Advertisement
Published: June 25th 2008
Edit Blog Post
Huayna Potosi
Vanaf de refugio Hola todos,
Zoals jullie trouwe lezers wel weten liet Remco mij vorige week alleen. Ik was net een beetje aan het denken hoe ik mijn eenzame weekje in La Paz ging doorbrengen toen ik aan de praat raakte met Nederlander Ruurd. Hij wilde de Huayna Potosi gaan beklimmen, een berg op ongeveer anderhalf uur van La Paz... en 6088 meter hoog! Het leek me wel een gave uitdaging en een mooi verhaal voor thuis, dus na wat snel shopwerk (bivakmuts, onbevriesbare drinkfles en veel snacks) zat ik zo'n 12 uur later in de bus.
De eerste dag stond in het teken van oefenen met ijsklimmen en wennen aan de hoogte, de refugio lag op 4700 meter. Het ijsklimmen was heel vet: met een soort skischoenen met ijspinnen, klimgordel en pikhouweel een ijswand beklimmen! Check de foto's. Nadeel was wel dat je door de hoogte continu buiten adem raakt.
Op de tweede dag stond een relatief makkelijke klim naar het base camp (5300 meter) op het programma. Een wandeling over de rotsen, met gewone wandelschoenen aan (+/- 3 uurtjes). Het base camp was trouwens niet meer dan een metalen hutje dat door een heli neergedropt was. We moesten hier
IJsklimmen
Netjes aan het lijntje met zijn negenen slapen in een ruimte die niet veel groter was dan een gemiddelde keuken. Op een of andere manier heb je op deze hoogte totaal geen honger, dus het kleine bordje noodles kostte me heeel veel moeite. Om 19 uur proberen te slapen, maar, again, ging dit niet van harte. Je krijgt je ademhaling en hartslag maar moeilijk op een lekker slaaptempootje.
Om 2 uur 's nachts ging de wekker om aan de laatste 5 uur klimmen te beginnen. Dit moest zo vroeg omdat het schijnbaar nogal mooi is om de top bij zonsopkomst te bereiken. Dit betekende wel in het stikkedonker en -15 kloten met thermisch ondergoed, schoenveters, crampons, klimgordels, touwen, karabiners etc. Uiteindelijk liepen Ruurd en ik aan een koord achter een gids aan, met de volle maan en hoofdlamp (thanks Paula!) als licht. De enige manier om op deze hoogte te lopen is in een slakkentempo. Als een oud mannetje sjok je heel langzaam naar boven, de kunst is om niet te stoppen (want brrr!). Het eerste uur ging prima, hierna werd het wat lastig. Ruurd kreeg op een gegeven moment erge last van de hoogte en moest helaas steeds vaker en langer rusten.
Het klote is dat je niet zonder gids mag lopen en dus min of meer aan elkaar bent overgeleverd. Toch wilde ik heel graag de top halen en vroeg ik een groep die voor ons liep op mij te wachten, Ruurd moest terug naar beneden (ik snap nu waarom profi alpinisten als Ronald Naar klootzakken moeten zijn). Met die andere groep (een Franse triatleet en Israelische militair) ben ik toen doorgesjokt. De volgende drie uur waren eigenlijk niet leuk, ontzettend zwaar en iedere misstap liet zich 5 minuten voelen. Onderweg moesten we nog een ijswand beklimmen --> hartslag 180+ volgens mij. Toen we aan het laatste stukje naar de top begonnen kwam er een prachtige rooie gloed aan de horizon, genoeg om de piek in een mooi oranje licht te brengen. Nog ongeveer 1 uurtje afvragen waarom ik dit ook alweer deed en we waren er! Het gekke vond ik dat de top ook echt een top was in de zin dat je er met pikhouweel en voeten naartoe moet klimmen en je er aan alle kanten van af kan vallen. Boven aangekomen (7 uur ´s ochtends) was het allemaal de moeite waard! Een schitterend uitzicht, prachtige kleuren en natuurlijk
IJsklimmen
Ruurd in actie de trots dat ik het gehaald had! In de vrieskou en snijdende wind gauw wat foto´tjes gemaakt, wat niet meevalt met kingsize wanten. Helaas kun je er door de kou niet te lang blijven en moesten we na 15 minuutjes weer naar beneden. De afdaling van 6 uur was een stuk gemakkelijker, ieder kwartier kon je voelen dat er meer zuurstof in de lucht zat. Heb er wel een paar goeie blaren aan over gehouden.
Terug in de refugio een heerlijke lunch en de taxi terug naar La Paz, waar ik ´s avonds compleet instortte. De volgende dag lekker gechilled en aan het eind van de middag met een groepje Quad gereden. Echt fantastisch, even wennen aan het schakelen met je voeten en lekker scheuren over de zandweggetjes van Bolivia! De volgende dag voetballen gekeken, hier wil ik het niet meer over hebben. De rest van de het weekend een beetje in het hostel gehangen, gekaart, gestapt, door de stad gewandeld, gewoon lekker ontspannen.
Gevangenis Maandag heb ik met een groepje Engelsen en Nederlanders de lokale gevangenis bezocht. Dit is zonder twijfel de meest bizarre gevangenis ter wereld, ik weet dus niet echt hoe ik het moet uitleggen..
Een poging: De gevangenis in La Paz is een dorp opzich, alle gringo´s betalen US$300 om van het Boliviaanse gedeelte overgeplaatst te worden naar het gringo gedeelte. In het Boliviaanse gedeelte overleef je als westerling niet. Hierna kunnen ze een kamer/appartement huren in het luxe gedeelte van de bajes. Dit gedeelte is een soort dorpje opzich, met een restaurant, winkeltjes, kabel tv, fitness zaal etc. De vrouwen en kinderen van de gevangenen kunnen bij de gevangenen intrekken en kunnen in en uit lopen. De meerderheid van de gevangenen hebben een baantje om de huur op te brengen, bijvoorbeeld toeristen rondleiden. Omdat de gevangen het voor elkaar hebben gekregen met steekpenningen hun eigen cocainelaboratorium (WTF!!!!) in de gevangenis te bouwen is de cocaine daar blijkbaar de goedkoopste ter wereld. De gevangenen zijn allemaal buitenlanders, de meeste zitten er voor drugssmokkel. Al loopt er ook een Noord-Koreaanse hitman rond. Voor meer info zie
Wikipedia .
Goed, nu ons bezoekje. Na alle morele voors en tegens af te wegen (je houdt door je bezoek het systeem min of meer in stand) besloten we dat we te nieuwsgierig waren om niet te gaan. Om een bezoek te brengen heb je een gids nodig die
Maan
Uitzicht vanaf Base Camp je van tevoren belt en die garant staat voor je veiligheid, de wachters gaan alleen naar binnen om steekpenningen aan te nemen. Het is niet gevaarlijk om te doen, ze ontvangen 800 toeristen per maand, maar helemaal legaal is het ook niet. Mat uit London had het telefoonnummer van ene Peter (uit Helliemond!) gekregen en die stond netjes op ons te wachten. We kregen een bezoekersstempel en na een grote traliedeur kwamen we op een binnenplaatsje met een gezellig terrasje, muziekje, voetballende kinderen en (gelukkig!) meer toeristen. Peter leidde ons naar een kamer waar achter een tafel Kenny (ZA) wat informatie gaf. Hij nam het geld in ontvangst en vertelde over de "foundation" die deze bezoekjes regelde, louter nobele bedoelingen uiteraard. Kenny was achterin de vijftig met lang Leo Beenhakker-haar en een kop die nogal wat levenservaring uitstraalde. Hij had in totaal 20 jaar gezeten in Pakistan, ZA, Zimbabwe en nu dus hier. Hij was gepakt omdat de douanehond 25 kilo coke in zijn schilderijtjes ontdekte. Hij was eigenlijk best een rustige kerel en vertelde vermakelijk over zijn tijd in deze bajes en de "drug business".
Even later kwam Romeo (Bijlmer) binnen, hij leidde ons rond langs de keuken,
kerk, poolzaal en fitnesszaal. Ondertussen haalde Romeo verdacht vaak zijn neus op (les één uit alle mafiafilms: don´t get high on your own supply!) en stak ie een monoloog af over goede moraal. Wij vonden dat eigenlijk maar irritant, een crimineel in de gevangenis is niet echt in de positie om de priester uit te hangen. Maarja, gezien de lokatie knikten we allemaal braaf mee. We brachten nog een bezoekje aan het appartement van een Colombiaan die 20 jaar geleden gepakt is met een vliegtuig met voor US$1.000.000 aan coke en 100 machinegeweren. Deze druglord had het grootste appartement van 3 verdiepingen en zat er eigenlijk best prima bij. Eerlijk gezegd kwam hij over als best een rustige en sympathieke kerel, maarja hij zit er natuurlijk niet voor niets. Na de tour terug naar Kenny voor een vragenronde. Iedereen had het eigenlijk wel gehad en na ongeveer 2 uur worden die hoge muren echt een beetje benauwd. Peter bracht ons terug naar het hek en na 5 minuutjes wachten mochten we weer naar buiten. Het was echt een heel bizarre ervaring waar we daarna nog wel ff over doorgepraat hebben.
As we speak ben ik aan het wachten op
Bijna zonsopkomst
De rode gloed verraadt zonsopkomst Christi die vanavond dan eindelijk (eindelijk!) zal landen! Ik heb ontzettend veel zin om haar hier rond te leiden en daarna samen de rest van Bolivia te zien. We zullen eerst een paar dagen rustig in La Paz blijven om aan de hoogte te wennen, daarna zien we wel weer.
That´s all folks! Een fijne vakantie voor iedereen die al weg gaat en de groeten!
Advertisement
Tot: 0.058s; Tpl: 0.016s; cc: 12; qc: 22; dbt: 0.0239s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
loes
non-member comment
de bajes heeft klanten
wat een prachtige verhalen en fotoos! en nu verder met christi nieuwe avonturen beleven. wij zijn ff naar italie. zoen voor allebei, loes