Advertisement
Published: November 10th 2008
Edit Blog Post
Vandaag weer eens vroeg op omdat we om 7 uur zouden worden afgehaald voor een dag op het Titicacameer. De chauffeur stond zelfs voor 7en voor de deur. Dat zo typische mañana, mañana, geldt hier, net zoals in Ecuador, ook bepaald niet. Afspraak is afspraak en tijd is tijd.
In de haven was het een drukte van jewelste; dagelijks doen vele toeristen dezelfde tour... We zochten een mooi plekje in de boot en jawel, niet voor het eerst: een Peruaanse panfluitspeler! Het rare is dat ze er hier in Peru dan weer niet zo uitzien als in de rest van de wereld. Het bleek een student te zijn die elke ochtend op deze manier wat bijverdiende en na een paar nummers de boot - gelukkig - ook weer verliet.
Eenmaal vertrokken begon de Spaans/Engelse tolk zijn verhaal. Ook hier was weer van toepassing dat zijn Spaans beter was dan zijn Engels. Veel beter, haha.
De eerste stop was bij de drijvende eilanden, Uros-eilanden genaamd. Deze zijn gemaakt van een soort aardkluiten met daarop vele vele lagen riet. Met dat riet, dat daar in de buurt groeit, doen ze bijna alles; huizen en boten bouwen, de ondergrond beleggen en ze eten het
zelfs. Ook wij mochten proeven en het was best lekker! Hun huizen, die los op de grond staan, staan met de deuropening naar voren, behalve als ze ruzie hebben met de buren, dan keren ze hun huis om! Als iemand hulp of steun nodig heeft dan keren ze de deuropeningen naar elkaar toe, dat dan weer wel. Tijdens ons bezoek werd de eiland-president naar voren geroepen om een aantal zaken voor te doen, bv. hoe ze de bodem steeds verstevigen. Ook hier; enerzijds interessant, anderzijds ook een beetje aapjes kijken wat mij betreft. Die mensen op die eilanden die leven namelijk van het toerisme; van de vele groepen toeristen die dagelijks aanmeren en van de zelfgemaakt spullen die ze verkopen. Erg leuk was zeker een tripje met hun traditionele boot. Ook deze zijn gemaakt van riet en zitten erg lekker. Bovendien zijn de meeste prachtig versierd met een dierenhoofd of iets in die trant; bijzonder hoe ze met één soort materiaal zoveel kunnen doen, dat moet ik bepaald zeggen.
Na dit bezoek voeren we 2,5 uur lang naar het eiland Taquile. Hier leven de bewoners nog volgens hun eigen gebruiken, al tiert ook hier het toerisme weliger en weliger. Ze
hebben vele eigen riten en gebruiken die veelal gepaard gaan met dans en muziek. Sorry, even onder ons: Mel en Roger, we hebben hier, maar eerder in Peru ook al, moeten denken aan en lachen om jullie Costa Rica-verhaal, van de gids die jullie vol trots voor jullie identiek lijkende dansjes aan jullie voordeed, zichzelf begeleidend met: tintindedintintiiiin, tintindedintintiiiin. Een paar noemenswaardige gebruiken zijn dat de mannen bv. allen een zelfgebreide (!) muts ophebben; de getrouwde mannen een rode en de vrijgezelle mannen een rood-witte. Ook is het zo dat hoe hoger de functie van de persoon in kwestie, hoe kleuriger de muts die hij opheeft. Op een gegeven moment kwam de dorpspresident langs en die had een erg fleurige muts op, dat was wel een raar gezicht. Ook bestaat er de traditie dat stellen die gaan trouwen 3 dagen tegenover elkaar moeten zitten om elkaar aan te kijken en dan mogen ze alleen water drinken, verder niets.
Op het eiland was er de mogelijkheid om te lunchen bij een familie die daar woonde. De keuze was uit vis of omelet en ik moet zeggen; dat was een goede maaltijd. Met bovendien een prachtig uitzicht op het meer en bergen
van het vasteland in de verte. Na het eten was het tijd voor, jawel, muziek en dans. Eerst deden de bewoners zelf een dans, daarna werden er mensen uit het publiek geplukt om mee te doen, waaronder ik. Tintindedintintiiiin, tintindedintintiiiin.
Hierna konden we op eigen gelegenheid nog even het dorpsplein bezoeken, wat wel aardig was, met een grote richtingaanwijzer die het aantal kilometers naar verschillende plekken over de hele wereld aangaf. Wat ik er wel bij moet zetten, was dat ook hier we weer werden doodgegooid met TRAPJES! Om op het eiland te komen moest er vele treden worden geklommen, pffffff, op de een of andere manier wennen die kl*tetrapjes niet. Naar het dorpsplein was het weer vele treden meer. Gelukkig was de haven vanwaar we vertrokken (die op een andere plek lag dan waar we aanmeerden) naar beneden. Dat ging een stuk sneller, al is afdalen ook een kunst. Beladen met nieuwe armbandjes, die je in Peru op elke straathoek kan krijgen en ook op het eiland, die geen drol kosten en waar we beiden een eigen verzameling van aan het aanleggen zijn.
Vervolgens drie uur varen terug; gelukkig was het weer goed en dan is varen erg fijn.
Al heb ik er niet heel veel van meegekregen omdat ik lag te pitten, dat krijg je dan met zo´n prettige deining... Ik althans, N. bleef namelijk, zoals altijd wanneer ik weer eens in slaap val, de gehele trip wakker en werd daarvoor beloond met mooie uitzichten.
De dagen ervoor betrok het steeds om en uur of 3, al dan niet gevolgd door een stevige regen- en/of onweersbui. Een medehotelgast had deze trip enkele dagen eerder gedaan en die was midden in zo´n storm terechtgekomen op de terugweg; we hadden dus weer eens geluk gehad met het weer!
Advertisement
Tot: 0.084s; Tpl: 0.013s; cc: 7; qc: 24; dbt: 0.0585s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1mb
Brigje
non-member comment
heimwee
ik krijg heimwee van jullie! hih erg leuk hoor!