Advertisement
Published: September 24th 2013
Vandaag was een lange dag vol indrukken en verassingen. Toen ik vanochtend de tent opendeed zag ik veel laaghangende, dreigende wolken rond ons heen. Ik ben gelijk een heuvel opgelopen om te kijken of er regen aankwam. Hoewel het er niet echt naar uitzag heb ik Esther gesommeerd om te beginnen met het uitruimen van de tent. Na een kwartier lag de tent in de auto. Natuurlijk bleef het droog..... maar ja, beter het zekere voor het onzekere. Het was alweer een aangename 16 graden, dus we konden heerlijk genieten van het ontbijt. Ik heb toen wat foto’s gaan nemen en stenen bekijken, Esther las een boek op haar e-reader. Na ons gewassen te hebben en de vaat gedaan met warm water van onze gasbrander zijn we terug gereden naar de hoofdweg en richting het oosten verder gereden langs het Issyk-Kul meer. Onze eerste stop was de Fairytale Canyon, welke tot onze verbazing met een groot bord stond aangegeven. Via een onverharde weg die door een drooggevallen stroompje ging kwamen we uit in de canyon. Deze bestaat uit veel verschillende zandsteen vormen die door de jaren heen zijn uitgesleten door de elementen. Ook zie je er veel bergjes klei in verschillende
felle kleuren. We baanden ons een weg tussen, over en langs de rotsformaties en wandelden zo een uur rond totdat we weer bij de auto aankwamen. Daar maakten we een kopje soep klaar (meegenomen van thuis) en aten een boterham.
Langs de zuidkust van het Issyk-Kul meer vind je verschillende badplaatsen, welke allemaal in verval zijn geraakt. Elk dorp heeft wel een aantal voormalige resorts en hotels die prooi zijn gevallen aan de elementen. Er zijn nog wel hotels open gedurende de zomermaanden, maar deze leken nu ook al gesloten te zijn. De dorpen maken een trieste en armoedige indruk op ons, het kan er niet echt gezellig vakantie vieren zijn. Tussen de dorpen ligt wel een mooie kustlijn met een klein strookje strand en daarnaast een lijn bomen.
Onze tweede stop van vandaag lag in de Barskoon Vallei. De weg door deze vallei loopt naar een goudmijn hoog in de bergen die door de Kirgizen en Canadese wordt gerund en goed is voor 20% van de export van het land en 10% van het BNP. In het verleden zijn al verschillende ongelukken gebeurd waardoor de natuur en de mensen die in de vallei wonen ernstige schade zijn toegebracht. Ook nu nog
neemt de mijn het niet zo nauw met haar praktijken. Hierdoor zijn er regelmatig protesten en rellen bij het begin van de weg. Vandaag gelukkig niet en we kunnen goed doorrijden over de onverharde weg, die een stuk beter is dan enige andere weg die we tot nu toe zijn tegengekomen. Ons doel is de Barskoon waterval die op 20 km van het meer ligt. De vallei zelf is indrukwekkend, met aan beide zijden bergen met eeuwige sneeuw. Het was ons niet geheel duidelijk hoe we naar de waterval moesten lopen, dus zijn we maar begonnen met klimmen, wat zeker in het begin aardig steil was. Na enige tijd hoorden we water vallen, en jawel, een dubbele waterval. Niet heel hoog, maar wel mooi om te zien. We wisten dat dit niet de enige was, dus zijn we verder omhoog geklommen. De grotere waterval kwam later ook in zicht, maar we zagen dat het nog minstens een half uur lopen was en de bergtoppen waren inmiddels verdwenen in donkere wolken. We besloten om te keren om niet in het slechte weer terecht te komen en we de waterval vanaf hier ook goed konden zien. Vanwege het slechte weer zijn we
niet verder de vallei in gereden en teruggekeerd naar de zon aan het meer.
In de plaats Tamga ligt een oud Sovjet sanatorium waar ooit Juri Gagarin is bijgekomen van zijn eerste ruimtevlucht. Het leek ons interessant om daar een kijkje te nemen. We wisten niet of we wel naar binnen mochten, maar dat was geen probleem. Het complex bestaat uit een hoofdgebouw met daaromheen een heleboel kleinere gebouwen, een sportcomplex annex zwembad en wat administratieve gebouwen. Alles wordt verbonden door een heel groot park. We hebben verwonderd rondgelopen over het terrein, sommige gebouwen zijn in goede staat, andere vallen letterlijk bijna uit elkaar. Wie er nu nog komt kuren weten we niet, maar er liepen wel een hoop mensen rond.
We wilden eigenlijk kamperen, maar rond de bergen hangen veel buien, dus we besluiten verder te rijden en dan te zien of het weer zou verbeteren. Onderweg kwamen we door verschillende dorpen die er allemaal even triest uitzagen. Overal is een overheidsgebouw, een tankstation, een school en wat winkeltjes en cafés, daarnaast natuurlijk het grootste herdenkingsmonument van de Tweede Wereldoorlog en een mooi beeld van Lenin. Je ziet een hoop mensen op straat, maar alles maakt een armoedigere indruk als voorheen.
We besluiten door te rijden naar onze bestemming van morgen, Jeti-Öghüz, aangezien het niet ver was en er niets te zien valt onderweg. We stoppen bij een restaurant, waar niemand was en de eigenaar niet veel zin had om wat klaar te maken. Toch stond binnen 10 minuten ons eten op tafel, hetzelfde als gisteren, maar dan weer anders bereid en het smaakte goed.
Tegen de avond kwamen we aan in Jeti-Öghüz Het weer verbeterde nog niet, al was er aan de horizon wel een zon te zien, dus besluiten we om niet te kamperen. Ook hier is een oud sanatorium en we wagen de gok, ook al ziet het er aan de buitenkant erg vervallen uit. Het is in 1932 gebouwd en in 1991 vond er een vergadering plaats tussen president Jeltsin en de eerste Kirgizische president na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie. Het hoofdgebouw ziet er van binnen precies zo uit als je zou verwachten, donker met veel marmer. Twee vrouwen in witte jassen kwamen ons, bij wat de receptie bleek, tegemoet in de donkere hal. Ondertussen barstte er een onweer los, wel passend bij de sfeer van het complex. Met veel handen en voeten konden we duidelijk maken
dat we een slaapplaats zochten en hoeveel het zou moeten kosten. Paspoort en geld alstublieft, hier heeft u een briefje en u moet naar dat gebouw lopen. Wij ernaar toe, staan er een paar dronken mensen buiten die beginnen te lachen, wij lachen terug. We worden naar een kamer gebracht, met vier bedden, die heel schoon is. De inrichting en behang dateren van ver voor wij geboren zijn, en jawel, het bed is uit 1959. Esther besluit het gemeenschappelijke sanitair te bekijken, dat zo vies is dat we er verder geen gebruik van maken. Morgen wassen we ons wel op een rustig plekje.
Na een goede nachtrust, met de kamer is niets mis en de Russen gingen ook al snel slapen, worden we ’s ochtends voor iedereen wakker. We besluiten het ontbijt over te slaan en pakken we onze spullen. Natuurlijk zijn we erg nieuwsgierig naar de rest van het complex, dus brengen we alles naar de auto en gaan dan het hoofdgebouw in. Op de begane grond is een winkeltje en apotheek, verder zijn er een aantal donkere gangen waar niemand te bekennen is. Na wat gluren zien we door een sleutelgat wat kamers met een tv en wastafel.
Boven neemt een vrouw ons vol trots mee naar het zwembad. Het zou goed voor de huid moeten zijn. Het bad is half gevuld met water, wat geel ziet door de zwavel die er aan toegevoegd is en dus ook stinkt naar rotte eieren. Nou, bedankt voor het fotomoment en tot ziens...... Buiten liggen nog een paar gebouwen, sommige met kapotte ramen en zien we behandelkamers met baden die erg geel zien. Een aparte ervaring, maar zeker de moeite waard.
De trekpleister van de vallei zijn de Seven Bulls, een zandsteenformatie naast het sanatorium. Wij zijn een heuvel op gereden van waaruit je een mooi uitzicht hebt en we rustig konden ontbijten, samen met eerst wat paarden, koeien en later geiten. De zon scheen vandaag uitbundig, dus daar konden we heerlijk van genieten. Tegen het eind van de ochtend zijn we verder de vallei in gereden, de weg stak kriskras over houten bruggen de rivier over en we reden eerst door een kloof die later in een brede weide uitkwam. Ook in deze vallei staan verschillende yurts van veehouders, al komen we enkelen van hen met kudde tegen op weg naar beneden, waarschijnlijk door de aankomende winter. We rijden door totdat
de weg een stuk minder wordt en besluiten verder de vallei in te lopen. Het is in deze omgeving een stuk groener als de voorgaande dagen, dennenbomen wisselen de grasvlakten af. Na een hele tijd te hebben gelopen besluit Esther dat het wel mooi is geweest en gaat langs de rivier zitten met haar e-reader. Robbert besluit nog wat verder te gaan op zoek naar die echte hoge berg. Het landschap wordt iets verder weer wat wijder, met een grasvlakte tussen de steile bergwanden in. Niet veel later doemt een stukje van een witte piek op, maar door alle bomen zie je er niet heel veel van, dus dat wordt klimmen. Via een veepaadje ben ik naar de top van een heuvel geklommen waar een boer zijn vee hield, maar nu was vertrokken. En jawel, vanaf daar had ik een grandioos uitzicht over de rest van de vallei die uitmondde aan de voet van de 5200 meter en bijna geheel met eeuwige sneeuw bedekte Karakol Mountain. Ik heb een tijdje van het uitzicht en de leegte genoten, buiten ons zijn we de hele middag niemand tegengekomen. Daarom zijn we ook maar niet verder gereden, het kon wel, maar als je
pech krijgt heb je een probleem.
De terugweg naar beneden ging een stuk sneller en ik was ruim voor de afgesproken tijd weer terug. Nadat we terug bij de auto kwamen zijn we terug naar de Valley of Flowers gereden, deze vallei staat in de lente vol bloemen, nu lag er alleen veel poep van het vee, zoals overal hier trouwens. We hebben eerst poep geruimd en daarna onze tent opgezet. Aan de andere kant van de vallei was inmiddels een tentenkamp van een volgens ons Nederlandse, wandelvakantie opgezet. De zon verdween helaas al snel achter de bergen, dus zijn we in de auto gekropen voordat we de tent in gingen. De maan kwam vandaag gelukkig laat genoeg op om sterren te kijken. De Melkweg tekende zich duidelijk als een baan af over de hemel (zie foto), na Australië en Marokko weer eens leuk om te zien.
De volgende keer meer over de omgeving van Karakol: de stad zelf, spionage op een oude Sovjet basis, het skigebied in de bergen en nog een wandeling.
Advertisement
Tot: 0.188s; Tpl: 0.015s; cc: 8; qc: 51; dbt: 0.129s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Saskia
non-member comment
Wauw!
Wauw, wat prachtig!!