Devon's Coast to Coast trail

---

Eindelijk weer naar de andere kant van de Noordzee in de meivakantie! Omdat Devon binnen een dag treinen te bereiken is, besloot ik dat te doen. Toch net even wat duurzamer dan met het vliegtuig. Al kreeg ik op Brussel Midi wel heel gevoel dat ik ging vliegen vanwege Brexit. Je wordt daar lekker bezig gehouden met lange rijen bij het inchecken op de Eurostar met bagagecontrole en paspoortcontrole. Je zou bijna alsnog kiezen om voortaan te vliegen, want dat was toch een oncomfortabele onderbreking van een verder comfortabele treinreis.
De B&B in Plymouth was super en ik was de volgende ochtend verrast over hoe mooi dat stadje is!
Na een korte ferry-oversteek naar Mount Batten begon mijn tocht. Ik had besloten te beginnen op een klein stukje South West Coast Path. Prachtig slingerende paadjes langs beboste hellingen, kliffen en zandstranden. Ongelooflijk mooie uitzichten op kilometers kustlijn en bootjes op het water.
En daar was Wembury Beach. Het teken om het kompas naar het noorden te volgen: De officiële start van Devon's Coast to Coast trail. Te beginnen op de Erme Plym trail die best goed gemarkeerd was. En dat is fijn met al die verschillende paadjes die er zijn. Het netwerk van wandelpaden in Engeland is echt enorm. Dit omdat ze hier de 'right of way' kennen. Zo doorkruis je aan de lopende band boerenerven. En het mooie hier in Zuid Devon is, dat daar tussen verrassend veel natuur is! Daar waar we in Nederland helaas een hoop 'groen asfalt' hebben is er hier volop ruimte voor bos en bloemen tussen alle boerenbedrijven in.
Vanwege het extreem mooie weer had ik al zicht op de heuvels van Dartmoor in de verte. Ongeduldig werd ik er gewoon van. Daar was ik zo benieuwd naar! Maar eerst verstandig zijn en de eerste dag niet te ver lopen om m'n lijf weer langzaam te laten wennen aan het lopen met een backpack.
Brixton campsite bood uitkomst met de pub om de hoek die heerlijke lasagne serveerde.
In alle vroegte weer op pad door prachtige dorpjes met oude kerkjes en begraafplaatsen en vooral veel dwars over akkers en door weiden met schapen of koeien. Die schapen vind ik altijd wel leuk. Vooral de lammetjes die je nieuwsgierig aankijken, maar waarvan hun moeder dan toch op vrij dwingende toon laat weten dat ze bij haar moeten komen. Koeien vind ik net iets spannender, maar gelukkig bleven ze allemaal vrij stoïcijns staan. En dan waren er nog de fazanten. Niet normaal hoeveel er daarvan te zien waren!
Ivybridge is het officiële eindpunt van de Erme Plym Trail en de start van de Two Moors Way. Het 'hoofdgerecht' van deze week.
Nog even wat laatste snacks gescoord bij de supermarkt en nog wat vers fruit voor bij mijn lunch.
En daarna op naar Dartmoor national park. Een geleidelijke klim omhoog om uit te komen in het terrein waar ik zo van houdt. Wat zo aan Schotland doet denken. Een heel gelukzalig gevoel. Daar bovenop de Moors. Helemaal terug kunnen kijken tot aan Plymouth en Cornwall in de verte. En mijn blik vooruit op verlaten landschap, waar eens activiteit was, te zien aan de oude spoorbruggetjes, ruïnes en eeuwenoude stenen bruggetjes. Nu zijn er alleen de avonturiers te voet of op de mountainbike in het leefgebied van pony's, koeien en schapen. En het mooie is: dit is het enige nationale park in Engeland waar je officieel mag wildkamperen! Freedom!
Die wildkampeerplek vinden was nog wel een uitdaging met de harde wind, maar nadat ik een schaap heel vriendelijk vroeg of ik haar vlakke plekje uit de wind mocht hebben, ging ze akkoord.
De tent stond vrij snel. Even water uit het riviertje halen en koken voor mijn maaltijd. Lekker vroeg de warme slaapzak in, want wat kouder was het op deze hoogte wel.
Na de schapen de volgende dag bedankt te hebben voor mijn verblijf in hun gebiedje kwam een groep pony's bij een oude ruïne mij gedag zeggen. Ze keken mij na terwijl ik de laatste heuvel overwon op weg naar Holne. Wat een verrassend leuk plaatsje weer. Heel knus.
Ik volgde een mooi stukje bos langs een riviertje en klom daarna weer omhoog de heuvels in. Zag ik daar ineens voor me nog iemand met een backpack. Toch meer mensen die deze route lopen! Ik was tot nu toe alleen wat mensen tegengekomen die een dagwandeling deden.
De man met de backpack bleek de gepensioneerde Paul (wonend op The Isle Of Wight) te zijn. Hij was even helemaal klaar met zijn zware rugzak en de slechte markeringen. En gelijk had hij: de markeringen waren bar slecht in dit gebied en met zoveel paadjes, officiële paadjes en veepaadjes, was het soms ook erg verwarrend. Ik had ook al een stukje anders gelopen dan de bedoeling was. Of misschien was dat juist de bedoeling, want nu kwam ik door dat extra ommetje juist Paul tegen. Hij babbelde er lekker op los en was blij ook een andere hiker tegen te komen. Hij verontschuldigde zich over zijn tempo en zij dat ik maar lekker zelf moest lopen. Ik stopte net voor lunch en zei hem misschien later weer te zien.
Dat gebeurde op weg naar de hoogste toppen van de route. We liepen een groot deel samen op en genoten van de uitzichten in alle richtingen! Paul was die dag inmiddels al verder gekomen dan hij had gedacht en besloot zijn tent op te slaan aan de rand van Grimspound, een oude ruïne van een nederzetting die er van bovenaf echt indrukwekkend uitzag.
Ik was ook onder de indruk van wat Paul op zijn leeftijd deed: gewoon het lange afstandswandelen ontdekken en in het wild de tent opzetten!
Ik genoot nog van de laatste heuveltopjes voordat ik in een vallei langs een stroompje op zoek ging naar een geschikte tentplek. Die vond ik vrij snel. Wel wat luidruchtige koeien, gemekker van schapen en af en toe een hinnekend paard erbij inbegrepen, maar die gingen vannacht ook vast slapen.
En zo kon ik uitgerust op weg naar Chagford. De route ging er niet officieel doorheen, maar ik was wel benieuwd naar dat plaatsje en trakteerde mezelf op een lekker broodje van de bakker op een bankje in de zon.
Daarna volgde een stuk van de route waar ik me in de Ardennen waande. Riviertjes, steile afgronden en rotsformaties. En eindigend in weer zo'n mooi plaatsje. Daar kwam ik een stel uit Bath tegen die de Two Moors Way in delen liep samen met hun hondjes. Al kletsend liepen we nog een half uur samen totdat zij bij hun auto waren.
Hier begon voor mij Mid Devon. Ik wist dat wildkamperen hier niet mocht en had wel iets op mijn kaart gemarkeerd als kampeeropties. Ik was alleen vergeten wat mijn markering inhield. Een boerderij met kampeeropties? We zullen zien.
Het was even doorbijten op geasfalteerde landweggetjes en aangekomen bij de gemarkeerde plek belde ik aan bij de boerderij. Geen gehoor. Hmm...wat nu? Als dit niks was en ik zou moeten wildkamperen had ik wel water nodig. Ondanks dat ik een filter bij me had, ging ik echt geen water drinken uit de slootjes hier. Ik besloot dat het wel oke was om hun buitenkraan te gebruiken en ging met ruim genoeg water op een nieuwe missie: een onofficiële kampeerplek, niet te dicht bij de weg en uit het zicht van bewoning. Toen stuitte ik op een omleiding waarvan ik wel op de hoogte was. Dit was bij de Dartmoor trainline. Hier waren ze al even bezig, want het is een oude treinlijn die, na 50 jaar niet gebruikt te zijn, in ere wordt hersteld.
Nadat ik het spoor gekruisd had, zag ik een voetpad een weiland in gaan. De moeite waard om te checken. Dit pad ging door een tunneltje weer terug het spoor onderdoor en belandde in een klein veldje. Een veldje uit het zicht van alles en waar je officieel wel mocht lopen. Dit moest het maar worden. Nog even iets doorgelopen om te zien wat er om de hoek was en dat waren alleen schapen. Wel 20 meter vanaf het spoor, maar hé, hier reden nu geen treinen. Toch?
Nadat ik had gegeten en nog wat op de kaart aan het kijken was voor de volgende dag hoorde ik flink wat kabaal mijn kant opkomen. Huh, wat was dit? Ik gluurde door de rits van mijn tent en zag een werktrein met werklui erop langsrijden. Ah, die gingen natuurlijk naar huis na een dag werken op het spoor. Eh nee, het was niet de laatste trein. De hele nacht kwam er om de zoveel tijd een locomotief langs. Grote lichten en een hoop geluid. Oké, niks meer aan te doen. Het wordt vanzelf de volgende dag en we zien wel hoeveel uurtjes slaap ik pak.
Die volgende dag bracht rijp op het gras onder de gouden stralen van een zonsopkomst. Je zou het meteen weer een idyllisch kampeerplekje vinden...😉
Vroeg op pad en mijn gekozen route bleek met brandnetels te zijn overgroeid. Nou, ik kan je vertellen dat een lange broek daarbij wel helpt, maar niet alles tegenhoudt.
Vervolgens hadden een aantal boeren niet zulke duidelijke markeringen op hun erf aangebracht en werd het veel geklooi met hekjes en schrikdraad. Op een zeker moment dwars door de struiken gekropen om weer op een goed pad te komen. Ik was best moe door de gebroken nacht en kon wel janken. Dat heb ik dan ook maar even gedaan en daarna weer vol goede moed door naar het noorden.
Vlak voor het eerste noemenswaardige plaatsje kwam ik twee andere lopers tegen. Zij deden de route andersom en hadden ook moeite gehad met een goede kampeerplek vinden die nacht. De nacht ervoor hadden ze wel bij een fijne boerderij gestaan en raadden me die aan. Dat zou voor mij wel een wandeldag van circa 40 kilometer worden, maar ik was vastberaden daarvoor te gaan. Gelukkig werd de route ook weer een stuk mooier qua paden en was het makkelijker navigeren. Ook de mooie plaatsjes met oude bouwwerken verschenen weer op de route.
Het laatste uur liep ik in een soort waas en het is verbazingwekkend hoe je benen dan gewoon automatisch kunnen blijven bewegen. Op weg naar de beloofde kampeerplek. En daar aangekomen had ik een grasperk voor mezelf en mocht ik gebruik maken van de badkamer in de boerderij. Met goudkleurige kranen...of hallucinerende ik nu?
Nee hoor, de volgende dag waren de kranen nog steeds goudgekleurd. En ik weer goed uitgerust. Wel regen op de tent. Ik besloot eens te kijken of er op een half dagje lopen nog ergens een hotelkamer beschikbaar zou zijn. Even bijkomen van gisteren en het mooie Exmoor bewaren voor de dag erna als het weer droog zou zijn. En ja hoor: Tarr Steps Farm had nog een kamer vrij. Geen seconde nagedacht en geboekt. Rustig aan gedaan met ontbijten met het ene na het andere theetje, want toch onbeperkt water voorhanden.
Drie uurtjes lopen in de regen over nog best een mooi stuk moorland en door mooie bossen kwam ik aan bij Tarr Steps.
Een middagje luxe: lunch met lokale burger en frietjes, dik een uur liggen weken in het bad op mijn kamer en een uitstekende maaltijd in de avond met soep vooraf en een visgerecht. Helemaal bijgetankt.
En dat was nodig ook, want de dag erna werd nog best een lange loopdag. Maar door het oh zo prachtige Exmoor! Wat een afwisselend en mooi landschap en wat zijn de Exmoor pony's mooi! Hoogtepunt was wel bovenop een heuvel waar ik 360 graden uitzicht had en de pony's overal graasden.
Niet meer ver naar de kust, maar ik was best moe. Het pad ging ook regelmatig omlaag en weer omhoog door dit spectaculaire landschap. Nog even doorbijten naar de camping boven Lynmouth. Een plek voor een laatste comfortabele nacht in m'n tent.
Om de volgende dag de laatste mijl naar de kust te lopen. Wat een plek! Het pittoreske Lynmouth met een haventje met bootjes en een kiezelstrand. De geur van de zee voelt altijd een beetje als thuiskomen. Dankbaar dat ik de 200 kilometer heb kunnen volbrengen en mijn voeten me gewoon weer even een mooi stukje van deze planeet hebben laten zien.

---

Comments

[Inge Nielsen]

Fijn dat je zulk mooi weer hebt gehad Af. Ziet er prachtig uit. Leuk om het hele verhaal te lezen.