Ongepland en onverwacht

---

Zondag 30 april 2006
Naast me ligt mijn grote vriend Alex. Bijna 13 jaar geleden maakte hij mij zo ontzettend blij met z’n komst als puppy, een kruising border collie.
Die blijheid is altijd gebleven, aangevuld met een heleboel trots, maar wordt de afgelopen weken overschaduwd door verdriet. Jonge hondjes worden oud(er) en helaas heeft mijn kleintje fysieke klachten gekregen die zijn verergerd sinds mijn vertrek naar Canada.

Eigenlijk geheel onverwacht is het veel te snel achteruit gegaan, en daarom besloot ik eerder terug te komen dan gepland. Het gaat om slechts 2 dagen, maar die zijn heel waardevol gebleken!
Vandaag liep ik om 19:10 uur de woonkamer bij mijn moeder binnen. Ik schrok enorm toen ik Alex zag, want dít had ik niet verwacht; zijn gesteldheid was zoveel erger dan ik me had voorgesteld! En het zal niet meer goed komen…

Maandag 1 mei 2006
Vannacht sliep ik op een matras naast hem in de woonkamer en praatte veel met hem. Overdag ging ik veel bij hem zitten en aaide hem. Dan bracht ik hem wat lekkers te eten en gaf hem water. Fijn dat ik voor hem kan zijn. Waar het op neer komt, is dat we er voor elkaar zijn op deze manier!
Aanvankelijk zou de dierenarts om 16:00 uur komen om Alex een spuitje te geven, maar gedurende de dag klopte het voor mijn gevoel niet meer. Ik had een aantal vrienden om advies gevraagd, maar beslissen moet je uiteindelijk zelf. Ik besloot de afspraak te verzetten naar 3 mei. Deze datum koos ik vanwege de volgende symboliek: het is precies 1 maand voordat hij jarig is en 10 jaar geleden stierf mijn vader precies 1 maand voordat hij jarig was.
Maar weet je, volgens mij is symboliek een creatie van het hoofd. Hoe mooi ook, het was belangrijker me naar binnen te richten om duidelijkheid te krijgen.

Dinsdag 2 mei 2006
Ook vannacht sliep ik weer bij hem. Ik heb bijna ieder uur van de klok gezien. Alex bleef zijn wonden likken en bijten, en kon nauwelijks rust vinden… Tegen 02:00 uur wist ik het: dit moet zo snel mogelijk ophouden! Ik heb hem gelukkig nog wat kunnen masseren toen hij op z’n zij lag.
Rond 09:30 uur bracht Alex zijn hoofd omhoog, hij had iets opgemerkt. Iets later reed de dierenarts voor; hij had het aangevoeld!… Toen ze binnenkwam blafte Alex, wat ik hem niet had horen doen sinds mijn aankomst en hij bleef haar maar aankijken. De blik in zijn ogen… Zij heeft hem vaker behandeld en kent hem een beetje, dat was fijn. De hele tijd lag ik bij Alex, aaide hem en praatte tegen hem. Om 10:16 uur stelde ze vast dat het hartje had opgehouden te kloppen…
Voor mij is het een moeilijke, weloverdachte en ingevoelde beslissing geweest om Alex te laten inslapen! Er gaan veel emoties door me heen.

Toen Alex naar de auto werd gedragen, ben ik 1 van onze vaste routes gaan wandelen. En weet je? Ik was gewoon niet alleen!

Terugblik en vooruit kijken
Ik was 15 jaar en hij een paar weken oud. Zo’n kleine gup, schattig om te zien, al zaten mijn ouders de eerste weken op de bank met de benen omhoog, haha. We zijn (op)gegroeid naar meer en beter en vooral naar samen.
Stil en leeg zal het zijn zonder mijn maatje, maar van binnen leeft hij voort! Daarom sluit ik dit verhaal af met een eigen gemaakt gedichtje:

Woorden

Woorden die opgaan in de ruimte
Op weg richting niemandsland
Daar waar een plekje voor ze is gereserveerd
Daar waar het stil mag worden

---

Comments

[Berno]

tjee... ROb, gecondoleerd man.... ik proef de emotie uit je verhaal, sterkte komende tijd grtz Berno

[thirza]

hai Rob, ruim 15 maanden na Flip weet ik hoe voelt. Na 13 jaar met Pieter, ....ik ben stil, Thirza

[Erik]

Innige deelneming!
Mijn innige deelneming Rob! Je daden getuigen van grote liefde, er voor elkaar zijn samen, in het leven en erna! Je verslag is pakkend en innemend en getuige hiervan. Tevens een helende daad voor jezelf. Alex leeft verder in je hart, onafscheidelijk, voor eeuwig en altijd! "There's no beginning, there's no end!" Sterkte, Erik

[Marielle]

Lieve Rob, wat verdrietig. Goed dat er bij bent geweest. we denken aan je. Onno, Max en Marielle

[Marianne]

Hee Robbie, sterkte de komende tijd, moet heel moeilijk zijn om een goede vriend te verliezen. Goed dat je terug bent gegaan om het toch nog op deze manier te kunnen afsluiten, ik had hetzelfde voor me lieve Silly, mijn kat en grote vriend, gedaan! Liefs Marianne en hou me op de hoogte van je plannen

[Manon]

Met tranen kijk ik naar de laatste foto van Alex. Alex was ook een beetje mijn vriendje! We lieten hem als puppie nog uit en in spaubeek heb ik hem geregeld mogen zien en knuffelen. Hij was en is een heel speciaal dier; rust zackt lieve alex. Sterkte Robbie, ook voor je lieve mammie. Kus Manon

[Zoë]

I want to give you a hug.....
Hi Rob, Ik zit hier in tranen. I'm with you. Gecondoleerd met je hond, met je vriendje. Sterkte en een dikke kus. Zoë

[Rachel]

sterkte
Hoi Rob, ik heb net je berichtje gelezen over Alex. Veel sterkte en inderdaad je bent niet alleen.... hij zal altijd over je waken, net zoals alle andere dierbaren die wij hebben verloren. Veel liefs je nichtje Rachel