Ottomaans ontspannen, zonnige snelwegen en opgeslokt door een communistische vliegende schotel


Advertisement
Bulgaria's flag
Europe » Bulgaria
June 23rd 2016
Published: June 23rd 2016
Edit Blog Post

Beste iedereen,

Mijn eerste avond in Istanbul eindigt authentiek. Ik scoor een Lachmachun, beter bekend als een Turkse pizza, in een toeristisch restaurantje aan het Taksim plein. Een Turkse pizza bevat een klein beetje vlees en dat is goed om mijn maag alvast te laten wennen aan Turkije. Voor gezondheidsredenen en om uit te proberen ben ik in India en Nepal bijna twee maanden vegetarisch geweest. Ik ben moe van de lange reis en ga best vroeg richting een diepe slaap. De volgende dag geniet ik zoals alle andere Turkse dagen eerste van de diverse broodjes die de Turkse cultuur rijk is. Daarna vertrek ik met Tolgan en Simon, de twee Canadezen soldaten me wie ik de vorige dag de stad heb verkent, richting het Topkapi paleis. Een gigantisch bouwwerk uit de Ottomaanse tijd. Het Ottomaanse rijk was gigantisch en vanuit één kamer in dit paleis werden voor een paar eeuwen lang alle belangrijke beslissingen voor Noord-Afrika, Zuid-Europa en het Midden Oosten gemaakt. Het paleis doet nu dienst als museum en wij bekijken een scala aan wapens, klokken en schatten uit die tijd. Na deze portie cultuur is het tijd voor een portie balik ekmek bij de Galata brug. Een broodje met wat sla, citroen, en visfilet. De vis is vers gevangen en gegrild en is overheerlijk. Als ik in de hostelkamer ben hoor ik een flinke ruzie. Een opstootje tussen conservatieve vastende Turken en alcoholdrinkende jongeren eindigd in een meisje dat knockout wordt geslagen door een jongen. Na een siësta gaan wij richting een cafeetje. Via de televisie zijn wij getuige van de 3-0 afslachting van Turkije door Spanje in het EK voetbal. Een paar honderd meter verderop neem ik een kijkje bij de couchsurfmeeting. Actieve couchsurfers (mensen die reizigers op hun bank laten slapen en reizigers die op andermans bank slapen) in Istanbul doen hier samen een drankje. Het is een internationaal gezelschap en de avond eindigd op een dakterras met live trompet en een gevulde dansvloer. De volgende dag is het tijd voor meer cultuur. Ik bezoek de Hagia Sofia, een tot moskee omgebouwde kathedraal. Het bouwwerk lijkt van buiten op het klusproject van een handige Imam en van binnen op het Vaticaan. De stenen zorgen voor een koude Middeleeuwse lucht, een welkome afwisseling met de hitte buiten. Na een bezoek aan de mooie blauwe moskee neem ik de tram een paar haltes in willekeurige richting en eet ik lunch in een wijk waar ik nog niet geweest ben. Terug ga ik via de grand bazaar. Het is er erg rustig door de Ramadan en het gebrek aan toeristen maar de lampenwinkels en Turkse tapijten worden er niet minder indrukwekkend door. Als ik in de avond met wat mensen buiten voor de deur zit beginnen mijn ogen te prikken en ruik ik een rare geur. Niet ver bij ons vandaan heeft de politie traangas ingezet. Ik eindig de dag op zijn Turks met een kopje sterke thee en een waterpijp. De laatste dag in Istanbul is het tijd om op te laden. Met een pond vertrek ik over het blauwe water van de Phosphorus naar de andere kant van de stad die in een ander continent ligt. Daar vind ik een hamam, een Turkse sauna. Gehuld in een kleedje stap ik de
Warme en vochtige ruimte in. Als ik een beetje gewend ben aan de tempratuur verhuis ik een deur verder naar de echte snikhete sauna. Na tien minuutjes is het tijd voor de traditionele hamam behandeling. Ik wordt gescrubt door een oud Turks mannetje. Het is een vrij ruwe behandeling en de spons voelt als schuurpapier. Daarna komt er flink wat zeep en schuim bij kijken.Mijn gezicht wordt niet overgeslagen en mijn ogen prikken door het sop. Eerst komt het warme water om alles weg te spoelen en daarna het ijskoude. Ik ga weer terug naar de hitte en zweet alle gifstoffen uit mijn lichaam. Als ik terug ben in de wachtruimte gebaart een man dat ik even moet gaan liggen op het bed in mijn kleedhokje. Ik ben licht in mijn hoofd en alles begint te draaien als ik ga liggen. Langzaam wordt alles normaal. Ik ben heel ontspannen en voel mij op de een of andere manier een beetje puddingachtig. Na een kopje thee stap ik zo fris als een pasgeboren baby de straat op. Ik lunch in deze wijk en neem
Een andere boot naar het oude centrum. Ik heb nog een museumpas en breng een kort
bezoekje aan het mozaïekmuseum. Ik kreeg terug naar mijn hostel en besluit de volgende dag te vertrekken uit Istanbul. Na een goed dinertje bereid ik mij voor op de volgende dag. Ik onbijt, check uit en vertrek richting de metro. Ik stap uit bij een halte vlakbij de snelweg en ga langs de weg staan met mijn duim omhoog. Niet veel later heb ik de eerste lift te pakken. Het eerste voertuig van de zes waarin ik die dag plaatsneem. Vanuit het centrum van Istanbuk vertrek ik richting de Bulgaarse grens. Stukje bij beetje kom ik verder. Eenmaal uit de stad gaat het veel makkelijker. De leukste ritjes zijn die achterop bij een stoere gast op een motor over de vluchtstrook in de stad en met en Servische vrachtwagenchauffeur die goed Engels kan. Hij is heel gezellig en ik vul mijn flesje met bessenlimonade gemaakt door zijn schoonmoeder. Het laatste deel van de dag rijd ik mee met twee vrachtwagenchauffeurs. Zo'n vijfentwintig kilometer voor de laatste stad voor de grens, Edirne, draaien zij de snelweg af. In plaats van mij op de snelweg af te zetten gebaren ze mij geen zorgen te maken. Ik weet zeker dat het allemaal goed gaat komen maar vraag mij af waar wij heen gaan. We rijden over een provinciaale weg door een dorpje. Naar verloop van tijd bereiken wij ergens anders een parkeerplaats. De vrachtauto wordt geparkeerd en ik ben benieuwd wat er verder gaat gebeuren. Het volgende: ik krijg wat verse bessen in mijn hand en ga samen met de chauffeurs in een oud autootje richting Edirne. Wij zetten een van de twee chauffeurs af in het centrum. De bestuurder neemt mij mee naar een restaurant en trakteert op een dinertje. Adana kebab, een soort gehaktstaaf. Ik trakteer hem op een ijsje en wij stappen weer de auto in. We rijden door Edirne en ik vang een glimp op van de magnifieke Selimiye moskee. Hij brengt mijn naar de grens. Wij nemen afscheid en ik ga te voet verder, op naar de Europese unie. Iedere auto die van Turkije Bulgarije binnenkomt wordt eerst ontsmet. Na twee keer te hebben gezwaaid met mijn paspoort ben ik binnen een mum van tijd de grens overgestoken. Met de auto kost het waarschijnlijk een paar uur en voor vrachtwagenchauffeurs is dit al helemaal een plaats om van te huilen. Aan de andere kant van de grens staat een eindeloze lijn te wachten. Ik loop vijf meter het land in en steek mijn duim op voor de eerste auto die ook het land binnenkomt. Bingo. 'Plovdiv? Geen probleem'. Met een gemiddelde snelheid van 140, en soms zelfs wat sneller, scheur ik met een jongen en een meisje over de na genoeg uitgestorven snelweg. Ze gaan echter niet naar Plovdiv maar stoppen ergens anders. Ik stap uit en hoop snel een nieuwe lift te krijgen. Het landschap is prachtig en de zomeravond ruikt heerlijk. De zon gaat echter bijna onder en ik sta nog langs de snelweg. Er komt misschien één voertuig per minuut langs en niemand stopt. Ik heb geen Bulgaars geld, snap minder van de vreemde letters en taal dan in Turkije en heb geen flauw idee waar ik ben. Een redelijk kansloze situatie dus. Ik volg de borden naar Harmanli en ontdek dat er achter de heuvels een klein stadje ligt. Er zijn twee hotels dus ik heb een slaapplek. sinds ik reis de eerste keer in een echt hotel. Op zoek naar een internetsignaal loop ik omhoog door het trappenhuis en ontdek een deur naar het dak. Met een ladder kan ik nog een etage hoger en ik zit een tijdje tevreden op het platte dak te geniet van de laatste restjes zonlicht. Veel gebouwen in Harmanli zien er erg sjovet uit. De mensen zijn er aardig en behulpzaam. De volgende dag gebruik ik de ochtend om mijn Turkse geld te wisselen en een vettig pizza te verorberen. Laat in de ochtend wandel ik naar de snelweg, vastberaden deze dag te eindigen in Plovdiv. Het duurt even voordat ik de eerste lift te pakken heb, maar het is er een met een leuke bestuurder. De zon doet hard zijn best, het is op dit moment zomer in Bulgarije en het is heet. Met een truck rijd ik mee naar de afslag naar de stad. De laatste 7km doe ik in een andere auto de mij naar het oude centrum brengt. Plovdiv is de oudste nog steeds bewoonde stad van Europa en heeft ook nog eens de langste wandelstraat in dit continent. Er zijn wat meer toeristen te vinden dan in Harmanli maar het is zeker geen Venetië. Mijn hostel hier is door de website hostelworld uitgeroepen tot het beste hostel in Bulgarije in 2016 en het beste hostel ter wereld(!) in maart 2016. Het oude monumentale pand heeft kamers die niet zouden misstaan in een hotel, de persoonlijke aandacht van het personeel is bewonderenswaardig en het ontbijt is helemaal top. Als klap op de vuurpijl kan je op elke moment langs komen voor een kan zelfgemaakte limonade. Ik doe mee met een gratis stadswandeling. De gids is een gepassioneerde geschiedenis studente die ons met veel humor anekdotes en feitjes over de stad vertelt. Het is zeker een aanrader. Na de tour ga ik vet gezellig uiteten met wat andere tourgangers. We delen de gerechten en de meeste zijn heerlijk. Alleen de kippenlever 'village style' is niet ons ding. Wij voeren de maaltijd aan de straatpoezen. In het amfitheater dat nog stamt uit de oudheid wordt deze avond een opera voorstelling gegeven. Vanachter de spijlen van het hek kijken we toe totdat het voelt als bedtijd. Geen fout dagje in Bulgarije. De volgende ochtend werk ik aan mijn blog als de Amerikaanse Lola mij uitnodigt om de UFO te bezichten. Een indrukwekkend monument, zo'n 2 uur rijden vanaf Plovdiv. Het is een leuke tour en af en toe stoppen wij om van het Bulgaarse landschap met de akkers vol bloemen te genieten. De ufo staat boven op een berg. Het gigantische kapitale betonnen bouwwerk is niet meer open voor publiek. Heeft waarschijnlijk met de nieuwe niet-communische koers van het land te maken. Het beste punt van de ufo is dat je erin kan. Ergens is een metalen plaat van de muur getrokken. Door een klein roestig kozijn kom je in een kruipruimte. Dan vervolgt de route door een gat in het plafond. In een stoffige kamer loop op je over twee balken die diagonaal tegen de muur staan. Door een gat bij het plafond kom je in het gebouw. Het is gevuld met puin, graffiti en sporen van kampvuurtjes. Wij besteden enkele uren in de betonnen kolos. Het mooiste gedeelte is zonder twijfel de ronde bovenkamer in de ufo. De muren zijn gevuld met prachtige mozaïek. Gouden steentjes schitteren in communistische prenten. De schoonheid in de vervallen omgeving heeft wat surrealistisch. In het midden van het plafond hangt een schijf met de Vlag van USSR. Zonlicht dringt het geheel binnen door spleten in het houten dak. De uitkijk toren bereiken is een klim waar geen einde aan lijkt te komen. Elk laddertje in de nauwe schacht is precies hetzelfde. Als wij op de terugweg lunchen in een restaurant langs de weg heeft Lola een heerlijk vleesgerecht. Het blijkt kippenlever 'village style' te zijn. Die avond kook ik voor de mensen met wie ik de dag ervoor uiteten ben geweest een pasta in de buitenkeuken. Het smaakt niet verkeerd al zeg ik het zelf. Vandaag is waarschijnlijk mijn laatste dag in Plovdiv. Ik ga morgen proberen Belgrado, de Servische hoofdstad, te bereiken. Dit laatste hoofdstuk van mijn reis is ongetwijfeld nog verder gevuld met verassingen.

Veel liefs,

Klaas

Advertisement



Tot: 0.279s; Tpl: 0.01s; cc: 7; qc: 44; dbt: 0.0638s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1; ; mem: 1.1mb