Forces of nature

---

Aangekomen in Salta (Noord Argentinie) wist ik meteen waarom dit stadje (hoewel 1 miljoen inwoners) me aanbevelen was om het pure Argentijnse leven te zien: een buitenleven, tropische temperaturen, veel locals, schoolkinderen in uniformpjes, en zogenaamde penas: gratis live-optredens in restaurants, razend populair onder de lokale bevolking. Naast deze Argentijnse gezelligheid heeft Salta ook veel natuurwonders om zich heen: het ligt tegen het Andes gebergte aan, naast Chili en net onder Paraguay, wat zorgt voor een grote variatie in natuur. Er worden vanuit Salta dan ook veel tours aangeboden om de natuurspektakels te zien. De meesten zijn ongeveer een uurtje of 6 rijden, dus 12 uur heen en terug in de auto waardoor een gids en vroeg opstaan een absolute noodzaak is.

Gelukkig geen grote tourbussen vol foute toeristen, maar met een kleine auto, gezellige gids en twee andere Nederlandse meisjes uit een ander hostel twee dagen na aankomst op pad naar Purmamarca (gekleurde bergen) en de Salinas Grandes (zoutvlaktes). We kwamen bij beiden echter nooit aan, doordat na drie uur rijden, lang wachten (Argentijns tempo....), drukke handgebaren en bellen de autopapieren niet in orde bleken te zijn en we weer terug moesten. De gids kon hier niets aan doen doordat hij eenmalig inviel voor een andere touroperator en de auto niet van hem was. Bij terugkomst in Salta zorgde hij ervoor dat ik mijn geld terugkreeg van de touroperator en gaf hij me wat contacten van goede touroperators. De goedkoopste manier om de tours te doen is echter een auto huren, al is er voor de kronkelwegen, grote afstanden en hoogtes een ervaren chauffeur nodig. Aangezien de gids ook wel wat wilde bijverdienen, wist ik met hem een deal te maken om met zijn touroperator te onderhandelen om een auto te huren voor mij en twee of drie andere personen. Een en ander was zo geregeld, dus zo ging ik de volgende dag samen met twee Amerikanen die ik nog kon uit Bariloche (afgesproken om in Salta samen wat te touren) de volgende dag op pad naar onze customized tour: we konden stoppen waar we wilden en combineerden twee tours in 1 waardoor we zo een hoop geld bespaarden.

Via de jungle (raam open en vogels luisteren) kwamen we na drie uur rijden bij onze eerste stop in Purmamarca aan, een stadje wat bekend staat om de gekleurde bergen. Deze zijn door klei en miljoenen jaren tijd spectaculair om te zien. Hierna leidde de hoogste geasfalteerde weg ter wereld ons via allerlei kronkels langzaamaan naar 4.2 kilometer hoogte in de bergen. Op zo´n hoogte moet je absoluut niets eten of drinken (je hebt ook totaal geen eetlust...), stijgt je bloeddruk naar abnormale proporties (je moet dus in goede conditie zijn) en vind je zo nu en dan een overstekende lamasoort of een totaal geisoleerd huisje. Na een uur rijden kom je bij het hoogste punt aan, waar een bordje staat en twee oude vrouwtjes in de middle of nowhere en in de bloedhete zon rustig een krantje zitten te lezen terwijl ze wat spulletjes verkopen. Een uur rijden verder doet het volgende natuurwonder zich aan: de Salinas Grandes, 40 km. zoutvlakten. Door het weerkaatsende zonlicht en de grote hoogte is een zonnebril en zonnebrand een absolute noodzaak. Ook kun je grappige foto´s maken doordat er geen diepte te zien is in de grote vlakte.
Naast wat toeristen en uiteraard zout vind je er ook zoutscheppers: hardwerkende mensen met een masker op, die in de bloedhete zon de hele dag zout scheppen en hier per ton 30 peso (7 euro) voor krijgen. Even ter illustratie: voor een ton zout werken ze ongeveer een half jaar, waardoor ze naast hun jaarsalaris van 14 euro ook handgemaakte gesteenten en figuren verkopen aan toeristen.

Na de Salinas Grandes verder door naar het noorden richting Humuacua, een van de oudste dorpjes met aboriginals ter wereld dat nog afstamt van de Imca´s. Denk piepkleine huisjes, een gemeenschap, wat indianen, mooie monumenten, gepassioneerde mensen, geshockeerd door blondjes.... zeer indrukwekkend. De mensen in Humuacua leven van de verkoop van handgemaakte spulletjes, die ten goede komen aan de hele gemeenschap en vaak betekent dat kinderen naar school kunnen.
Na een spectaculaire dag, heel veel natuurschoon en indrukken reden we om een uur of vier ´s middags weer terug righting Salta (inmiddels zo´n 6 uur rijden verderop). Onderweg stopten we zo nu en dan om foto´s te maken van het uitzicht, zo ook bij een piepklein dorpje op grote hoogte in de middle of absolutely nowhere en misschien hooguit twintig huisjes. Hier stapten we even uit, waarna er al snel een klein meisje met grote bambi-ogen en een zonnehoedje me aan mijn been vastklampte. Ik begreep via haar moeder en de gids dat ze mijn blonde haren zo mooi vond en dat ze me iets wilde geven. Ze gaf me een zelfgemaakt kettinkje van wat gekleurde touwtjes, bonen en krijt...rende toen weer weg om even later weer terug te keren met een kaartje. Hierop bleek haar moeder haar naam (Melisa) en haar adres geschreven te hebben. Ik begreep van de gids dat ze het heel leuk zou vinden als ik haar ooit een kaartje zou sturen, omdat ze erg eenzaam is. Je hart staat dan voor heel even stil.

De volgende dag een nieuwe tour, nu richting het zuiden van Salta, een plaatsje genaamd Cafayate wat bekend staat om zijn wijn. De weg van Salta naar Cafayate is spectaculair: 1500 miljoen (!) jaar oude gesteenten, nog meer kleuren in bergen dan de dag ervoor en door de miljoenen jaren heen zijn er door wind en water in de bergen allerlei vormen ontstaan, van eenden tot kikkers en apen. Door onze privegids hadden we de mazzel dat hij een plek wist om de meest spectaculaire plek van nog dichterbij te bekijken. Na een uurtje klimmen en klauteren kwamen we bij een plek aan waarbij we alleen maar omringd waren door gekleurde bergen en gesteenten, op de grond is hier gekristalliseerd gips te vinden wat in Europa gebruikt voor ehm... gips 😊.

Na deze twee supergave tours de dagen erna Salta ontdekte, inclusief mijn eerste dansavond (uitgaan begint hier pas om een uurtje of drie) ging ik na uiteindelijk een weekje Salta op maandag samen met de twee andere reizigers richting de Iguazu Falls. Ik zag drie jaar geleden een foto van de Iguazu Falls en heb hier eigenlijk mijn hele trip omheen gepland. Hier moest en zou ik heen. Na de langste terror busrit tot nu toe (28 uur) kwam ik dinsdagochtend aan bij mijn hostel net over de grens bij Brazilie. De Iguazu Falls liggen net onder de Amazone, op de grens met Brazilie, Argentinie en Paraguay. De hostels bevinden zich allemaal in kleine stadjes ongeveer een half uurtje van het Parque Nacional de Iguazu af, waar de mogelijkheid is om de Falls vanuit alledrie de landen te bekijken. Aangezien Iguazu zich middenin de regenjungle bevind, zorgde dit de eerste twee dagen ook voor het bijbehorende weer: omvallende bomen, gigantische regen afgewisseld met bewolking en nog krachtigere watervallen. Ook kun je in het park verschillende paden kiezen, waar er met slecht weer wel meer dieren te zien zijn. Zo heb ik allerlei gekleurde vogels, vlinders, vogelbekdieren, wilde cavia´s, stinkdieren en andere dieren waarvan in de naam niet eens weet gezien, met als hoogtepunt een zeer giftige ratelslang. De Falls zijn echter het meest spectaculair met zonlicht, omdat er dan door het vele water overal regenbogen te zien zijn. Gelukkig zorgde de weergoden op de laatste dag Falls voor supermooi weer (ook al regent het, het is altijd tropisch benauwd rond de 35 graden). Ik kan niet omschrijven hoe onbeschrijvelijk mooi het is, de foto´s doen er eigenlijk geen goed recht aan, de video misschien wat meer maar het is niet mogelijk om te omschrijven hoe mooi dit natuurwonder is, zo spectaculair. De Engelsman uit Bariloche zei tegen mij over de Falls: I´m not into suicide, but seriously if I´m ever going to do that it´s going to be there, men. It´s too much, so incredibly beautiful.... Daar laat ik het even bij, verder heb ik er ook nog een video op weten te krijgen.

Na vier dagen in Iguazu kwam ik er bij het pakken van mijn spullen de volgende dag (vrijdag) achter dat het kluisje in mijn dormroom was opengebroken. Aangezien ik buiten wat douchespullen, een busticket en mijn paspoort alles bij me had kon er niet veel weg zijn, dacht ik. Het meest waardevolle bezit van een reiziger en waarvan je je afvraagt wat een ander er in godsnaam mee moet, bleek weg te zijn: mijn paspoort. Na het drie keer binnenste buiten keren van mijn spullen, was het enige wat ik nog kon doen voordat ik de bus naar Buenos Aires moest halen naar de plaatselijke politie gaan om aangifte te doen (spreken geen woord Engels uiteraard, maar met een kopietje van mijn paspoort, en de woorden mi pasaporte en drukke handgebaren alsof mijn paspoort was weggevlogen kwamen we eruit...) en ging ik weg met een waardevol bewijsformuliertje. Ik zou niet in Buenos Aires overnachten maar ´s avonds meteen doorvliegen naar Miami, wat zonder paspoort uiteraard niet te doen is. Ik realiseerde me ook dat mijn Amerikaanse visum ook in mijn paspoort zit, waardoor ik naast de Nederlandse ambassade ook met de Amerikaanse ambassade van alles zou moeten regelen om dit in orde te maken. Ik kon echter niets meer doen aangezien ik de bus in moest, waar ik nog 20 uur de tijd had om alle opties af te wegen, en samen met de busschauffeurs mate (lokale kruidendrank) te drinken om een beetje te tranquila (=relaxen). Bij aankomst in Buenos Aires eerst maar op zoek naar een slaapplek, aangezien ik geen reservering had en ik de kans dat ik de vlucht naar Miami die avond nog ging halen al op mijn buik had geschreven. Het is zo ontzettend fijn als je na een uur rondlopen en een superlange busreis een fijn hostel vind met mensen die je willen helpen..... Ik moest echter meteen aan de bak: ambassades bellen (noodpaspoort kan in ongeveer 2 dagen klaar zijn, Amerikaans visum kan gelukkig als ik eenmaal in de USA ben), vlucht proberen om te zetten (ik vreesde het ergste zo vlak voor de feestdagen), nummers Googelen, mensen uit mijn hostel vragen om in het Spaans dingen te regelen, vrienden in Miami bellen, maandag naar de ambassades.... kortom een hele hoop ren en gevlieg. Ik ben blij dat ik de afgelopen twee jaar een redelijke ervaring heb opgebouwd met trage organisaties, ambassades, banken, testinstituten, de politie etc. anders had ik toch wel in redelijk zware paniek geraakt denk ik.

Op wonderbaarlijke wijze (weet nog steeds niet precies hoe, wat, waar of in welke taal) kreeg ik een mailtje van het thuisfront in de middag dat mijn paspoort in Iguazu moest zijn. Na het bellen (of laten bellen) van de politie in Iguazu bleek er iemand die geen blond haar heeft en geen Maria heet mijn paspoort te hebben, en was het document nu bij de busterminal in Iguazu en moest daar verder contact mee worden opgenomen. Ik kon uiteraard nog steeds vergeten om mijn paspoort op tijd te hebben voor de vlucht die avond (afstand naar Iguazu is duizenden kilometers), maar hij (of zij?) was in ieder geval terecht. Inmiddels was het hele hostel in de weer om me te helpen: een man of vijf Spaanssprekende mensen waren aan het onderhandelen om mijn paspoort naar Buenos Aires te krijgen, een ander kookte voor me, een ander schonk een wijntje voor me in.... Na de hele avond bellen, in de wacht staan en geregel is de status momenteel dat mijn paspoort momenteel onderweg is van Iguazu naar Buenos Aires, en kan ik m morgenochtend ophalen bij de busterminal hier. Ik ben pas helemaal gerust als ik m morgen in mijn handen heb (dus duim nog even door), maar het lijkt erop dat ik weer een engeltje op mijn schouder heb. Ik maak in ieder geval goed gebruik van mijn verzekeringen als ik in het buitenland ben: twee jaar geleden belandde ik op de intensive care in San Diego na een acute bloedvergiftiging door een infectie via een klein blaartje op mijn voet (= een torenhoge ziekenhuisrekening), nu kan ik als het goed is ook wat onvoorziene uitgaven verhalen op de reisverzekering. Mijn vlucht heb ik om weten te zetten naar volgende week zondag, ik heb dus nog een weekje in de hoofdstad van Argentinie te gaan. Vandaag ben ik weer even back on earth: beetje rusten, lezen, internetten voordat zometeen de mogelijke kampioenswedstrijd van Boca Juniors is. Een weekje langer hier is beslist geen straf en zo heb ik ook eindelijk even de mogelijkheid om naar vriendinnen en familie in Nederland te bellen.

Het paspoort debacle was niet echt het hoogtepunt van mijn reis, maar na de rustgevende falls en alle natuurwonderen die ik afgelopen weken gezien heb kon ik wel wat hebben. Helemaal als je je koffer opendoet en dan het kettinkje vind van Melisa.... een paspoort blijft een vervangbaar document, de herinneringen die ik door deze reis heb niet.

---

Photos

Coloured mountains
Gekleurde bergen

road
Hoogste geasfalteerde weg ter wereld, uitzicht

Lama
Pas op voor overstekende lama´s

Salinas Grandes
Salinas Grandes: 40 km. lange zoutvlaktes

Melisa
Melisa

On the road from Salta to Cafayate
Amazing colours

Iguazu Falls
Paradise

Iguazu 2
Wooooow

Animals
Geen idee hoe deze dieren heten

Iguazu 3
Lots of rainbows

Comments

[Linda]

Wauw!!
Meis, mooi om al je bijzondere en indrukwekkende verhalen te lezen!! Echt te mooi voor woorden!! Door je verhalen heb ik ook een idee wat je meemaakt.. Gelukkig dat het goed is gekomen met je paspoort (engeltjes). Idd een paspoort blijft een vervangbaar document, de herinneringen die ik door deze reis heb niet Geniet van je reis!! Heel veel plezier.. Lusjes Linda

[Essy]

Hy Lieverd! Wat fijn om weer wat van je te horen! :) Wow, wat hebben (nog steeds denk) jouw zintuigen overuren gedraaid zeg! Zo veel natuurschoon/wonderen gezien...dat is niet uit te leggen in woorden maar dat moet je inderdaad beleven! En wat mooi dat jij dat gewoon aan het doen bent! Uiteraard ook heel fijn dat ik er, het zij in woorden, van mee mag genieten! Even een kleine tegenvaller in termen van je paspoort, maar als ik het zo lees ben je er heel rustig onder gebleven (moet gezegd worden: voor ons type mens nog niet zo eenvoudig;)) Extra weekje Argentinie lijkt mij verder ook geen straf! :) Positive Thinking!! Lief, geniet van al het moois daar nog even en ik denk veel aan je! Kus! Essy

[Lin]

Hey Lieverd, Wat een mooie trip ben je aan het maken....... Wauwie. Jij bent in ieder geval genoeg mooie herinneringen voor later aan het maken, dat doe je goed chick :). En volgende week zondag dus Miami.... Wel even schrikken van je paspoort. En idd, zo te lezen ben je er nog aardig relax onder gebleven. Trots op je!!!! Geniet lekker verder, je weet, je bent in mijn hoofd en hartje! BIG Kiss....

[Dik]

Geweldig!
Alleen al van de foto's en jou verslag krijg ik de indruk van een geweldige ervaring. Top!

[Jan Willem]

Fantastisch
Hi Mariska, Wat een prachtige verhalen. ik ben jaloers op je en geniet ontzettend van alles wat je schrijft. Voor mij op een grijze maandagmorgen in Amsterdam een fantastisch iets om de dag mee te beginnen. Blijf schrijven en ik hoop dat het goed komt met je paspoort. Wellicht kunnen er meer mensen die lieve Melisa een kaartje sturen! Krijgt ze plotseling stapels kaartjes... of vind je dat teveel van het goede? Als je het leuk vind, ik doe mee.... Groeten, Jan Willem

[paul]

Goeie timing
Ik heb het al eerder gezegt en nu nog maar eens, wat een topverslagen schrijf jij. Je timing is ook fantastisch. Terwijl het hier koud, guur en grijs is sta ik dankzij jou verslag gewoon bij een fantastisch mooie waterval en als ik het volume van de koptelefoon opschroef is het net of ik er onder sta. Een bijzonder verfrissend moment op een saaie maandag morgen. Thanks and have fun GRT paul

[Patty]

Wauw lieverd! Wat een super verhaal weer! Zat weer helemaal mee te dromen met je! Nja ik droom, en jij maakt het waar ;-) En die melisa ook.. Kreeg er kippevel van! En IK zou echt in huilen uitgebarsten zijn zeg na het paspoort verhaal! Jeetje, gelukkig is t nu allemaal zo goed als geregeld weer!! Hoop dat het nooit meer gebeurd!! Ga voor je duimen dat je em weeeer heeeeeel snel in je handjes hebt! Dikke kus topper!