Kloesch

---

Beste iedereen,

Timisoara verken ik te voet. Ik loop naar een plein gevuld met gebouwen die allemaal een verschillende bouwstijl hebben, bekijk de overblijfselen van de oude stadsmuur en maak een rondje door het studentenkwartier. De namiddag en de avond breng ik door in het hostel. Als diner ga ik uiteten op een terras aan het plein. Ik sta de volgende dag onnodig vroeg op. Ik scoor wat brood en beleg bij de supermarkt en laat mij door de behulpzame Roemenen de weg wijzen naar de perfecte liftplek. Na een busritje uit het centrum duurt het een tijdje voor ik op een achterbank beland. Met een klein slingertje kom ik terecht op de plek waar al het verkeer de goede richting op gaat. Een Hongaar brengt mij honderden kilometers verder tot vlakbij eindbestemming Cluj. De
Laatste rit is de leukste. Alin, een Roemeense veertiger, neemt mij mee en maakt een hoop omweggetjes om mij de mooie uitzichten en speciale plekjes in Cluj te laten zien. Hij woont er al zijn hele leven en weet een hoop verhalen te vertellen. Over hemelsbreed dertig kilometer doen wij twee uur omdat wij in de stad verdwalen op zoek naar mijn hostel. Ik vertel dat ik graag de natuur in het nabijgelegen nationaal park wil zien. Alin biedt aan mij mee te nemen naar de bergen als hij weekend heeft. Het hostel waar ik slaap scoort tot nu toe het hoogst op het gebied van behulpzame medewerkers. In een heuptasje draagt de persoon die dienst heeft een draadloze deurbel. Als je hulp nodig hebt is het enige wat je hoeft te doen op een knopje te drukken. Ik rust uit na de reis en besluit om een rondje door de stad te maken en wat te gaan eten. Om het uit te proberen eet ik in een superfood restaurant. Het eten is heerlijk maar de portie is net iets te klein. Als ik door het prachtige oude stadje loop wordt ik licht in mij hoofd. Snel haal ik een ander klein hapje en vertrek richting de plek die ik nodig heb. Mijn lekkere zachte bed. De volgende dag ga ik per bus naar de oude zoutmijn in het nabijgelegen dorp. Het hele gevaarte ligt in een grote heuvel, meer dan honderd meter onder de grond. Een lange koude gang en een glazen lift brengen mij naar de bodem. De gigantische ruimte doe nu dienst als een recreatiegebied. Diep onder de grond bevinden zich een reuzenrad, een bowlingbaan, een 'openlucht' bioscoop, minigolf en ga zo maar door. De mijn ernaast is dieper en door lekkage is er een meer ontstaan met een zouteiland in het midden. De houten verlichten constructies zijn omgeven met roeibootjes die je er kan huren. Ik kom weer boven uit de andere uitgang en keer terug naar Cluj. Een aanrader. De parken zijn gevuld met studenten in hangmatjes en er is van alles te doen. Op dit moment is er een jazzfestival. Doordeweeks langs de rivier en in het weekend in het grote park. Na de zoutmijn bezoek ik dit festival waar jong en oud in het zonnetje genieten van een drankje en de getalanteerde muziekanten. Ik plof naast wat studenten neer die net aan hun vakantie begonnen zijn. Ik heb de perfecte timing, de stad is misschien op zijn allerlevendigst en het is 35 graden. De parken zijn net als in Timisoara gevuld met hangmatjes. De studenten tippen mij een goed restaurantje voor een traditioneel gerecht. Na een lange wandeling vind ik de hond in de pot. Het restaurant is al gesloten. Het alternatief vind ik op de terugweg in de vorm van Mexicaans eten, een voetbalwedstrijd op de beamer en een tafel die ik deel met een vriendelijke dronken man. De volgende dag pak ik mijn tas in en check ik uit. Om tien uur staat Alin voor de deur van het hostel om mij mee de bergen in te nemen. Hij verteld mij alle verhalen, legendes en weetjes onderweg. Wij stoppen bij wat stuwmeren en zigzaggen tussen de heuvels. In de heerlijke stilte vangen wij liggend op een drijvende steiger de zonnestralen op. Op de terugweg lopen wij een rondje on een Moldavisch klooster. Elke dorp in dit gebied heeft op zijn minst één ooievaarsnest en drie kerken. Dat laatste komt door de verschillende stromingen in het christelijk geloof die in dit land harmonieus naast elkaar bestaan. Alin moet wat werk doen en zet mij even af bij het hostel. Een paar uurtjes later doen wij samen boodschappen en bezoek ik als introducé zijn sportschool. We trekken baantjes in het zwembad en ik lijk sinds lange tijd weer mijn oude slag te pakken te hebben. Drijvend in het warme water, met onze ellebogen over de rand uitkijkend door de grote ramen naar de kleurrijke zonsondergang boven het stadje is weer een topmoment. Vlak voor sluitingstijd duiken wij de sauna in en daarna gaan wij richting een van Alin zijn huizen. Grond en gebouwen zijn zo goedkoop hier dat de gigantisch Roemeense huizen als paddenstoelen uit de grond schieten. Ik krijg een bordje met traditioneel vlees en een bedje op de warme zolder. De volgende dag staat er een omelet klaar. Wij nemen een kijkje in het etnografische park vol oude huisjes. Daarna splitsen wij op. Ik lunch bij het restaurantje dat eerder gesloten was en neem een kijkje in een sjiek winkelcentrum. Naast lunch en een nieuw kledingstuk met lange mouwen vind ik er een dartwedstrijd. Hierna ga ik richting het jazzfestival, ditmaal in het grote park. Gevuld met picknickers, hangmatters en muzieknoten is het een heerlijke plek. De sfeer is goed en ik ontmoet wat toffe mensen met wie ik een festivaldiner deel. Als het donker begint te worden maken drie Franse artiesten het publiek wild. Ik keer terug naar Alin zijn huis. Helemaal fris ga in er vervolgens op uit om het nachtleven in deze Roemeense parel te inspecteren. Op het plein voor de grote kathedraal speelt een gigantische operavoorstelling die gratis te bezoeken is. Cluj heeft voor ieder wat wils. De meeste jongeren hebben een spannendere agenda. De binnenplaats van een paleis vormt de mooie achtergrond van een goed feest in de openlucht. De dag erna wordt ik weer op een ontbijt getrakteerd door Alin. Ik ga Cluj verlaten. Alin, zoals jullie waarschijnlijk doorhebben een geweldig persoon, brengt mij naar de Hongaarse grens. Hij gaat in de buurt een thermisch bad in. Ik krijg een overlevingspakket met brood groenten tandpasta en zelfs een pot mosterd mee. Het duurt even voordat ik wordt opgepikt bij de grens en aan de rand van de volgende stad beland. Ik neem een bus naar het volgend dorp waar ik een kort maar leuk ritje naar een ander gehucht langs de provinciale weg krijg. Ik sta te wachten en zie in dat Slowakije bereiken er zeker niet meer inzit. Het geluk staat echter aan mijn zijde en de bestuurder van een klein vrachtautootje gaat richting Polen. Het is gezellig en hij neemt alleen maar b-wegen. Wij rijden dus constant door pittoreske dorpen, uitgestrekte velden en de woeste natuur van Slowakije. Zdiar een dorpje waarvan ik dacht dat het onmogelijk te bereiken was ligt langs de route. Dit plekje gelegen in de Tatrabergen heeft een beroemd hostel. Ik kom er 's avonds laat binnenwandelen. Alle bedden zijn gevuld maar ik mag voor nop op de bank slapen. In de ochtend wachten echt bruinbrood en een gekookt eitje op de ontbijttafel. Het is tijd om even op te laden in de bergen en de bossen voordat ik verder reis naar het veelbelovende Polen. Een van de laatste bestemmingen van deze reis. Ik heb stiekem ook wel weer zin om thuis te zijn.

Liefs, Klaas

---