Advertisement
Published: November 22nd 2008
Circuit Chico
Pitstop bij het Circuit Chico . Dit hoorde ik plotseling in de stoel achter me tijdens mijn 20 uur durende busreis van Buenos Aires naar Bariloche. De Amsterdammer in de stoel achter me begon spontaan Nederlands te praten tegen de busmedewerker die zijn gordijnen dicht kwam doen. Long distance reizen in Argentinie met de bus zijn goedkoop en hemels: ontbijt, diner, een eigen hulpje, ligstoelen, wijn, champagne..... Als God en Godin in Frankrijk kwamen Amsterdammer en ik er na 6 uur in de bus achter dat we uit hetzelfde land kwamen en dat we nota bene beiden op de Piet Heinkade werkten. Voor eventjes wordt de wereld dan heel klein. Aangezien er in deze bus maar drie mensen zaten (of lagen) konden we zeggen dat de bus voor tweederde met Nederlanders gevuld was. Veel woorden hadden we niet nodig, samen geproost starend naar de ondergaande zon gingen we volledig op in het besef naar wat we buiten zagen.
Om 9 uur in de ochtend plaatselijke tijd kwamen we op onze bestemming aan: Bariloche, een plaatsje middenin het Andesgebergte in het zuidwesten van Argentinie. Heerlijk is dan de Nederlandse nuchterheid, zodra we uitstapten:
zo mooi he, zitten er drie Amazing view
Adembenemend uitzicht tijdens de bike trip mensen in de bus vragen ze nog om je bagageticket om te kijken of je wel de goede koffer pakt. Na vier dagen Buenos Aires was ik toe aan wat meer natuur en bezigheid: ik was zo overweldigd door alle nieuwe indrukken en bezigheden dat ik even mijn energie kwijt moest. In Nederland deed ik dit door vier keer per week tegen een bokszak te rammen en me in de sportschool uit te leven, en hier vond ik het heerlijk om me af en toe terug te trekken met mijn new best friend called Ipod. Toen ik bij het hostel aankwam had ik zo'n adrenalinekick dat ik na het inchecken een mountanbike gehuurd heb en het Circuit Chico gefietst heb: een 60 kilometer lang circuit door het Andesgebergte. Vanaf het moment dat ik in de bus zat keek ik uit naar het moment om in de bergen te fietsen, klimmen en doen en om alleen even even alle indrukken op me af laten komen.
De weg rond het circuit is waarschijnlijk ontworpen door een vrouw: het heet namelijk letterlijk vertaald "weg zonder afslagen" dus er is geen mogelijkheid om te verdwalen, het is slechts een grote cirkel. Mijn soort
Meertje
Bij het meer of circuit dus! Wat een onbeschrijvelijk gevoel geeft het om keihard te zwoegen en af en toe jezelf te vervloeken wanneer je de heuvel opgaat, en dan je lome benen tot rust te voelen komen wanneer je een vliegend gevoel hebt als je de berg afgaat en geniet van het uitzicht met een slok Gatorade. WOW.
Het Circuit Chico heeft vanaf de ingang geen eettentjes of plekken meer om drinken te kopen, op een grote zooi dezelfde gekken en bussen met toeristen na ben je verder volledig op jezelf aangewezen. Dit besefte ik maar al te goed toen mijn ketting er na drie uur biken vanaf sprong omdat ik nog wat moeite had met het onder de knie krijgen van de 82 versnellingen op de bike. Ik kreeg wonderbaarlijk genoeg de ketting er als een piece of cake weer op en moest weer s verschrikkelijk om mezelf lachen. Dit werd alleen nog maar groter toen ik op een moeilijke heuvel een Jan Verveel achter me in mijn ooghoek langzaam naast me zag komen fietsen. Ik hoopte en smeekte dat ie door zou fietsen, maar deze Israelier kwam met de beste openingszin ever waar ik in het bejaardentehuis nog om
Cute house
Met het lieve vrouwtje zal kunnen lachen. Hij vroeg me:
Where are you going?. Moi:
It's one WAAAAAY!!! So I was thinking about just straight ahead .
Volledig onder het smeer (maar met de ketting erop!), met supermooie indrukken en foto's keerde ik na zes uur weer terug bij de fietshuurplaats, waar ik ik mijn welverdiende flesje water en een handmade chocolatecookie kreeg om daarna in mijn hostel het free included dinner (aardappelpuree met steak) te nuttigen. Ik was voor eventjes weer thuis bij mijn mammie, alleen nu in de vorm van een gezellig klein Mexicaanse kokkinnetje. Ik sloot mijn avond rond 3 uur snachts af na een avond met kletsen en poolen met medereizigers uit alle delen van de wereld.
De volgende dag, wonderbaarlijk genoeg nog vol energie, besloot ik om met een hilarische Engelsman en een Amerikaanse (Florida) mee te gaan om.... mountanbike te huren om een 'stukje te gaan fietsen'. De Engelsman heeft zo'n geweldig gevoel voor humor (wanneer ie een hostel boekt doet ie dat voor de grap onder de naam M.Fucker) dat ik wist dat het een hilarische dag ging worden. Dat werd het ook.
We vertrokken om 11 uur smorgens (immer grade aus), en we
Uitzicht
Uitzicht vanaf de top hadden met z'n drietjes aan een paar woorden genoeg: stop, pee, picture en drink. Aan de postcard uitzichten was ik nog steeds niet gewend, dus mijn nieuwe stopwoordje was WOW. Na twee uur fietsen een welverdiende lunch, stopten we na een paar uur bij een meertje om te kijken naar een ongelofelijk schattig huisje: volledig van hout, lopend in een punt en met zo'n klein gezellig oud Argentijns vrouwtje ervoor die meteen op ons afkwam. Zo'n type dat je meteen wilt knuffelen, wat alleen maar versterkt werd doordat ze geen woord Engels sprak en ons meteen uitnodigde om mee te barbecuen. Verder zei ze alleen de hele tijd: Chicito bonito, wat later door haar wel Engelssprekende man vertaald werd als de kleine eentjes die rond het meer liepen en die we absoluut moesten zien.... Als ik al even geen energie meer had, kon ik hier weer even op teren. Wat een geweldige mensen.
Een half uur later kwamen we aan bij een kabelbaan die ons in zitjes bovenaan de berg bracht om op drie kilometer hoogte het uitzicht over de Andes te bekijken. Zo verwend door het zomerweer en als echte toeristen droegen we alledrie een korte broek en
Tegemoetkomende toeristen
Beter voorbereide toeristen :) shirtje. Op grote hoogtes is het echter een stuk kouder dus kwamen me met chronisch kippenvel bovenaan de berg aan bij het koffietentje. Eenmaal binnen een adembenemend uitzicht aan de cappucino en stukje chocolate, zagen we de donkere wolken vol regen en hagel heel snel onze kant op komen. Het leuke van zo´n stuk fietsen is dat je ook nog terug moet! We lieten ons niet uit het veld slaan en stelden het moment om weer te vertrekken uit om wat moed te verzamelen, totdat ik op het briljante (al zeg ik het zelf) idee kwam om een taxibusje te bellen die ons met fiets en al zou komen ophalen.
In de kabelbaan die ons weer naar beneden brachten werden we zelf een attractie en maakten alle volledig in (regen)kleding bedekte tegemoet komende passagiers foto's van ONS in plaats van het uitzicht : in onze korte broek en shirts hadden we een handdoek om ons heen geslagen tegen de kou en dit moet er ongelofelijk hilarisch hebben uitgezien. We konden er zelf gelukkig nog het meest om lachen. Met mijn handdoek om me heen en zwarte zonnebril op tegen de regen (
you're like a fucking celeb coming out of Bariloche
Sunset in the mountains... rehab with your towel and black sunglasses ) waren we toch wel heel blij toen het taxibusje ons voor 4 euro de man (heerlijk land!) weer terugbracht naar ons hostel.
Wat een geweldige dag...Mijn zintuigen zijn overweldigd door alle indrukken, ik geniet van alles: van de warme douche na een lange dag fietsen, de familiegezelligheid in het hostel, het gezellige kleine dorpje met surferswinkeltjes, superlekker eten, een wereld zonder creditcards.... Engelsman heeft een tijdje geleden besloten om hier te blijven en er een coffeeshop te openen. We hebben afgesproken dat als 1 van ons ooit rushed en gestresst is door het leven, we weer naar deze plek terug gaan. Vandaag is er een lichte ijsstorm (morgen weer sunny) dus ben ik bewapend met een gekochte sweater (die had ik niet gepakt) en sloffen lekker binnen aan het chillen. Ik blijf hier nog een paar dagen tot de wind goed is en ik mag paragliden. De mensen van het hostel vroegen zich vanmorgen af waar ik in godsnaam de energie vandaan haal toen ik vanmorgen als 1 van de eersten weer aan het ontbijt verscheen. Ik heb ze een foto van mijn moeder laten zien en verteld dat ik nog vijf andere broertjes en zusjes heb, dat ze een huishouden runt, twee banen combineert, altijd voor andere mensen klaarstaat, als de beste kan koken, voetreflexologielessen geeft, minstens drie keer per week sport, elke zondagochtend om 7uur smorgens door weer en wind op het strand gaat rennen en mij stimuleert en steunt in wat ik doe ook al zit ik nu aan de andere kant van de wereld. Ik hoef niets meer uit te leggen.
´Owh, so you´re actually superwoman´s child. WOW´
Advertisement
Tot: 0.103s; Tpl: 0.014s; cc: 7; qc: 47; dbt: 0.0418s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Judith
non-member comment
Het commentaar
Even wat commentaar na het lezen van anderhalve blog (ja ik loop wat achter ik weet het, maar je moet nou eenmaal de tijd nemen voor jou immense verhalen... :P): 1 Het ideale kind?????? Whaaaat? Zonnesteek opgelopen? Volgensmij heb ik jou nog nooit zon uitspraak horen doen... hahaha 2 Een weg die ontworpen is door een vrouw omdat hij geen afslagen heeft? Sorry, maar hier val ik toch even naast mijn stoel (lig zelfs bijna aan de andere kant van de kamer...) Wat is dit voor zelf-de-grond-in-borend-van-je-eigen-soort-commentaar? Als ik eroverheen ben ga ik wel weer verder met lezen van deze blog...