Hoofdstuk 5: zout, zilver en suiker

---

Het oneindig wit... zout, zout, en nog eens zout. Terwijl eskimo's meerdere woorden voor verschillende soorten wit hebben, is één woord hier voldoende: Wit. Blanco. Bianca. Infinite whiteness. De enige onderbreking in de horizon zijn de jeeps en de composities voor perspectieffoto's. Maar de zoutvlaktes van Uyuni zijn niet het enige wat Zuid-Bolivia te bieden heeft. Ook vulkanen, geizers, heetwaterbronnen en meren in de kleuren van de regenboog worden aangedaan door de reizigers. En daar blijft het niet bij. Zo duiken en regelmatig toeristen in de zilvermijnen van Potosi, de hoogste stad op aarde en tevens de enige stad waar je op de markt gewoon dynamiet kunt kopen. Het is overigens heel indrukwekkend om te zien hoe er nog steeds duizenden mensen in de mijnen werken... Dan doel ik vooral op de omstandigheden, laat dat de ARBO vooral niet zien.
Om van zout naar zilver naar suiker te gaan is Sucre als hoofdstad een volgende halte. De rood-geel-groene vlag wappert zowat op elke straathoek, maar in deze tijd van het jaar is het tijd voor een ander feest: Dia del Rey (of zoals het onder de Bolivianen bekend is: fiesta naranja). Voor één keer zet ik mijn reiscultuur op zij om te kunnen meeblèren met Doe Maar, Marco Borsato, Jan Smit en anderen. Ik hou absoluut niet van de doorsnee Nederlandse muziek, maar een kroeg vol landgenoten midden in Sucre is toch wel bijzonder. Bitterballen en poffertjes incluis.

---