Advertisement
Published: August 27th 2020
Na twee jaar geleden mijn hike in Abisko te hebben beëindigd lonkte daar al even de Nordkalottleden die nog verder gaat naar het Noorden.
En dit jaar was het zover, ware het niet dat door alle coronaperikelen ik op zoek moest naar een alternatieve start, omdat Noorwegen de grens met Zweden nog steeds dicht liet.
Een alternatief startpunt in Noorwegen ter hoogte van Altevatn.
Vanaf Narvik bracht de bus me naar Setermoen en daar was het even kijken wat er qua lift of taxi te regelen viel. Toevallig zat er ook een meneer in de bus die daar met een grote backpack uitstapte en het plan had om twee weken de bergen in te gaan om te wandelen en te vissen. We deelden een taxi naar Insett. Op de radio hoorden we dat Nederland vanaf die zaterdag tot de landen zou behoren, waar vandaan je niet meer zonder quarantaine Noorwegen in mocht, dus ik was net op tijd. Verder zag mijn medepassagier de komende week zonnig tegemoet. Hij sprak van een goede weersverwachting, mogelijk weinig muggen zo de tweede helft van augustus en omdat het nu zo rustig in de bergen was hoopte hij nu toch eindelijk eens een beer te
kunnen zien. Ik hoopte met hem mee, maar voor die beer bedankte ik. Met rendieren ben ik al blij zat.
We zeiden elkaar aan het einde van de weg gedag en ik liep direct in een prachtige omgeving van het Altevatn omringd door bergen en wild stromende rivieren. Het was al aan het einde van de middag, dus ik ging voor een kort stukje lopen en hield direct m'n ogen open voor een kampeerplek. Het bos viel af, want helaas waren de muggen nog alom vertegenwoordigd, wat maakte dat ik wat sneller doorliep. Om de een of andere reden probeer ik dan op dag 1 m'n schoenen nog schoon en droog te houden, maar nadat ik na een onhandige poging met iets te grote stap viel en de modder dus ook op andere plekken zat met als bonus nog een blauwe plek op m'n arm erbij, besloot ik de modder maar te accepteren. Gelukkig klom het pad wat omhoog en vond ik een mooie plek voor m'n tent.
De volgende dag klom ik verder de vallei in en spotte ik binnen notime mijn eerste rendier. Een kleintje. Totdat ik helemaal bovenaan bij de pas kwam. Behalve dat de
uitzichten adembenemend waren met een enorme kloof links van me en compleet omringd door bergen, ontmoette ik daar kort achter elkaar twee enorme kuddes rendieren. Zo waanzinnig om dat te zien. Aan de andere kant van het zadel was de afdaling wat lastig vanwege de enorme hoeveelheid blokkenvelden. Zeg maar: stapels grote keien die niet bepaald handig op elkaar terecht zijn gekomen. Opperste concentratie, maar wel weer uitkijkend op een nieuwe mooie vallei die voor me lag.
Vandaag ontmoette ik ook nog een paar mensen die ook een deel van dit lange afstandspad liepen, maar dat was het dan wel voor de gehele tocht. Ik kwam met name nog wel Noorse mannen van middelbare tot oude leeftijd tegen, die in de bergen aan het 'buiten spelen' waren. Te herkennen aan een enorme backpack die een halve meter boven ze uittoornt met vishengel aan de zijkant. En allemaal even vriendelijk!
Aangekomen bij een hut sprak ik daar een man die bezig was met onderhoud. Vanwege corona waren alle hutten gesloten, wat deze tocht niet eenvoudiger maakte helaas. Hij vertelde wel dat er vanaf komend weekend een boekingssysteem was en er elk weekend max 5 mensen een hutovernachting konden boeken. Maar hij
vertelde me nog iets interessants en dat was dat de route die ik vervolgde in kniediepe modder zou uitkomen. Hij wees me op de kaart een alternatieve route die ik kon lopen en wat volgens hem goed begaanbaar was, ook al was er niet echt een pad. Oke, dan die kant maar langs. In feite was het oriënteren in grote lijnen niet lastig, maar wat je dan weer onder je voeten tegenkomt is niet altijd goed te overzien. Al weet ik wel dat lichtgroen gras en veenpluis nattigheid betekenen...dus dat vermijden. Een klein klimmetje van een paar honderd meter en vanaf een zadel zoeken naar een goede hoogte om om de berg heen te lopen. Gelukkig op tijd tot de conclusie gekomen dat ik iets te hoog liep, want na wat lager te zijn gaan lopen zag ik dat ik anders een mooie wandeling over de top van het plateau had gelopen, maar bij wat kliffen was geëindigd. Het laatste stuk door het bos afdalen was nog een aardige opgave vanwege de dichte begroeiing en ik voelde me meermaals wanhopig worden, totdat daar eindelijk de brug over de rivier was, waar ik naar op zoek was. Prima plek voor de
tent, totdat ik bezig was deze op te zetten en te koken. Goed gezelschap altijd leuk, maar die van de honderden muggen kon ik wat minder op prijs stellen. Om gek van te worden! Nadat alles qua eten, tanden poetsen was geregeld was daar het moment om in de binnentent te komen zonder al die muggen mee naar binnen te nemen. Onmogelijk! Voordat ik m'n slaapzak inkroop kon ik dus eerst nog een stuk of twintig muggen doodslaan en was m'n grondzeil veranderd in een muggenkerkhof met bloedvegen. Lekker dan.
De route klom de volgende dag gelukkig al vrij snel naar een wat hoger plateautje met een briesje erbij. Even vrij van muggen. En wederom genieten van de uitzichten. Vooral wildstromende riviertjes en watervallen. En enorme paddenstoelen. Sommige groter dan m'n hand! Niet veel later was het weer een uurtje ploeteren door een zompig, modderig bos. Natte voeten en modder oke, maar het is zo jammer dat in zulke omstandigheden de muggen er ook altijd bij zijn inbegrepen. Er lag ook enorm veel elandenpoep. Doe mij maar een eland!
Het werd echter een knul uit Polen die bovenaan het bos met zijn tent stond en een kampvuur had gemaakt
om wat verlost te zijn van de muggen. Hij noemde zichzelf Johnny Wild. Een fascinerende kerel om mee te spreken. Hij had vorig jaar heel Scandinavië te voet doorkruist en was bezig zijn verhaal in boek en film vast te leggen. Daarom was hij nu terug om weer wat inspiratie op te doen. Behalve dat inhoudelijke verhaal hadden we vrij snel ook een diepgaand gesprek over drijfveren in het leven en wat belangrijk voor ons was. Erg bijzonder. Na een uurtje zeiden we elkaar gedag en vervolgde ik mijn route. Aangekomen bij dit zadel keek ik op tegen enorm steile rotstige bergen. M'n mond viel open: rechtsboven vlogen drie adelaars!!!! Tijdens het verder lopen, bleef ik maar naar ze kijken en het terrein onder m'n voeten liet dat gelukkig ook toe. Totdat ik een laatste steile afdaling had en in een mooie vallei belandde met prachtige stukjes gras en kleine riviertjes. De plek voor een tent!
Met het zonnige weer was het de volgende dag wat over, maar een combi van zon en regen geeft heel veel mooie regenbogen! Dat maakte de lange rivieroversteek die ik meteen mocht maken een stuk aangenamer. Gelukkig was de waterstand niet al te
hoog en ging het voorspoedig. Daarna was het flink zompig terrein, maar nu alles onder m'n knieën toch al doorweekt was, maakte dat niet zo heel veel meer uit. Nog met m'n enkels tot in de drek braambessen staan plukken. Van die oranje. (Multebaere). Smaakte best goed. En boven de volgende berg alweer een adelaar die boven een regenboog langs vloog. Machtig mooi!
Na een tijdje belandde ik bij de Deartahytte, waar ik toch niet in kon en ernaast kamperen was ook niet aantrekkelijk aangezien het er aardig waaide. Ook nog pas lunchtijd, dus ik kon nog wel even door. Na een stukje klimmen belandde ik in een soort arena van rotswanden. Eh....jongens...waar gaat het pad verder?? Ah, ik zag al een steil klimmetje gemarkeerd met steenmannetjes. Het zag er van een afstand spannender uit dan het uiteindelijk was en even later stond ik weer in een soort nieuwe wereld. Twee bergmeren omringd door toppen met sneeuwresten. Verderop lagen weer van die niet zo fijne blokkenvelden en een Noorse meneer met zo'n enorme backpack die ik tegenkwam vertelde dat het nog wel even duurde. Hij gaf me wel een handige tip mee: "blijf op het gemarkeerde 'pad'. Als het er
slecht uitziet, ga er dan maar vanuit dat het er een paar meter naast nog slechter is." Dus ik heb braaf de steenmannetjes en rode verfplekken gevolgd. Pfff...weer gered. Ik zat nog steeds vrij hoog en het waaide echt enorm en ondanks dat ik er al behoorlijk wat kilometers op had zitten, besloot ik even door te bijten en zo ver mogelijk af te dalen om een wat beschutte plek voor m'n tent te kunnen vinden. Dat werd in de buurt van de Rostahytte. Een spot uit de wind, naast de rivier.
Om negen uur lag ik lekker te slapen, totdat ik drie uur later wakker werd met een gevoel van: 'wat is er hier aan de hand??' Het duurde een paar seconden totdat het tot me doordrong dat de achterkant van de tent op me lag. In een reflex greep ik de tent-/wandelstokken vast om ze overeind te houden in de bulderende wind, terwijl er een lading water over de tent werd uitgestort in de vorm van regen. Oke, even helder nadenken en niet als een kip zonder kop dingen gaan doen. Pyjama en slaapzak drooghouden. Snel m'n regenkleding aangedaan en naar buiten gestapt. De uit de grond
gerukte haring terug gedaan en met blote voeten de rivier ingestapt om zware stenen te verzamelen om erop te leggen. Oke, die tent leek nu weer goed te staan. Andere haringen en scheerlijnen gecheckt en weer naar binnen gegaan. Het ging echt zo enorm tekeer! Besloten m'n tas maar in te pakken om zo in het geval de tent het toch niet zou houden, in ieder geval geen ellende te hebben van wegwaaiende of natte spullen. Backpack ingepakt in de binnentent en op de harde grond gaan liggen in een poging nog wat te slapen. Dat werd koud. Ik besloot m'n aluminium reddingsdeken te pakken en mezelf daar in te wikkelen om onderkoeling te voorkomen. Zo neem je zo'n ding tig keren mee voor het geval dat en zo is daar een moment dat ik blij was deze bij me te hebben. Je mag ook niet zonder zoiets de bergen in, hoor..
Om half vijf was ik er volledig klaar mee en besloot ik de tent af te breken en te kijken of er wellicht wat activiteit was bij de hut. Klappertandend die kant op gelopen. En godzijdank was de hut open!! Er waren schijnbaar mensen die nu precies van
dat nieuwe boekingssysteem gebruik hadden gemaakt. Naar binnen gesneakt, mijn natte zooi in de gang gezet en onder m'n slaapzak op de bank gaan liggen. Toen pas voelde ik dat m'n voeten ijsklompen waren geworden. Het doet dan even heel pijn tijdens het 'ontdooien', maar daarna voelde ik me heerlijk warm. Een paar uur later bleek dat er een Noorse dame van ongeveer mijn leeftijd sliep met haar drie zonen. Rustig even bijgekomen en na mijn ontbijtje weer wat moed verzameld om op pad te gaan. Het leek wat rustiger te zijn geworden qua weer, maar toen ik een uur later op een wat meer open stuk liep bleek de wind en regen nog enorm. Als er even iets opentrok zag ik de vers gevallen sneeuw net boven me. Het leek wel herfst met ook de wat meer rood gekleurde vlakte waar ik op liep en nog altijd vergezeld door kuddes rendieren. Dat maakt het dan weer een beetje goed. Bij een meertje raakte ik in verwarring over de ingetekende route op mijn kaart en de gemarkeerde routes ter plekke. Dat week blijkbaar af, al zag ik al snel hoe het zat. Ik wilde toch eerst het hutje checken dat
op de kaart stond en ik in de verte al zag liggen. Ondertussen was ik namelijk alweer aardig verzopen en had m'n regenhoes ook geen zin meer om mijn tas te beschermen voor de regen. Door het moeras doorgestoken in de hoop in ieder geval achter het hutje wat beschut te kunnen zitten. Bleek deze hut gewoon open te zijn!! Een soort noodhut op deze vlakte, waar het nu enorm spookte! Ik kon de deur amper vasthouden toen ik deze opendeed vanwege de enorme windvlagen, maar toen was ik binnen. Drijfnat en gesloopt.
Ik besloot dat het genoeg was voor vandaag en hing alle natte zooi op om te drogen. Ik hees me in m'n warme slaapkleding en ben in m'n donzen slaapzak gaan zitten en een theetje gemaakt. Tijd om de kaart te bestuderen, een weerbericht via m'n Garmin inreach op te vragen en een plan te bedenken. De angst zat er eigenlijk behoorlijk in, vooral ook voor nog zo'n ellendige nacht in de tent en evt moeilijke rivierdoorsteekjes, omdat de waterstanden met het uur stijgen met dit soort weer. En een SOS-knop is ontzettend handig, maar in dit weer gaat geen helikopter de lucht in, dus zou ik
ook extra risico's nemen in evt tricky terrein. De kaart gaf me niet het idee dat ik enorm heftig terrein zou betreden, op een enkele rivier na misschien, maar een kaart vertelt ook niet altijd wat de precieze ondergrond is. De route terug wist ik in ieder geval wel en die was makkelijk en er zou daarna een optie zijn om af te dalen naar een vallei met op de kaart een weg en huisjes...keuzes....
Eerst vannacht hier maar slapen. Ik lag net toen ik verrast werd door twee mannen die nog voor de hut stonden! Die bleken die dag vanuit Oslo gevlogen te zijn en waren hier voor een visvakantie. Ze waren zojuist uit de vallei geklommen die ik als escape op de kaart had gezien. Toch nog meer gekken met dit weer in de bergen! Het was ook even fijn om wat gezelschap te hebben en we hebben nog een paar uur gekletst voordat we sliepen. Dat was ook een niet echt rustige nacht, want het hutje stond enorm te schudden door de storm....
Het besluit was genomen: veiligheid voorop en dus afdalen. Het was nog een tocht van een uurtje of vier, voordat ik de 'weg'
bereikte. Ik was in ieder geval veilig! Maar bij lange na niet in de bewoonde wereld, want de huisjes op m'n kaart bleken vooral verlaten zomerhuisjes te zijn. Nog ruim tien kilometer over deze weg gelopen, totdat er een andere weg bijkwam en er wel auto's reden! Tijd om te liften. Als eerste bracht een spontane man die de schoolbus rondreed me naar het einde van deze vallei. Daar duurde het ruim een half uur, maar toen stopte Tim uit Tromso, die me wel weer een stuk verder kon brengen. Ik probeerde wat op weg te komen richting Kilpisjarvi, waar ik eigenlijk nog maar zo'n 40 km te voet van was verwijderd vanaf de noodhut. Via de weg was de route echter wat langer.....
Ik vroeg Tim naar wat ideeën voor een handige overnachtingsstop en nadat hij doorhad dat leuke wildkampeerplekjes nu even niet bovenaan m'n lijstje stonden, suggereerde hij een camping in Skibotn. Hij zette me langs die weg af en nu zou ik er hopelijk met nog 1 lift komen. Dit was een drukke weg en dan stopt er dus niemand meer voor je...
Net toen ik het koud begon te krijgen en de moed wat in m'n
schoenen zakte, was daar een lijnbus! Deze stopte nog in Skibotn ook, mooi!
Tent op de camping, een burger, friet en cola erin. Warme douche en knock out de slaapzak in.
De volgende dag de bus naar Kilpisjarvi en aangekomen bij m'n geboekte hotel. Ik was door alles erg onzeker geworden over het vervolg van mijn route en het ene moment wilde ik gewoon m'n vlucht gaan wijzigen en naar huis en het andere moment lonkte toch ook weer de rest van de route.
Even rationeel blijven en ik besloot bij het visitor centre informatie in te winnen over de hutten op het vervolgtraject en het weerbericht te checken. Niet dat dat alles zegt, want alles kan omslaan en dit kan ook zeer plaatselijk zijn, maar meer om te weten dat het niet op voorhand al ellendig schijnt te worden met het weer...
De Finse hutten bleken in ieder geval open, dus dat was al wat! Het weerbericht zag er ook vrij rustig uit met in de loop van de week wel regen, maar vooralsnog geen megastorm of zo. Oke, let's do this. Angst opzij en weer stappen vooruit zetten en nog meer mooie gebieden gaan ontdekken.
In de
supermarkt een resupply gedaan met zelfs een lading aan gevriesdroogd ontbijt en avondeten: beter!
Nog even een handwasje gedaan in m'n hotelkamer en daarna gerelaxt en in het restaurant een rendierstoofpotje gegeten. Er lopen aardig wat rendieren rond in Kilpisjarvi. Regelmatig hele kuddes op de weg. Dus zal in ieder geval goed lokaal vlees zijn.
Deel twee van de tocht kon beginnen. Vol goede moed en in de zon eerst weer naar het zuiden van het dorp lopen met de vele totaal niet bange rendieren vlakbij. Twee mannetjes 'vielen elkaar nog aan'. Was dit een strijd voor mij als vrouwtje?? 😉
Even zoeken naar het paadje de bergen in en toen was het tijd de autoweg en bewoonde wereld weer achter me te laten. Elk land heeft een ander soort markering van routes in de bergen. Daar waar ik in Noorwegen rode stippen of de 'rode T' volgde doet Finland het met een soort houten staafjes in de grond met een oranje bovenkant. Duurde even voordat ik dat doorhad. Gelukkig ging het ook goed via de kaart. Ik begon meteen met een aardige klim, want dit is het gebied van de hoogste bergen van Finland. Hier lopen dan vooral
ook Finnen, want de Noren vinden die hoogste bergen van Finland rond de 1300 m nou weer niet al te spannend, aangezien ze zelf wel wat hogere bergjes hebben. Uiteraard werd ik nu voor Fins aangezien en daar waar in Noorwegen iedereen in het Noors tegen me begon te praten ging dat nu over in het Fins. Van Noors kan ik nog wel iets maken, maar dat Fins is echt akrabadabra...
Via zeer stenige paden kostte het wat moeite, maar dan stond ik op een gegeven moment toch op een mooie plek. Gesteentes in allerlei kleuren! Zeer indrukwekkend landschap. Nog een paar bochten om was een berghut en daar wilde ik graag m'n tent naast zetten. Wel lekker slapen in m'n eigen tentje, ook al was het die nacht best koud en dan de hut om te koken en evt een kletspraatje. En dat was best gezellig! Ik ontmoette er een Finse meid, die vorig jaar net als ik in Groenland had gelopen en we hebben uren verhalen uitgewisseld.
De volgende ochtend begon met een zeer relaxte wandeling van 10 km over een makkelijk pad. Ik kon lekker om me heen kijken en genieten van de vele rendieren die
hier rondliepen. (En vannacht ook rond mijn tent scharrelden)
Bij een volgende vallei werd het allemaal weer wat steniger, maar nog goed te doen. Even een lunchpauze op een grote steen met daar omheen groeiende bessen. Dus wat vitamientjes erbij uit de natuur.
Aangekomen bij het 'basiskamp' van de berg Halti was het redelijk druk. Ik was niet van plan de berg te beklimmen, maar je kunt het als extraatje doen. Een nuchtere Fin had me verteld:" Er is daar niet echt iets speciaals te zien. Die berg is gewoon een hoop stenen. Het gaat er meer om dat je kan zeggen dat je op het hoogste punt in Finland hebt gestaan." Nou, ik kan bij deze zeggen, dat ik dus NIET op het hoogste punt van Finland heb gestaan, want die stenen was ik ook aardig klaar mee...😉
De Nordkalottleden buigt hier af en binnen vijf minuten was er weer complete rust op het pad. Ik liet de meest gebaande paden achter me en trok verder over een mooi zadel met mooie uitzichten op de Halti. Tussen twee hoge bergmeertjes door en toen begon na een zeer koude doorwading een afdaling in de kloof. Tussen al die stenen raakte
ik het pad even kwijt en het leek me niet dat ik echt de soort van canyon in moest. Ik keek om me heen en zag rechtsboven me iets wat op een steenmannetje leek. Voorzichtig over alle rotsblokken naar boven geklommen en daar was inderdaad het pad. Nog een soort van bijna vrij van stenen ook! Wel nog twee keer weer die koude rivier door en langzaamaan kwam ik in begaanbaarder terrein en zag ik de Kopmajoki hut al liggen. Mijn doel van vandaag na een pittige tocht van 30 km. Ik hoopte op een rustig hutje, maar zag ook al dat er prima plekjes voor m'n tent zouden zijn. Tot mijn verrassing was er een Finse dame (Pia) in de hut, die een week alleen aan het rondtrekken was in dit gebied. De hut was vrij groot, dus we hadden alle ruimte met z'n tweeën. Erg gezellig gekletst en na een zakje voer en een theetje heerlijk warm in de hut geslapen.
De volgende dag was de gehele vallei dicht getrokken en na een rustig ontbijt Pia gedag gezegd, die een andere avontuurlijke route koos, en ik kon meteen een stuk of vier rivieren doorwaden. Was toch leuk
om even vijf minuten droge schoenen te hebben gehad.
Niet veel later wandelde ik de grens over terug Noorwegen in. (Even een plasje op de grens gedaan, vond ik wel grappig...als je dan niet kan zeggen dat je op de hoogste berg van Finland hebt gestaan, kun je dan in ieder geval wel zeggen dat je op de grens van Finland en Noorwegen hebt geplast..😉)
De route ging omhoog en niet veel later liep ik in de wolken. Heeft iets magisch, maar het was ronduit lastig oriënteren. Duidelijk was dat deze route niet zo druk bewandeld meer was en het was soms echt zoeken naar het pad. Gelukkig was daar in de verte ineens de volgende vallei die gewoon in de zon lag! Lekker doorwandelen op een quadtrail en daarna weer een nieuwe klim naar een volgend zadel. Even verderop vond ik een prachtige lunchplek in de zon naast een kabbelend beekje en met rendieren tegenover me op een sneeuwveldje. Dat was genieten. Maar goed ook, want daarna werd het toch nog een vrij zware tocht. Veel zompige stukjes en een eindeloze traverse langs een berg. Bij het lager gelegen deel werd ik ook meteen weer vergezeld door muggen. Aangekomen
bij het bos volgde een megalange steile afdaling. En dat op de laatste restjes energie die ik had. Goed blijven opletten om geen val te maken. Na lang zwoegen bereikte ik dan de weg in Saraelv. Tijd om de tent ergens neer te zetten, maar dat bleek nog niet zo eenvoudig. Vooral het feit dat ik water nodig had...dus nog even doorbijten. Compleet gesloopt belandde ik bij een bezoekerscentrum en deze had een buitenkraan. Klein stukje bij het gebouw vandaan een vlak stukje gras gevonden en met muggennet op m'n hoofd (en wat gevloek) de tent opgezet. Kom ik daarna tot de ontdekking dat er ook nog een toilet is met een bankje erin. Wauw! Ik kan je vertellen dat toiletteren in de natuur met muggen om je heen namelijk geen pretje is, dus dit was een uitkomst. Hing er dus wel een briefje dat er binnen 150 meter niet mocht worden gekampeerd hier...pfff....ik besloot even heel blond te zijn en aangezien alles nu toch gesloten was daar, het even te laten voor wat het was....
Ik was vroeg wakker en besloot m'n tent maar meteen af te breken, aangezien ik daar ook eigenlijk niet mocht staan. Omdat ik
drie behoorlijk lange, pittige dagen had gelopen, besloot ik dat vandaag sowieso maar maximaal 20 km zou worden en ik dan in de middag wat rust had. Gelukkig viel het reuze mee met de muggen op dit slingerende paadje langs de Reisarivier. Ik belandde eerst in een heerlijk geurend dennenbos en daarna in een oerwoud van varens. Ik liep ik een soort kloof met aan weerszijden regelmatig watervallen. Alleen de 'noemenswaardige watervallen' stonden op de kaart en die eerste was geen feestje. Het was namelijk de bedoeling dat ik in de uitlopers van deze waterval even overstak. Dat was best spannend om stapje voor stapje sterk stromend water met veel keien te doorwaden. Deze wonderschone kloof zat nog vol met meer verrassingen, waarbij soms een klein stukje klauterwerk nodig was. En ik zou een relaxte wandeldag doen!!!
Ik voelde de vermoeidheid van de dagen ervoor ook goed en was dan ook enorm opgelucht toen daar uiteindelijk een mooi huisje met gras op het dak opdoemde. Twee Finse gasten vertrokken er net. Nu was het hutje helemaal voor mijzelf!! Eerst m'n voeten getrakteerd op het koude water van de rivier vanaf mijn eigen privéstrandje. Een teen was behoorlijk rood en wat
gezwollen...hmmm..even in de gaten houden..(m'n angstdeel van m'n hersenen dacht al aan een amputatie, maar gelukkig deed m'n rationele deel het ook nog en uiteindelijk viel het allemaal wel mee..)
De rest van de dag was het relaxen en die nacht sliep ik in mijn eigen huisje in het bos. 😊
Dit was zo goed bevallen en ik 'lag toch voor op schema', dus ik besloot de volgende dag weer voor een relatief kort stuk lopen te gaan en had op de kaart daarvoor alweer een ander mooi hutje gespot.
De laatste 10 km in de kloof van Reisadalen en daarbij waren nog wat spannende stukjes met afgronden en kabels, maar teruglopen leek me ellendiger, dus dan doe je dat maar gewoon..pff..
Niet veel later was ik zwetend en lek gestoken bovenaan de kloof beland. Prachtig om terug te kijken.
Nu nog het hutje vinden, dat iets van de route af zou liggen. Lang verhaal kort: geen hutje gevonden. Oke, knop om en nog een paar uurtjes lopen en mooi kampeerplekje zoeken. Dat werd anders, want het ging regenen en ik betrad gebied met modder, stenen en moeras. Voordeel van de regen was wel dat het de muggen verdreef.
Verder was het vooral doorploeteren over vervelend terrein, waarbij geen geschikte tentplek te vinden was. Ja, van die plekken van: als het echt niet anders kan....
De ellende werd nog groter bij het kwijtraken van het pad en gedoe met door moeras en struiken een weg vinden. Tot ik de route weer vond en als klap op de vuurpijl nog twee keer meer dan kniediep een rivier door moest. Ik was er eerlijk gezegd helemaal klaar mee, maar vond gelukkig een goed grasje voor m'n tent naast een gesloten berghut, waarvan het voorportaaltje wel open was. Dat is in ieder geval iets comfortabeler met de tent opzetten en tas uitpakken.
Na een nacht van ononderbroken regen werd het tegen zevenen toch stil op mijn tentzeil. Zelfs de muggen tussen mijn binnen- en buitentent waren verdwenen. Fascinerende beesten trouwens om naar te kijken van achter een gaasje. Sommigen zijn zooo groot met een enorm steekwapen op hun neus. Gretig wachtend tot ik een ritsje open doe.
Vandaag zou ik kijken of ik de soort van bewoonde wereld ten westen van Kautokeino kon bereiken. Wel 29 km volgens mijn kaart, maar we zouden zien. Even afhankelijk van het terrein en de
omstandigheden. Dit begon met modder, nattigheid en een klim over een rendieromheining, waarbij m'n regenbroek niet heel bleef.
Daarna lag een parcours van heuvels voor me. Gelukkig een redelijk goed begaanbaar paadje. Ik merkte dat ik op een stand stond van 'doorbeuken tot dit over is'. Hmmm...oke, begrijpelijk na al die pittige dagen, ik was ook behoorlijk op, maar ook een beetje zonde om in een overlevingsstand te gaan staan. Dus ik besloot mezelf op elke heuveltop een symbolische medaille uit te reiken. Het klinkt debiel, maar het was heel opbeurend! Dus zo liep ik na drie heuveltoppen met de medailles voor MOED, DOORZETTINGSVERMOGEN en TROTS om. Nog 1 twijfelmoment over de juiste route en nog een rivieroversteek waarbij ik viel en nat was tot op m'n onderbroek, maar na een uurtje of acht gelopen te hebben zette ik mijn voeten op de asfaltweg ten westen van Kautokeino!! Wauw!
Nu door naar het hutje op de kaart. Dit bleek een soort dorpje te zijn en ik kon mijn tent opzetten naast een privé gerund sanitair gebouw. De man met nog amper een half gebit had dit jaar weinig hikers gezien en moest nog hard nadenken over de prijs die ik
moest betalen. Ik had alles over voor het warme gebouwtje met douche en toilet!
De laatste wandeldag naar Kautokeino. De officiële route pakt nog wat natuur mee, waarvoor ik gewaarschuwd was dat het meer een soort van zwemmen met muggen zou zijn.
Het alternatief was de asfaltweg volgen. Ik ben absoluut geen fan van lopen op asfalt, maar vandaag hield ik van het asfalt als nooit tevoren.
En daar lag Kautokeino...in een brede vallei...met winkels, echt eten, wifi en een cabin om in te overnachten. Wat kan het leven toch luxe zijn.
Advertisement
Tot: 0.292s; Tpl: 0.02s; cc: 18; qc: 68; dbt: 0.0815s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.3mb
Inge
non-member comment
Mooie foto’s en leuk dat je er teksten bij hebt geplaatst. Wat een tocht. Tijdens het lezen van deze blog heb ik vaak gedacht: RESPECT!