Advertisement
Dag beste mensen!
Na een tijdje van stralende afwezigheid, is het weer tijd voor een update!
Uiteindelijk ben ik (Christi) na een lange reis goed aangekomen in La Paz, Bolivia. Het had uiteraard wel wat voeten in aarde, met urenlange vertraging door niet functionerende rookmelders op de toiletten van het vliegtuig, waarvoor uiteraard een nieuw toestel geregeld moest worden (??), een Chileense journalist die het wel jolig vond om ´s nachts mijn Spaans te oefenen (is dan niet op z´n allerbest..), en een 10-jarig Boliviaans meisje dat ik van Brazilie naar Bolivia mocht transporteren, wat zo´n 12 uur duurde, terwijl het kind alleen maar Spaans sprak.. Ik was blij toen ik na 36 uur Sander eindelijk zag, en een horizontaal bedje gespreid aantrof.
Uiteraard was het even wennen aan de nieuwe omgeving en omstandigheden. Ik kan je vertellen dat je niet zo makkelijk een trap opholt als je vanuit Nederland-beneden-de-zeespiegel landt in La Paz op 3700m.
Ook was het weer even wennen aan de gemiddelde taxi (die in Nederland op het autokerkhof zou liggen), de drukte op straat, waar iedereen zijn koopwaar op de stoep uitstalt, en de bevolking. De helft van de vrouwen loopt hier in een
bolhoed, wijde lange rok en diverse kleden over de schouders, waar vaak ook nog ergens een kind uitbungelt..
Ons eerste plan was om de zoutvlakten in Uyuni te gaan bezoeken (waar Remco dus al geweest was), maar op de dag van ons geplande vertrek werd ik ziek. Na enige dagen de binnenkant van de hotelkamer goed te hebben bestudeerd kon het grote avontuur dan eindelijk beginnen! ´s Avonds stapten we in de toeristennachtbus, om tot de ontdekking te komen dat het concept asfalt hier nog niet helemaal is doorgedrongen. De weg bestaat hier meestal uit een soort van zandpad bezaaid met stenen. We konden alle onderdelen van de bus dan ook ritmisch horen rammelen, terwijl we van onze stoel werden geschud. Na een ontspannen nachtje reizen zijn we met een Frans stel, en een Australisch stel dat we in ons hotel in La Paz hadden ontmoet, in een jeep gestapt om daar 3 dagen gezellig te vertoeven. Onze chauffeur Faustino maakte een waar feestje van onze ontdekkingsreis in het zuiden van Bolivia.
De eerste dag bezochten we de Salar de Uyuni, ofwel de grootste zoutvlakte ter wereld!! Hij is nog in de run voor de nieuwe zeven wereldwonderen, dus
stem allemaal mee! Het was echt een ongelofelijke witte vlakte, waar we uren doorheen reden. Onbeschrijflijk, een echte aanrader!
We verorberden ook onze eerste lama alhier, een beetje taai maar goed te doen! De kookkunsten van onze chauffeur waren voortreffelijk, telkens werd de gasfles van het dak gehaald om weer een lekker maaltje klaar te maken. We sliepen in een etablissement opgetrokken uit zoutstenen, wat volgens de kenners lekker warm is (de nachten hadden temperaturen tot -18 graden Celcius). Dat was vooral koud als je je broek (3 lagen..) weer uit moest doen voor een sanitaire stop. ´s Nachts kroop iedereen lekker bij elkaar op een zoutblok om die ijsklompjes van een voeten weer warm te krijgen.
De dagen erna veranderde het landschap steeds, en hebben we lagunes, geisers en lavarotsen bezocht.
De tocht was ontzettend mooi en een belevenis op zich, maar we waren toch wel erg blij dat we na 3 dagen weer een douche en een echt bed tegenkwamen. Het was ook raar om zo afgesloten te zijn van de bewoonde wereld, als er een derde wereldoorlog was uitgebroken waren wij er na een week misschien ook achter gekomen.. Maar de foto´s spreken voor zich!
Na
een nachtje even lekker bijgeslapen te hebben, zijn we in de bus gestapt naar Potosi, de hoogste stad ter wereld op 4000m. Deze stad was in de 18e eeuw een ware metropool, toen de Cerro Rico, de plaatselijke berg, voor een enorme opbrengst aan zilver zorgde. Ten koste van ontelbaar veel oorspronkelijke inwoners en slaven uiteraard, maar een kniesoor die daarop let. Als je bedenkt dat het net zo machtig was als Parijs en Londen in die tijd, is het toch een beetje triest hoe het er tegenwoordig bij ligt..
Hier hebben we de Rijksmunt (Casa Nacional de la Moneda) bezocht, waar per 2-3 maanden een nieuwe lading Argentijnse ezeltjes werd ingeslagen omdat de vorige waren overleden door het uitputtende werk van de muntpers aandrijven (aaaaaaaaaaah...;-() Gelukkig wordt het Boliviaanse geld tegenwoordig overal behalve in Bolivia geproduceerd, en komen er geen ezeltjes meer aan te pas.
Ook het klooster van San Teresa was een mooie ervaring. In de tijd dat Potosi baadde in weelde, werden hier de 15-jarige tweede dochters van rijke Spanjaarden gebracht om een leven in het teken van God te leven. Onvoorstelbaar, de familie mocht een keer per maand langs komen om te praten met de dochter,
ze konden elkaar niet zien of aanraken. De vrouwen mochten het klooster sowieso nooit verlaten, er was een luik met de buitenwereld als enig communicatiemiddel. Het klooster was wel ontzettend rijk, het staat vol met allerlei kostbaar servies uit alle werelddelen, de mooiste gewaden en natuurlijk overal goud en zilver.
Het meest indrukwekkend waren toch wel de mijnen van de Cerro Rico in Potosi. Met een ex-mijnwerker en nog 6 toeristen, gehuld in een echte mijnwerkersuitrusting, zijn we afgedaald naar de diepte. De gangen waren klein en smal, overal hing een ontzettende stoflucht en hoe dieper je kwam, hoe warmer het werd. Ademhalen ging moeizaam door een natte lap, om dieper te komen moest er getijgerd en gekropen worden door donkere stoffige warme gangetjes. Sander heeft ook daadwerkelijk klem gezeten (die gangen zijn ook niet gebouwd op die achterlijk grote Hollanders). Onderweg kwamen we mijnwerkers tegen, die 6 dagen per week 10-12 uur onder de grond doorbrengen. Ongelofelijk. Er komen uiteraard heel wat verdovende middelen aan te pas om dit vol te houden. Na een afsteken van ons eigen dynamiet was de ervaring compleet.
Na de stoffige mijnen zijn we in een taxi gestapt naar Sucre, een heel
mooi stadje met zowaar goede voorzieningen, waar we nu een paar dagen gaan rondhangen.
Bij de volgende goede internetverbinding meer avonturen van Sander en Christi!!
Advertisement
Tot: 0.107s; Tpl: 0.014s; cc: 7; qc: 53; dbt: 0.0603s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Nathalie
non-member comment
Eeeey chris! wat een mooie foto's zeg! Leuk hoor! Geniet maar van deze reis, het arts-assistentschap is (nog) geen aanrader wat mij betreft, ma da komt nog wel ;) Chris en Sander, geniet ervan!! XXX