Advertisement
Published: March 10th 2006
Welkom bij het 3de reisverhaal. Kleine woordspeling in de titel houd je hopelijk scherp.
Inmiddels zitten er een aantal weken leuk werken in de fitness op. Schijnbaar valt mijn manier van werken op, want wat ik terugkrijg zijn opmerkingen als: “Goh, het is lang geleden dat we hier iemand hadden werken zoals jij” (dat kun je natuurlijk ook anders opvatten, haha), of “Je bent eigenlijk de enige instructeur die een praatje komt maken” en “Dit is de 1ste keer dat iemand me corrigeert”.
Klaarblijkelijk is het zo dat mensen alleen iets te horen krijgen als ze er zelf om vragen. Teveel informatie mag je niet geven, omdat er zoiets bestaat als ‘personal training’ en daarvoor moeten keiharde dollars op tafel worden gelegd. Inmiddels heb ik een middenweg gevonden om zowel de klant als de baas tevreden te houden. En zelf plezier te hebben natuurlijk!
Op donderdag 2 maart vloog ik naar Vancouver in de provincie British Columbia (BC). Ik was op een missie: het behalen van een cursus Food & Safety en een sollicitatiegesprek. Van het besneeuwde, bruine Calgary naar het mooie groene Vancouver! Bij het vliegveld werd ik opgewacht door een vriendin, Sara, die ik in Nieuw Zeeland
leerde kennen.
Vancouver heeft veel meer een stads karakter dan Calgary. Downtown is klein en overzichtelijk, maar biedt genoeg om mij wel 2 dagen bezig te houden. Dan heb ik het ook wel weer gezien; een stad is en blijft gewoon een stad ;-) Ik ben regelmatig in de Skytrain gedoken om verschillende delen van Vancouver te zien. ’s Avonds met Sara naar live muziek luisteren, want veel van haar vrienden spelen in bands. Op de gitaar liet ik mijn beste “Let it be” van de Beatles horen waarop zij zei: “You know Rob, you’re not ready yet. For the time being, please let it be.” Dat zei ze niet echt, maar ze had het kunnen zeggen.
Op zaterdag had ik de hele dag cursus en leerde ik hoe je het beste voedsel kunt behandelen zonder bacteriën te verspreiden. Verrassend en erg interessant wat ik allemaal te horen kreeg. Vanaf nu zie ik de wereld van het eten met andere ogen zal ik maar zeggen.
De volgende morgen vertrok ik rond 9:00 en zo’n 4,5 uur later had ik de mooie oversteek met boot naar Victoria, Vancouver Island, gemaakt. Mijn favoriete drankje “Grande Vanilla Creme” werd voor me neergezet
in Starbucks. Het is warme melk met vanille siroop en wat slagroom. Geen cafeïne voor deze jongen, want anders stuiter ik door de straten. En als reiziger probeer je zo relaxt mogelijk over te komen... tuurlijk.
Niet veel later beantwoorde ik vragen voor een mogelijke zomerbaan als chauffeur/gids voor 3-weekse tours. Best lastig, want Scott (de baas) schetste een aantal scenario’s en wilde weten hoe ik zou handelen. “Ze zoeken het zelf maar uit!” lag op m’n lippen, maar bedacht me dat ik inmiddels (al) 28 jaar ben en zo’n antwoord me deze baan niet zou geven. Een uur later schudde hij mij de hand en was ik binnen! Tenminste, als ik in mei tijdens een test-fieldtrip voldoende laat zien dat ik het werk aan kan.
’s Avonds ging ik met een Duitse en een Engelse jongen naar een kroeg met live muziek. We hebben alvast het wereldkampioenschap doorgenomen en het is duidelijk. Zoals vele voorgaande jaren gaat Nederland winnen. Daar dronken we er 1 op, en toen nog maar 1. Even schoot me te binnen dat ik 2 dagen later weer aan het werk moest, maar die gedachte schudde ik snel van me af.
Gisterenavond ben ik
begonnen aan de cursus Wilderness & Remote First Aid. En vóór mijn vakantie naar Nederland zal ik hier 2 rijbewijzen moeten halen. Allemaal voor de zomerbaan, maar ik schat in dat dit het waard is!
I’ll keep you posted! Rob :-)
Advertisement
Tot: 0.054s; Tpl: 0.016s; cc: 9; qc: 23; dbt: 0.0242s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
sjobbie
non-member comment
one comment has been added
so.....