Dag 3: Scrambled Eggs, lochs, verlaten kastelen en leuke weetjes

---

Vanochtend drukte ik al vroeg – voor vakantie begrippen dan – de wekker uit en om 8.15u deed ik de deur open van een lokaal restaurantje gespecialiseerd in scrambled eggs. Ik had niet veel eerder moeten komen want hij was echt nog maar net open en de eigenaar moest duidelijk nog even opstarten, kwam goed uit want ik was zelf ook nog niet helemaal bij de mensen. Het maaltje ging er goed in en voor ik goed en wel uitgegeten was, moest ik alweer door want er zou een bus op mij wachten in het centrum van de stad. Ik wist zomaar waar het ongeveer was dus ik kwam netjes op tijd bij het groene café aan en niet veel later stapte ik met nog 27 anderen in een kleine bus met als chauffeur onze Schot van vandaag: Gregor.



Na een korte uitleg van wat er wel of niet ingeslagen moest worden in geval van nood (safety first) en een korte samenvatting van al wat ons te wachten stond, begon een dag vol leuke weetjes, mooie kastelen, mysterieuze lochs en heuvelachtig Hoogland gebied.

Ik heb geschiedenis in het algemeen altijd al wel interessant geworden en eigenlijk was heel deze dag één grote geschiedenisles van dit prachtige land en haar rijke verleden.

Het begon al met een aantal leuke weetjes die eigenlijk alleen een echte Schot kan weten. Dus. Als je niet weetjes houdt, moet je de komende paragraven maar even overslaan maar ik kan het niet laten om er een paar met jullie te delen. Dus ga er even rustig voor zitten en maak indien nodig aantekeningen.

Al rijdend door Edinburgh, vertelde Gregor dat deze stad een aantal eeuwen geleden ontzettend overbevolkt was, kennelijk was er geen stad in de wereld met zoveel op elkaar gepropte mensen per vierkante meter als hier. Het liep bijna de spuitgaten uit en Edinburgh werd daarom in de volksmond ook wel Old and Reeky genoemd. Die stank kan je wel enigszins herleiden want je begrijpt dat als je al die mensen bij elkaar op gaat tellen, je ook gelijk een rekensommetje kan maken van alle nummers 1 en 2 die er in één nacht geproduceerd worden, als je begrijpt wat ik bedoel…Laten we het erop houden dat er maar weinig emmers groot genoeg waren. Er was in die tijd nog geen riolering of doorspoelbaar water en die emmers moesten toch ergens geleegd worden dus geen snellere manier dan via het raam regelrecht de straat op en dan maar hopen dat de bovenbuurvrouw op dat moment niet datzelfde idee had…Toch bleken het toen ook al beleefde mensen want ze riepen ‘gardeloo’ bij deze handeling wat een Schotse aanpassing was op het Franse ‘Gardez-vous’, dus voilà weten we meteen waar het Engelse woord ‘loo’ vandaan komt! D’accord.

Nog eentje dan. Edinburgh heeft vele gezichten en één daarvan is dat van een dokter, nu nog steeds maar vroeger ook al leerden hier de dokters de fijne kneepjes van het vak – de grootste verpleegkundeschool van het land zit bijvoorbeeld hier aan de rand van de stad. Dokter word je natuurlijk niet zomaar, je moet tenslotte wel iets meer dan tenen van vingers kunnen onderscheiden. Er moest dus op enig moment geoefend kunnen worden, maar levende vrijwilligers zullen er niet veel geweest zijn. Dat oefenen werd dus op lijken gedaan. De heren Burke en Hare zagen daar wel een handeltje in en zij gingen daarom lijken opgraven. Te oude graven bleken al gauw nutteloos dus dan maar de wat nieuwere graven met daarin niet al te ver weggerotte lichamen. Om die reden werden graven al gauw bewaakt en werd het leegroven ervan wel erg riskant. Vernuftig als ze zijn hebben Burke en Hare daarom die tussenpersoon er voor het gemak maar even uitgehaald en gingen ze op zoek naar mensen die over het algemeen niet snel gemist zouden worden. De heer Hare voerde die arme stakkers dronken waarna Burke een kussen op het hoofd drukte om het zo als natuurlijk dood te doen voorkomen. En hupsakee, daar hadden ze weer 10 pond verdiend! Heel lang heeft dit proletarisch shoppen niet geduurd want één van de dokters-in-spe herkende iemand die hij die week nog zeer gezonde over straat had zien gelopen en de twee werden opgepakt en tot de dood veroordeeld. Drie maal raden waar hun lichamen heengingen…

Ok, terug naar vandaag.

Het thema was heel duidelijk kastelen en lochs, het Schotse woord voor meer. Dit land kent er nogal wat. Zo zijn er welgeteld meer dan 30.000 van die meren verspreid door het land, de grootste daarvan is Loch Lomond; deze is zelfs zo groot dat al die andere lochs bij elkaar er makkelijk in zouden passen, aldus Gregor.

We begonnen echter bij Stirling Castle, ook dit kasteel is onbewoond en staat op een heuvel. Dit plaatje konden we helaas alleen van een afstandje bekijken want dat paste nou eenmaal beter in het programma. In relatief korte tijd, moesten er veel kilometers gemaakt worden.

Onderaan die heuvel konden we gelijk de beroemde Highlander Cow met zijn lange haren en grote hoorns met een aantal klikjes vastleggen op de foto. Naast deze harige maar ontzettend schattige koeien, zijn we tijdens onze route ook langs een hoop schapen gereden; laten er dan ook meer schapen dan mensen in Schotland rondlopen. Toch is het nationale dier niet de schaap (of de koe) maar gekgenoeg de eenhoorn. En inderdaad, dit beestje bestaat niet maar het staat er kennelijk om bekend dat deze paardachtige-met-hoorn liever sterft dan gepakt of gevangen wordt, wat sterk overeenkomt met het karakter van de Schotten als je de geschiedenis erop naleest.

Na Stirling reden we door naar het plaatsje Doune en het bijbehorende kasteel en laat dit kasteel nou het kasteel zijn dat is gebruikt in de serie Outlander maar dan onder de naam Leoch! Met een kleine korting mochten we het ook van binnen gaan bekijken, het was absoluut indrukwekkend maar eigenlijk was het niet meer dan een ruïne van wat het ooit geweest was. De audiotour was trouwens ingesproken door Jamie (hoofdpersoon) uit de serie, al gniffelend liep ik dus door al uitgestorven gangen en kamertjes.

Uiteindelijk hebben we vijf kastelen gezien en alle lochs, soms afgewisseld met een waterval of wat, die daartussen te vinden zijn. Helaas konden we niet bij alle kastelen de binnenkant bewonderen maar de buitenkant was absoluut het bekijken waard. Uiteraard heb ik iedere kans aangegrepen om even aan te kloppen maar helaas hadden deze kastelen allemaal een chronisch prinstekort en had dit weinig tot geen succes als gevolg

Al vertellend over de omgeving, croste Gregor dus langs allerlei highlights van de omgeving met daaromheen semi-bergen in allerlei kleuren en maten. De herfst brengt dan wel regen met zich mee maar absoluut ook de mooiste kleuren dus ik kon heerlijk uit het raam staren, luisterend naar alles wat er zich heeft afgespeeld de afgelopen decennia.

Gregor zette ons tegen een uur of 20.00 weer veilig af in Edinburgh waar we die ochtend ook begonnen waren, mijn compagnon van vandaag – de Duitse Marie – moest helaas door naar haar host family dus ik heb nog snel een hapje gegeten om daarna al vrij snel op mijn warme kamertje op bed te ploffen.

Morgen verlaat ik wederom Edinburgh, deze keer wat langer, om per trein door te reizen naar Glasgow, een stad niet heel ver hiervandaan. Wat deze stad me allemaal gaat vertellen, weet ik niet maar ik bied graag een luisterend oor! Voor nu, welterusten en wie weet tot morgen!

---