Advertisement
Published: December 3rd 2002
Edit Blog Post
Dinsdag Vandaag een ritje richting Blue Mountains. Katoomba om precies te zijn. Op de heenweg nog even op zoek naar een nieuwe voorruit, maar deze zoektocht levert niks op. Na aankomst in Katoomba aardig hostelletje gevonden, die maar geboekt en dan een stukkie lopen. Al snel zien we ze dan in het echt: The Three Sisters. Een van de grote attracties van deze bergen. Daar hebben we dan maar eens een foto van gemaakt.
Terug in het hostel een Nederlands sprekende Nieuw Zeelandse en een Engels sprekende Nieuw Zeelandse ontmoet, Jo en Monique. Spelletje kaarten lukte niet vanwege de ontzettende drukte tijdens een wereldreis, dat wordt uitgesteld.
Woensdag Vandaag staat de scenic railway op het programma. En dat is het dan eigenlijk ook wel. Dus het duurt even voor we alledrie op gang zijn. Een aardige wandeling brengt ons bij het startpunt van dit stukje rails. Even voor de mensen die hier nog nooit zijn geweest: dit schijnt het steilste stukje rails in de wereld te zijn, 52%!v(MISSING)olgens zeggen. Aangezien de route naar beneden ons mooier lijkt besluiten we dat maar te doen en weer terug te lopen naar boven. Dus kopen we boven maar een enkeltje
en laten ons in een korte, maar wel geinige rit naar beneden rijden.
Freek heeft dan inmiddels een geweldig plan: naar de Three Sisters lopen en dan via de Giant Stairway omhoog. Dat klinkt niet best. Tijdens de wandeling er naartoe dalen we alsmaar verder. Dat kan nooit goed zijn, dat moeten we zo weer omhoog. Dat vermoeden blijkt te kloppen als we onderaan de trappen zijn beland. Een veelzeggend bordje leert ons dat deze trappen langs de afgrond een haast onwerkelijk aantal treden telt: 900 (negen honderd, ja!). En dat bij dit warme weer. De klauterpartij is ook inderdaad zo vermoeiend als het lijkt. Na een lange tijd klimmen komen we hijgend bij het bordje 'half way'. Wat een ellende. Na nog een keer zoveel afmatting zijn we dan eindelijk boven. Maar eerlijk is eerlijk, de wandeling is mooi geweest. En een beetje het luie zweet eruit kon eigenlijk ook geen kwaad.
Na deze afmattende tocht kwam er natuurlijk niet veel meer uit de rest van de dag. We waren nog wel in staat een spelletje te kaarten. Na vele spelletjes met drie personen was het nu eens wat anders. Twee Nieuw Zeelandse dames in het hostel zouden ons
een nieuw spel leren. het werd 31-en. Al snel bleek dat wij allen ook de kunst van het hartenjagen onder de knie hebben en gingen we dat maar spelen tot het laat genoeg was om naar bed te gaan.
Donderdag 5 December. Sinterklaas heeft ons niet kunnen vinden. Geen kadootjes in de schoen. Geen chocoladeletters. Geen pepernoten.
Freek gaat een daagje activiteiten ondernemen in de bergen.
Rene en Jos doen het wat rustiger. Ze slapen uit en doen dan even de huishoudelijke plicht: de was. Tijdens een rondje door de stad is er erg veel rook te zien. Dat moet een bosbrand zijn. Daarom rijden ze maar eens een stukje rond met de camera’s. En ja hoor, wat een spektakel: bosbrand inclusief blushelikopter. Hoe lullig het ook allemaal is voor de locals, het levert wel wat mooie plaatjes op.
's Avonds blijkt de bosbrand een grote stroomstoring veroorzaakt te hebben. Freek, toch al moe van de zware dag slaapt dus lekker. Rene en Jos spelen met een zojuist gearriveerde Nederlander en Josephine, de Nieuw Zeelandse een kaartspelletje. Na wat biertjes hebben de 3 mannen enige lol als Josephine zegt dat haar achternaam 'Van de Wallen' is. De uitleg
wil ze echter niet geloven. Toch blijkt ze niet echt boos te zijn als ze iets later besluit te trakteren op space cake die ze eerder die dag had gebakken. En daarna is het weer tijd om onder de wol te kruipen.
Vrijdag En over de wol gesproken. Het is koud deze ochtend. Brrrr. Lange broek maar eens opgezocht. En verder het hele proces van inpakken en uitchecken afgehandeld.
De auto doet wat raar onderweg. De versnellingsbak doet niet helemaal zijn werk. De laatste versnelling lijkt het niet meer te doen, tot de grote irritatie van ons 3en. En dan... pssjjjj. Wat is dat? Lekke band? Ja! Snel aan de kant, blijken we net voorbij een garage/banden toko en benzinepomp te staan. Dat kan bijna geen toeval zijn. Strooien ze daar kraaienpoten?
Een snelle blik leert ons dat de band echter helemaal versleten was. Snelle check... alle banden niet zo best meer. De reserveband is nog aardig, die er maar opgezet. Niet dat het echt veel werk is, maar zelfs Minardi zou ons niet willen hebben. Misschien komt het door die 2492315 stukken bagage die op de reserveband liggen. Hoe dan ook, er moeten nieuwe banden komen. Op
zoek naar een garage. De banden toko iets verderop probeert ons banden aan te smeren van een verkeerde maat, maar dat is niet wat we willen. De garage op de hoek kijkt even snel naar de versnellingsbak die het ineens weer blijkt te doen, gelukkig. Maar toch maar op zoek naar een bandenboer
Niet veel later staat de auto op de brug. Wielen eraf. Komt een vrolijke medewerker ons ook nog eens vertellen dat de remblokken op zijn. Remschijf zwaar versleten. En dat op een dag dat we een nieuwe voorruit wilden regelen. Houdt het nooit op? Enig voordeel is dat we nu goede klanten zijn en dus kwantumkorting krijgen. Een nieuwe achterband, nieuwe remblokjes en een bijgewerkte remschijf. Oke, wij de stad in, 2 uurtjes wachten, terug. Auto klaar. Remschijf was niet meer bij te werken, maar voldoet nog wel. Rest is voor elkaar. Niet al te duur rijden we weer, maar nog steeds geen nieuwe voorruit en nog steeds maar 1 band met een degelijk profiel. Maar goed, het werkt voorlopig weer even.
Eindelijk aangekomen in het hostel blijkt Daniel -de manager- zich al een beetje zorgen te maken dat we 'gevangen' waren tussen de bosbranden. Een
korte uitleg over een onbetrouwbare auto stelde hem snel gerust. Alle spullen maar eens uit de auto gehaald. Parkeren in Kings Cross (hét centrum voor zwervers, junks, prostitutie en criminaliteit van Sydney), is niet de beste plek om je auto te parkeren. Matrassen en potten en pannen zijn voor de meeste mensen waardeloos, maar hier... Dus een kleine verhuizing en de auto daarna geparkeerd.
Een gezamenlijke barbecue en een bonnetje voor een biertje in de kroeg verzachtten het leed en al snel waren we alle ellende vergeten.
Misschien dat allen de dorm met 10 personen en 1 gezamenlijke badkamer/wc iets minder was, wat later ook zeker zou blijken te zijn. Maar waarom mopperen, het is allemaal niet zo erg, we hebben het heel erg naar ons zin, nog steeds.
Advertisement
Tot: 0.168s; Tpl: 0.011s; cc: 12; qc: 71; dbt: 0.0579s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.4mb