Advertisement
Published: August 29th 2017
Edit Blog Post
Maandag 21 augustus 2017
We slapen in een plaats die zo dicht mogelijk bij de centrale lijn van de zonsverduistering ligt. Ik had vorig jaar oktober al twee kamers gereserveerd, nadat bleek dat alles in de beste zone (in de buurt van Madras, Oregon) allang was uitverkocht. Nu hebben we een motel in Meridian, Idaho, op zo'n zeventig minuten rijden van de beoogde locatie Lime, Oregon, dat niet veel meer blijkt te zijn dan een vervallen fabriek bij een afrit van de snelweg. We zullen vroeg moeten vertrekken om een eventuele verkeerschaos voor te zijn. Alle TV zenders waarschuwen hiervoor. Ze zijn hier nou eenmaal goed in het bang maken van mensen.
Ik ben om drie uur 's nachts al wakker, en kan het niet laten om Google Maps te raadplegen. Wat?! Alles rood in de buurt van Lime!! Zijn die Amerikanen gek geworden? Wie gaat er in het midden van de nacht nou al naar een waarnemingsplek voor een verduistering om half elf 's ochtends? Tsja, dat is wel het nadeel van die snelweg: het is die afslag of niks. Ik doe geen oog meer dicht. Om zes uur, beneden in de lobby vertel ik Ella en Stan
dat het plan is gewijzigd. We rijden naar het noorden maar niet naar Lime maar naar Weiser, Idaho. Daar loopt ook een redelijke weg naar de centrale lijn. Die zag er ook druk uit afgelopen nacht, maar tenminste zijn daar meer mogelijkheden om af te slaan naar zijweggetjes. Weiser is net zover rijden, en daar aangekomen, zonder noemenswaardige vertraging, zien we parkeergelegenheid. Een veldje is ingericht voor auto's en RVs. Ik besluit het zekere voor het onzekere te nemen. We blijven hier. Dan maar een 7 seconden minder lange verduistering. We staan aan de rand van het stadje, en vernemen via een krantje dat er uiteraard van alles te doen is. Er komt zelfs een schoolbus langs die mensen van de parkeerplaats naar verschillende plekken brengt. In het park in het centrum is het ondanks het vroege uur een vrolijke drukte. Marktkraampjes waar van alles verkocht wordt. Eten, drinken, T-shirts. Een pannekoekontbijt op het basketbal pleintje naast de school. Dit is een stuk leuker dan die kale plek langs de snelweg die ik eerst had uitgekozen (zonder te weten hoe kaal het was). En naast het grote sportveld is een ideale grasheuvel om te gaan liggen totdat de gebeurtenis van
start gaat. De hemel is strak blauw. Veel mensen hebben zich al geïnstalleerd. Ik stal al mijn waren uit. Twee soorten eclipsbrillen. Een groot stuk karton, waarop Ella via haar strooien hoed kleine sikkeltjes projecteert. Het mylar blijkt niet zo geschikt om over de camera van smartphones te bevestigen, dus die truc gaat niet door. Het is allemaal zo relaxt; alles verloopt uiteraard volgens schema. Ik duw Ella zowat omver als ik roep dat de eclipsbrillen afmoeten! De corona is een van de mooiste die ik heb gezien. Helaas houdt het na 2 minuten en 5 seconden weer op.
Zo weinig verkeersproblemen we op de heenweg hadden, des te langer duurt de terugweg. Eenmaal terug in het motel, is er net tijd voor een tukkie, alvorens uit te gaan voor het avondeten. Japans, en ook hier zijn de porties groot!
Advertisement
Tot: 0.061s; Tpl: 0.011s; cc: 7; qc: 45; dbt: 0.0362s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb