Advertisement
Published: September 22nd 2014
Na een 10-uur durende vlucht vol babbels en films landen Yana en ik woensdagmorgen in Beijing. Het vliegtuig had voornamelijk Chinezen aan boord en dat hebben we geweten! Nog voor het toestel stilstond klikten ze om ter snelst hun gordels los en drumden ze naar de uitgang. Yana en ik bleven rustig zitten en keken het vol verbijstering aan. De tengere stewardessen probeerden de situatie in de hand te houden maar konden het maar met veel moeite baas. Zowel jongere als oudere Chinezen leken wel kinderen die ongeduldig naar de speelgoedwinkel wilden. De politie kwam er nog even aan te pas maar een half uur na landing gingen de deuren dan toch open en wrongen de passagiers zich om ter snelst naar buiten. Yana en ik bleven rustig zitten tot het einde om in alle rust uit te kunnen stappen. Het avontuur was begonnen…
Aan de douane had zich al een hele wachtrij gevormd en ook daar kwam het tot een relletje toen een 2
e loket werd geopend. Om ter eerst racen naar de andere rij, om toch maar 5 minuten sneller thuis te zijn. Uiteindelijk raakten we zonder kleerscheuren in de aankomsthal, waar de arme PhD student Heng Li
ons al meer dan een uur stond op te wachten. Hij nam ons mee voor een taxirit van een uur naar Tsinghua University, midden in de ochtendspits. Volle wegen met toeterende auto’s, zigzaggend van het ene naar het andere rijvak en als we even stilstonden en goeie rochel van de chauffeur die daarvoor gelukkig wel even zijn deur opende. Eenmaal aangekomen bleef Heng ons met zijn verbazend verstaanbaar Engels bijstaan als tolk tijdens alle registratieprocedures, fietsverkoop, housing, internet...
Het bleek al snel dat vele internationale studenten die hier komen studeren wel wat Chinees spreken, en dat is echt wel handig. Het keukenpersoneel en de verkopers op de campus spreken zo goed als geen Engels en zelfs de studenten vele studenten begrijpen er geen woord van. Als ze het dan toch kunnen is het niet altijd gemakkelijk om ze te verstaan door hun sterk Chinees accent. Met gebarentaal en wat goede wil kom je al een eind, maar zonder Heng was deze dag zeker heel wat minder leuk geweest voor ons.
Ondanks het plan om al even een bezoekje aan het labo te brengen, besloten Yana en ik om rond 17u lokale tijd, na 28 uur wakker te zijn,
ons bedje op te zoeken. We hadden de eerste dag veel moeten wachten en aanschuiven maar ook hadden we al heel veel dingen geregeld en enkele toffe mensen ontmoet. Het moment dat ik in mijn bed kroop viel wel wat tegen. Het leek een heel harde matras te zijn en bij nader onderzoek bleek dat er van een matras eigenlijk geen sprake was. Verrassing! het bed was een houten plank met daarop een 2 dekens van enkele centimeters dik. Blijkbaar houden de Chinezen niet van zachte matrassen want dat zou niet goed zijn voor je rug.
De eerste nacht was er één om vlug te vergeten, ook door veel licht en geluid op mijn kamer en door de jetlag. Toch begon ik dag 2 vol goede moed. Deze keer bracht ik een bezoek aan het labo en bleek alles beter geregeld te zijn dan gedacht. Zowel de prof als de andere leden van het labo deden erg hun best om Engels te spreken en ze waren echt extreem vriendelijk! Ik zie het helemaal zitten om in dit labo mijn masterthesis te starten!
Hoewel het eten op de campus heel lekker en gevarieerd is, besloten we die avond eens
een keertje de campus te verlaten en trokken Yana en ik met een New Yorkse Chinees en een andere Belg naar Wodaukou, de studentenbuurt van Beijing vlakbij onze campus. Daar zagen we het echte China, met de neonreclame en de verkeerschaos. Een portie noodles later testen we voor het eerst een Chinees biertje Tsingtao. Ik voelde mij al helemaal thuis! Ik heb trouwens ook een Chinese naam gekregen nl. Fang Kai Ray, om me nog meer thuis te voelen. De anderen kregen een naam die fonetisch overeenkomt met hun oorspronkelijke naam maar bij mij was dat blijkbaar moeilijk.
Afgelopen weekend trokken we er ineens op uit om enkele toeristische attracties te bezoeken. Zaterdag planden we naar het centrum te gaan, om de Verboden Stad te zien en Tiananmen, en vele andere tempels en parken in de buurt. Op de kaart lijkt het allemaal dicht bij elkaar, maar dat hadden wij als Belgjes toch wat verkeerd ingeschat. De Verboden Stad was zwart van het volk, voornamelijk Chinese toeristen. Meerdere keren werden we gevraagd om te poseren samen met een Chinees. De eerste keer dacht ik dat ik een foto van hen moest trekken maar al snel werd duidelijk dat ze
net een foto van ons wilden. De dagen daarvoor werden we ook al wel eens nagestaard als we een restaurant binnenliepen. Ze zijn hier duidelijk nog niet helemaal gewoon aan buitenlanders! We hadden nog vele andere plannen op deze dag maar in de Verboden Stad breng je met gemak meerdere uren door. Je kan wel blijven slenteren door de straatjes en het geheel van paleizen is geweldig imposant. Vanop een uitkijktoren is er zicht over de hele stad en ondanks de smog is dit echt een prachtig uitzicht! We namen nog even de tijd om door de kleine straatjes van Beijing nl. de Hutongs te wandelen en zochten daar iets te eten. Het was een zweterige dag en het eten deed er geen goed aan: zo pikant! We waren nog niet tot aan het Tiananmen plein geraakt en dus besloten we na het eten daar nog even te passeren voordat we de metro naar huis namen. Het was al donker en volgens mijn reisgids is het heerlijk om het plein in alle rust te verkennen als het donker is. Dit viel wat tegen want blijkbaar wordt het ’s avonds afgesloten en konden we er dus niet op. Na deze geweldige
dag is het alleszins wel duidelijk dat we nog vele keren naar het centrum van Beijing zullen terugkeren om alle mooie plekjes te verkennen.
We hadden serieus veel gewandeld heel de dag en zaterdagavond gingen we ook nog weg met een hoop studenten. Zondag deden we het wat kalmer aan en bleven we in de buurt van de campus. Het Zomerpaleis ligt op 5 km van hier en in de late namiddag vertrokken we er met de fiets naartoe. Het was jammer genoeg niet zo zonnig als de dag ervoor maar het was toch echt de moeite. Het liep weer vol Chinese toeristen die als een kudde samentroepen, alsof ze de drukte voor hun plezier opzoeken! Wij waren het alleszins wat beu en besloten een waterfiets te huren om vanop het meer de paleizen te bekijken. Beste idee van de dag!
Op de terugweg stopten we bij een lokaal restaurantje om te eten. We kozen voor eentje waar veel volk zat, dat is meestal een goede referentie. Niemand sprak Engels en ook de menukaart bestond enkel uit Chinese karakters, dus we keken goed rond op de andere tafels en wezen iets aan dat er van ver wel goed
uitzag. Er is heel veel variatie in Chinees eten een het meeste is heel lekker! Tot nu toe heb ik nog maar één keer slecht gekozen; een groente die echt heel bitter smaakte. Deze keer koos ik paprika met vlees. De paprika‘s waren heerlijk maar het vlees leek bij nader inzien vet te zijn, of nog iets anders. In China wordt heel wat orgaanvlees gegeten en daar ben ik (voorlopig nog) geen fan van. Ik heb geen idee wat het nu juist was dat ik kreeg, en dat is misschien maar beter ook.
Amper 5 dagen heb ik hier gewoond en ik heb al zoveel te vertellen. Eten bestellen, fietsen, echt alles is hier een avontuur. Ik heb geweldig veel goesting in wat nog komen zal!
Advertisement
Tot: 0.056s; Tpl: 0.01s; cc: 7; qc: 46; dbt: 0.0262s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Jana Van Dycke
non-member comment
Klinkt heel spannend allemaal, maak er daar het beste van!!