Advertisement
Published: June 21st 2008
Edit Blog Post
De Ganges, de Heilige Ri...ool
Een 'frisse' ochtendduik (samen met 1.5 miljoen faecale E. coli bacteria per 100 ml) Hoe een mens zich toch op stang kan laten jagen! Na ettelijke waarschuwingen waren we op het ergste voorbereid toen we de Indische grens overstaken, maar we waren vastbesloten: het land zou twee kansen krijgen en als het ons dan niet meeviel zouden we resoluut vertrekken. Zonder excuses, zonder pardon. Wat waren wij (en al degenen die ons nodeloos waarschuwden) verkeerd! India zou vies en vuil, onhygienisch en door een laag smog bedekt zijn, het eten zou instant diarree betekenen, de mensen zouden boertig en ongemanierd zijn. In plaats daarvan vonden wij kleurrijke steden, overvriendelijke en geinteresseerde mensen, fantastisch lekker eten (inclusief het streetfood) en een staalblauwe hemel (tot de moesson eraan kwam). Van een leuke verrassing gesproken!
Ons grensavontuur bleek een lachertje, we konden de grens letterlijk overwandelen en als we zelf niet om een stempeltje in onze paspoorten gevraagd hadden, had geen kat onze illegale oversteek opgemerkt. Meteen werden we langs alle kanten gewaarschuwd voor charlatans en de bus naar Varanasi leek als op bestelling klaar te staan speciaal voor ons. Naar goede gewoonte deed de bus er een pak langer over dan gepland, en om 4.30u 's morgens kwamen we uitgeput aan in Varanasi.
Varanasi ligt
Familiedagje uit
Onze Indische foster parents waar we de jeep mee deelden in Kanha NP aan de heilige rivier de Ganges en het is hier dat 24 uur op 24 uur crematies aan de gang zijn. Wij gingen er altijd van uit dat de Hindoes al hun doden verbranden maar blijkbaar haden we het bij het verkeerde eind. Behalve dieren worden zes categorieën van mensen als zodanig "zuiver" geacht dat een crematie overbodig is. Zij worden met een steen verzwaard om naar de bodem van de Ganges te zinken. De gelukkigen zijn: kinderen onder de tien jaar, sadhu's of heilige mannen, oude mannen, leprozen, mensen die gestorven zijn aan smallpox en mensen die overleden zijn ten gevolge van een cobrabeet. Af en toe komt zo'n steen natuurlijk los en zo hadden we op een mooie namiddag de eer om een losgekomen sadhu op de rivier te zien voorbijdrijven. "Of die dan opgevist, opnieuw verzwaard en gezonken wordt?", vroegen wij, maar men verzekerde ons dat de brave man vrolijk ontbindend zou verder drijven op de rivier waarin duizenden mensen zich wassen, baden, van drinken (!), in leren zwemmen en hun vee in afspoelen. Het zal wel niet verwonderen dat het vismenu ons niet bepaald aanlokkelijk leek...
Een oneindig lang lijkende busrit eindigde weer in de
Buffel in 't nat
Buffelbendevorming aan de oevers van de Ganges, Varanasi vroege uurtjes in Jabalpur waar we gelukkig vlot een hotelkamer vonden. Maar onze busreis was nog niet voorbij. Onuitgeslapen crossten we van het busstation naar het treinstation, dan weer in zeven haasten onze spullen oppikken in ons hotel, weer naar het busstation en tot het eind van de dag zaten we weer gebeiteld op de bus (waarvoor we een fractie te laat kwamen en bijgevolg als een bende gekken achteraan hadden moeten lopen met ons hele hebben en houden, tot groot jolijt van alle omstaanders). We hadden het er allemaal voor over, want 's anderendaags zouden we op tijgersafari gaan in Kanha Nationaal Park. Jammer genoeg zaten de Elementen niet mee: hordes Indische toeristen want het is hier vakantie, verviervoudigde inkomprijzen want de overheid heeft geld geroken, stakende gidsen want die willen ook een graantje meepikken en een kreunende hitte dus de tijgers verstoppen zich zo ver mogelijk in de schaduw. Jullie raden het al: we hebben geen tijger gezien. Toch was het nog altijd meer dan de moeite, want een schuwe jungle cat, kuddes sambar deer, spotted deer en swamp deer, imposante gaur (soort wilde bizon), een arend die opvloog met een slang in zijn klauwen, massa's langur-apen en
Apegapen
Langur-aapje in het Kanha NP een uil verschenen op het toneel. De volgende dag waagden we ons vol goede moed aan een tweede poging, ditmaal in het gezelschap van onze landgenote Els die als een geschenk uit de hemel was komen vallen. Alsof de elementen al niet ongunstig genoeg waren, zaten we nu vrolijk (en waarschijnlijk te luid) te babbelen over vanalles en nog wat, dus van tijgers wederom geen spoor. Els achterlaten konden we niet, dus met z'n drieen zijn we terug naar Jabalpur getrokken, nog steeds vrolijk tetterend. De volgende dag verkenden we de waterval en Marble Rocks, waar we zalig konden genieten van de verstikkende zon, een staalblauwe hemel en een dagje zonder urenlang transport.
Die avond vertrok onze trein westwaarts naar Mumbai (Bombay), Els zou het noorden onveilig gaan maken. We hadden er geen idee van dat de weg naar het langverwachte weerzien met nonkel Jos zo vol obstakels zou liggen. De trein had maar liefst 2,5 uur vertraging en vertrok bijgevolg pas om 1.35 's nachts en aangezien wij op de wachtlijst stonden (als 2de en 3de personen) vertikte de conducteur het om ons op de trein toe te laten (paniek!). Gelukkig liet een spoormedewerker ons in de muffe
sleeperclass op de grond aan de gore WC zitten (hoewel we voor airco-bedden betaald hadden) en stond een andere coupeverantwoordelijke even later ongevraagd zijn eigen bed af zodat we afwisselend konden slapen. Om 4.00u 's nachts kwam een student uit Mumbai die we op het perron hadden leren kennen even checken of we wel comfortabel in de airco lagen te slapen, toen hij hoorde dat we daar nooit geraakt waren. Die lieve jongen heeft alle coupes doorzocht tot hij mij op de grond opgefrommeld zag liggen (en Yves natuurlijk zalig uitgestrekt op het bed). Hij heeft ons dan meteen meegenomen naar zijn eigen coupe een halve kilometer verderop (die treinen zijn echt immens lang) en daar bedden voor ons gevonden. Niet lang daarna lagen we zielsgelukkig te knorren als varkentjes.
In Mumbai werden we als echte celebreties opgewacht door Patil, de chaufferende James van nonkel Jos. Een beetje gegeneerd voor onze verfomfaaide verschijning en dankbaar voor het geairconditioneerde privevervoer lieten we ons door de straten van Mumbai leiden. Nog snel even langs het kantoor rijden om nonkel Jos op te pikken en het weerzien was compleet. 's Avonds werd in het appartement met zicht over de baai van Mumbai
een fles champagne gekraakt op de familiehereniging. Daarna werden we getrakteerd op een niet te versmaden king crab om duimen en vingers bij af te likken. We waren weer met ons gat in de (look)boter gevallen, en hoe!
Als we opstaan de volgende dag is de tafel voor ons gedekt en Patil staat geduldig beneden ons op te wachten voor onze "tour de ville": langs Dhobi Ghat "de grootste wasstraat van Mumbai", de belangrijkste hindoetempel, the Gateway of India, de prachtige Bombay University en het alles overtreffende Victoria Train Station. Nonkel Jos moest jammer genoeg nog werken maar 's anderendaags kon hij gelukkig wel mee. Onze eerste stop was de Haji Ali Moskee, die bij hoog tij als een eiland midden in het water van de baai staat. Dat merkten we op de terugweg, toen de golven woest over dijk sloegen en te traag wegspringende mensen doorweekte. De auto bleek ook overspoeld door een vloedgolf want die vertikte het om te starten, maar dat lieten wij niet aan ons hart komen: eerst nog een offer brengen in de Mahalaxmi Tempel en dan Crawford Market verkennen, een magnifieke markthal die jammer genoeg behoorlijk aan het vervallen is. Ook de volgende
Meeeuh!
Lekker herkauwen op een luie zondag dag was weer rijkelijk gevuld met een bezoek aan het huis waar Ghandi gewoond heeft en een natte wandeling door de straten van Chor Bazar of Thieves Market, zo genoemd omdat de autobandenhandelaars bij wijze van klantenwerving de banden van geparkeerde auto's van marktbezoekers zouden platsteken. Creatieve verkoopstruc!
Ondertussen was de moesson gearriveerd in Mumbai, zonder aankondiging en twee weken te vroeg, om de verrassing compleet te maken. We moesten de blauwe hemel inruilen voor een vuilgrijze lucht en in de plaats kregen we gietende regen op ons dak . De rioleringen zijn hierop niet voorzien en in een mum van tijd stonden de straten blank. Elk jaar storten er tijdens de moesson gebouwen in en vallen er doden, met de weergoden wordt niet gesold. Indiers gaan volledig anders om met de regen dan wij. Het leven gaat gewoon verder, alsof ze immuun zijn voor de nattigheid (geen paraplu's, geen regenjas, zelfs geen bananenblad). Het is dus heel normaal om mensen te zien slenteren over Marine Drive ("den dijk"), koppeltjes op een bankje te zien schmoetsen, kinderen en volwassenen op het strand in het zand te zien spelen en aan de Gateway of India staat misschien wel 50 man
Waterdoop
Iedere dag is er een gratische zwemles voor de kinderen verzameld aan de dijk, te wachten tot een grote golf hen overspoelt. Als Belgen ook zo zouden dansen in de regen zou het bijna alle dagen feest zijn...
Hoe leuk Mumbai ook was in het gezelschap van nonkel Jos, het kon niet blijven duren. Met een vleugje spijt maar ook curiositeit naar nieuwe ervaringen namen we na zes dagen afscheid van Mumbai en nonkel Jos en stapten we op de trein richting Ahmedabad.
Advertisement
Tot: 0.065s; Tpl: 0.013s; cc: 21; qc: 47; dbt: 0.037s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
mams/paps
non-member comment
Eindelijk!
Eindelijk kunnen we meegenieten van Indië en Yves, nu heeft de barbier U wel heel fel gesoigneerd!!! Fijn om te lezen dat Indië jullie zo goed bevalt al zal Nonkel Jos zijn steentje daartoe ook wel hebben bijgedragen. Blijf genieten en hou ons op de hoogte. Dikke kus, M&P