Afscheid, een lange vlucht en een hartelijk welkom 2

---

Tijdens de vlucht nog wat (maar weinig) te eten gekregen wat behalve het hoofdingredient kip en nog wat verdwaalde rijst onidentificeerbaar bleek. De film was ook niet te volgen aangezien vanuit onze stoelen driekwart van het scherm zwart bleef (Yee Prison Break en Hans Teeuwen).

Op een gegeven moment vroegen Marjolein en ik ons af hoe laat we aan zouden komen en het antwoord van de stewardess was om 14.30 (St Johns time, dat is weer een half uur verschil met Halifax, 3.5 met London en 4.5 met NL), terwijl ons vluchtschema het over 16.40 (Halifax time) had. Een vriendelijke mede-passagier gaf uitleg: St Johns is niet de luchthaven van Halifax, maar een plaats in Newfoundland waar 5 mensen en 6 ijsberen wonen. Op de een of andere manier was dit toch interessant genoeg voor een tussenstop.

Deze tussenstop was werkelijk debiel: iedereen moest met al zijn spullen het vliegtuig uit om daar door de douane te gaan. Aangezien Joëlle en Evelyn achterin het vliegtuig zaten hadden we 200 wachtenden voor ons met slechts 4 douane-beambten. We hadden toen al het vage idee dat een uur later weer opstijgen zoals het plan was er niet in zat.
Toen wij na een uur (dus op de geplande vertrektijd van ons vliegtuig) eindelijk aan de beurt waren bleek dat de ze ons aan de douane niet konden helpen, we moesten door de douane en dan bij een soort immigratie-kantoor in de rij gaan staan.
Hier hebben we staan wachten terwijl we ook onze baggage van de band moesten halen. Na 20 minuten wachten ging een ambtenaar met onze aanvragen aan de gang en mochten wij plaatsnemen terwijl een heel vliegtuig op ons aan het wachten was.

Na nog een minuut of 20 kregen we eindelijk onze papieren en paspoorten terug en konden we met onze baggage 15 meter lopen naar een band, waarvandaan de baggage weer in HETZELFDE vliegtuig terugging. Vanaf hier moesten we de aankomsthal uit en een trap op om voor de zoveelste keer door de douane te gaan. Gelukkig mochten we voor omdat we al met het omroepsysteem werden gewaarschuwd: "This is the final call for Visser, .....".

De douane-beambten hier namen jammer genoeg hun baan serieus en vonden het nodig om Evelyn gedurende 5 minuten te scannen, allerlei dingen te laten doen en haar neusspray en mascara in te nemen (wat ze op Heathrow niet hadden gedaan).
Hoewel de situatie er niet helemaal geschikt voor was kon ik me lachen niet inhouden toen een brede douane-beambte van 2 meter met een hele serieuze kop een Nederlands meisje zo uitvoerig te checken terwijl de metaaldetector niet eens afging.
Ook hij vond het wel leuk en zei met een glimlach: "Wait 'til its your turn". My turn bestond uit door het poortje heen lopen en daar met een lach al mijn spullen weer uit allerlei verschillende bakjes te moeten halen. Rennend naar de gate (ze hadden er maar liefst 3) en met een rode kop van schaamte het vliegtuig in. Sorry mede-passagiers deel 2.

Een laatste korte vlucht met wat Sudo- en Suducku's en we kwamen aan op Halifax. Hier werden we allemaal hartelijk onthaald door onze host family's (die dus ook al die tijd op ons hadden moeten wachten). Vanaf dit punt had ik het meeste geluk, ik hoefde nog maar een uurtje met de auto, waar Marjolein, Joëlle en Evelyn nog respectievelijk 2.5, 3.5 en 4.5 uur in de auto moesten zitten.

Thuis aangekomen nog even gegeten (Heon, m'n Koreaanse gastbroer, kan echt ongelofelijk goed eten met chop sticks :P). Daarna wat foto's van NL laten zien en cadeautjes gegeven, wat ze erg leuk vonden. Om 9.30 pm (Nova Scotia time) uiteindelijk toch uitgeput in slaap gevallen.

Ruben

---