Advertisement
Published: August 31st 2012
vilcabamba zon
let there be light.....Ola, daar zijn we weer, dit keer vanuit het pitoresque Vilcabamba.
De laatste keer dat we jullie spraken was het vanuit Banos, een super relaxed stadje met zeer actieve vulkaan. Banos is mooi, gezellig en klein. het staat bekend om de outdoor die je kan doen, de zeer actieve vulkaan die elk uur een donder laat horen waar de ramen van trillen, maar ook een lokaal snoepje wat door de mannen buiten wordt gemaakt. Er is een hotspring en een waterval midden in het dorp. We hebben er een hele leuke tijd gehad, mede door het hostel en de leuke mensen die we hebben ontmoet. Sommigen zullen we later op onze reis wrs nog zien. De vulkaan, daar wilden we natuurlijk wel even wat mooie kiekjes van maken. De eerste keer hebben we geprobeerd de vulkaan te bekijken met een Quad, als een klein kind lekker sjezen die berg op (en af). Het geluid van de vulkaan werd wel wat luider maar er was nog steeds niet veel te zien. Dus hebben we het de volgende dag maar lopend geprobeerd vanaf de andere kant van de berg. Dat was een groter succes, want na 15 min met een taxi naar
een klein dorp en daarna een 2 uurtjes lopen werden we opgeschrikt door enorme knallen, uiteindelijk brak de zon door en kregen we de berg helemaal te zien! Geweldig!
s Avonds laat mochten we met de eigenaar en vriend mee in de auto om de lava te zien in het donker. Het blijkt maar een paar keer per jaar voor te komen dat je dit kunt zien. Op weg naar een bepaalde plek zagen we de lava al. Zo mooi! We reden door naar een plek in de bergen en samen met veel andere mensen zatten we op het dak van een huis, wachtend op het 'vuurwerk', camera's standby. Een aantal keren werd ons verteld dat het een lange nacht ging worden. Maar helaas, het werd bewolkt en we hebben niets meer gezien.. Dus om 2 uur gingen we terug.
De dag erna besluit ik, Job (in overleg natuurlijk) om maar eens een bergje te gaan beklimmen en wel de Chimborazo (6310m) 's werelds hoogste berg gemeten vanaf de kern van de aarde en de plek waar je het dichts bij de zon bent....een mooie uitdaging.
Het begint bij het acclimatiseren en het kiezen van een goede
Chimborazo on fire
Mooie kiekjes in de avond gids. De meeste gidsen loodsen je in 2 dagen omhoog, maar m'n lichaam kennende heb ik wat meer tijd nodig en een gids heeft een aanbod om 2 dagen te verblijven in een klein indiginous dorpje op 3800m waar de tijd heeft stilgestaan. Hier kan ik lekker wat rondlopen en klimmen alvorens aan het grote werk te beginnen. Zo nu en dan kom ik het lokale herdertje tegen met het familiebedrijf bestaande uit 13 schapen en volgens de trotse 14 jarige zijn eigen stiertje, die hij dan verhuurt zodat hij geld kan sparen omdat hij ooit naar united states wil, net als z'n oom....(Ik zie een filmscene van vroeger)
De eerste dag loop ik nog vrolijk richting Piedras Negras, 2 zwarte uitstaande pieken (4000m) De 2de dag heb ik al wat meer moeite met Arbol solitario, een eenzame boom aan de voet van de berg (4200m) Beide wel mooie tochtjes trouwens waar ik op het herdertje na niemand ben tegen gekomen.
Dag 3 vertrek ik naar de refugio op "top van de Mont Blanc" 4800m en gelijk in het national park om daar een dagje te kijken hoeveel opa's, oma's en andere dagjes mensen met bussen tegelijk worden
Top piedras negras
Op de achtergrond Chimborazo gedropt om een snelle foto te maken van de berg. Om 1700 ben ik weer alleen met een klein beetje hoofdpijn....
Dag 4 komt mijn gids die deze tocht 3! keer per week maakt en dus niet hoeft te aclimatiseren, hij vertelt dat we om 22.00 in de avond op zullen staan om te ontbijten omdat in de nacht de stenen aan elkaar gevroren zijn en dus de minste kans op steenslag is, desondanks moet ik wel een helm op.....Als we bepakt en bezakt om 23.00 vertrekken heb ik een lichte hoofdpijn maar voel me op zich wel prima. Het heeft gesneeuwd, gunstig volgens de gids (jaja) en vol goede moed zijn we binnen 45 minuten op 5000m, de laatste refugio, vanuit hier wordt het wat meer klimmen en na nog een 45 minuten zegt hij dat we de crampons (spijkerschoenen) aan moeten trekken en vervolgens bindt hij me met het touw in "We zullen wel wat sneller moeten lopen nu" zegt hij, Pfoehh, nog sneller, ik dacht dat ik al aardig tempo erin had maar blijkbaar gaat het hem te langzaam. Her en der vallen wat steentjes langs ons heen en ik merk dat mijn benen het tempo
Terugweg
Gelukkig straalt de energie nog van me af... niet echt kunnen bijhouden, ondertussen komt er een lichte hoofdpijn opzetten en begint het onzichtbare pad toch wel echt steil te worden. we zittten ondertussen op 5400m.
Met de pickhouweel hakkend in het ijs en de stenen zie ik visioenen van een gids die mij sleurend aan een touw omhoog trekt om maar die top te halen. Om de 4 stappen moet ik echt 10 seconden rusten, super frustrerend. we zitten op 5500m....De gids geeft aan dat we op dit tempo de top vandaag niet zullen halen en het enige waar ik aan kan denken is hoe ik m'n eten binnen kan houden. Ik zal je de details niet besparen, dit lukte niet.....
"komt door de hoogte" zegt de gids, "oh" zeg ik' of was het meer "mwooooochhhhooh"
om 3 uur besluiten we om terug te keren, we zitten op 5650m. Dit in verband met de kracht die we nog nodig hebben om af te dalen. Weer zie ik visoenen van "over the edge" en "Into thin air" maar stapje voor stapje krijg ik steeds meer zuurstof. Desondanks duurt het toch nog 3 uur voordat ik veilig en wel weer in de hut terug ben. Een illusie
Fruit markt
Voor 5 dollar een week fruit kopen armer maar een ervaring rijker! mooi tochtje, maar heb het gevoel dat ik nog nooit zoveel moeite heb gehad met een bergje beklimmen...we worden oud......
Onze volgende stop werd Cuenca. Om daar te komen moesten we over bergpassen van 4000m en via Riobamba om daar over te stappen. We werden ergens in een achterbuurt uit de bus gezet om de volgende bus te kunnen pakken. Toen de bus weg reed kwam ik (Karina) er tot mijn schrik achter dat mijn zeer dure slaapzak nog in die bus lag. SHITJES! Scheldend gooide Job zijn spullen van zich af, rende achter de bus aan en sprong in de eerste taxi die hij aan kon houden. Ik sleepte alle rugzakken (die van J is 26 kg) en spullen naar een stoepje en wachtte, zonder geld. De taxi probeerde als een idioot de bus in te halen. Die rijden hier best hard, dus een uur later pas zag J de bus en sprintte er naar toe. Mijn slaapzak ligt er nog in! schreeuwde hij. Gelukkig, deze lag er nog... Ondertussen zat ik al zo lang op het stoepje dat ik me zorgen begon te maken. Zou J nog wel weten waar ik was?
Tungurahua
Mooi plaatje vanuit het veilige dorp Wat nou als hij niet terug zou komen voordat het donker werd? Had hij de slaapzak? Gelukkig was hij na anderhalf uur terug. Goed, dat gebeurt me dus niet nog een x! (en mevrouw Stemband, wat heeft u hiervan geleerd?)
We bleven die dag in Riobamba, een stad op 3100m, bedekt onder een laagje as van de vulkaan van Banos.
De volgende dag gingen we door naar Cuenca, oude stad. Dwars door de Andes, over alweer bergpassen van meer dan 4000m, mist, regen en wind. Een busrit van 7 uur (heel normaal hier).
Cuenca ligt op 2500m en was niet wat wij er van hadden gehoopt. Paar mooie gebouwen, best grappig, maar we hadden het kunnen missen. We hebben de stad gezien, wat rond geslenterd en een gezellig eettentje gevonden waar we heerlijk heben gegeten. 's Avonds zijn we naar de hotsprings gegaan. Wij hadden verwacht dat het een soort sauna zou zijn, het was echter maar 1 zwembad, verwarmd. Om daar te komen moesten we met de stadsbus. Ons werd verteld dat dit maar 10 minuten zou duren, dat werd 40 minuten. Die busrit was net een attractie op de kermis! Goed vasthouden dus. Maar wel
Tomate de arbol
Hier groeien de tomaten aan bomen... grappig. Na 2 nachten stapten we weer in de bus, eindelijk naar Vilcabamba, klein dorp in het zuiden. Hier zitten we in een heel mooi hostel in een mooie omgeving, wederom in de Andes (alles is hier in de Andes, op hoogte). Gisteren hebben we een hike door de bergen gemaakt. Mooie route met mooie uitzichten. Morgen gaan we paardrijden door de bergen, 2 dagen met overnachting. Zin in! Ze hebben hier trouwens een nest jonge pups labradors, zoooo schattig!
We beginnen al aardig in het reisritme te komen. Niets moet, alles kan. Wakker worden, vaak zonder wekker en na het ontbijt bedenken wat we die dag gaan doen (of niet doen), de Lonely planet pakken, route uitstippelen, kijken wat de omgeving te bieden heeft, mensen leren kennen, lekker eten, veel slapen, alles kan!
We merken dat de wifi minder goed wordt en naar ons is verteld wordt dat alleen maar slechter in Peru en Bolivia, onze volgende landen. We zullen het wel zien, het blijft een luxe om te kunnen internetten en contact te hebben met het thuisfront (wat we wel erg leuk en gezellig vinden trouwens, ondanks het tijdsverschil).
Het gaat dus goed en we
vilcabamba
uitzicht tijdens ontbijt genieten. Ecuador is veilig, westers, goed geregeld, vriendelijk en mooi. Wel grote verschillen tussen arm en rijk.
Onze volgende stop zal Peru worden, over een aantal dagen. We houden jullie op de hoogte en proberen regelmatig te schrijven.
Hopelijk gaat het met jullie allemaal goed. Een gek idee dat inmiddels iedereen is begonnen met werken, de vakantie ie voorbij en wij reizen verder. Ieder zn hobby 😉)
Dikke knuffel en we'll keep you posted!
Job en Karina
Advertisement
Tot: 0.088s; Tpl: 0.016s; cc: 9; qc: 45; dbt: 0.0593s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Kirsten
non-member comment
Trots op job
Lieve luitjes, wat een belevenissen. THE sleepingbag resque was een moment om trots op te zijn. Maar die beklimming, misschien niet het doel bereikt maar weinig mensen doen je na! Dus Job, ik ben trots op je!!! Xxxx kirsten en Menno en Lars