Advertisement
Published: March 4th 2008
G'day mates!
Het is weer eens tijd voor een blogpostje...en deze is echt lang "overdue"! De afgelopen weken is er veel gebeurd, vooral nadat we op 17 februari Sydney verlieten voor de rest van onze roadtrip. De eerste etappe ging naar Melbourne, via de Blue Mountains, Canberra en de Snowy Mountains.
De laatste weken in Sydney waren nog steeds net zo leuk als de eerste paar. Ondanks of misschien wel dankzij het werk. Ik heb tijdens de in totaal de 6 weken bij de Glenmore echt een supertijd gehad. Het horecaleven was een leuke afwisseling van de veelal kantoorbanen die ik tot nu toe gehad heb. Wat niet wegneemt dat ik liever toch aan de andere kant van de bar sta 😊 Maar ik had echt supercollega's, iets wat een baan naar mijn mening toch maakt of breekt. Helaas heb ik niet de hoeveelheid uren kunnen maken die ik eigenlijk had willen maken, dit kwam vooral door het dramatische weer.
Slecht weer? In Australie? Dat is toch het land van dorre woestijnen, brandende zon en enkel in het tropische noorden veel neerslag? Normaliter wel, maar uitgerekend in het jaar dat ik er ben vond Moeder Natuur het noodzakelijk
om dit doorgaans droge continent eens van wat extra water te voorzien. Voor veel agrariers een opluchting, en ook waterbedrijven waren blij dat de damvoorraden eindelijk eens boven de 50% kwamen. Er zaten dagen tussen met 140 mm neerslag! Ik persoonlijk werd er knettergek van! Het had verdacht veel weg van een Nederlandse zomer, alleen dan wel met een temperatuur van tussen de 20 en de 30 graden. Niet helemaal wat ik van tevoren verwacht had, maar het was nog niets in vergelijking met Queensland, waar wij onze reis begonnen. Deze staat stond zo ongeveer de helft van de tijd onder water en kreeg de een na de andere cycloon te verduren. Wat dat betreft waren wij blij dat we daar in ieder geval weg zijn!
En om dit verhaaltje ook cultureel in een goed jasje te steken nog een stuk over de 13e februari, in Australie vanaf dit jaar beter bekend als "Sorry Day". Om dit enigszins te kunnen plaatsen even wat achtergrondinformatie. Zoals bijna iedereen wel weet denk ik werd Australie van oudsher bewoond door Aboriginals. Vanaf de "ontdekking" en met name vanaf de daadwerkelijke kolonisatie hebben de blanke bezetters de aboriginals als 2e rangs mensen beschouwd,
aangezien zij niet in staat waren om het land te bebouwen. Later kwamen ze er achter dat het grootste gedeelte van Australie ongeschikt is voor landbouw, maar dat terzijde. Aboriginals zijn in ieder geval stelselmatig onderdrukt en in geval van verzet ook in koele bloeden uitgemoord. Het is zelfs tot in de jaren 90 zo geweest dat men uitging van het "Terra Nullis" beginsel, wat zoveel betekend dat het land onbewoond was voordat de Britten hier kwamen. Dit is later wel rechtgezet en grote delen land zijn inmiddels ook teruggegeven aan de aboriginals.
Later dacht men zelfs dat het beter was voor aboriginal kinderen om een "blanke" opvoeding te krijgen en niet de traditionele "leef met de natuur" opvoeding van aboriginals. Kinderen van aboriginals werden vervolgens uit de gezinnen weggehaald en in tehuizen/gastgezinnen geplaatst. Deze praktijk duurde van 1890 tot (uit mijn hoofd) 1950 en de slachtoffers hiervan worden de "Stolen Generation" genoemd. Best wel een schokkende praktijk natuurlijk, het weghalen van jonge kinderen bij hun ouders. Een erg pijnlijke historie voor de aboriginals. Lange tijd wilde men niet iets weten van verontschuldigingen of iets dergelijks, maar met de verkiezing van een nieuwe regering 3 maanden terug werd het
tijd voor een excuus. Dit kwam op 13 februari en men hoopt dat er voor Aboriginals een nieuw tijdperk is aangebroken! Toch moet een kleine kanttekening wel gemaakt worden, aangezien de situatie van aboriginal kinderen niet bepaald florissant is en zeker toen ook niet was. Er is een hoge kindersterfte, gezondheidszorg voor aboriginals is ondermaats, educatie matig en binnen gezinnen is geweld en seksueel misbruik geen uitzondering, zeker gezien de problemen van Aboriginals met alcohol en drugs. Uit dit oogpunt is het ook wel begrijpelijk dat het zo gelopen is, de Britten dachten toen ook daadwerkelijk dat ze het juiste deden. Zo zijn er natuurlijk altijd 2 kanten aan een verhaal, maar ik denk toch dat het een goede stap is geweest!
Maar goed, reizen dus. Na een toch wel treurig afscheid van alle mensen die ik in Sydney ontmoet had, werd het tijd voor de rest van onze reis. Claudia (Robbert's vriendin) had besloten om met ons mee te rijden naar Melbourne, en daar zou zijn dan blijven terwijl wij doorreisden en naar Nieuw Zeeland zouden gaan. Robbert en Claudia gaan dan NA Nieuw Zeeland samen verder reizen. De eerste halte waren de Blue Mountains, een bergketen ten
westen van Sydney. Sydney is zo'n enorme stad dat de Blue Mountains af en toe als suburb gezien worden, alhoewel ze toch zo'n 60 km ver weg liggen!
De naam Blue Mountains komt van de soort mist die wordt veroorzaakt door de enorme hoeveelheid eucalyptusbomen die in de blue mountains staan. Echte bergen zijn het niet, maar zoals op zoveel plekken in Australie is het meer een hoogvlakte die na verloop van veel tijd is veranderd in een plateau vol diepe dalen, rotspartijen, watervallen en met name loodrechte kliffen. Wij hebben het gebied verkend door een ouderwetsche bushwalk, dwars door een vallei heen. Links van je loodrechte berghellingen, en rechts van je ook diepe afgronden, zo loop je dan over een dun slingerend glad (want: weer regen) paadje. Uitzicht was echter weer 10/10...dus het maakte weinig uit. Uiteraard zijn we ook gestopt bij de drie gezusters, een trio bergtoppen die uit de verder steil aflopende hellingen steken. Prachtig om te zien, en erg fotogenieke dames 😊
Daarna hebben we koers gezet richting Canberra. 's Nachts hebben we overnacht bij de Yenolan caves. Dit is een grottenstelsel van kalksteen. Fascinerende plaats in de middle of nowhere. Eerst een ellenlange
afdaling vanuit de Blue Mountains, alvorens je eerst DOOR een grot moet om je weg te kunnen vervolgen. Helaas was de toegangsprijs bizar hoog voor een tourtje, dus we hebben ons moeten beperken tot de gratis gedeeltes, die ook zeker de moeite waard waren, met veel druipstenen en een audiospeeltuin (lees: echo 😊
De volgende stop was Canberra, de officiele hoofdstad van Australie, met slechts 300.000 inwoners. Waarom niet Sydney (4 mln inwoners) of Melbourne (3,5)? Deze 2 steden kennen een giga rivaliteit, en geen van beiden gunde het om de ander de hoofdstad te laten zijn. Er is letterlijk een middenweg gekozen, door een plaatsje halverwege te laten uitgroeien tot hoofdstad. Dit heeft tot gevolg dat de stad van begin tot eind ontworpen is. Het ziet er mooi uit, maar de stad is wel heel breeduit opgezet en ziet er wel heel gemaakt uit. Hierdoor ontbreekt het een beetje aan sfeer en heb je geen moment het idee dat je in de hoofdstad zit. We hebben nog wel even de 2 must-see's bekeken, het Anzac memorial voor alle gesneuvelde soldaten, iets wat heel gepast is opgezet met veteranen die je de weg wijzen en het regeringgebouw. Hier liepen
Ton en ik nog bijna de parlementszaal in. Wij waren gewoon aan het rondkijken in het gebouw en liepen nietsvermoedend een gang in. Deze zou uitkomen bij de raadszaal, en daar was nu net een zitting bezig. Security haperde even, waardoor we zo door konden lopen. Deel 2 van de security was echter wel alert en heeft ons vriendelijk doch dringend verzocht om weer terug te gaan 😊
Dezelfde dag zijn we doorgereden naar de Snowy Mountains. Ondanks de naam was er helaas geen sneeuw te vinden. Het is de hoogste bergketen van Australie, maar komt alsnog niet hoger dan zo'n 2200m, niet genoeg voor sneeuw in de zomer. Het gebied barst in de winter van de skiers, maar het was nu vooral rustig en we hebben er eigenlijk vooral in de auto van genoten omdat het zo'n uitgestrekt gebied was en het ons aan tijd ontbrak om er uitgebreid in rond te kijken. Wel hebben we uiteraard Australie's hoogste berg gespot, de mount Kosciuszko.
Dit was tevens het gebied waar ik mijn verjaardag gevierd heb. De 19e februari mocht ik weer een streepje bijschrijven en staat de teller inmiddels op 25 jaar. De locatie was denk ik
de meest unieke van al mijn verjaardag en verslaat zelfs de verjaardagen in Oostenrijk en Finland die ik tot nu toe gehad heb. Stel je het volgende voor: kamperen op zo'n 1500m hoogte, naast een bergmeertje. Een godsverlaten plaas met enkel nog 1 ander kamperend ste. Het is volle maan en het is een heldere nacht vol sterren. Biertje erbij en een kampvuurtje aangestoken om warm te blijven. Voorwaar een unieke verjaardag!
's Ochtends wakker geworden met de mist op het bergmeertje met een temperatuur die voor mijn gevoel meer in de winter thuis voelt. We hebben dan ook maar snel ons bivak afgebroken en zijn vertrokken voor een scenic drive door de (not so) Snowy Mountains. 250 km lang door bergen, valleien, stuwmeren en kronkelende bergwegen. Onderweg vooral genoten van het prachtige uitzicht waarbij we uiteindelijk in de buurt van Mount Kosciuszcko uitkwamen. Of we hem ook echt gezien hebben is een beetje een vraagteken, aangezien we niet de beschikking hadden over een goede map. Ik denk van wel, maar de meningen zijn verdeeld 😉 Het kostte meer tijd dan gepland, en we moesten haast maken om nog richting Melbourne te gaan als we ook de stad nog
wilden bekijken de volgende dag. Helaas ging dat slecht door de regen en de rap invallende duisternis, maar we haalden het nog net tot Victoria, de 3e staat die op het lijstje staat.
De dag er na ging de reis dan daadwerkelijk naar Melbourne over een verder weinig boeiend traject. Langzaam maar zeker werd het wat droger en in de buurt van Melbourne brak ook de zon door, alhoewel de thermometer bleef steken op een matige 22 graden. In Melbourne kostte het veel moeite om nog een hostel te vinden, iets wat we nog niet geregeld hadden. Dit ging ten koste van onze stadstour, die daarmee in het water viel. Het enige wat we (van de buitenkant) bekeken hebben is de Melbourne Cricket Ground, de tempel voor veel cricket en Ozzie Rules Football (een variant op Rugby) wedstrijden. 's Avonds zijn we nog wel even met Wouter (onze vriend die we nog uit Cairns kenden en ook bij Sydney bij ons gelogeerd had) de stad in geweest. Hij zat hier al een tijdje en kende nog wel een paar leuke tenten.
's Ochtends was het vooral afscheid nemen van Claudia. Zij blijft nog een tijdje in Melbourne en
wij zien haar niet meer voordat we naar Nederland teruggaan. Robbert gaat met haar vanuit Adelaide verder reizen als hij vanuit Nieuw Zeeland weer terugkomt. Toch vreemd om afscheid te nemen van iemand die je op dag 3 van je reis al ontmoet hebt!
Hiermee brei ik voorlopig even een eind aan. Ik heb nog geen foto's om er bij te zetten, daar ontbreekt nu even de tijd voor, maar deze volgen echt spoedig.... ik beloof het en het zijn weer prachtige plaatjes geworden 😊
cheers,
Rick
Advertisement
Tot: 0.131s; Tpl: 0.014s; cc: 9; qc: 48; dbt: 0.0844s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
