Advertisement
Published: April 26th 2020
Mijn eerste blog vanuit Leiden! In dit tijdperk van Covid19 met iets minder bewegingsvrijheid dan we gewend zijn, leek het mij leuk eens terug te kijken op al die bijzondere voettochten die ik heb gedaan. (Je moet toch wat als die tocht van deze week niet doorgaat) Vier keer een top 10 (in willekeurige volgorde), die de vooral hoogte-, maar soms ook dieptepunten aardig opsommen. Voor meer leesvoer en alle details bij deze momenten verwijs ik jullie graag naar alle eerder verschenen blogs. Ideaal als je in gedachten mooie voettochten door Europa wilt maken. 😊 Daarnaast wil ik zeggen dat zonder Martine, Inge, Peter, Daphne, Marianne, Tibor, Henri, Astrid, Aafke, Marie-Jetta, Martijn, Peter, Baukje, Irma, Judit, Esmee, Judith en Brigitta deze herinneringen zeker minder rijk waren geweest! (missen jullie nog iets in onderstaande lijstjes? Zet het in de comments! 😊)
5 sterren overnachtingsplekken In de Ardennen langs de Ourthe bij de berg van 1001 gedachten, zoals Peter deze had genoemd.
Langs het perron van een ontmantelde spoorweg op de Speyside Way in Schotland.
In Killarney National park langs een riviertje op de Kerry Way, waar we een fotoshoot op de steen in de rivier hadden en we op visite waren bij de familie hert.
Naast de vuurtoren op een schiereiland op de Lycian Way in Turkije.
Sannox Bay op Arran Island in Schotland. Tussen de gele brem met uitzicht oo de bergen met enorme krater en het strand om de hoek.
Op de toendra in Groenland met in de avond rennende poolhazen om de tent en in de ochtend een grazend rendier naast de tent.
Vlakbij Snowdonia National Park midden in een veld met gezellige schapen.
In Glen Cona na dag 1 op de Cape Wrath Trail met herten die ons vanuit de bossen bespiedden en de roep van de bosuil toen het ging schemeren.
Op de top van Ben Dreavie in Sutherland, Schotland. Oneindig uitzicht op de kust en de bergen om ons heen.
In een bothy in Schotland, waarvan zeker The Schoolhouse, Strathchailleach, Hutchison Memorial hut en Maol Bhuide genoemd mogen worden.
Bijzondere ontmoetingen Dat Martine, Inge en ik op dag 1 in de Ardennen ene Peter ontmoetten die ons de weg vroeg en uiteindelijk de hele week met ons meeliep.
Tony en hond Woodstock in Kinloch Hourn B&B die naast ons culinair te verwennen mooie verhalen vertelde in zijn schommelstoel, ‘s avonds laat toen wij al lagen te slapen onze natte schoenen voor het haardvuur omdraaide en na afloop nog mailde dat hij in 3 op reis te zien zou zijn.
Umet en Bisan, die ook de Lycian Way liepen en ons regelmatig op weg hielpen, omdat zij de taal wel spraken en wij niet verder kwamen dan de Turkse woorden ‘su’ (water) en ‘ekmek’ (brood).
Anja en Ed: mijn oud-collega en haar man, die onze ’verzorgingsploeg’ waren op de Western Way in Ierland, die zich daar zo ongeveer in hun achtertuin bevindt.
De dame van Mama’s Restaurant in Turkije, waarmee we met handen en voeten communiceerden en ons van top tot teen bleef bestuderen toen we haar maaltijd genoten.
Charlie en Angela van een B&B langs de Cowal Way en Simon en Fiona van een B&B langs de East Highland Way: supergastvrij even die lift naar de plaatselijke pub of een stukje weer op weg naar de route. En op de hoogte van alles omtrent de trails!
Een gezellige avond in een bothy in een baai langs de Skye Trail. Deze deelden we met 2 Duitsers, 2 Slovenen en 2 Tsjechen, die hun sterke drank graag met ons deelden. Ik zie de wat oudere Tsjech, die met zijn zoon op pad was en afgepeigerd was nog zo knikkebollend in die stoel zitten.
Wandelend door een straat met tapijtwinkels in Kas een potje backgammon gespeeld met twee locals. Supergezellig, alleen moesten ze even ‘in de houding’ als er een bus toeristen werd geleegd. Uiteindelijk ook nog uitgenodigd voor de maaltijd: een heerlijke omelet!
Ploeterend op een van de zwaardere dagen op de Cape Wrath Trail en dan warm ontvangen worden in Shenavall Bothy door David, John en Machteld, die ongeveer gelijk opliepen die dagen. Het weer was bar en boos en er werd ons direct warme thee aangeboden.
Afdalend in een bos dichtbij Antalya en ineens opera-gezang horen. Bleken twee mannen uit Antalya te zijn, waarvan eentje wilde oefenen met de heerlijke akoestiek in de vallei. Wij kregen de oh zo nodige lift naar Antalya.
Mooie natuur De oneindig veel vuurvliegjes in de avonden op Corfu, Griekenland.
Een otter die aan de rand van de baai zwom, terwijl wij wachtten op onze ferry van Kintyre naar Cowal.
Het uitzicht vanaf de top van Goat Fell op Arran, Schotland.
De ontelbaar vele herten die we langs de Cape Wrath Trail zagen en dan vooral die groep in de vallei op weg naar Shenavall.
De oeroude landschildpadden op de Lycian Way in Turkije.
Lunchplek op het Pembrokeshire Coast Path in Wales, waar we op zee dolfijnen, zeehonden en Jan van Genten zagen.
Het wolkendek dat zich opende in de Cairngorms na onze pittige beklimming van Derry Cairngorm, terwijl we diverse ontmoetingen hadden met sneeuwhoenders.
Het uitzicht op de rotsen op Rathlin Island (Noord-Ierland) met stormvogels, alken, zeekoeten, drieteenmeeuwen en papegaaiduikers!
Na een lange en zompige klim het oneindige uitzicht op de Forcan Ridge, Kintail en Skye in de verte (Cape Wrath Trail)
De regenboog die maar niet weg ging, steeds helderder werd met als decor op de achtergrond twee reusachtige bergen op weg naar Inchnadamph op de Cape Wrath Trail.
Gedenkwaardige momenten Liften op het laatste stukje van de Kerry Way, omdat de tijd op was en er geen bus bleek te gaan. We maakten er een soort Peking Express van met team Henri/Daphne en team Martine/Afke, die uiteraard wonnen...😉 (nadat er wel even een kort zweetmomentje was toen we in een taxi bleken te zitten het laatste stuk, maar we door wat indirecte vragen er wel achter kwamen dat hij met veel plezier en wat sightseeing langs de route ons gratis naar Killarney reed.)
In de categorie honden: Hondje Zilly die een stukje met ons meeliep op de Lycian Way. Andere wandelaars die we tegen kwamen wisten te vertellen dat hij dat vaker deed, alleen waren wij op doorreis! Toen we aan het einde van de dag in een busje stapten schoot die hond er dus ook in. Met handen en voeten de buschauffeur zo ver gekregen te stoppen, zodat wij de hond eruit konden laten. Wat minder blij waren we met een paar valse honden op Corfu, die ons grommend gevolgd hebben, totdat we noodgedwongen op een doodlopend pad via allerlei stekelstruiken de vallei moesten afdalen tot bloedens aan toe, maar we hadden de honden wel geloosd.
Nacht 1 op de Moyle Way in Noord-Ierland, waar Judit tot de ontdekking kwam dat ze in plaats van een matrasje een opblaasbaar kussentje had meegenomen. Ik kan met woorden haar gezichtsuitdrukking op dat moment moeilijk beschrijven, maar je kunt je er iets bij voorstellen. Na wat gescheld een geïmproviseerd matras met poncho's gemaakt en gelukkig was er de dag erna een winkel..
De extreme omstandigheden op de Cape Wrath Trail: Irma tot aan haar heupen in een moeras en Martine en ik tot onze knieën, nadat we door Irma’s verkenningsactie wat gewaarschuwd waren. De horizontale hagel en de korte sneeuwstormen, waarna we kniediep in de sneeuw liepen. Blaren op de huid op de plekken waar vocht en kou niet veel goeds deden.
Het vieren van Marianne’s verjaardag op de Speyside Way en Cumbria Way. Sowieso ballonnen aan de tas, maar in het Lake District ook met verjaardagsmuts op toegezongen worden door de hele ontbijtzaal.
Mijn eerste solotocht in Zweden: te voet de poolcirkel oversteken, intens mooie momenten op plekken alleen wild kamperend in de natuur en doodsangsten uitstaan in het onweer in de bergen. Maar hoe trots om na 450 km in Abisko te finishen.
Na een zware en lange dag in Snowdonia, waar het pad regelmatig verdween en we een doorsteek moesten zoeken, de lift van een oudere meneer. Hij miste een afslag en reed doodleuk een stukje achteruit op een drukke weg en lachte vrolijk naar de politie die net voorbij reed. Hij stond er ook op om ons precies voor de receptie van de camping af te zetten en reed zo de gehele camping met ons over. Een echte gentleman.
In de avond zittend bovenin het amfitheater van Patara langs de Lycische kust. Mooi licht en we hadden uitzicht op de duinen, het strand en het dorpje. Een paar geiten beklommen de trappen ook en hielden ons gezelschap. De oproep tot gebed vanuit de moskee maakte het plaatje helemaal compleet.
Vanuit een ongeduldige actie met een doorweekte rugzak eindigen op de Cape Wrath Trail. Irma gooide haar rugzak zeer behendig over een riviertje en sprong er zelf net zo behendig achteraan. Martine had nog meer geduld en had al een alternatieve route gevonden waar geen sprong voor nodig was en ik wist mijn rugzak precies zo te gooien dat deze van de oever terug rolde en meegenomen werd door de wild stromende rivier. Er zat niks anders op dan mee te rennen en er in een bocht van de rivier voor te springen. Gelukkig beschermen waterdichte zakken en regenkleding een heleboel en was er aan het einde van de dag zicht op een hotel in Ullapool.
De lichtgewicht verrassingen, die jaren onderdeel van de bagagelijst zijn geweest. Iedereen wist altijd iets origineels mee te nemen en perfect te timen op het moment dat je zin had in chocola of chips of een lolly of een gebakken eitje of pannenkoeken of een wijntje met nootjes of vis voor op de hartkeks of kaasjes of chocolademousse. Wat een genot was dat, even als de lasagnes of burgers met friet en een lokaal biertje in de pub.
Bedankt mooie natuur, bijzondere mensen op de route en lieve mede-wandelaars. Het zijn herinneringen van onschatbare waarde!
Advertisement
Tot: 0.326s; Tpl: 0.016s; cc: 18; qc: 75; dbt: 0.11s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Inge
non-member comment
Mooie samenvatting. Leuk om dit alles op een rijtje te zien. Wat ik ook nog gedenkwaardig vind: dat jij, Martine en ik op zondag in Luxemburg niet die camping op mochten, omdat de mensen die de camping leidden niet op zondag mochten werken. We mochten op een veldje naast de camping onze tent opzetten, maar geen gebruik maken van de sanitaire voorzieningen en we moesten dan de volgende dag afrekenen. De volgende ochtend zijn we heel vroeg vertrokken zonder te betalen. Jij had toen op de kansel een verrassing voor ze achtergelaten en de rest van de dag keken we af en toe achterom om te zien of ze ons achterna kwamen en zeiden we tegen elkaar: "Ze komen eraan" (o.i.d.).