Advertisement
Published: September 23rd 2013
We hebben eindelijk weer internet, dus kunnen we ons verhaal weer vervolgen. We waren geëindigd aan het Song-Köl meer.
De wind is helaas nog meer aangetrokken, dus het tentdoek stond aardig te schudden. Maar we blijken goede kampeerders, want de tent staat erg stevig. Hoewel het nauwelijks heeft gevroren vannacht (wat uitzonderlijk is), is het door de wind niet al te aangenaam meer op de hoogvlakte. We besluiten vroeg te gaan rijden richting Kochkor. De weg voert nog een heel stuk langs het meer, waar vooral veel kuddes paarden lopen en her en der nog een yurt staat. Andere toeristen hebben we eigenlijk niet gezien. De weg voert hoger en hoger tot we aan de bergpas van 3300 meter komen met op sommige plaatsen nog wat sneeuw die de afgelopen week is gevallen. De weg gaat vervolgens via haarspeldbochten het volgende dal in en is bezaaid met stenen. Eenmaal 1000 meter gedaald is de temperatuur al een aangename 21 graden. In het dal wonen vooral veehouders die in tegenstelling tot diegenen aan het meer echte huizen hebben. Na 2,5 uur hobbelen komen we uit bij de hoofdweg en zien we eindelijk weer asfalt, en wat voor asfalt. De Chinezen zijn
druk bezig deze route tussen Kazachstan en China opnieuw te asfalteren, net als in veel andere landen in Centraal Azië. Nu konden we lekker opschieten, hoe hard je mag hebben we nog nergens zien staan, dus doen we mee met de rest van het verkeer (60 in de stad en 90 erbuiten). We doen een paar boodschappen in een klein winkeltje in een dorpje langs de weg. De vrouw had niet het juiste wisselgeld, dus kregen we ter compensatie een paar kauwgumpjes mee.
Kochkor was onze bestemming van vandaag. Het enige hotel van de stad zag er niet best uit, dus besloten we een b&b te boeken via de toeristische organisatie (Community Based Tourism). Deze verzorgt door heel Kirgizië homestay’s bij mensen thuis. We werden door de lokale agent bij Kaiyrbubu geboekt, een hoogzwangere vrouw met twee kleine kinderen. We kregen een mooie en ruime kamer, de badkamer is op de gang, maar aangezien er geen andere gasten zijn hebben we het rijk alleen. We zijn te voet het dorp gaan verkennen om wat meer te weten te komen over het lokale leven. Veel vrouwen zijn nog traditioneel gekleed, sommige mannen dragen een pak met een hoge
witte hoed. In het centrum van Kochkor is het druk, er bevinden zich veel kleine winkeltjes, wat marktstalletjes die groenten verkopen, supermarktjes en eetgelegenheden. Om ons verhaal te kunnen doen moeten we toch weer eens internet hebben, wat we vonden in een restaurant. Eerst stond de wifi nog niet aan, maar na wat zenuwachtig heen en weer geloop kregen we een klein apparaatje wat het signaal doorgaf. Het internet bleek net zo snel te zijn als thuis, wat ons verbaasde. Na wat te hebben geïnternet bestelden we een biefstuk met garnituur, wat een hele goede keus was. Genietend van de warmte aten we ons eten op en werden we aangesproken door een ietwat dronken man die net het restaurant verliet. Hij wilde eigenlijk niet weggaan, maar de meisjes van het restaurant wisten hem uiteindelijk af te poeieren en verontschuldigden zich. Onderweg naar de b&b komen we kinderen tegen die enthousiast hello tegen ons zeggen en graag op de foto willen. Terug bij de homestay zat oma appels uit de tuin te schillen welke te drogen werden gelegd. Wat ze er mee doen konden we niet achterhalen.
De vrijdag begon met een zeer goed ontbijt: yoghurt, 4 pannenkoeken, brood, jam
en thee. Voor ons vertrek ruimden we de auto in en werd een van de kinderen op de pot gezet. Moeder verdween met de baby en het kind bleef braaf 5 minuten zitten, totdat Esther aan zijn duwfiets kwam. Toen heeft Esther zijn broek maar opgehesen. Even later kwam moeder ook weer tevoorschijn en werd de poort opengedaan zodat wij konden vertrekken om boodschappen te doen in het centrum van Kochkor en jullie een blog konden sturen. We verlieten Kochkor in oostelijke richting en vonden onze eigen weg tot aan het Issyk-Köl meer, wegwijzers staan er nauwelijks in Kirgizië. Gelukkig zijn de wegen verhard, dus kunnen we goed opschieten. De weg volgt (soms op afstand) de zuidelijke oever van het meer, wat op 1500 meter hoogte ligt en 170 kilometer lang is en 70 breed. Het heeft een dusdanig zoutgehalte dat het nooit bevriest. Het landschap is een stuk droger dan we eerder gewend zijn geweest. Aan de noordkant van het meer liggen bergtoppen van 4000+ meter die als reuzen uit het landschap rijzen. Aan onze kant liggen vruchtbare en groene akkers, gevolgd door een kaal en dor middelgebergte, gevolgd door een hooggebergte. We komen door verschillende dorpjes waar niet
veel te beleven valt. Kinderen gaan hier in verschillende groepen naar school toe, waardoor je op elk moment van de dag wel kinderen van en naar school ziet lopen.
Ons doel is het Kara-Köl, ofwel het Salt Lake genoemd in het Engels. Het meer ligt net naast het Issyk-Kul meer en heeft een hoog zoutgehalte, dus je zou goed moeten kunnen drijven. De 11 kilometer lange, onverharde weg ernaar toe nam veel tijd in beslag door zijn slechte staat, en na meer dan een half uur kwamen we bij een paar huizen, yurts en een slagboom. Een vies uitziende man wilde 250 som hebben, een kleine 4 euro, aan toegangsgeld. Wij vonden het wat aan de hoge kant, maar ja toch maar betalen. De slagboom ging omhoog en wij konden naar het meer rijden. Het water bleek erg koud te zijn, maar na even redelijk te doen, en drijven kon je goed. Robbert vond het maar wat koud, dus hij ging er snel uit, maar Esther dobberde lekker rond tussen de mini garnalen die in het water zweefden. Buiten ons waren er een paar Russen en een paar locals, die zich met modder uit het meer aan het insmeren
waren. Esther volgde hun voorbeeld, je huid werd er mooi glad van. Het is nu 23 graden en dus een hele verbetering qua temperatuur. We zitten natuurlijk ook 1500 meter lager dan bij Song-Kol.
Na wat te hebben gegeten zijn we verder gereden naar Bokonbayevo, een wat grotere plaats om wat te eten. We kozen een willekeurig restaurantje uit, waar drie tafels stonden waarvan er twee bezet waren door wat kinderen en de eigenares. De kinderen vroegen wat dingen in het Engels aan ons, wij probeerden de kaart te ontcijferen. Op aanraden van de chef kozen we voor manti en koteletten. Manti bleken een soort deeg te zijn gevuld met vlees en ui, de koteletten een soort vegetarische burger met rijst. Allemaal erg lekker en met het drinken erbij slechts 190 som, ongeveer 3 euro. Ik maakte wat foto’s van het eten, daar moesten ze wel om lachen. Het enige wat ons nog resteerde was het vinden van een geschikte kampeerplek voor de nacht. We zijn over de hoofdweg verder gereden en wilden eigenlijk direct aan het meer staan, maar dat was te open en bloot, dus besloten we een willekeurig weggetje het binnenland in te nemen, de badlands
in (de Amerikagangers onder ons weten dit wel, voor de rest: zie foto’s). We vonden tussen twee heuveltjes een enigszins geschikte plaats en zetten daar onze tent neer. Koud is het niet, tegen zonsondergang nog steeds 18 graden. Hopelijk blijft het vannacht ook aangenaam. Tijdens het koffiedrinken kwamen er ineens een paar mensen te voet langs onze kampeerplek, waaronder twee bejaarde dames. Die werden de heuveltjes op gesleurd en waren blijkbaar op weg naar huis toe. Staan we niet op het pad van de koeien te kamperen, dan weer op die van de lokale bevolking.
De Kirgizen zijn ontzettend aardig. Overal waar je komt wordt je wel aangestaard, maar veel mensen zeggen uit zichzelf gedag en anders groeten ze vriendelijk terug. Vooral kinderen zijn erg enthousiast. De man-vrouw rol is niet geheel zoals je die zou verwachten. Vrouwen zie je veelal werken in winkels, op de markt en restaurants. Mannen zien we vooral het zwaardere werk doen, zoals in de (wegen)bouw en als taxichauffeur. Wat opvalt is dat vooral mannen achter de kinderwagen lopen, je ziet wel vrouwen, maar veel minder. Ook zie je net als in veel armere landen mannen langs de kant van de weg zitten.
We zullen jullie niet verder vermoeien, dus morgen de rest van onze belevenissen tot in Karakol, met watervallen, vrouwen met witte jassen die ons in het onweer stonden op te wachten en prachtige bergwandelingen.
Advertisement
Tot: 0.146s; Tpl: 0.014s; cc: 7; qc: 47; dbt: 0.0855s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 7;
; mem: 1.2mb
mies wiskerke
non-member comment
appeltjes drogen
Hoi, Mooie foto 's en de landschappen doen me sterk denken aan een film die in Mongolië was opgenomen . Die heette The Cup en ging over een voetbal en de mensen zagen er ook uit zoals op jullie foto 's. Appeltje drogen deed oma vroeger ook. Die gingen dan b.v. in de tutti frutti. Je kon je eigen appels natuurlijk niet een hele winter goed houden en daarom werden ze gedroogd. Veel plezier nog! Hoe is het met de benzine, niet duur en niet moeilijk aan te komen?