroltechniek, klinkt allemaal heel logisch, totdat je het moet doen. Ik ben de eerste die gered gaat worden en naief als ik ben loop ik in de richting die de
Mountain rescue
Super zwaar, maar zeker de moeite waard, hier heb ik mn revange... gids met verteld, sta ik opeens oog in oog met een afgrond waar de gemiddelde Grand Canyon specialist jaloers op is, damn, en nu? Spring je erin of val je gewoon? 'gewoon laten glijden' schreeuwt de gids, makkelijke praters, die Peruanen... maar goed, even later bungel ik 25m dieper in een ijswereld waar ik goed kan nadenken over de zin van het leven.....ahum, 5 min later denk ik alweer aan de pijn in m'n benen van het hangen in je gordel en na een halfuur lijkt het alsof we weer 50 jaar terug zijn waarin het heel normaal is om Duitsers te haten....."Es dauert lange!" schreeuw ik naar boven! Gelukkig krijg ik na een klein uurtje m'n revange.....dat zal hem leren.....
De laatste dag krijgen we nog een ochtend les op een ander stuk gletsjer-ijs en mogen we zelf voorklimmen en standplaatsen bouwen en abseilen e.d. weer eens heel wat anders....geweldige cursus, aanrader! Klik knopje 'like'
Na Huaraz pakken we de bus naar Ica, in de desert en dus lekker warm! Eerst moeten we wachten tot de busstaking voorbij is. Dat doen we in een heerlijke mountainlodge in de bergen. We hebben de hele lodge voor onszelf, incl.
sauna en paarden.... Absoluut de mooiste plek waar we tot nu toe hebben geslapen! Aanrader met kerst ook trouwens, mocht je weer eens wat anders willen..
Ica is gewoon een stad, maar even verderop ligt Huaccachina, aan een oase, in de woestijn. Vooral veeeeeel zand dus. Meer dan 2 straten vol met hostels en toeristenbureatjes is het niet. De dag dat we aankomen boeken we direct een tourtje waarbij we gaan sandboarden (met een houten snowboard van de zandberg afglijden) en in een grote buggy over de duinen racen. Super hard gaat dat, soms vliegen we letterlijk over het zand! Het is een hele grote zandbak waarin je kan spelen.
Omdat er in Huaccachina niet meer te doen is dan dat, pakken we morgen de bus naar Arequipa, in het zuiden.
Jullie allemaal sterkte met het slechter wordende weer, de avonden die korter worden en de pepernoten die natuurlijk alweer in de winkels liggen. Ach, heeft ook allemaal weer iets knus en gezelligs, toch?
Veel liefs en tot snel schrijfs!
Advertisement
Tot: 0.147s; Tpl: 0.015s; cc: 12; qc: 52; dbt: 0.0847s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Anneke
non-member comment
Zoooooow..... Gaaf hoor! Klinkt allemaal super. Beide een tocht op eigen niveau erop zitten. Respect! Maar wat is daar nou leuk aan, een uur in een gordel in een spleet. Zal wel een mannending zijn... Veel plezier maar weer! Groetjesssss Ann.