Appeltjes!

---

19 December
Ondertussen zitten we al een weekje in Stanthorpe en, ook al haat ik het om te klagen, het is blijkbaar het enige dat we hier kunnen doen. Laten we hopen dat we hier over een maand kunnen lachen. Na een weekje nectarientjes plukken en appelboompjes uitdunnen kan ik alleen maar zeggen dat het werk op zich nog wel 'meevalt', maar voor het geen we er voor betaald krijgen is het toch wel verdomd zwaar. Korte uitleg: Nectarientjes zijn feest, een dagje plukken levert ons 100 dollar op. De appeltjes daarentegen (Thinning met een leuk woordje) worden betaald per boom. En dan is dat zo'n leuke 1 dollar per boom, blijkbaar ongeacht de grootte van de boom, ook al meen ik me te herinneren dat we een contractje moesten tekenen waarin stond dat we voor grote bomen meer kregen. Hmm en wat mij betreft, als ik op de hoogste sport van een al vrij hoge ladder sta, en zelf al vrij groot ben, en ik dan nog niet overal aankan, denk ik toch wel dat het een vrij grote boom is! Zo hebben we dus op één dag (de volle acht uurtjes) welgeteld 33 dollar verdiend! En ik sta ondertussen vol krassen, blauwe plekken en muggenbeten! Slavenarbeid noem ik dat! En dan komen we er ook nog achter dat deze hostel al een keer gesloten is omwille van illegale wanpraktijken. Dezelfde mensen hebben het gewoon terug geopend onder een andere naam. En daar belanden wij natuurlijk weer...Nujah, we gaan er ooit wel om kunnen lachen hoop ik😊 Ohw, en als het nog niet duidelijk was, we gaan hier dus NIET twee maanden blijven! Ondertussen blijven we op zoek naar anders werk. Want hoe vreselijk het hier ook is, het is nogal riskant om hier te vertrekken zonder iets anders achter de hand. Elke dag alle sites afgaan, mensen blijven bellen…De ene 'wat als we daar niets vinden' na de andere blijft in mijn hoofd spoken. Geen wonder dat Heidi en ik hier horendol aan het worden zijn. We hebben hier niets te doen, het management van de hostel zijn een hoop ergerlijke krengen zonder een greintje sympathie in hun lege hoofden, de leukste mensen die hier zaten hebben het na een week opgegeven en zijn dus al vertrokken en het feit dat we niet weten waar we over een of twee weken gaan staan helpt ook niet. Normaal zou ik er ook niet zo veel omgeven, laat het onverwachte maar komen, maar aangezien het vinden van werk toch wel bepaalt hoe lang ik het nog kan trekken in Australië, krijg ik er toch wel kriebeltjes van😊 Iedereen meeduimen dus!
En nog een grappig feit (nujah, 'grappig'), in Tully was het zo enorm warm, dat Heidi en ik besloten om onze dikke kleren naar huis te sturen, kwestie van minder gewicht te moeten meesleuren. En nu blijkt het hier 's avonds verdomd koud te zijn!😊

---