Advertisement
Published: June 28th 2016
Beste iedereen,
Het laatste dagje in Plovdiv gebruik
Ik om de conditie weer een beetje op peil te krijgen. Ik bezoek de achtertuin van een hotel met twee zwembaden en een hele hoop bezoekers. Luidsprekers zorgen voor comfortabele muziek op de achtergrond. Na een beetje gezwommen en, eerlijk is eerlijk, ook wat gezonnebaad te hebben vertrek ik terug naar het hostel. Ik heb veel leuke mensen ontmoet in Plovdiv en breng de middag door in het paleis waar wij slapen. Geïnspireerd door het succes van de dag ervoor besluit ik weer een grote maaltijd op tafel te zetten. Het plan: Pannenkoeken. Ik weet niet hoeveel mensen ermee eten en besluit daarom heel onverstandig om vier keer het normale recept te doen. Na wat boodschapjes duik ik de buitenkeuken in. Er ontbreekt een mixer en er is geen enkele kom die groot genoeg is. De altijd vrolijke Rhiannon en ik roeren met vorken en gieten het beslag steeds van de kommetjes over. De keuken veranderd in een grote puinzooi. Tot overmaat van ramp smaken de pannekoek ook niet optimaal. Er zijn bovendien te weinig monden om te voeden. Ik moet als ik thuis ben maar even stevig gaan oefenen. In de avond bekijk ik met de Engelse Josh de zingende fonteinen. Deze fonteinen zingen niet maar worden wel mooi verlicht. De volgende dag gaat de wekker vroeg. Ik ben van plan Plovdiv bijtijds te verlaten. Het is een gezellig ontbijt dus dat plan komt niet helemaal van de grond. Om half negen sta ik langs de weg. Het was een flink eind lopen en veel mazzel heb ik niet in het begin. Ik doe er een uur over om de 7 kilometer naar de snelweg af te leggen. Een hele hoop korte ritjes brengen mij om Sofia heen naar de grens met Servië. De twee leukste ritjes zijn die bij Sofia met een fijne Bulgaars-Russische man en een stukje van de rit op de weg naar de grens voorin een vuilniswagen. Een kinderdroom die uitkomt. Het is al namiddag als ik de grens ben overgestoken en mijn geld gewisseld heb. De hoop om de Servische hoofdstad te bereiken heb ik inmiddels laten varen en ik ben blij dat ik überhaupt het land bereikt heb. Maar niks is onmogelijk. Een Bulgaar stopt voor mij die in twee dagen naar België rijdt. Vandaag staat Budapest op de planning en Belgrado ligt op de route. Het is halfacht en de zon hangt nog in de hemel als ik voor mijn hostel in het centrum wordt afgezet. Ik pak een douche en eet een Servisch maaltijdje. Veel vlees en patat. Hierna ga ik op zoek naar een beroemd straatje gevuld met restaurants en barretjes. Ik ontdek al snel dat er in Belgrado twee type Serviërs zijn. Degene die je uitgebreid de weg wijzen, je welkom heten in hun stad en je een fijne tijd wensen in Servie en degene die je straal negeren als je hen wat vraagt. Misschien spreekt de laatste groep geen Engels of haten zij toeristen maar ik vind het onbeschoft. Gelukkig zijn er genoeg leuke mensen. Het lukt mij niet het straatje te vinden dus keer ik terug naar het hostel. Ik ben 11 uur onderweg geweest en heb geen puf meer om nog meer door de vreemde stad rond te dwalen. De volgende dag is er eentje waarin ik ontzettend veel doe. Ik maak een ommetje door het park. Vind de straat met cafeetjes (ik was de avond ervoor heel dichtbij) en scoor een zonnebril op een marktje. Ik heb heel wat zonnebrillen versleten deze reis. Het vorige exemplaar ben ik vergeten op het dashboard van een vrachtauto. Een Serv die ik bij de tram ontmoet tipt mij een 'restaurant' waar ik Pletsjkavica kan uitproberen. Een 200 gram hamburger op een ambachtelijk broodje. De Lokale bevolking is vrij trots op dit gerecht. Het smaakt goed maar is mij een maatje te groot. Na even uitgerust te hebben besluit ik weer door de stad te wandelen. Ik loop een tijdje mee in een grote demonstratie door de stad. Hele wegen zijn afgezet voor de eindeloze stoet ontevreden Serviërs. In de avond maak ik mij na een portie falafel klaar voor een avond uit. Ik ben nog nooit in mijn eentje uit geweest maar eens moet de eerste keer zijn. Ik begin in een industrieterrein in het centrum. Gevuld met nachtclubs en bars. Ik ontmoet een groepje leuke mensen en geniet van de bruisende sfeer. Mooie mensen stad Belgrado slaapt nooit en iedereen weet hoe je een feestje moet bouwen. Op het eind van de avond bezoek ik bootclubs op de rivier. Een soort Ibiza. De dag erna ga ik op aanraden van de falafelman naar Ada, een kunstmatig meer waar veel Belgradezen hun zomer verslijten. Zwemmen is heerlijk met dit weer en er is hoop te beleven. Met passende achtergrondmuziek wordt een strandvolleybalwedstrijd gehouden. Ik laat de adrenaline nog even door mijn lijf gieren door een klimmuur te beklimmen. De volgende ochtend ben in van plan om door te liften naar Noord-Roemenië. Ik sta vroeg naast mijn bed en spendeer de laatste Dinars aan ontbijt en een hapje voor onderweg. Ik reis met het openbaar vervoer naar een ander gedeelte van de stad en steek per bus een brug over. Ik vind een plekje langs de autoweg en wacht gedurende lange tijd. Ik stap uiteindelijk op een bus die een heel stuk langs de weg rijdt en vindt een plekje langs de busbaan. Niemand stopt en na 2 uur langs de weg geef ik de moed op. Ik haal weer een hele tour uit om bij het treinstation naast mijn hostel te komen om te horen dat de treinen naar Roemenië vanuit een ander station te vertrekken. Vlakbij de plek waar ik net vandaan kom. Ik haal een kaartje in het station dat niet als een station te herkennen is. Het is een vervallen gevel in een straat met winkels in een troosteloos buurtje. Ik ga weer naar het centrum voor een lunch en keer terug voor mijn trein. Ik ben een beetje lusteloos geworden van het rondsjouwen van mijn tas en doelloos heen en weer reizen. De trein brengt mij naar overstap station Vrsac. Ik loop rond het dorp en ontmoet op het station en in de trein wat andere reizigers. Het is laat en donker als wij in de stromende regen en met flinke donder Timisoara bereiken. Ik was niet van plan om dit stadje te bezoeken maar vindt het tot nu toe een hele fijne plaats. Mijn eerste ervaringen met de Roemenen zijn bijzonder goed en het kleine stadje heeft ontzettend veel te bieden. Ik heb een glimp opgevangen van de kathedraal die wat weg heeft van het Kremlin en het prachtige operahuis waar nog geen dertig jaar geleden een bloedige volksopstand is begonnen. Er wonen veel studenten hier en alle gebouwen zijn prachtig. Timisoara is de tweede plek ter wereld waar straatverlichting werd geïntroduceerd. Nummer één is New York. Voor het slapen gaan speel ik wat kaartspelletjes met wat Nederlandse meiden. In dit alweer goede hostel zitten leuke mensen en ik ben in de keukenkast fruithagel van de Albert Heijn tegengekomen. Op een versgebakken brood van de bakker smaakt dat heel goed. Hagelslag is een van die dingen die je heel blij maken na een lange afwezigheid. Het regent nog steeds een beetje en het is lekker koud. Vandaag ga ik het stadje een beetje verkennen en beslissen of ik hier langer blijf of door reis naar het woeste Noorden.
Liefs,
Klaas
Advertisement
Tot: 0.454s; Tpl: 0.011s; cc: 7; qc: 50; dbt: 0.1107s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Mieke
non-member comment
Bedankt
Hoi Klaas, bedankt voor je kaart. Leuk, zo'n grote, volgeschreven kaart met een mooie postzegel! Inmiddels zal je Roemenië wel bereikt hebben. Goede reis maar weer. En we hopen je snel weer te zien. Groetjes, mieke.