Sillustani

---

Zo, weer over tot de orde van de dag. Na lekker uitgeslapen te hebben uiteraard, want de tv ging de avond ervoor pas om half 2 uit...
De meneer van het hotel vroeg ons of wij deze middag een tour wilden maken naar Sillustani, een pre-Inca begraafplaats een paar dorpen verderop en een van de trekpleisters in deze omgeving. In eerste instantie begreep ik hem niet goed en zei ik dat we het vandaag rustig aan gingen doen. Toen we ons ontbijt gingen halen vroeg N. me waarom ik vandaag niet die tour wilde doen. Oh, eh, was dat wat hij vroeg... Dat had ik dan verkeerd begrepen; ons Spaans gaat langzaam vooruit maar van miscommunicatie is nog regelmatig sprake. Gelukkig snappen we beiden weer andere dingen en vullen we elkaar goed aan. Zo niet, dan is het handen- en voetenwerk.
Wij terug naar de meneer van het hotel en hij regelde ons uitje. We werden opgehaald en kwamen terecht in een busje met andere gringo´s om tezamen naar Sillustani te gaan, begeleid door een Spaans-Engelstalige gids. Die overigens veel beter Spaans dan Engels bleek te spreken... Halverwege de excursie gaven we beiden de pogingen om de gids goed te volgen maar op.
Het bezoek was best aardig al was het geen hoogtepunt. De graven bestonden uit grote schoorsteenachtige bouwsels waarin de pre-Inca´s heel heel vroeger hun doden begroeven. Wel bijzonder hoe ze in staat waren om zonder de huidige hulpmiddelen - zoals bv. een hijskraan - die torens te bouwen.
Op de terugweg stopten we nog voor een bezoek aan het huis van een traditioneel levend gezin. Enerzijds was dat fascinerend om te zien, hoe ze woonden en leefden maar anderzijds was het wel een beetje -met alle respect- aapjes kijken. We mochten in de verschillende leefvertrekken kijken, kregen enkele etenswaren voorgeschoteld en er konden souvenirs worden gekocht. We mochten proeven van kleine aardappeltjes met saus gemaakt van aarde, van een soort popcorn en van erg lekkere zelfgemaakt kaas. Maar ja, staan die gringo´s met hun grote camera´s daar een beetje foto´s te maken van die inheemsen. Ik weet het niet hoor. Wel leuk was dat ze een speciaal hokje in de tuin hadden voor hun cavia´s. Daar moet ik bij zeggen dat die arme beestjes hier een delicatesse zijn... Bij de uitgang stonden de kiddies oude (en dus waardeloze) soles aan te bieden in ruil voor nieuwe soles (de Peruaanse munteenheid). Als dat niet lukte vroegen ze om snoep. Al met al toch een beetje een rare toestand.
Grappig detail; dit was een gezin dat leef tvan de land- en tuinbouw. Alle boeren in de wijde omtrek hebben kleine stierenbeeldjes op hun dak staan, om de zegen van boven te vragen en ook hier.
Bij terugkomst in Puno lieten we ons afzetten in het centrum van de stad om meteen door te gaan naar een restaurantje. Om ´s avonds in het hotel aan de welverdiende chill te gaan.

---

Comments

[Tamara]

Wow dat cavia huis rocks! Dat wil ik ooit ook gaan maken mocht ik nog een keer op een boerderijtje gaan wonen ;) Hoewel ik cavia's dan toch wel weer een beetje suffe beesies vind en ze ook niet wil eten. Misschien worden het dan toch kipjes ;)