Dag 6: Monsters in lochs, 350 miles en weer een kasteel

---

Dag 6: Monsters in lochs, 350 miles en weer een kasteel

Het blog van vandaag zal iets minder lang zijn dan zijn (haar?!) voorgangers, gok ik. Het zit namelijk zo, vandaag heb ik – samen met mijn Schot van vandaag, Andrew, en nog 18 anderen – in 12 uur tijd zo’n 350 mijl (dat is ongeveer 560 km!) afgelegd in een hele comfortabele bus. Deze mijlen zijn allemaal ten noorden – met name het noordwesten – van Glasgow afgelegd in een gebied dat vooral bekend staat onder de naam 'the Highlands of Scotland' met als hoogste punt Inverness, wat ook wel de hoofdstad van de Highlands wordt genoemd. Ik heb ontzettend veel gezien en ook weer van alles gehoord en mijn wangen gloeien nog na; de batterij van mijn telefoon viel dan ook tegen het eind van de dag van pure uitputting uit door al die foto’s die ik ermee heb gemaakt.

Het was namelijk zo ontiegelijk, knoert-knetter mooi! Het is gewoon niet in woorden uit te drukken zonder het tekort te doen. Ik heb heuvels gezien, bergen waar zelfs al sneeuw op ligt, ver uitstrekkende grasvelden en bossen in duizenden kleuren groen, rood, oranje, goud of bruin. We vielen van het ene loch in het andere en aan die lochs stond ook weer van alles. Bij deze raad ik dus iedereen aan het gewoon een keer zelf te komen bekijken, geloof me, je zult er geen spijt van krijgen.

Het begon allemaal om 8.00 ’s ochtend in het centrum van Glasgow, dat was dus weer vroeg de veren uit, snel een ontbijtje oppeuzelen en gaan met die banaan. Er was al wel wat volk op de voet maar het was nog heel rustig op straat en opvallend stil; erg leuk om die drukke stad ook eens in stand-by te ervaren.

De buschauffeur stelde zich voor als Andrew – een excentrieke man ergens in de veertig – die ons de hele dag zou begeleiden. Hij had weer een andere stijl dan Gregor en ook hij wist echt heel veel te vertellen. Hier dan alvast het eerste weetje, Glasgow is de grootste stad van Schotland en Paisley, dat vlakbij Glasgow ligt, het grootste dorp.

Onze eerste stop was Loch Lomond, dat klinkt inderdaad bekend want dat was mijn laatste stop op woensdag geweest. Het was toen al aan het schemeren dus nu kon ik het grootste meer van Schotland met opkomende zon bewonderen en het was echt schitterend. Er vlogen vogels, zwommen zwanen en het water zag er kraakhelder uit. Wat een start van ons avontuur!

Op weg naar Loch Lomond kwamen we trouwens langs een dorp – ik ben de naam even kwijt – waar alle bomen een bijna pikzwarte stam hebben. Andrew legde uit dat ze die kleur hebben vanwege een schimmel dat aan de bast groeit door het hoge alcoholgehalte in de lucht. In het dorp staat namelijk een grote whisky brouwerij en al die whisky moet natuurlijk een vrij lange tijd staan om oud te worden. In die tussentijd verliest het spul 25 procent van de alcohol aan de lucht, dat noemen de Schotten ook wel ‘the Angel Share’. Dat de engeltjes dus ook wat krijgen, komt dus wel goed uit voor die schimmel want dat kan lekker lallend aan de bomen blijven plakken. Vooruit, nog een whisky weetje dan: whisky is Gaelic – de oertaal van de Schotten – en betekent ‘levenswater’.

Vanuit Loch Lomond gingen we al tuffend steeds verder de Highlands in waar Andrew ons iedere zoveel mijl verwende met een foto-stop. Zoals ik al zei, het landschap is bijna niet in woorden uit te drukken. Schotland is gewoon ontzettend mooi en helemaal nu de herfst haar intrede heeft gemaakt, zijn er nog duizenden kleuren aan toegevoegd en weet je bijna niet waar je moet kijken.

Even grapje tussendoor, met dank aan Andrew: how do you call a deer with no eyes? No eye-deer…hihi…How do you call a deer with no eyes and no legs? Still no eye-deer. Die Andrew…

We zijn allerlei plaatsjes gepasseerd, een zeer bekend daarvan is Glencoe en ook Fort William zal wellicht bekend klinken. Het plaatsje zelf stelt niet zo gek veel voor maar het is vooral bekend vanwege de Ben Nevis – de hoogste berg van Groot Brittannië (1344 m) – die daar gestationeerd is. Ik heb het aantal meters niet voor jullie kunnen natellen want, zoals meestal het geval is, was het grootste deel van die berg verstopt in de wolken. Helaas pindakaas.

De lochs die we vandaag passeerde, zijn trouwens allemaal met elkaar verbonden door één groot kanaal dat een hele tijd geleden gegraven is door de Schotten zelf. Het noorden van Schotland kent namelijk hele ruige zee, veel boten en hun cargo overleefden dat stuk dus ook niet. Zonde. Dat vonden ze hier ook dus ze gingen graven tot al die lochs aan elkaar verbonden waren en dus ook toegankelijk werden voor schepen. Beetje jammer dat dit kanaal eigenlijk nooit gebruikt is voor zijn doel want de locomotief haalde de nut van het kanaal voor de finish in.

Vandaag telde niet zoveel kastelen als woensdag maar ik kon weer op de deur kloppen van een ander kasteel. Deze keer was het prachtige Urquhart Castle aan de beurt. Die naam doet, bij mij ieder geval niet, geen belletje rinkelen maar natuurlijk wel het wereldberoemde Loch Ness met haar nog altijd mysterieuze monster waaraan dit kasteel gelegen is! Een heel uur lang mocht ik vanaf alle hoeken en gaatjes van het kasteel – en geloof me, daar zaten me een partij gaten in! – het water afspeuren naar Nessie. Uiteindelijk zijn we zelfs nog met een boot het meer opgegaan dat ons helemaal naar Inverness gebracht heeft maar helaas, ze heeft geen gehoor gegeven aan ons geroep. Ik begrijp het beestje wel hoor, al die camera’s de hele tijd, en aangezien het meer ruim 240 meter diep is (slik!) kan ze haar oude dag in alle rust uitzitten in de diepste delen van haar domein.

Ok nog eentje dan: Why is a kilt called a kilt? Because the last person who called it a skirt was killed. Hihi…Andrew in de bocht...

De boot bracht ons dus vanaf het kasteel naar Inverness waar buschauffeur Andrew ons weer oppikte en doorreed naar Inverness om daar uiteindelijk rechtsomkeert te gaan, terug naar Glasgow. Dit deel van de busreis was vooral uit het raam kijken tot de avond het meeste zicht weghaalde maar de achterkant van mijn ogen speelde alles nog een keer rustig voor me af dus zo heel erg was dat niet.

Rond 20.00 werden we weer afgezet bij George Square waar vandaag ook begonnen was en kon ik moe en tevreden weer richting mijn warme hotelkamer gaan. Ik was duidelijk nog een beetje in de bonen van al dat natuurlijk schoon want ik ben een verkeerde weg ingeslagen – of de straat heeft zich verlegd, heb ik wel vaker – want ik raakte enigszins verdwaald…Het was dus wel een beetje jammer dat mijn telefoon geen gehoor meer gaf. Gelukkig deed mijn eigen hoofd het nog wel redelijk want het richtingsgevoel dat meestal op non-actief staat, sprong in actie en ik vond, na wat zoeken, toch nog mijn weg terug. Eind goed al goed.

Morgen is alweer mijn laatste dag in Schotland voor ik maandag vanaf Edinburgh Airport weer terug vlieg naar ons kikkerlandje. Morgen stap ik dus weer in de trein terug naar de Edinburgh en zal ik de rest van mijn zondag flanerend doorbrengen nog even nagenietend van alle indrukken van de afgelopen week.

Waar mijn benen me allemaal gaan brengen, weet ik nog niet maar ik ga het morgen beleven. Voor nu welterusten en wie weet tot morgen!

---