Advertisement
Published: March 8th 2008
Hey everyone,
Vanuit Melbourne vertrokken we voor de inmiddels al één na laatste Australische etappe naar Adelaide. Zo'n 1000 km, en via de Australische variant van de Pacific Coast Highway tussen Los Angeles en San Francisco, de Great Ocean Road. Vervolgens stonden ook nog de Victoriaanse bergen van de Grampians op het programma, met aboriginal rockart en een hoop Australische beesten, iets wat altijd bovenaan ons lijstje staat 😊
Helaas blijft het gebrek aan tijd (tenminste, als je alles wilt zien...) ons parten spelen. Eigenlijk is 2 dagen Great Ocean Road aan de korte kant, om het echt te kunnen apprecieren moet je toch een aantal dagen uittrekken. De Great Ocean Road begint bijna gelijk na Melbourne. Eerst moet je nog naar Geelong rijden, maar tegen de tijd dat je de stad echt uit bent, dan zit je daar zo ongeveer al. Het is een stuk weg van zo'n 275 km en het is destijds aangelegd dwars door de bossen en heuvels van de destijds onontgonnen ruige zuidkust van Australie, waar de Southern Ocean op de kust beukt en zo diepe kloven heeft gecreeerd in het landschap. Niet de meest makkelijke taak voor de wegwerkers, veelal teruggekeerde soldaten uit
de 1e wereldoorlog. De weg is tevens een monument voor de veteranen van die oorlog.
De weg is geinspireerd door de befaamde Pacifici Coast Highway in Californië. De weg slingert langs de kust, soms zo dichtbij dat je de zee kunt ruiken en horen, en soms iets verder het land in. Het is een stuk Australie wat gekenmerkt wordt door vaak slecht weer en storm, en vele schepen zijn hier in vroeger tijden vergaan toen zij zich door de relatief nauwe passage tussen het vaste land en Tasmanie heen probeerden te persen. Er is ook een strook kust van 120 km dat bekend staat als de Shipwreck Coast, omdat er zo'n dikke 100 (bekende) wrakken liggen. Wrakduiken schijnt spectaculair te zijn, maar mij krijg je daar het water niet in....veel te koud met een zeestroming uit Antarctica!
De weg is uiteraard veel meer dan alleen een mooie weg langs de kust. Onderweg valt er ook genoeg te bekijken. Als eerste kwamen we door Torquay heen, het surfmekka van de hele wereld en de surfhoofdstad van Australie. Hier vinden de surfmerken RipCurl en Quiksilver hun basis. Het water was ijzig koud, maar de diehard surfers waren toch in het
water te vinden. De golven waren echter vrij laag, dus heel spectaculair was het niet. Verder op de weg zijn er een aantal vuurtorens, iets wat voor de scheepvaart onontbeerlijk is. Een van de torens had een opening aan de achterkant waardoor de vuurtorenwachter vanuit de kroeg kon zien of het vuur nog brandde 😊 Je komt al rijdend door vele kleine kustplaatsjes, veel bezocht door Melbourners in het weekend en in de vakantietijd. Toen wij er doorheen reden was het gelukkig relatief rustig, al ben je uiteraard nooit de enige. Het weer was vrij onvoorspelbaar. Het ene moment scheen de zon, daarna regent het. Het gaf de waarheid van het gezegde "als je het weer in Victoria niets vindt, dan moet je gewoon 10 minuten wachten" aan! Ze kennen hier net als in Nederland een vierseizoenen klimaat, alleen stoppen ze die hier in 1 dag 😊 Juist de regenachtige en winderige momenten gaven de omgeving de atmosfeer die er het beste past. Met wind in de haren en regen op je dak kan je je goed voorstellen dat schepen het vaak moeilijk hebben gehad. Het hele gebied is een nationaal park, en we kwamen er zelfs een stukje onvervalst
regenwoud tegen. Iets wat je niet verwacht op die plek, maar het was er toch echt en het was ook net zo mooi als voorheen in Queensland!
De 1e nacht hebben we doorgebracht vlakbij de 12 Apostles, de grootste natuurlijke attractie van het gebied. De rotsen aan de kust zijn gemaakt van relatief zacht gesteente. Hierdoor kalft de zee regelmatig een stuk af en ontstaan er kleine eilandjes in de zee. Het mooie hier aan is dat ze zo'n 50 meter de lucht in rijzen, terwijl ze zo'n maar een relatief smalle basis hebben. Dit geeft een bijzonder mooie en ook indrukwekkende looks. In totaal zijn (of liever gezegd: waren) het er 12. Af en toe valt er echter eentje om, ik geloof dat er nu nog maar 8 echte overzijn. Je ziet echter dat het proces gewoon doorgaat. Een stuk verderop zag je het land al inscheuren en kon je zien dat er een nieuwe apostle "in the making" was. Het gaf in ieder geval een goed inzicht in het onstaan van deze stenen kolossen. Het mooiste is om ze te bekijken met zonsondergang, iets wat door ons echter verpest werd door het slechte weer. Op het moment
supreme brak echter aan de horizon de zon nog net even door, waardoor we toch in de regen nog een glimp konden opvangen van dit natuurlijke spektakel.
De volgende morgen zijn we verder gegaan met deel 2 van de route, het mooiste gedeelte. Als eerste zijn we bij de Gibson steps het strand opgegaan om de zee en de 12 Apostles van dichtbij te bekijken. Hier zie je pas goed hoe hoog de kust en de apostles zijn, en hoe de zee er genadeloos op los beukt. Een paar fotootjes later, inclusief een overleden pinguin, zijn we toch maar weer doorgereden. Hierna krijg je het een na het andere schitterende schouwspel te zien. Het meeste was een samenspel van zee en kust, met een aantal natuurlijke bruggen, een door de zee uitgesleten tunnel van een paar honderd meter waarbij je het zeewater op 1 punt de kust zag ingaan en een 100m verderop met veel geraas er weer uitkomen. Ook de London Bridge, een van de natuurlijke bruggen was spectaculair. Voorheen was het met het land verbonden in 1 brug met 1 staander in het midden en kon je er ook op lopen. In 1993 viel echter de helft
die de kust met de brug verbond in het water, waardoor de brug nu omringd is door zee. Op het moment dat dat gebeurde was er echter eens stel overheen gelopen. Die zaten dus vast op het eiland in zee en moesten er met een helicopter vanaf gehaald worden. Het mooie aan dat verhaal was dat dit stelletje wel getrouwd was....maar niet met elkaar! Het eerste wat zij dus deden toen ze de helicopter uitkwamen en de pers op hun afstormde....was zo snel mogelijk weg te vluchten 😊
De etappe werd vervolgens voorgezet richting de Grampians. Dit is een schitterend natuurpark, voornamelijk bestaande uit zandstenen bergen. Het is een gebied redelijk vol met voedsel waardoor de aboriginals in vroeger tijd relatief genoeg tijd hadden voor hun religieuze ceremonieen en het maken van rotstekeningen. Het is vooral een schitterend gebied om doorheen te wandelen. Er zijn zeer veel wandelingen uitgezet in dit niet heel touristische gebied, vooral goed te verkennen vanuit Hall's Gap. Wij waren zelf op jacht naar kangoeroe's en emu's. Kangoeroes hebben we al redelijk veel gezien, maar een goede foto heb ik helaas nog niet kunnen maken en zonder een goede kangoeroefoto. Die beesten zijn vrij schuw
12 apostelen
Ja het waren nog wel meer dan je hier ziet...heb alleen nog geen 360 graden camera!en zodra ze je zien dan bouncen ze er vandoor! Emu country was nog niet eerder betreden, en we hoopten ze hier voor het eerst in het wild te spotten.
De eerste dag kwamen vanaf de Great Ocean Road, en behalve een detour naar Mount William hebben we niet veel kunnen doen. De overnachtingsplek kwam wel met stip de top 3 binnen. We wilden ergens in de bush gaan staan, omdat we weer eens geen geld wilden uitgeven aan een overnachting. Uiteindelijk besloten we dan om maar richting Lake Belfield te gaan. Dit was echter niet de conventionele afslag (kwamen we later achter) en hierdoor moesten we een dirt road nemen, dwars door gras en over planten om uiteindelijk bij het meer uit te komen. Echter was het nogal droog geweest hier de afgelopen tijd (waarschijnlijk jaren), waardoor het meer een stuk kleiner was dan normaal. Dus we hebben eerst een stuk over de met gras begroeide meerbodem gereden tot we uiteindelijk in de middel van een uitgestrekte vlakte niet meer verder konden. Onze campervan was het enige in een omtrek van 500m wat boven de 2m uitkwam. Op de achtergrond het meer natuurlijk, en uiteraard de zandsteenbergen. Tussendoor
London Bridge
Vroegahh nog aan het land vast kwamen we wat kangoeroes tegen en zowaar 2 kuddes emu's, dus die zijn ook in de pocket! Het was gewoon weer surrealistisch mooi! Wel was het koud, maar een kampvuurtje deed zoals gewoonlijk weer wonderen!
De volgende dag zijn we door de Grampians een rit met de auto gaan maken, met zo her en der een sprong uit de auto voor de diverse lookouts en wandelingetjes. Het gebied zelf is onwaarschijnlijk mooi, en zoals zoveel plekken in Australie ook behoorlijk verlaten en uitgestrekt. De belangrijkste reden dat wij naar het gebied wilde was toch de aboriginal rockart. Nu moet je niet gelijk hele schilderijen verwachten, maar het zijn vaak met een soort okerverf gemaakte "stick figures", na gemaakte sporen van dieren en kalenderachtige tellingen. Ik had eigenlijk op iets meer gehoopt, maar het was alsnog wel bijzonder, zeker omdat je het over tekeningen hebt die soms al 1000en jaren oud zijn. Dit is terug te zien aan de meerdere lagen van verf.
In totaal duurde onze detour zo'n 150 km, met een groot gedeelte daarvan onverharde weg. Ondanks dat bleef onze "Wendy" het relatief goed doen. Ik zeg hier bewust relatief, aangezien we nogal wat problemen gehad hebben
met onze auto, iets wat ik nog niet eerder gemeldt heb op mijn reisverslag. Vaak bij het optrekken stotterde de motor, iets wat zeer irritant was. Eigenlijk hadden we het in Sydney al, maar we dachten het probleem opgelost te hebben met een nieuwe verdeler, aangezien er bijna geen vonk ontstond. De NRMA (lokale ANWB) gaf dat als mogelijke oorzaak ook aan. Helaas bleek dat niet de oplossing, en hoe meer wij aan het rijden waren, hoe erger het werd. Het laatste stuk naar Adelaide hadden we zelfs het idee dat onze auto het volgende doel niet eens zou halen! Dit lukte dan gelukkig nog net, en ter plekke gelijk maar naar de autogarage gegaan.
Ton en ik zaten nog steeds op een strakke planning, dus wij konden het ons niet veroorloven om te wachten totdat de auto gerepareerd zou zijn. Zeker nog toen de Toyota garage vertelde dat ze niet eens zeker wisten wat het probleem was, maar dat ze stukje bij beetje het probleem zouden ontleden.Hier konden wij niet op wachten. Robbert zou een weekje in Adelaide blijven, en hij zou het verder een beetje monitoren. Ton en ik gingen echter voor een week de outback in,
naar Alice Springs en weer terug.
De enige optie was dus een huurauto. Nadat de garage wat had
Advertisement
Tot: 0.067s; Tpl: 0.013s; cc: 9; qc: 45; dbt: 0.0377s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
