Advertisement
Published: March 5th 2010
Nou, het heeft even geduurd, maar hier dan toch weer een update.
Na ´s ochtends vroeg te zijn vertrokken uit Puerto Viejo de Talamanca (Zuid-Oost Costa Rica), kwam ik een paar uur later aan in de hoofdstad San Jose, om vandaar de volgende bus te nemen naar Santa Elena, ergens midden in het centrale gebergte. Dit is een dorpje vlak naast het Monte Verde reservaat. Volgens mij is dat een wereldwijd bekend stukje natuur. Ik was zo wijs geweest om de avond van tevoren vanuit Puerto Viejo de Talamanca te bellen naar een hotel in Santa Elena. Zodoende wist ik zeker dat ik niet te horen zou krijgen dat het hotel vol was, hetgeen ik eigenlijk overal wel te horen krijg tot mijn eigen verbazing. Ik kon toen nog niet weten dat het hotel midden in de bush lag, ver van het centrumpje van Santa Elena. Een oase van rust dus. Ik kon er helaas maar 1 nachtje blijven omdat er een groep Noord-Amerikanen zou langskomen de volgende dagen. Ik raakte aan de praat met de jongen achter de balie, welke me heel trots zijn foto´s liet zien van een nacht wandeling door het stuk bos dat rondom het hotel lag. Hij had de kans gezien om twee jonge puma´s vast te leggen. Dat is iets wat niet snel gebeurt, puma´s laten zich niet vaak zien aan mensen. Ik besloot om me op te geven voor een nacht wandeling door datzelfde bos. Ik verwachtte niet ook puma´s te zien, maar het leek me wel gaaf om in het donker door zo´n bos te lopen. En dat bleek inderdaad zo te zijn. Ofschoon het een nacht wandeling heet, start hij vlak voordat het donker wordt en duurt hij maar 2 uur. Dit schijnt net het moment te zijn waarop de dieren die overdag leven op zoek gaan naar hun laatste maaltijd, terwijl de nachtdieren net wakker worden en op zoek gaan naar hun ontbijt. Ik heb zoogdieren gezien waarvan ik niet wist dat ze bestonden, en de ervaring op zichzelf was sowieso echt gaaf, de geluiden, de sterren en de maan, de niets vermoedende voorbijkomende dieren. Echt een aanrader. Aan het einde van de tour bracht de gids ons bij een gat. Hij trommelde een paar keer met een takje, en ja hoor... daar kwam een tarantula! Blijkbaar zijn de vrouwtjes tarantula´s stekeblind en blijven ze heel hun leven in hun hol. De mannetjes zijn niet blind en wandelen rustig rond. Ik keek vanuit de plek van de tarantula omhoog en zag dat de kamer waar ik de vorige avond geslapen had op een meter of 50 hier vandaan lag. Slik. De tarantula heeft trouwens een vreemde vijand, de wesp. Deze legt haar eitjes in het lichaam van de tarantula. Als de eitjes uitkomen eten de mini-wespjes de tarantula langzaam op. Lekker he? Ik heb het gevraagd, en de gids beweert dat wespen dit niet bij mensen doen.
De dag erna was dan het moment van het grote bos, Monte Verde. De nacht wandeling vond namelijk plaats in een stuk secundair bos, zeg maar de uitlopers van het reservaat. Ik had netjes een gids gereserveerd, had enorme verwachtingen en was er helemaal klaar voor. Om 6 uur stond ik netjes te wachten op de bus naar het reservaat. Een kwartiertje later vertrokken we en weer een drie kwartier later kwamen we bij de ingang aan. De gids begeleidde een groepje van een man of 8 door het reservaat. Hij had een tele-lens bij zich waarmee hij goed overweg kon. De begeleidde tour duurde een paar uurtjes waarna we vogelvrij verklaard werden om op eigen houtje de rest van het reservaat te verkennen. De gids wist veel over zijn reservaat te vertellen. Was hij niet in staat geweest een quetzal te spotten, dan nog zou ik zeer tevreden zijn geweest over zijn tour. Maar... hij heeft wel een quetzal gespot! Je zou kunnen zeggen dat een quetzal een vogel is. Maar dat is ongeveer hetzelfde wanneer je zou zeggen dat een Austin Martin een auto is. De quetzal is de vogel onder de vogels. Er lopen op deze wereld volwassen mannen rond met telelenzen en opname apparatuur van enkele duizenden euro´s, wanhopig op zoek naar de quetzal. Lang niet iedereen van hen zal daarin slagen. Guatemala heeft als munteenheid de quetzal, en had vroeger ook veel van deze vogels binnen haar landsgrenzen, maar de quetzal is nogal kieskeurig en vindt dat Guatemala niet schoon genoeg is en is daarom vertrokken naar Costa Rica en Panama.
De gids was bezig met zijn verhaal over een zekere boom in het reservaat. Opeens hield hij op met spreken, stak zijn vinger omhoog, liep een meter of 30 terug, pakte zijn verrekijker en zag een quetzal. Hij gaf het bevel aan ons om rustig zijn telelens naar hem toe te brengen, richtte zijn lens, en daar zat de quetzal in al zijn pracht en praal. Het klinkt misschien eenvoudig, maar je moet je voorstellen dat het in een reservaat als deze stikt van de vogelgeluiden. Hij was in staat om die van de quetzal eruit te halen, en tussen alle takken en bladeren door de quetzal te spotten. Nadat hij ons ruim de gelegenheid had gegeven om de vogel te bewonderen, meldde hij over de radio dat hij de quetzal gespot had, en weldra kwamen alle andere gidsen met hun groepjes ook hun telelens installeren. Hierdoor bleek de genialiteit van onze gids. De vogel bleek maar vanaf die ene locatie te zien, door de dichtheid van het woud. Met een zeer verdiende trots liep de gids met ons verder door het woud. Na de rondleiding heb ik zelf nog een paar uur rondgelopen. Normaal is het zo dat wanneer je hoge verwachtingen van iets hebt je uiteindelijk teleurgesteld moet constateren dat je verwachtingen toch iets te hoog waren. Maar dat gold nu eens niet. Wat een bos! Wat een geluiden!
Na een paar dagen rond te hebben gehangen in de bossen van het centrale gebergte begon ik de fruitsapjes toch wel te missen. Dus heb ik de bus genomen richting grote oceaan. Het dropje Liberia zou het geschikte uitgangspunt zijn om het park Santa Rosa te bezoeken. Hoe dichter ik bij Liberia kwam, hoe warmer het echter werd. Als je op een moment in je leven aankomt waarop iedereen in de bus in het bezit is van een zweetdoekje, behalve jij, dan weet je dat je een probleem hebt. Hoe dichter we bij Liberia kwamen, hoe driftiger er gedept werd met de zweetdoekjes. Het was er echt niet uit te houden. Door mijn schoenen heen kon ik de hitte van de straat voelen! Ik heb dat bezoek aan Santa Rosa dan ook maar geskipt, en ben in plaats daarvan naar Playa Tamarindo gegaan, aan de kust. Ik heb in Liberia trouwens wel mijn allergrootste steak ooit gegeten. Nou ja, ik heb een poging gewaagd. Ofschoon ik enorme honger had ben ik halverwege moeten afhaken. Bovenop de steak lagen trouwens garnalen, een stuk of 20, dan heb je een idee hoe idioot groot die steak was. Ik zou trouwens zweren dat ik in Liberia de Mexicaanse taco´s kon ruiken en de mariachi´s kon horen. Het feit dat ik nu vanuit Panama bericht getuigt dat ik weerstand heb kunnen bieden aan de verleiding om naar Mexico te gaan, ofschoon het vanuit Liberia gevaarlijk dichtbij ligt.
Playa Tamarindo was niet echt OK. Veel te veel Noord-Amerikanen. Op zich heb ik niks tegen Noord-Amerikanen, maar het soort dat hier de dienst uitmaakte voelde zichzelf iets te cool. Ik had de indruk dat ik de enige was die niet rookte en geen tattoo had. Ik heb me verder weinig van hen aangetrokken omdat ik in een hotel zat met zwembad. Om de bocht van het hotel zat een zaakje dat gespecialiseerd was in fruitsapjes, ernaast lag Subways. Zodoende heb ik mijn dagen gesleten met zwemmen, lezen, rijkelijk belegde broodjes eten, sapjes drinken, en verder helemaal niets. Af en toe kwam er een wilde canarie piet (geen idee hoe die vogels oficieel heten) een slokje drinken uit het zwembad (waar volgens mij wel degelijk chloor in zat, maar goed, ieder zijn eigen voorkeur). Dat was prima te doen, maar dat begon op een gegeven moment toch wel te vervelen, dus ben ik doorgegaan naar Samara, slechts een km of 50 zuidelijker, maar met het geweldig ineffectieve bus systeem van Costa Rica ligt het op een uur of zes van Playa Tamarindo. In Costa Rica denken ze dat het handig is om meerdere bus stations te hebben per stad of dorp. Voor grote steden kan ik dat best begrijpen, maar voor dorpen zo groot als Hoensbroek snap ik de logica niet. Je wordt op het verkeerde station afgezet, kan dan een paar honderd meter lopen naar het andere station, om daar je aansluitende bus te zien vertrekken. Zonder jou. Beetje jammer. Nu me dit een paar keer overkomen is begrijp ik waarom iedere toerist hier in van die kleine prive busjes rijdt. Die zijn 20 keer zo duur als de normale bus, maar wel 100 keer zo snel. Enkele keren was ik de enige blanke in de bus, in een land met wel heel veel blanke toeristen is dat toch vreemd.
Samara was een stuk rustiger dan Playa Tamarindo, hetgeen mij goed beviel. Ook hier hadden ze verstand van fruitsappen. Het hotel waarin in verbleef was echt relaxed, meer een soort van huis waarin ik te gast was. Mooi groot balkon met hangmat, ´s ochtends word je wakker door brul apen. Op een zekere dag liep ik er over straat, onder een boom door, hoor ik achter me opeens een doffe knal. Ik draai me om, ligt daar een iguana. Hij (of zij) kijkt me aan, schrikt zich een ongeluk en rent de boom weer in. Volgens mij was hij slapend uit de boom gevallen. De eigenaresse van het hotel (of huis eigenlijk) was een vrouw uit Arizona. Volstrekt van de pot gerukt als je het mij vraagt. Zwaar religieus. Ze had kennelijk geen idee van het Nederlandse beleid omtrent drugs, prostitutie en homo-rechten, ik denk ook niet dat ze weet wat Nederland is. Dit soort mensen zijn er debet aan dat iemand als Bush gekozen wordt als president. Ze vond Obama ook maar niks. Ik hield me rustig, liet haar een paar uur lang haar verhaal doen, maar het ging van kwaad tot erger. Ze vond dat Reagan de laatste goede president was die de VS gehad hebben. Fan zijn van good old Ronald Reagan en in Centraal Amerika gaan wonen, dat zijn combo´s die echt niet kunnen. Die man heeft hier in de jaren 80 zoveel kapot gemaakt, dat is niet goed te praten. Maar goed, dat weet die vrouw natuurlijk niet, want dat vertellen ze niet op Fox News. Dat is een soort van Hart van Nederland voor the Republicans. Ze was ook een groot fan van moeder Theresa. Toevallig moest ik van een collega een boekje over haar lezen waaruit blijkt hoe hypocriet die vrouw geweest is. Moeder Theresa was een groot voorstander van lijden, omdat de Heer zorgt voor verlossing wanneer dat nodig is, medicijnen zijn onzin. Ja, behalve natuurlijk toen moedertje Theresa zelf ziek werd. Toen liet ze zich behandelen in het duurste ziekenhuis. Zoals gezegd, I kept my cool, ik liet de vrouw haar verhaal doen en bleef aardig. Totdat... ze zei dat alle Mexicanen dieven waren. Ja dat moet je niet tegen mij zeggen. Een mooi moment om naar bed te gaan. Dit soort mensen leven echt volledig geisoleerd van de omgeving waarin ze zich bevinden. Later die week zou ze naar Nicaragua gaan om haar visum te vernieuwen, dat is een procedure die nergens op slaat maar wel veel geld in de Costa Ricaanse lade brengt. Een normaal mens zou de bus nemen. Madamme neemt de taxi. 200 dollartjes schoon aan het haakje. Volledig de weg kwijt die vrouw.
Omdat de tijd niet stil staat moest ik na 2 dagen Samara alweer beginnen te denken aan Panama. Panama stond immers ook nog op mijn lijstje. Samara ligt in het noorden van Costa Rica. Probleempje. Ik moest een knoop doorhakken. Ik heb ervoor gekozen om het zuiden van Costa Rica te verwaarlozen, hetgeen niet verdiend is, maar ja... ik heb "slechts" 30 dagen. Vanuit Samara ben ik via San Jose naar David, Panama gegaan. Daarbij moet je de grens over bij Paso Canoas. Die grensovergang had ik drie jaar geleden als eens genomen, maar ik was even vergeten wat voor gedoe dat was. Ik spreek inmiddels een aardig woordje Spaans, en wist dat ik moest kunnen bewijzen dat ik Panama weer zou verlaten, aan de hand van een vlieg ticket. Die koekenbakker achter de balie vertelt in deftig Spaans, in de hoop dat ik hem niet versta, over een visum dat ik moet aanschaffen. Ik dacht het niet Piet. Ik heb netjes een uitgeprint exemplaar van mijn E-ticket. Een teleurstelling op dat gezicht, je zou er bijna medelijden mee krijgen. Echt ongelofelijk hoe het mogelijk is dat iemand er zijn hobby van maakt om toeristen te irriteren.
Na twee veel te warme busritten en veel gedoe en gestress aan de grensovergang ben ik uiteindelijk aangekomen in Boquete. Een regio in de bergen van Panama. Het is hier een stuk koeler, en tot nu toe heeft het alleen maar gemiezerd. Ik heb vandaag eens rondgelopen, met poncho uiteraard, en het ziet er verdomde mooi uit. Ik had een hostel geregeld dat in mijn 7 jaar oude lonely planet stond. Idioot duur ding, met aangrenzend een restaurant. Vreselijk irritant want er stond een TV aan. Volle bak uiteraard. Ik herinner me weer (ook nu in het internet cafe) hoe vreselijk irritant die Panamezen kunnen zijn als het aankomt op geluidsoverlast. Echt niet te schaffen. Nog ff doorzetten, ben bijna klaar met dit verhaal en dan kan ik mijn nieuwe hostel opzoeken. Dat had een gast uit de bus me aangeraden. Zijn dochter was de eigenaresse. Een oase aan rust, aangrenzend aan een bakkerij. Heerlijke lucht en rust. Verder ligt in dezelfde straat een Mexicaans restaurant. Ajajaja carramba! Ben gisteren al geweest en ga zometeen weer. Ik kan al wel voorspellen waar ik morgen ga eten. De koffie in deze regio is trouwens ook top notch. Ik vermaak me hier dan ook prima. Morgen staat de hele dag een hike op het programma waar ik zeer hoge verwachtingen van heb. Het is haast niet voor te stellen, maar dit paradijslijke oord ga ik over een paar dagen verlaten. Voor een ander paradijslijk oord, Bocas del Toro. Ook daar heb ik veel over gelezen. Het mooiste is misschien nog wel dat daar een (naar ik gelezen heb) veel relaxtere grensovergang naar Costa Rica is. Daardoor kan ik een dagje extra in Panama blijven en rustig terug kachelen naar San Jose.
Voor diegenen die het trouwens willen weten... de lang verwachtte nummer 2 (zie vorige update) kwam gelukkig net nadat ik aankwam in Santa Elena. Dat was een opluchting. Foto´s zet ik wel een andere keer erop.
Doei.
Advertisement
Tot: 0.262s; Tpl: 0.013s; cc: 7; qc: 43; dbt: 0.0457s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Vera
non-member comment
Zo zo, dat is toch een heel andere beleving dan je vorige reis in dit gedeelte van de wereld! Hoe komt dat? Stop je nog maar even vol met fruitsapjes want die zijn hier niet te krijgen. Ik heb laatst papaya in blik gekocht bij de Xenos (!). Maar dat was te smerig voor woorden. Oh, en morgen gaat het weer sneeuwen :)