Advertisement
Published: October 10th 2007
G'day lezers van mijn nog altijd niet korter wordende updates ;-)
dus wees gewaarschuwd: dit wordt er weer zo één! (heb nu een reputatie hoog te houden)!
In mijn vorige verhaal hebben jullie kunnen lezen dat ik een spannende dag in het vooruitzicht had: vliegen met de Flying Docters! Dit lijkt me dan ook een mooie aftrap voor mijn verhaal. Ik werd 's ochtends vroeg om 7h op the base verwacht, en hoewel ik de gewoonte heb om af en toe nog wel eens iets te laat te komen stond ik dit keer stipt om 7 uur al te kijken hoe het vliegtuig werd klaar gemaakt voor vertrek. Nu snapte ik ook waarom als er een noodgeval is ze mij moeten acherlaten.. dat vliegtuigje was niet bepaald groot, er passen net 3 personen in! Na een half uur moertjes en boutjes checken was het tijd om te vertrekken.. en jawel.. ik mocht plaatsnemen in de cockpit (jeuj!!) naast Cameron, de piloot van die dag (zie foto, en onthoud zijn gezicht want deze niet onaantrekkelijke piloot zal schitteren in de nieuwe tv-serie van Flying Docters! I reckon I can make big money with this picture someday;-)). De RFDS docter on
call was John Price. Onze eerste stop was Wiawara.. de populatie? 2 men and a dog.. I'm not kiddin'! Wiawara bestaat uit 1 enkel sheepstation en dit werd me dan ook heel duidelijk toen Cameron zei: 'look: there's our landingstrip..' Dus ik kijken.. nog eens kijken.. (ben ik nu scheel?!) en pas toen we op zo'n 100 m boven de grond vlogen zag ik wat hij bedoelde: een aangeveegd stuk grond min of meer in een rechte lijn, dat in de verste verte niet voldeed aan mijn idee van een veilige landingsbaan.. maar voor ik er erg in had stonden we veilig aan de grond, en kon ik het niet nalaten om voor dit staaltje vliegkunst wel een klein applausje te geven in tegenstelling tot mijn gewoonte niet met de rest van de passagiers mee te klappen als een piloot van een Boeing landt op een geasfalteerde langingsbaan ;-) In Wiawara stonden 5 patienten op ons te wachten (bewoners van andere sheepstations rond Wiawara), allemaal met kleine probleempjes: hoge bloeddruk, moedervlekje hier en daar, en natuurlijk de coughs and colds.. dus niet het spannende Flying Docter werk zoals ze op tv laten zien, maar zeker een mooie en interessante ervaring!
(heb iig meer geleerd over het besturen van kleine vliegtuigjes dan wat betreft geneeskunde). De tweede vlucht van die dag ging naar Yunta wat met zo'n 60 inwoners een bijna een stad genoemd kan worden, maar niet nadat er eerst wat koeien van de landingsbaan moesten worden weggejaagd..
Gelukkig geen emergency flights die dag, dus mocht ik gewoon mee terug naar de RFDS base.. Na mijn RFDS ervaring was het alweer tijd voor het weekend.. een lang weekend dit keer. Helaas is het plannetje om te gaan bushwalken niet doorgegaan vanwege gebrek aan tenten, slaapzakken etc.. maar uiteindelijk toch een heel relaxed weekend gehad: zaterdag was de AFL final, Port Adelaide vs. Geelong.. weet nu al niet meer wie er gewonnen heeft.. of dat nu komt door mijn nog altijd niet opgewekte interesse in Football of door de hoeveelheid alcohol die er die dag doorheen is gegaan laat ik even in het midden.. Verder voor de eerste keer sinds ik in Australie ben een dagje in bikini aan het zwembad doorgebracht: iedereen is hier zo gebrand op de gevaren van de zon dat zelfs ik (!) er een beetje door ben aangestoken..Na een lang weekendje relaxen begon ik aan
mijn laatste week in Broken Hill Hospital: Emergency Department.. wederom geen echte emergencíes hier, maar wel een vervelende gastro epidemie.. waardoor de helft van de dokters en studenten met diarree en overgeven in ED belandden en ik ze mooi een infuus en wat GastroLite kon geven.. erg gezellig! Uit voorzorg ook maar wat GastroLite ingeslagen, maar gelukkig ben ik nog steeds niet zo vatbaar voor ziektekiemen..Omdat ik nu al 5 weken in de outback ben en nog steeds geen echte bushexperience heb gehad, vond ik dat het tijd werd om daar wat verandering in te brengen.. dus besloten we het weekend daarop naar Menindee te gaan: beetje vissen, national park, wildlife bekijken en de nacht doorbrengen in een cabin aan een van de Menindee lakes! Zaterdagochtend vroeg vertrokken en eenmaal aangekomen onze fishing supplies ingepakt en richting Kinchega national Park gereden.. Echt prachtig: de Darling river doorkruist het hele park zodat er veel wildlife en veel groen is.. heel wat anders dan in Broken Hill dus! Maar nu was het tijd voor het echte werk.. vissen.. ik schaam me werkelijk te zeggen dat dit de eerste viservaring van mijn leven zou worden.. maar so be it! En hoe moeilijk kan
het nou eigenlijk zijn.. wat aas aan het haakje en uitgooien die hengel.. moeilijker dan ik dacht dus, maar na een hoop geklungel kreeg ik het uiteindelijk toch voor mekaar om mijn fishing rod uit te gooien zonder dat de lijn daarbij verstrengeld raakte in mijn handen.. het moge geen verassing zijn dat de vangst van die dag nada was! 's Avonds ons eigen avondeten klaargemaakt op een kampvuurtje en daarna lekker genoten van een prachtige nacht onder de sterren! De bushexpierence is mij dus wel bevallen, zo erg zelfs dat ik met alle liefde ben ingegaan op de uitnodiging van Aimee (die met haar vader en kleine broertje naast ons kampeerde) voor nog een weekend back to basic strakjes als ik in Collareneberi ben. Aimee komt uit Moree wat toevallig maar 90 min van colli vandaan is en ze vond het prachtig om her new dutch friend te trakteren op een weekendje camping in the bush, rooshooting (jaja.. op echte kangaroes) en waterskiing.. Als alles goed gaat komt Karel (Maastricht) die nu in Wollongong zit mij dit weekend vergezellen! Heb er nu al zin in Karel, en ik hou je op de hoogte van de plannen!
Omdat mijn
Wilcannia week (a.k.a We'll kill ya ) verplaatst is, aangezien mijn begeleider het niet verstandig vond om mij daar een week in mijn eentje naar toe te sturen, zit ik deze week samen met Sean in Wilcannia. Sean is een derde jaars geneeskunde student, is zelf aboriginal en is 2 koppen groter en 2 keer zo breed als ik en heeft bovendien zijn carriere bij de politie opgegeven om dokter te worden.. dus ik voelde me helamaal veilig! En dat blijkt, want tot zo ver heeft Wilcannia zijn bijnaam nog niet waargemaakt, want ik zit hier 'still alive' achter mijn laptopje te typen! In de auto op weg naar Wilcannia vertelde Sean mij dat zijn moeder in Wilcannia is opgegroeid en dat hij daar nu nog 'some relow's' heeft die daar wonen. Eenmaal in Wilcannia aangekomen begreep ik al snel dat 'some relow's' een kleine understatement was, want zodra we in het ziekenhuis aankwamen werd er al flink geknuffeld: een van de nurses hier is Sean's auntie. En niet lang daarna werd ik door Sean uitgenodigd om te gaan eten bij een andere tante.. daar aangekomen zat het hele huis vol met andere relatives.. op tafel een vers klaargemaakte kangaroe,
de vorige dag geschoten door cousin ... (weet zijn naam niet meer): dus niet zomaar een lapje vlees, maar het hele beest, wat hier en daar nog te herkennen was als een kangaroe! Aanvallen dus.. tenmiste, dat deed de rest en dus leek het me verstandig om ook maar snel een pootje te bemachtigen! Ik vond het wel een vreemd om onangekondigd een huis vol met familie binnen te lopen, voelde me beetje als een indringer en vooral ook omdat de meeste aboriginals wat schuchter zijn en weinig oogcontact maken, waardoor ik het moeilijk vond om in te schatten wat ze ervan vonden dat er ineens een blond meisje voor hun neus stond.. Hier ben ik nu gelukkig wel een beetje aan gewend en weet ik dat ik rustig door kan kletsen ook al word je niet direct aangekeken!
Afgelopen maandag de eerste dag in het ziekenhuis hier.. spannend om nu voor een weekje echte verantwoordelijkheden te ervaren aangezien er maar 3 halve dagen per week een Flying docter aanwezig is en wij medical students de rest van de tijd dus een voorproefje krijgen hoe het is om strakjes als dokter alles zelf te doen! Ook zijn wij dag
en nacht 'on call'.. maar ik word graag uit mijn bed gebeld voor wat actie (weet niet hoe ik er na deze week over denk ;-)) Actie hebben die die maandag zeker gehad (voor degene onder jullie die niet goed tegen bloederige toestanden kunnen, sla dit stukje dan maar ff over). Rond half zeven begon onze walkie talkie (niks geen piepers hier) te kraken en moesten we een tweede poging om nu wel vis te vangen onderbreken om ons vanaf de rivier naar het ziekenhuis te haasten! Een dronken man was net binnengebracht met een diepe snijwond in zijn onderarm.. Toen ik aankwam in het ziekenhuis hing die man over zijn stoel, overal bloed en de nurses keken mij aan, wachtend tot ik zou zeggen wat er nu gebeuren moest! Daar stond ik dan.. ff slikken wel hoor! En het hielp niet echt dat mijn dronken patient mij voor alles wat vies en slecht is op deze wereld aan het uitschelden was.. Dus eerst maar geprobeerd het bloeden te stoppen en te kijken wat de schade was.. na drie kwartier zijn arm omhoog te hebben gehouden, een tourniquet om zijn arm en een beetje lokale verdoving met wat adrenaline, stopte
het bloeden en kon ik zien dat de wond dieper was dan ik had gedacht.. ik keek recht op zijn spieren en pezen! Een aantal spieren waren doorgesneden, dus niet iets wat ik even simpel onder lokale verdoving kon dichthechten.. RFDS gebeld, die hem uiteindelijk naar Broken Hill hebben gevlogen..Nadat we de man op het vliegtuig hadden gezet was ik toch wel onder de indruk van het hele gebeuren. Aan de ene kant voelde het super om er eindelijk echt in mijn eentje voor te staan maar tegelijkertijd werd ik ook wel overwelmd door het idee dat ik nu ook degene was die beslissingen moest maken. Ik dacht dat ik er wel klaar voor was na 2 jaar co-schappen maar op het moment zelf begin je toch aan jezelf te twijfelen: is het verantwoordelijk om deze wond zelf te hechten of heeft deze man echt een OK nodig om alles goed dicht te krijgen en te repareren.. waarvoor ik dus de RFDS moest laten komen en het zou een beetje lullig zijn om een vliegtuig naar Wilcannia te laten vliegen voor iets wat ik had moeten kunnen oplossen.. Uiteindelijk blij dat ik de RFDS heb laten komen, want ik heb
gisteren de chirurg in Broken Hill gebeld die mij kon vertellen dat deze man echt een OK nodig had om de uiteinden van zijn spieren terug te vinden en aan elkaar te hechten.. de goede beslissing dus!
Na een hectische maandag is het hier in het ziekenhuis verder rustig geweest.. in ieder geval geen patienten meer waarvoor ik de Flying Docters moet laten komen ;-) De vrije uurtjes overdag gebruiken Sean en ik om met de health workers hier de community in te gaan en met de locals te praten om te kijken hoe het alledaagse leven er hier aan toe gaat. Ook heb ik een goed beeld gekregen van wat voor projecten er opgezet zijn om de mensen wat health education te geven of om de mensen aan het werk te krijgen (want zoals ik in mijn vorige verhaal verteld heb is het gros van de mensen hier werkeloos waardoor alcohol, geweld en verwaarlozing big issues zijn). Wat een totaal andere wereld is het hier: op nog geen 200km van Broken Hill bevind ik me nu ineens in een dorpje waar het erop lijkt dat ze alle vormen van hygiene en gezondheid vergeten zijn.. huizen die van de
buitenkant heel wat lijken, maar als je dichterbij komt zie je dat de kozijnen geen ramen hebben (of kapot zijn) er overal etensresten liggen, de vliegen niet te tellen zijn, er gemiddeld 3 generaties in 1 huis wonen en kleine kindjes naast honden slapen.. Heb me in de afgelopen dagen ook al meerdere keren verbaasd over het feit hoe laks sommige mensen hier zijn wat betreft hun gezondheid. Een goede illustratie hiervan is een oudere man die we hebben opgenomen nadat hij een epileptische aanval had gehad.. we hebben hem gister samen met een van de community workers opgezocht omdat hij agressief het ziekenhuis had verlaten en we ons afvroegen wat er aan de hand was.. We vonden hem in het huis van zijn nichtje die nu voor hem moet zorgen, maar wat blijkt nu: hij heeft al meer dan een maand zijn medicijnen niet gekregen, die lagen nog allemaal ongeopend in een doos.. Sean vertelde me later dat dit helaas veel gebeurt hier.. familie die de zorg op zich neemt omdat ze daar flink voor worden betaald door de overheid, maar vervolgens niet de moeite nemen om zoiets simpels als medicijen te geven.. en de community nurse vertelde me
ook nog eens dat dezelfde man elke dag in het community health centre zijn ontbijtje krijgt.. dit is 50 m van het ziekenhuis.. je zou denken dat een simpele oplossing voor zijn problemen (en waarschijnlijk van vele anderen) het een idee zou zijn om een nurse van het ziekenhuis elke ochtend naar het health centre te laten lopen en te zorgen dat de mensen daar hun medicijnen krijgen.. maar tot nu toe gebeurt dat hier nog niet.. hier kan ik af en toe met mijn kop niet bij.. natuurlijk heb ik niet de illusie dat ik in een week alle problemen van Wilcannia kan oplossen, maar één kleine positieve verandering in gang zetten zou mooi zijn.. Maar ondanks af en toe wat frustaties ben ik aan het genieten van deze ervaring, van de mensen en ook van de manier waarop de mensen hier dicht bij de natuur staan! Vanmiddag vertelde 1 van de oudere aboriginals hier me dat hij aan de kakatoes kon horen dat er snel verandering in het weer zou komen.. and he was right: na driehonderd en nog wat dagen van droogte stormt het hier zowaar vanavond! En ik ben zelf ook lekker van de natuur aan
het genieten.. gister wederom wezen vissen, en hoewel ik alleen karpers aan de haak kreeg (die ze hier niet eten) had Sean een yellowbelly (baars) te pakken.. die hebben we gister als avondeten gegeten. Het schoonmaken van onze vangst heb ik maar aan Sean overgelaten.. heb wel gekeken.. in 1 woord: bah! Gisteravond buiten gezeten aan de riverbank met een wijntje, toen er ineens wat nieuwsgierige kangaroes uit de bosjes kwamen.. daar zat ik zat dus op 10 m afstand van een kudde skippy's.. fantastisch!
what's next: zaterdagochtend vertrek ik na een hopelijk mooi afscheidsfeestje in Broken Hill naar Collarenebri om daar mijn laatste 2 weken van mijn keuze co-schap te doen.. heb geen flauw idee of ik daar internetacces of zelfs telefoonbereik heb.. maar dat zie ik dan wel weer!zo, geloof dat ik me aan mijn belofte heb gehouden jullie weer te voorzien van genoeg leesvoer!
heel veel liefs,
Kim
Advertisement
Tot: 0.054s; Tpl: 0.016s; cc: 7; qc: 24; dbt: 0.0285s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 2;
; mem: 1.1mb
Hanne
non-member comment
Kim, dat klinkt weer fanastisch!! ga je na die twee weken nou ook nog reizen door Australie, ja toch? succes en veel plezier! x hanne