Afscheid, een lange vlucht en een hartelijk welkom

---

Hey allemaal,

gister was dus mijn vertrek uit Nederland. Vroeg op, 6.15, om om 7 uur op Schiphol te zijn. Hier waren 2 van de 3 meisjes die ook naar Nova Scotia gaan al aanwezig (zij komen uit de Achterhoek & Brabant en waren dus al om 4.15 opgestaan :-· )

Ingecheckt en wel ging ik nog even wat drinken met Jaap, Joke & Marian en na een uurtje kwam het afscheid nemen. Geen dramatische b-film-scene, meer even zwaaien en toen een karretje vinden voor mijn handbagage die dankzij vele kilo's snoep (dit past vast nog wel in je handbagage ... :P) veel te zwaar was.

In het See, Buy, Fly- gedeelte nog even een geheugenkaartje voor m'n camera, wat Wilhelmina pepermunt, een tijdschrift en bloembollen gekocht en ik kon naar de gate. Hier zaten dezelfde twee meisjes (Marjolein en Joëlle) al te wachten. Van het derde meisje (Evelyn) nog steeds geen spoor, die kwam uiteindelijk enkele minuten voor het sluiten van de gate opduiken met het goede excuus 'file' (ze woont in Groningen).

Na wat wachten in het vliegtuig op andere vertrekkende vliegtuigen begon het dan echt, ik ging maar Prison Break kijken op m'n mp3-speler tegen de verveling 😉. Na een kort vluchtje over het Kanaal zaten we al boven London en vanuit het vliegtuig probeerden we foto's te maken van de London Bridge (we waren te laat ...).

Na een security-check op Schiphol waren ze natuurlijk bang dat we midden in de lucht een bom hadden gekocht, dus voor we konden overstappen op het AirCanada vliegtuig eerst nog even 1,5 van de 2,5 uur overstaptijd gebruiken om in een enorme rij te staan voor een douane-check. Na 1,5 uur sta je dan op je sokken, zonder riem, met je spullen verdeeld over minstens 5 van die bakjes, te proberen iemand serieus te nemen die je Axe en je bijna lege potje wax uit je handbagage inneemt.
Maar we waren nog niet bij het vliegtuig, eerst nog even een busreis van Terminal 1 naar Terminal 3, waarbij je herhaaldelijk je moet inhouden om niet tegen de buschauffeur moet zeggen dat hij aan de verkeerde kant van de weg rijdt.

Voor ons gevoel was het ondertussen al 12 uur (11 am in London) dus we haalden nog even bagels (1 was eigenlijk genoeg, maar het wisselgeld was verplicht in ponden en na euro's, dollars, travellers cheques en canadese dollars was mijn behoefte aan nog een valuta gedaald tot een onwaarschijnlijk laag niveau).

Toen door naar de gate waar het bordje " St Johns
Halifax "
stond. Halifax was onze eindbestemming en ook het vluchtnr klopte, dus wij namen het maar voor lief dat er St Johns bij stond.

Half uurtje later gingen wij het vliegtuig in (tijd ongeveer 11.45 am London) en aldaar bleek dat AirCanada misschien niet 's werelds meest luxe luchtvaartmaatschappij is. Dit was nog wel prima, maar toen bleek dat je een kussengevecht kon gaan houden met hetgeen dat dienst had moeten doen als mijn stoel (het zou met klittenband vast moeten zitten, dit bleek echter spoorloos waardoor het zitgedeelte niet aan de stoel vast zat) waren we toch niet zo blij (bij Marjolein naast me was hetzelfde aan de hand en de vrouw naast haar had geen bekleding op haar stoel :S).
Dit bleken de laatste 3 stoelen in het vliegtuig en ons werd de keuze gegeven om of dit te accepteren of binnen een manager ofzo te spreken. In het laatste hadden we natuurlijk niet zo veel zin, maar gelukkig bleven er 3 stoelen leeg toen de gate dicht ging en mochten wij die plaatsen innemen. Door dit gezeik vertrokken we 15 minuten later, sorry mede- passagiers.

---