Costa Rica, caribean coast, seriously easy going man.

---

Terwijl het ondertussen stevig doorvriest in Nederland zal ik hier af en toe een update geven van mijn belevenissen in Costa Rica en Panama. Begin Februari zou ik eigenlijk zijn begonnen met een nieuwe opdracht op mijn werk, maar de klant had toch de centjes even niet, dus zou er uitstel zijn van minstens een maand. Naar buiten kijkend, tegen het immer schone Boxtelse beton bedacht ik dat dit wellicht een mooie gelegenheid was om er eventjes tussenuit te knijpen. Mijn baas was vanwege ziekte afwezing, dus die stemde toe, en zodoende zit ik nu in Costa Rica. De ironie wil dat ik ondertussen al een mailtje heb gekregen van een collega dat de klant opeens wel centjes heeft, maar ja, deze jongen zit nu veilig in de Caribean.

Er moet me trouwens eerst even iets van het hart. Op mijn voorgaande verhaaltjes kreeg ik een aatal zeur-reacties van mensen die ik niet ken. Zelf ben ik niet vies van een stevig potje zeuren, maar de strekking van het gezeur moet wel correct zijn. In dit geval was die strekking telkens van de vorm dat ik te negatief was, en dat de gebieden waar ik geweest ben toch echt wel geweldig zijn. Een iemand heeft het zelfs in zijn harsens gehaald om op mijn site de gehele wereld te waarschuwen dat ze vooral ook elders moeten kijken om een impressie te krijgen van de gebieden. Wat denk je nou? Dat dit een feiten rapportage is? Als je een happy de flappy analyse van de wereld wilt, dan zet je de tv maar aan. Mijn verhalen dienen twee doelen, ten eerste de achterblijvers gerust te stellen, in zekere zin denk ik dat men thuis ongerust zal worden als ik alles a la 3 op reis aan prijs, maar dat terzijde. Ten tweede vind ik het leuk om later terug te kunnen kijken op hoe ik een bepaalde periode van mijn leven heb ervaren, zonder in mailboxen te hoeven graven. En dat kan best negatief zijn af en toe. Als dat je niet aanstaat, dan ga je toch lekker naar een andere site? Het internet is groot genoeg lijkt me. Zo, ik heb gezegd. Benieuwd hoeveel reacties hier nu weer op komen.

Ik ben vorige week dinsdag richting Amsterdam vertrokken, zo tegen het vallen van de avond. Bij het inpakken was mijn garderobe al leeg en had ik nog een stuk rugzak over. Na het aanschaffen van een paar extra hemdjes met korte mouwen toch maar vertrokken. In Amsterdam aangekomen heb ik maarliefst anderhalf uur lopen zoeken naar mijn hotel. Ik werd door de oude dame verleid om een aantal steegjes in te slaan waarvan ik dacht dat ik wist waar ze uitkwamen. De ochtend erna deed ik er, schuifelend door de sneeuw 20 minuten over. Op het vliegveld aangekomen blijkt mijn totale bagage maarliefst 24 kg te zijn. Mijn schouder lag dan ook redelijk aan diggelen. Maar goed, ik had 11 uur om uit te rusten in het vliegtuig richting Panama Stad. Daar zou ik 4 uur de tijd hebben om over te stappen op een vliegtuig naar Costa Rica. Vlak voor het opstijgen kwam de piloot er (in Amsterdam) achter dat de lampjes in zijn dashboard oververhitting van de remmen aangaven. Hij besloot om terug naar de gate te gaan en een technicus ernaar te laten kijken, een wijs besluit. Het bleek een valse melding te zijn. Helaas was de vertraging zodanig dat ik zelf wel op het vliegtuig naar Costa Rica kon stappen, maar mijn rugzak niet. Ik weet niet waarom, normaal neem ik echt never nooit geen reserve onderbroek, sokken en T-shirt mee in mijn handbagage, maar toevallig nu wel. Helaas is het nog steeds niet toegestaan om gel, tandpasta etc mee te nemen, dus dat was wel nog een stevig probleem. Maar ik heb me rustig gehouden, netjes naar het vliegveld blijven bellen of mijn bagage al gearriveerd was, en wat denk je... twee dagen later had ik mijn rugzak. Ik heb wel even een extra tandenbortstel en zo moeten aanschaffen want ik begon behoorlijk te meuren.

San Jose is op zich geen hol aan natuurlijk, maar ik ben er wel een paar dagen moeten blijven hangen vanwege mijn bagage, of beter gezegd het gebrek daaraan. Het hotel waarin ik verbleef was wel zeer OK, met veel groen en aandacht voor een stevig fruit ontbijt. De dag nadat ik mijn bagage kreeg ben ik meteen naar Cahuita gegaan, een klein rastafari dorpje aan de Caribean. In de bus kwam ik een familie uit Utah tegen, de McGaw's. Eigenlijk de hele weg met ze lopen ouwehoeren over van alles (en nog wat). Dat was nog eens een positief ingesteld liberale familie, iets wat ik in ieder geval niet zou verwachten van een familie uit Utah. Ze vonden mij blijkbaar ook OK, want we zijn de volgende twee dagen met elkaar opgetrokken, de eerste in de regen, de tweede in de stralende zon. In de regen besloten de dieren in het regenwoud zich te verschuilen, op wat krabben en spinnen na, maar de dag erop was er vanalles te zien, zoals onder andere, maar niet uitsluitend, apen. De eerste dag was al mooi, maar de tweede kon echt niet meer stuk, dit was precies de reden waarom ik hier naartoe ben gekomen, parken knettervol met natuur, het krioelt er van de beesten. De tweede dag beviel me zelfs zo goed, dat toen de familie besloot om even wat te gaan eten in het centrum ik besloot om verder door te gaan, dieper het park in. Dat bleek achteraf niet zo'n handig besluit. Dit keer werd ik verleid door de natuur om maar door te lopen en door te lopen, tot ik aan het andere einde van het park kwam. Daar ben ik omgedraaid en weer terug naar het begin gelopen. Vlak voordat het donker werd was ik weer bij de ingang. In het centrum heb ik een papaya sapje gedronken, wilde door naar het hotel lopen, toen ik erachter kwam dat ik me niet zo lekker voelde. Vanaf toen werd het alleen maar slechter. Ik heb de hele nacht lopen nekken en ben 2 dagen aan de slinger geweest. Ja, het leven in Costa Rica gaat niet over rozen. Ik ben dan ook wel weer zo een kneus die er op de vierde nacht achter komt dat hij airco in zijn kamer heeft. De nachten ervoor heb ik het gedaan met een fan die alleen op de maximale stand kon, waardoor ik de lakens vast moest houden om te voorkomen dat ze wegwaaiden. Op 1 dag ben ik opgestaan uit bed,om me vervolgens in een hangmat te hijsen en daar de dag door te brengen om vervolgens weer terug in bed te kruipen, dit keer met airco. De eigenaresse van het hotel kreeg er lucht van dat ik ziek was, en kwam even mijn temperatuur opnemen, dat vond ik dan wel weer erg zorgzaam. Het zijn trouwens wel mooie mensen hier in Cahuita. Het zijn rastafari die eigenlijk de hele dag een beetje rondhangen in schommelstoelen en hangmatten. Ik hoorde een vriend van de eigenaresse iets negatiefs zeggen over papaya. Dus ik vraag "You don't like papaya?".Zegt hij "no man, I like papaya man, I just don't like a papaya tree near my house. If the wind blows the tree is gonna fall on my house man". Dat geeft volgens mij wel ongeveer weer waar die mannen zich hier druk om maken. Ik moet zeggen dat ik ook door niemand ben lastig gevallen dat ik met hem moest gaan snorkelen of surfen of zo. Daar zijn ze te laidback voor.

Een paar dagen Cahuita was ook wel weer genoeg, ben daarna doorgegaan naar Puerto Viego de Talamanca, een paar km verder op. Daar is het vooral om het surfen te doen. De oceaan is mij hier echter iets te weerbarstig, ik leer het elders wel. Ik heb vandaag voor een paar cent een fiets gehuurd en ben richting Panama gefietst, dat 40 km verderop begint, tot daar waar de weg ophoudt (langs de kust dan). Dat was een leuke actieve bezigheid, het stoorde me geenszins dat het regende want ik beschik over de poncho onder de poncho's. Ik kom trouwens wel steeds weer dezelfde mensen tegen, hetgeen gezien moet worden als een teken om verder te gaan, vind ik.

Morgen vertrek ik om 7:30 uur, ja, het leven gaat nietover rozen, terug naar de centrale hooglanden, daar heb je ook nationale parken, maar dan anders. Ik verwacht net zoveel groen, maar minder vochtigheid. Ik vermoed dat het helaas ook moeilijker zal zijn om vruchtensapjes te scoren daar, maar daar kom ik snel achter. Het zal niet lang duren alvorens ik door ga naar de pacific kust, waar ze dan wel weer sapjes hebben. Ik ben van plan om dan langzaam doch geleidelijk af te zakken naar Panama, te eindigen in Bocas del Toro en dan terug te gaan naar San Jose om terug te vliegen naar de vrieskist die Nederland de afgelopen maanden geweest is. Ik voel me inmiddels helemaal hersteld van mijn ziekte, ik heb sterke vermoedens dat het kwam door de hitte. Ik ben benieuwd wanneer ik weer een stevige nummer 2 kan produceren. Ik hoop niet morgen in de bus.

Vat geen kou!

---

Photos

Full family action foto
The McGaw's trying to capture a coconut. Being American they succeeded. Of course.

the good life
on the second day in the park

monkey in the park
also in the park

Monkey being pissed off
because Sam was in his place

Comments

[Michelle]

Hey Jos, dat klinkt weer goed! Gelukkig voel je je weer een beetje beter, dus kun je de komende weken nog goed genieten. Ik zal je verhalen blijven volgen! x Michelle

[Vera]

Jos jongen, je hebt het weer goed voor mekaar. Volgende keer ga ik ook weer naar Midden-Amerika, Azië was niks.