Puno aan het Titicacameer

---

Vandaag gaan we door naar het Titicacameer, een van de hoogste meren ter wereld waarop gevaren kan worden. Toen ik als klein meisje (als een jaar of 8, en niet 16 ofzo) voor het eerst hoorde van dit meer, moest ik erg hard lachen; 2 vieze woorden in één naam, wie verzint dat dan?! Inmiddels hebben we geleerd dat het een Inkanaam is en die Inka´s, hoewel zeer intelligent, grossierden in rare namen.
We reizen voor het eerst met de bus inplaats van steeds maar decadent met het vliegtuig. De route die we vandaag doen is veilig, vooral ook omdat de reis overdag is. Bovendien is de maatschappij waar we mee gaan zeer betrouwbaar. We moeten echter wel vroeg op... Eenmaal bij het busstation en na de benodigde formaliteiten komen we aan bij de bus, alwaar we worden gefilmd door een dame met een handheld videocamera. Volgens Nienke zodat we het filmpje later kunnen kopen, zoals bij bv. de Efteling ook kan met foto´s van een attractie. Mijn inschatting is echter dat de film wordt gemaakt vanwege veiligheidsoverwegingen. En jawel, eenmaal in de bus legt de dame desgevraagd uit dat dat inderdaad het geval is. Ze zei: could you please, eh, ..., waarop ik vroeg: Smile? Nee, zei ze lachend, dat hoeft niet maar jullie moeten er wel duidelijk op. Het aparte was dat ze de wat later instappende Peruaanse medereizigers niet filmde. Maar goed, alle luxe aan boord: een tv, radio, goede stoelen met wat beenruimte, een wc en dus een hostess. Surreëel was het wel hoor, rij je daar door de prachtige Andes, langs mooie dorpjes en nieuwe landschappen, wordt dat al overstemd door de keiharde Westerse rampenmuziek van de getoonde film Poseidon, een soort Titanic maar dan net ff anders. Je kon nl. niet, zoals in het vliegtuig, een koptelefoontje indoen, nee eenieder moest en zou meegenieten...
Onderweg kwamen we langs verschillende begraafplaatsen waar het een drukte van belang was. Navraag leerde ons later dat het heel gewoon is hier, dat families en vrienden op zondag de graven van overledenen bezoeken, waarnaast ze dan uitgebreid eten en drinken.
Na een dus wat luidruchtige maar anderszins comfortabele reis kwamen we aan in Puno, 500 meter hoger dan Cuzco. Aldaar hebben we pillen gekocht tegen de verschijnselen die de hoogte kan geven en ze lijken te werken; we hebben minder last dan de eerste dag in Cuzco. Ons hotel blijkt een schot in de roos; net uit het centrum maar daardoor relatief rustig en met een veraf-uitzicht op het Titicaca-meer. Bovendien met kabel-tv en dus CNN, wat ons betreft een noodzaak vanwege de presidentsverkiezingen a.s. dinsdag. Hup Obama!
Na ons geïnstalleerd te hebben en op adem te zijn gekomen, gaan we de stad in voor een warme maaltijd. Begint het net keihard te regenen! Hoewel dat ook wel weer wat intiems heeft, een stad verkennen terwijl het regent. We vinden een fijn restaurantje uit de Lonely Planet, waar ze vanwege de regen een vuurkorf voor de deur binnen hebben gezet, fijn! Ook hier blijkt een vegetarische maaltijd geen enkel probleem, sterker nog, ik heb zelfs keus. Na de maaltijd fijn naar bed voor een lange nacht aangezien de hoogte wel extra energie kost.

---